Macocha

Mam pewien problem z "Macochą". Nie wiem, jak ją odczytywać. Jako autobiografię czy alternatywne życie pisarki... ciężko mam z tą swoją opinią. Czytając początek myślałam, że to będzie powieść lekka, łatwa i przyjemna, ale jak tak nie było. Temat ciężki i czytanie sprawiało problem. Jednak warto się zapoznać.

Mam pewien problem z "Macochą". Nie wiem, jak ją odczytywać. Jako autobiografię czy alternatywne życie pisarki... ciężko mam z tą swoją opinią. Czytając początek myślałam, że to będzie powieść lekka, łatwa i przyjemna, ale jak tak nie było. Temat ciężki i czytanie sprawiało problem. Jednak warto się zapoznać.

Drażni mnie w czasie czytania ta książka i wciąga. Irytuje i nie mogę jednak jej porzucić. Przede wszystkim dlatego, że Hůlová świetnie pisze. Bawi się słowami, zdaniami, przysłowiami, kalkami słownymi. Wymyśla nowe słowa. Mam przy tym wrażenie, że ogromna w tym również zasługa tłumaczki – Julii Różewicz, bo są tam takie drobnostki, ewidentnie spolszczone i genialnie pasujące.
[...]
całość:
https://www.speculatio.pl/macocha/

Drażni mnie w czasie czytania ta książka i wciąga. Irytuje i nie mogę jednak jej porzucić. Przede wszystkim dlatego, że Hůlová świetnie pisze. Bawi się słowami, zdaniami, przysłowiami, kalkami słownymi. Wymyśla nowe słowa. Mam przy tym wrażenie, że ogromna w tym również zasługa tłumaczki – Julii Różewicz, bo są tam takie drobnostki, ewidentnie spolszczone i genialnie...

Gorąco polecam. Poruszająca literatura wysokich lotów.

Gorąco polecam. Poruszająca literatura wysokich lotów.

Bo życie ma słodko-gorzki smak.

Bo życie ma słodko-gorzki smak.

Jestem rozczarowana. Po wielu pozytywnych recenzjach spodziewałam się czegoś zupełnie innego. Natomiast dostałam zwykłą "sałatę zdaniową" która nie układa się w nic konkretnego. Męczyła mnie ta książka, nie zapadła w pamięć. Zdarzyło się, że czytałam 2razy ten sam rodzial bo sie nawet nie zorientowalam, ze jest za mna.

Jestem rozczarowana. Po wielu pozytywnych recenzjach spodziewałam się czegoś zupełnie innego. Natomiast dostałam zwykłą "sałatę zdaniową" która nie układa się w nic konkretnego. Męczyła mnie ta książka, nie zapadła w pamięć. Zdarzyło się, że czytałam 2razy ten sam rodzial bo sie nawet nie zorientowalam, ze jest za mna.

Julia, kobieta po przejściach, żona, matka kochanka..
Ze swojego balkonu ma najlepszy pogląd na otaczającą ją rzeczywistość. Tu marzy, analizuje i żyje...
W swoim monologu zabierze nas w niełatwe rejony swojego życia, odkryje swoje tajemnice i mroczne zakamarki życiowej historii... Ten monolog może cię rozbawić, powalić, zirytować, zmęczyć a nawet czegoś o życiu nauczyć..

Warto dać sie zaprosić Juli do jej mieszkania i wpaść w ten niesamowity potok słów, zatopić się w inteligentnej grze słownej i rozkoszować się językiem i genialnym doborem słów..

Ja, jestem całkowicie powalona ciężarem tego monologu. Bo jest ciężki i trudny ale jednocześnie jak wiele w nim swobody i luzu. Bo nasza bohaterka słowa wypluwa niczym maszyna. Nie ma tu tematów tabu, tematów trudnych czy gorszących. Nasza Julia opowie nam o wszystkim .. O tym co ją trapi smuci, wnerwia, boli, irytuje...O tym jak to jest być kobietą, matką, żoną...
Kalejdoskop emocji i takie emocje wywołuje w czytelniku. Przeróżne..

I można Julię lubić lub nienawidzić. Można jej współczuć lub być zdania : masz za swoje, ale na pewno nie można przejść obok niej obojętnie bo Julia jest jak ta książka , nie da o sobie zapomnieć.

Niesamowity talent, bo stworzyć takie COŚ to jest naprawdę coś. Po raz kolejny na wielki plus zaskoczyła mnie literatura czeska, a autorce gratuluje talentu i trochę zazdro ;) bo też bym chciała tak pisać..

Julia, kobieta po przejściach, żona, matka kochanka..
Ze swojego balkonu ma najlepszy pogląd na otaczającą ją rzeczywistość. Tu marzy, analizuje i żyje...
W swoim monologu zabierze nas w niełatwe rejony swojego życia, odkryje swoje tajemnice i mroczne zakamarki życiowej historii... Ten monolog może cię rozbawić, powalić, zirytować, zmęczyć a nawet czegoś o życiu nauczyć.....

Napisanie czegokolwiek o tej książce, spłyci ją. Momentami zabawna, momentami jest to śmiech przez łzy a momentami to jest po prostu cios szpadlem z zamachu między oczy. Nie byłam w stanie się od tego monologu oderwać. Jak to jest napisane! i jak wspaniale jest to przetłumaczone przez
Julię Różewicz. Perełka.

Napisanie czegokolwiek o tej książce, spłyci ją. Momentami zabawna, momentami jest to śmiech przez łzy a momentami to jest po prostu cios szpadlem z zamachu między oczy. Nie byłam w stanie się od tego monologu oderwać. Jak to jest napisane! i jak wspaniale jest to przetłumaczone przez
Julię Różewicz. Perełka.

Niech was nie zmyli różowa okładka, to nie jest urocza książka o prostym życiu pełnym miłości, a i balkon nie znajduję się na niej przypadkowo.
Książkę rozpoczyna pytanie do czytelników, wykrzyczane prosto z balkonu głównej bohaterki Julie. Od samego początku narratorka nawiązuje kontakt z czytelnikiem, każe mu wybierać, po której stronie stoi, zmusić do zastanowienia się. Z całego monologu, który z początku może się wydawać chaotyczny wyłania się składna historia życia narratorki. Cały ten monolog jest pełny przeróżnych emocji, a bohaterka wygłasza go czasem krzycząc z balkonu, a czasem z własnej kuchni, cała akcja toczy się w głównej mierze w jej mieszkaniu, w którym pojawiają się mniej i bardziej prawdziwi goście. Czasem bowiem jej umysł płata jej figle i zaburza realne postrzeganie świata.
Julie to matka dwójki dzieci, kochanka, alkoholiczka i pisarka, która poświęca cały czas na tworzenie i wczuwanie się w życie swoich bohaterów. Jej życie nie było usłane różami, a swoimi przeżyciami dzieli się z czytelnikiem. Nie przebiera w słowach, a jej zachowanie wzbudza kontrowersje. Z butelką alkoholu w ręce idzie przez życie i bez ogródek mówi co myśli. Autorka stworzyła fenomenalną, wielowymiarową postać. Julie bowiem równocześnie może nas brzydzić i wzbudzać nasze współczucie, czujemy do niej niechęć, ale też staramy się zrozumieć. Narratorka ma ostry język, a oprócz tego jest egoistyczna i ostra, ludzie z jej otoczenia nie mają łatwego życia, a jej skomplikowana osobowość jest źródłem problemów nie tylko dla niej samej. Nie jest to jednak postać, o której można powiedzieć, że jest w 100% zła i wzbudza jedynie pogardę. Ma ona swoje drugie oblicze, które z czasem odsłania przed czytelnikiem.
„Macocha” ukazuje problem alkoholizmu wśród kobiet, co uważam nie jest zbyt częste w literaturze, a to przecież to jest istotny problem. Autorka zmierza się w swojej powieści z wieloma problemami, a o wszystkim mówi wprost, wzbudzając przy tym niemałe emocje. Jest to nieszablonowa powieść, zaskakująca i ważna. Przyznaję, że nie czyta się jej lekko, szczególnie jeśli ktoś ma naprawdę bogatą wyobraźnię. Pomimo tego, że jest to trudna książka to naprawdę jest zdecydowanie warta przeczytania.

Niech was nie zmyli różowa okładka, to nie jest urocza książka o prostym życiu pełnym miłości, a i balkon nie znajduję się na niej przypadkowo.
Książkę rozpoczyna pytanie do czytelników, wykrzyczane prosto z balkonu głównej bohaterki Julie. Od samego początku narratorka nawiązuje kontakt z czytelnikiem, każe mu wybierać, po której stronie stoi, zmusić do zastanowienia się....

Chciałabym te harlekiny przeczytać...

Chciałabym te harlekiny przeczytać...

Kolejny przypadek autora samorecenzującego się na łamach własnego dzieł(k)a. W usta heroiny wkłada on-a następujące słowa, będące zarówno refleksją na temat jej samej, jak i utworu, w którym została zamknięta: „A tak poza tym jestem ascetyczną introwertyczką ze skłonnością do sławnego ekshibicjonizmu, mam też rzadki dar: potrafię za pomocą ogromnej ilości słów nie przekazać zupełnie nic, i na odwrót”.

Nie można odejść od „Macochy” nie dorzuciwszy, że wciąż cierpimy na niedostatek kobiecych głosów wykrzykujących bezkompromisowe prawdy odnośnie – a to zaskoczenie – kobiecego losu, nieważne jak wulgarne by były. W związku z powyższym każda próba przedstawienia rzeczy takimi, jakie są, powinna być witana z entuzjazmem i – w przypadku Hůlovej – dopiskiem: gdyby nie pewien anatomiczny brak, to przecież czysty (choć brudny) Bukowski.

Kolejny przypadek autora samorecenzującego się na łamach własnego dzieł(k)a. W usta heroiny wkłada on-a następujące słowa, będące zarówno refleksją na temat jej samej, jak i utworu, w którym została zamknięta: „A tak poza tym jestem ascetyczną introwertyczką ze skłonnością do sławnego ekshibicjonizmu, mam też rzadki dar: potrafię za pomocą ogromnej ilości słów nie przekazać...