Macocha

Jestem rozczarowana. Po wielu pozytywnych recenzjach spodziewałam się czegoś zupełnie innego. Natomiast dostałam zwykłą "sałatę zdaniową" która nie układa się w nic konkretnego. Męczyła mnie ta książka, nie zapadła w pamięć. Zdarzyło się, że czytałam 2razy ten sam rodzial bo sie nawet nie zorientowalam, ze jest za mna.

Jestem rozczarowana. Po wielu pozytywnych recenzjach spodziewałam się czegoś zupełnie innego. Natomiast dostałam zwykłą "sałatę zdaniową" która nie układa się w nic konkretnego. Męczyła mnie ta książka, nie zapadła w pamięć. Zdarzyło się, że czytałam 2razy ten sam rodzial bo sie nawet nie zorientowalam, ze jest za mna.

Pokaż mimo to

Julia, kobieta po przejściach, żona, matka kochanka..
Ze swojego balkonu ma najlepszy pogląd na otaczającą ją rzeczywistość. Tu marzy, analizuje i żyje...
W swoim monologu zabierze nas w niełatwe rejony swojego życia, odkryje swoje tajemnice i mroczne zakamarki życiowej historii... Ten monolog może cię rozbawić, powalić, zirytować, zmęczyć a nawet czegoś o życiu nauczyć..

Warto dać sie zaprosić Juli do jej mieszkania i wpaść w ten niesamowity potok słów, zatopić się w inteligentnej grze słownej i rozkoszować się językiem i genialnym doborem słów..

Ja, jestem całkowicie powalona ciężarem tego monologu. Bo jest ciężki i trudny ale jednocześnie jak wiele w nim swobody i luzu. Bo nasza bohaterka słowa wypluwa niczym maszyna. Nie ma tu tematów tabu, tematów trudnych czy gorszących. Nasza Julia opowie nam o wszystkim .. O tym co ją trapi smuci, wnerwia, boli, irytuje...O tym jak to jest być kobietą, matką, żoną...
Kalejdoskop emocji i takie emocje wywołuje w czytelniku. Przeróżne..

I można Julię lubić lub nienawidzić. Można jej współczuć lub być zdania : masz za swoje, ale na pewno nie można przejść obok niej obojętnie bo Julia jest jak ta książka , nie da o sobie zapomnieć.

Niesamowity talent, bo stworzyć takie COŚ to jest naprawdę coś. Po raz kolejny na wielki plus zaskoczyła mnie literatura czeska, a autorce gratuluje talentu i trochę zazdro ;) bo też bym chciała tak pisać..

Julia, kobieta po przejściach, żona, matka kochanka..
Ze swojego balkonu ma najlepszy pogląd na otaczającą ją rzeczywistość. Tu marzy, analizuje i żyje...
W swoim monologu zabierze nas w niełatwe rejony swojego życia, odkryje swoje tajemnice i mroczne zakamarki życiowej historii... Ten monolog może cię rozbawić, powalić, zirytować, zmęczyć a nawet czegoś o życiu nauczyć.....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Napisanie czegokolwiek o tej książce, spłyci ją. Momentami zabawna, momentami jest to śmiech przez łzy a momentami to jest po prostu cios szpadlem z zamachu między oczy. Nie byłam w stanie się od tego monologu oderwać. Jak to jest napisane! i jak wspaniale jest to przetłumaczone przez
Julię Różewicz. Perełka.

Napisanie czegokolwiek o tej książce, spłyci ją. Momentami zabawna, momentami jest to śmiech przez łzy a momentami to jest po prostu cios szpadlem z zamachu między oczy. Nie byłam w stanie się od tego monologu oderwać. Jak to jest napisane! i jak wspaniale jest to przetłumaczone przez
Julię Różewicz. Perełka.

Pokaż mimo to

Niech was nie zmyli różowa okładka, to nie jest urocza książka o prostym życiu pełnym miłości, a i balkon nie znajduję się na niej przypadkowo.
Książkę rozpoczyna pytanie do czytelników, wykrzyczane prosto z balkonu głównej bohaterki Julie. Od samego początku narratorka nawiązuje kontakt z czytelnikiem, każe mu wybierać, po której stronie stoi, zmusić do zastanowienia się. Z całego monologu, który z początku może się wydawać chaotyczny wyłania się składna historia życia narratorki. Cały ten monolog jest pełny przeróżnych emocji, a bohaterka wygłasza go czasem krzycząc z balkonu, a czasem z własnej kuchni, cała akcja toczy się w głównej mierze w jej mieszkaniu, w którym pojawiają się mniej i bardziej prawdziwi goście. Czasem bowiem jej umysł płata jej figle i zaburza realne postrzeganie świata.
Julie to matka dwójki dzieci, kochanka, alkoholiczka i pisarka, która poświęca cały czas na tworzenie i wczuwanie się w życie swoich bohaterów. Jej życie nie było usłane różami, a swoimi przeżyciami dzieli się z czytelnikiem. Nie przebiera w słowach, a jej zachowanie wzbudza kontrowersje. Z butelką alkoholu w ręce idzie przez życie i bez ogródek mówi co myśli. Autorka stworzyła fenomenalną, wielowymiarową postać. Julie bowiem równocześnie może nas brzydzić i wzbudzać nasze współczucie, czujemy do niej niechęć, ale też staramy się zrozumieć. Narratorka ma ostry język, a oprócz tego jest egoistyczna i ostra, ludzie z jej otoczenia nie mają łatwego życia, a jej skomplikowana osobowość jest źródłem problemów nie tylko dla niej samej. Nie jest to jednak postać, o której można powiedzieć, że jest w 100% zła i wzbudza jedynie pogardę. Ma ona swoje drugie oblicze, które z czasem odsłania przed czytelnikiem.
„Macocha” ukazuje problem alkoholizmu wśród kobiet, co uważam nie jest zbyt częste w literaturze, a to przecież to jest istotny problem. Autorka zmierza się w swojej powieści z wieloma problemami, a o wszystkim mówi wprost, wzbudzając przy tym niemałe emocje. Jest to nieszablonowa powieść, zaskakująca i ważna. Przyznaję, że nie czyta się jej lekko, szczególnie jeśli ktoś ma naprawdę bogatą wyobraźnię. Pomimo tego, że jest to trudna książka to naprawdę jest zdecydowanie warta przeczytania.

Niech was nie zmyli różowa okładka, to nie jest urocza książka o prostym życiu pełnym miłości, a i balkon nie znajduję się na niej przypadkowo.
Książkę rozpoczyna pytanie do czytelników, wykrzyczane prosto z balkonu głównej bohaterki Julie. Od samego początku narratorka nawiązuje kontakt z czytelnikiem, każe mu wybierać, po której stronie stoi, zmusić do zastanowienia się....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Chciałabym te harlekiny przeczytać...

Chciałabym te harlekiny przeczytać...

Pokaż mimo to

Kolejny przypadek autora samorecenzującego się na łamach własnego dzieł(k)a. W usta heroiny wkłada on-a następujące słowa, będące zarówno refleksją na temat jej samej, jak i utworu, w którym została zamknięta: „A tak poza tym jestem ascetyczną introwertyczką ze skłonnością do sławnego ekshibicjonizmu, mam też rzadki dar: potrafię za pomocą ogromnej ilości słów nie przekazać zupełnie nic, i na odwrót”.

Nie można odejść od „Macochy” nie dorzuciwszy, że wciąż cierpimy na niedostatek kobiecych głosów wykrzykujących bezkompromisowe prawdy odnośnie – a to zaskoczenie – kobiecego losu, nieważne jak wulgarne by były. W związku z powyższym każda próba przedstawienia rzeczy takimi, jakie są, powinna być witana z entuzjazmem i – w przypadku Hůlovej – dopiskiem: gdyby nie pewien anatomiczny brak, to przecież czysty (choć brudny) Bukowski.

Kolejny przypadek autora samorecenzującego się na łamach własnego dzieł(k)a. W usta heroiny wkłada on-a następujące słowa, będące zarówno refleksją na temat jej samej, jak i utworu, w którym została zamknięta: „A tak poza tym jestem ascetyczną introwertyczką ze skłonnością do sławnego ekshibicjonizmu, mam też rzadki dar: potrafię za pomocą ogromnej ilości słów nie przekazać...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka polecona mi w urokliwej księgarni w małym miasteczku. Główna bohaterka mnie zachwyciła - w szlafroku, z trunkiem w ręku, snuje swoje opowieści o życiu. Pozornie bez ładu i składu, ale kryje się w nich znacznie więcej przesłania. Bardzo dobra książka - godna polecenia.

Książka polecona mi w urokliwej księgarni w małym miasteczku. Główna bohaterka mnie zachwyciła - w szlafroku, z trunkiem w ręku, snuje swoje opowieści o życiu. Pozornie bez ładu i składu, ale kryje się w nich znacznie więcej przesłania. Bardzo dobra książka - godna polecenia.

Pokaż mimo to

Trochę odniosłam jednak wrażenie, że to takie wynurzenia ciotki bełkotki, a słowa "potrafię za pomocą ogromnej ilości słów nie przekazać zupełnie nic" trafnie opisują tę książkę. Do mnie nie przemówiła ani mnie nie przekonała.

Trochę odniosłam jednak wrażenie, że to takie wynurzenia ciotki bełkotki, a słowa "potrafię za pomocą ogromnej ilości słów nie przekazać zupełnie nic" trafnie opisują tę książkę. Do mnie nie przemówiła ani mnie nie przekonała.

Pokaż mimo to

Ciekawa, zaskakująca, intrygująca, a momentami odpychająca - tak, tymi wszystkimi przymiotnikami można opisać tę powieść czeskiej autorki. W swojej opinii nie jestem do końca obiektywna, gdyż uwielbiam czeską literaturę i chyba jeszcze nigdy mnie ona nie zawiodła. Tak samo jest z autorką, jej literatura nie jest łatwa, czasem czytając jej książki zastanawiam się - co też ta autorka ma w głowie, innym zaś razem jej tak dosadne i kontrowersyjne często stwierdzenia i obserwacje choć mogą niektórych obrażać, to jednak trafiają idealnie w punkt! Są do bólu prawdziwe! Jakże często lubimy żyć w świecie iluzji, gdzie wszystko ma być idealne, szczególnie w dzisiejszej dobie "instagramów" i "fejsbuków", obraz tam zawarty ma dawać odbiorcom jednoznaczny komunikat - jesteśmy piękni i mamy perfekcyjne życie! A może wcale tak nie jest, może żałujemy wielu rzeczy w swoim życiu, ale ze strachu przed osądem innych nigdy się do nich nie przyznamy. Bo która matka przyzna się, że żałuje, że została matką, że czasami nie kocha swoich dzieci, wolałaby być sama... "Macocha" to ekstremalny obraz takiej matki, która nie boi się i nie żałuje (no, może troszeczkę) swojej szczerości i okazania niechęci do swojego życia oraz potomstwa. Psycholog doszuka się tu wielu zaburzeń i niezdrowych zachowań i patologii. Sama jednak złapałam się na tym, iż zgadzam się z niektórymi spostrzeżeniami głównej bohaterki - zdesperowanej, nieszczęśliwej i niespełnionej żony, matki,pisarki, po prostu człowieka. Bo ta książka jest w sumie o nas, o naszych lękach, złych decyzjach i pozorach, które uwielbiamy zachowywać. Polecam wszystkim, nie tylko miłośnikom czeskiej literatury.

Ciekawa, zaskakująca, intrygująca, a momentami odpychająca - tak, tymi wszystkimi przymiotnikami można opisać tę powieść czeskiej autorki. W swojej opinii nie jestem do końca obiektywna, gdyż uwielbiam czeską literaturę i chyba jeszcze nigdy mnie ona nie zawiodła. Tak samo jest z autorką, jej literatura nie jest łatwa, czasem czytając jej książki zastanawiam się - co też ta...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mam niejaki kłopot z „Macochą” Petry Hulovej. Autorka była mi znana z doskonałego „Czas Czerwonych Gór” i „Plastikowego M3, czyli czeskiej pornografii”. To pisarka bezkompromisowa, odważna i z szerokim wachlarzem możliwości twórczych. Równie sprawnie opowiada o kobietach na azjatyckim bezdrożu, jak i o perypetiach czeskich prostytutek.

„Macocha” to monolog kobiety w średnim wieku, zgorzkniałej, wadliwej, autorki poczytnych powieścideł dla pań, która sama o wytworach swego pióra mówi: gnioty. Alkoholiczki, złej matki i kobiety skrzywdzonej przez otoczenie a przede wszystkim przez siebie samą. Hulova doskonale diagnozuje wymagania współczesnego świata, które dla kobiet są niejednokrotnie trudne do spełnienia. Język, jakim posługuje się autorka jest szorstki, ordynarny i idealnie wpisuje się w postać Julii, kobiety, której życie to pasmo krępujących sytuacji i sarkastycznych na nie reakcji. Doceniam starania Hulovej ponieważ ta bezkompromisowość w ujmowaniu tematu czyni „Macochę” książką wręcz rewelacyjną.

Mój kłopot to postać Julii, której w żaden sposób polubić nie potrafię. Nie potrafię jej też współczuć, bo czytając jej wywody i niekończące się utyskiwania miałam ochotę sprzedać jej plaszczaka i krzyknąć: ogarnij się babo! Nie mam do niej cierpliwości!

To niewielka książka. Warta uwagi. Celna w przekazie.

Mam niejaki kłopot z „Macochą” Petry Hulovej. Autorka była mi znana z doskonałego „Czas Czerwonych Gór” i „Plastikowego M3, czyli czeskiej pornografii”. To pisarka bezkompromisowa, odważna i z szerokim wachlarzem możliwości twórczych. Równie sprawnie opowiada o kobietach na azjatyckim bezdrożu, jak i o perypetiach czeskich prostytutek.

„Macocha” to monolog kobiety w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to