Jak kamień w wodę

Nie wiem kto o tym decyduje, ale dla mnie kategoria kryminał jest nadinterpretacją gatunku.
Owszem, jest wątek kryminalny, kilka zgonów, wątek gwałtu ale nadal to nie kryminał.
Powyższe nie zmienia jednak faktu, że książka była fajnie napisana, sympatycznie się ją czytało.
Główną bohaterkę w jej życiu spotkało bardzo dużo zła, niepowodzeń i niesprawiedliwości. Bardzo chciałam, żeby w końcu spotkało ją coś pozytywnego, przecież nie może tak być, że tylko zło czycha za rogiem. Tak też się stało i stało się, że książka się skończyła a ja zostałam z dolną szczęką przy podłodze.
Lecę po drugi tom, bo przecież to tak się skończyć nie może...

Nie wiem kto o tym decyduje, ale dla mnie kategoria kryminał jest nadinterpretacją gatunku.
Owszem, jest wątek kryminalny, kilka zgonów, wątek gwałtu ale nadal to nie kryminał.
Powyższe nie zmienia jednak faktu, że książka była fajnie napisana, sympatycznie się ją czytało.
Główną bohaterkę w jej życiu spotkało bardzo dużo zła, niepowodzeń i niesprawiedliwości. Bardzo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To moje pierwsze spotkanie z autorką i zapewniam Was, że nie będzie to spotkanie ostatnie. Hanna Greń wciągnęła mnie w swoją historię tak bardzo, że książkę przeczytałam w kilka godzin, korzystając z dnia wolnego.
Nie jest to jednakże kryminał, a do takiej kategorii jest ta książka przypisana), według mojej opinii to zdecydowanie książka obyczajowa, z wątkiem kryminalnym. W moim osobistym rankingu - bardzo dobra książka obyczajowa 😊 Życzę sobie takich więcej.
Świetnie przedstawiona historia Kornelii, jej bardzo nieciekawego dzieciństwa (zamordowałabym tych drani - jej rodziców) i wcale nie lepszych czasów młodości i dorosłego życia. Ta kobieta naprawdę miała pod górkę! I do tego jeszcze stała się obiektem prześladowania. Kornelia jest silną osobą, ale nawet najsilniejsi czasem potrzebują pomocy. I tu wkracza do akcji Gerard, policjant, którego nasza bohaterka nie spodziewała się więcej ujrzeć po tym, jak potraktował ją i jej zeznania 11 lat wcześniej. Powiedzieć, że się nie lubią to tak, jakby nic nie powiedzieć.
Nie będę opisywać fabuły, bo tego nie umiem, ale chcę Wam powiedzieć, że lektura dostarczyła mi wielu emocji, a to chyba chodzi. Bywałam zła, wściekła, rozbawiona, a potem autorka zafundowała mi takie zakończenie, że miałabym ochotę wrzeszczeć: "Hej Hanka, to nie może być! To nie może się tak skończyć! Dlaczego?!" Cóż, żeby dowiedzieć się dlaczego, sięgam od razu po tom drugi 😁

To moje pierwsze spotkanie z autorką i zapewniam Was, że nie będzie to spotkanie ostatnie. Hanna Greń wciągnęła mnie w swoją historię tak bardzo, że książkę przeczytałam w kilka godzin, korzystając z dnia wolnego.
Nie jest to jednakże kryminał, a do takiej kategorii jest ta książka przypisana), według mojej opinii to zdecydowanie książka obyczajowa, z wątkiem kryminalnym. W...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dzisiaj przychodzimy z recenzją książki @hanna.gren.pisarka "Jak kamień w wodę".
Książka opisuje smutne losy pewnej dziewczyny, która w życiu miała bardzo pod górkę. Kornelia, bo tak nazywa się główna bohaterka tej książki od dziecka była niekochana przez swoich rodziców, na domiar złego została niesłusznie oskarżona w szkole, przez co później miała kłopoty w dorosłym życiu.
Pełna emocji książka ukazuje jak łatwo można oskarżyć zwykłą dziewczynę znając jedynie plotki, jak jedna rzecz może zmienić cały bieg zdarzeń i odwrócić dobrą passę w złą.
Przed przeczytaniem opowieści spodziewałyśmy się dobrego kryminału, jednak gdy ją skończyłyśmy możemy powiedzieć, że w sumie jest to fajny romans z domieszką kryminalną. Relacja Kornelii z Gerardem sprawiła, że można bardzo szybko wciągnąć się w historię. A przede wszystkim polubić obie postacie, chociaż się tak od siebie różnią. Kornelia jest osobą bardzo spokojną, stroniącą od ludzi, natomiast Gerard jest łowcą potworów, czyli policjantem, osobą otwartą do innych. Dwa różne światy, które z pewnością należy poznać.
Akcja powieści toczy się dosyć powoli, akcją możemy nazwać śledztwo, które trwa przez całą powieść, a końcówka zwala z nóg, dobrze, że mamy kolejny tom, który właśnie czytamy, bo chciałybyśmy poznać dalsze losy bohaterów.
Historia napisana jest lekką ręką, co sprawia, że książkę czyta się szybko i z przyjemnością.
Chciałybyśmy wspomnieć, również o tym jak bardzo opowieść ta nacechowana jest różnymi emocjami, przede wszystkim takimi przykrymi, negatywnymi. Bo ile cierpienia może znieść jedna osoba, która i tak nie ma łatwo. Czasem los daje nam na prawdę ogromnego kopa w tyłek, co pokazuje ta powieść, ale czasem przychodzą też te dobre chwile.
Dziękujemy za możliwość zrecenzowania @wydawnictworeplika
Chciałybyśmy pozdrowić również naszą koleżankę Julkę, która ma tak samo na nazwisko jak Kornelia.

Dzisiaj przychodzimy z recenzją książki @hanna.gren.pisarka "Jak kamień w wodę".
Książka opisuje smutne losy pewnej dziewczyny, która w życiu miała bardzo pod górkę. Kornelia, bo tak nazywa się główna bohaterka tej książki od dziecka była niekochana przez swoich rodziców, na domiar złego została niesłusznie oskarżona w szkole, przez co później miała kłopoty w dorosłym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To przede wszystkim nie jest ani kryminał, ani sensacja, ani tym bardziej thriller. Raczej romansidło z wątkiem pseudo kryminalnym i to chyba dla starszych pań. Intryga jest tak zaplątana, że jej rozwiązanie wydaje się zupełnie nieprawdopodobne. Moja pierwsza książka tej autorki i ostatnia zarazem. Na plus ładny styl pisania i jedna śmieszna scena - z kotem i głównym bohaterem męskim.

To przede wszystkim nie jest ani kryminał, ani sensacja, ani tym bardziej thriller. Raczej romansidło z wątkiem pseudo kryminalnym i to chyba dla starszych pań. Intryga jest tak zaplątana, że jej rozwiązanie wydaje się zupełnie nieprawdopodobne. Moja pierwsza książka tej autorki i ostatnia zarazem. Na plus ładny styl pisania i jedna śmieszna scena - z kotem i głównym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kornelia miała bardzo trudne dzieciństwo. W zasadzie nie wiedziała co to jest miłość, nikt z bliskich nie potrafił jej tego okazać. Teraz kiedy jest już dorosła bardzo ogranicza swoje kontakty z ludźmi, więc komu zależy na tym, żeby ją zastraszyć? Kobieta dostaje listy z pogróżkami. Początkowo w ogóle nie zwraca na to uwagi, jednak po czasie wszystko przybiera na sile i postanawia zgłosić sprawę na policję. Nie był to dla niej łatwy krok ze względu na to, że kiedyś miała już do czynienia z policją i nie były to dobre wspomnienia, wręcz została potraktowana bardzo nieprzyjemnie.

Macie wolny wieczór?
Jeśli tak to z pewnością w całości poznacie historię Kornelii, a przynajmniej tę przedstawioną w pierwszym tomie 😉 Książkę czyta się bardzo szybko, głównie ze względu na prosty i klarowny styl autorki, który swoją drogą jest rozpoznawalny. Czytałam już kilka pozycji tej pisarki i myśle, że teraz kiedy dostałabym „książkę w ciemno” mogłabym wskazać z bardzo dużym prawdopodobieństwem, że ten sposób pisania należy właśnie do pani Hanny Greń.
Już po pierwszych stronach czytelnik wtapia się w otaczający go literacki świat i nie chce z niego wyjść.
Nie jest to klasyczny kryminał, ale połączenie tego gatunku wraz z romansem i obyczajówką. Przez taki miks jest bardzo przyjemny i łatwy w odbiorze. Nie musimy tutaj głowić się nad sprawą, ale możemy bardzo miło spędzić czas z bohaterami.
Pomimo tego, że Kornelia jest dość chłodną bohaterką nie sposób jej nie polubić. Bardzo jej współczułam kiedy poznawałam jej dzieciństwo. W głowie mi się to nie mieści, że można tak traktować własne dziecko. Na szczęście Kornelia była silna, niezależna i potrafiła sobie z wszystkim poradzić.
Finał mnie bardzo zaintrygował, więc koniecznie muszę sięgnąć po drugą część „ Światełko w tunelu”.

Kornelia miała bardzo trudne dzieciństwo. W zasadzie nie wiedziała co to jest miłość, nikt z bliskich nie potrafił jej tego okazać. Teraz kiedy jest już dorosła bardzo ogranicza swoje kontakty z ludźmi, więc komu zależy na tym, żeby ją zastraszyć? Kobieta dostaje listy z pogróżkami. Początkowo w ogóle nie zwraca na to uwagi, jednak po czasie wszystko przybiera na sile i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jeżeli ktoś zastanawia się, czy sięgnąc po tę książkę, to na wstępie napiszę, że jest to lektura z tych, które zaczynasz czytać i wówczas cały świat wokół znika, bo nagle przenosisz się ze swojego świata do świata bohaterów powieści.
Ta książka to połączenie kryminału policyjnego z dramatem, romansem i powieścią psychologiczną.Poruszone w powieści tematy szokują i frustrują wywołując czasami złość i poczucie ludzkiej klęski.
Pięknie, aczkolwiek bardzo dosadnie i dramatycznie opisany został w powieści pewien konflikt rodzinny, w którym dziecko, z którego wyrasta samodzielna, inteligentna kobieta od początku swojego życia jest nie tyle ignorowana przez najbliższych, tu mam na myśli rodziców, co wręcz potępiana za swoje istnienie.
Smutny, a może raczej tragiczny w skutkach jest też pokazany wątek solidarności pseudo-przyjacielskiej, i to w środowisku policyjnym. Muszę przyznać, że bulwersowałąm się czytając o bezgranicznej wierze w niewinność jakiegoś człowieka, gdzie nawet nie było próby zrozumienia drugiej strony. Prawie cały czas nasuwało mi się pytanie: jak dobrze znasz drugiego człowieka? Nawet tego, którego nazywasz swoim przyjacielem.
Muszę zwrócić uwagę również na wątek romantyczny, zrodzony w dość kontrowersyjnej sytuacji, gdzie dwoje ludzi nastawionych do siebie wrogo, nagle zaobaczyło w tej drugiej osobie kogoś bliskiego, kogoś komu wbrew wszystkiemu starało się zaufać. Tylko jak daleko można się zapuścić w tym zaufaniu. Czy szczęśliwy związek nie opiera się właśnie na takich emocjach?
Jak już wspominałam na początku, jest to kryminał policyjny, ale trochę nietypowy, jakkolwiek cały czas czytelnik jest w środku prowadzonego śledztwa dotyczącego tajemniczych anonimów podrzucanych głównej bohaterce. I tu mamy przestępstwo, mamy potencjalnych podejrzanych ale i ofiarę, która… no cóż nie mogę zdradzić, bo to będzie spojler.
Książka ma dość zaskakujące zakończenie, które zapewne niejednego czytelnika zszokuje, mnie przynajmniej doprowadziło do łez.
Biorąc do ręki tę lekturę, wiedziałam że się nie zawiodę, znam bowiem „pióro” autorki i wiem, że jej bohaterowie nie są nudni, a ich dopracowane w szczegółach osobowości są na tyle ciekawe, że w pewnym momencie może nie utożsamiamy się z nimi, ale jesteśmy dość blisko emocjonalnie.
Tu nie ma nudy, książkę czyta się na przysłowiowym wdechu i nawet jak jest konieczność odłożenia jej na jakiś czas, to myśli wciąż krążą wokół fabuły.
Polecam tę książkę, jak i część drugą oczywiście tym, którzy lubią dobre polskie kryminały. Proponuję jednak zarezerwować sobie na czytanie więcej czasu, bo myślę, że trudno będzie się oderwać od fabuły.
Gdybym miała znaleźć ciemne strony tej powieści, to z pewnością byłyby to papierosy. Sama nie palę, ale wiem, że autorka jest czynną palaczką i właściwie nie powinno mnie to bulwersować, ale bohaterowie moim zdaniem za dużo i za często sięgali po papierosy. No, ale to taka mała dygresja osoby niepalącej.
Autorka drobiazgowo wprowadza czytelnika we wszystkie zdarzenia i zachowania bohaterów, dzięki czemu fabuła staje się bliższa. Chociaż pewnie znajdą się tacy, którzy stwierdzą, że taka drobiazgowość jest zbędna.
Jak wspomniałam wcześniej, w drugiej części jest więcej obyczaju, ale wątek kryminalny dalej jest obecny i z całą pewnością mocno intryguje.
W tej części bardzo poruszył mnie dość ciekawy i obszerny wątek opuszczonego, samotnego grobu w lesie. Mogiły, która mogła kryć szczątki partyzanta walczącego w oddziałach Gryfu Pomorskiego. Pomyślałam, że nikt nie wie, ile takich smutnych grobów znajduje się w polskich lasach.
Postanowiłam podzielić się opinią o przeczytanych książkach sumując wrażenia po jednej i po drugiej części, dlatego POLECAM sięgnąć po te dwie książki w ciągłości czytania. Jak dla mnie mogła to być jedna część, ale pewne wówczas książka byłaby za gruba.
Myślę jednak, że ktoś kto sięgnie po te książki, nie zawiedzie się, a kończąc część pierwszą natychmiast będzie chciał przeczytać dalszy ciąg. Ale oczywiście decyzję każdy podejmuje sam.
Cóż mogę jeszcze dodać, ciekawa fabuła, niespodziewane zwroty akcji, wyjątkowi bohaterowie i świetna narracja. Myślę, że to wystarczy aby zachęcić do sięgnięcia po Pliszkę.

Jeżeli ktoś zastanawia się, czy sięgnąc po tę książkę, to na wstępie napiszę, że jest to lektura z tych, które zaczynasz czytać i wówczas cały świat wokół znika, bo nagle przenosisz się ze swojego świata do świata bohaterów powieści.
Ta książka to połączenie kryminału policyjnego z dramatem, romansem i powieścią psychologiczną.Poruszone w powieści tematy szokują i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jak zwykle u Pani Hanny -napisane tak, żeby chciało się przeczytać jak najszybciej. Wciąga.

Jak zwykle u Pani Hanny -napisane tak, żeby chciało się przeczytać jak najszybciej. Wciąga.

Pokaż mimo to

Zacznijmy od tego, że książki określane są jako kryminał/sensacja/thriller. Nie zgodzę się z tym. Dla mnie to powieści obyczajowe. Główna bohaterka wprawdzie nękana jest przez prześladowcę, zaangażowana jest też policja, ale to nie znaczy, że należy uznać te książki za kryminał.
Przejdźmy do bohaterów. Kornelia- niezwykle wkurzająca, wywyższająca się kobieta, w młodości oskarża pewnego mężczyznę o próbę gwałtu. Mężczyzna ten okazuje się policjantem, a jego koledzy w prowadzonym śledztwie stwierdzają, że kobieta kłamie. Oskarżony policjant popełnia jednak samobójstwo. 10 lat później Kornelia dostaje listy z pogróżkami. Sprawę zgłasza na policji, a śledztwo prowadzi ten sam policjant co wtedy. Oczywiście nienawidzi i nie wierzy Kornelii, przez nią zabił się przecież jego przyjaciel. Nie stoi to jednak na przeszkodzie, aby po kilku oficjalnych rozmowach wpakować się jej do domu, urządzić w nim imprezę dla swoich kolegów policjantów i zostać u niej na noc 🙄 Trzeba przyznać szybka akcja. Ona też go nie lubiła, ale nie protestowała. Po nocy spędzonej na graniu w karty (nie liczcie na więcej) stwierdzili jednak, że bardzo się kochają 😆 Bohaterowie byli niezwykle irytujący, ich związek strasznie śmieszny biorąc pod uwagę, że nawet nie potrafili ze sobą rozmawiać, a Kornelia ciągle zarzucała fochy. Fabuła również nie przypadła mi do gustu. Te byłe żony, przyjaciółki, rodzeństwa, totalne pomieszanie. Ja jestem na nie.

Zacznijmy od tego, że książki określane są jako kryminał/sensacja/thriller. Nie zgodzę się z tym. Dla mnie to powieści obyczajowe. Główna bohaterka wprawdzie nękana jest przez prześladowcę, zaangażowana jest też policja, ale to nie znaczy, że należy uznać te książki za kryminał.
Przejdźmy do bohaterów. Kornelia- niezwykle wkurzająca, wywyższająca się kobieta, w młodości...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kornelia to młoda kobieta, która w dniu swoich urodzin zostaje zgwałcona przez policjanta. Jednak organy ścigania nie dają wiary zeznaniom głównej bohaterki, bowiem już od młodych lat cieszyła się dość niepochlebną opinią w zakresie kontaktów z mężczyznami. W efekcie końcowym śledztwo zostaje umorzone, a Kornelia przeprowadza się do Bielska-Białej. Po pewnym czasie zaczyna otrzymywać tajemnicze listy z pogróżkami. Kto nęka główną bohaterkę i jakie są motywy działania prześladowcy? Odpowiedź na to i inne pytania znajdziecie w książce. Pikanterii całej historii dodaje fakt, iż z czasem Kornelia nawiązuje romans z podkomisarzem.

#jakkamieńwwodę to lekki kryminał z domieszką romansu i bohaterami, których nie sposób nie polubić. Myślę, że dla bardziej wrażliwych czytelników będzie jak znalazł. Nie jest krwawo, mrocznie i brutalnie. Akcja nie pędzi na łeb na szyje, jest raczej spokojnie, ale bardzo ciekawie. Z kolei fanów mocniejszych wrażeń powinna przekonać nietuzunkowa fabuła i kreacje głównych bohaterów, które mają w sobie to coś. Na plus zasługują również dialogi, których lektura sprawiała mi czystą przyjemność. To było moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki i muszę przyznać, że bardzo spodobał mi się styl pisania @hanna.gren.pisarka . Czyta się bardzo przyjemnie, a sama fabuła intryguje. W dodatku zakończenie nie pozostawia wyboru w zakresie konieczności sięgnięcia po drugą cześć.

Kornelia to młoda kobieta, która w dniu swoich urodzin zostaje zgwałcona przez policjanta. Jednak organy ścigania nie dają wiary zeznaniom głównej bohaterki, bowiem już od młodych lat cieszyła się dość niepochlebną opinią w zakresie kontaktów z mężczyznami. W efekcie końcowym śledztwo zostaje umorzone, a Kornelia przeprowadza się do Bielska-Białej. Po pewnym czasie zaczyna...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wiecie, że cykl Polowanie na Pliszkę był moim pierwszym spotkaniem z twórczością Hanny Greń? Miałam co prawda książki tej autorki na oku od jakiegoś czasu, ale jakoś się nie złożyło, by po nie sięgnąć. I nadszedł ten dzień – w moje ręce trafiły aż dwie książki! Bardzo przypadł mi do gustu styl pisania autorki, ale spodziewałam się, że „Jak kamień w wodę” będzie rasowym kryminałem, a ten wątek ustępuje na rzecz wątku obyczajowego i romansowego.

Główna bohaterka – Kornelia to jedna z tych bohaterek, którym los rzuca cały stos kłód pod nogi. Jest jedynym dzieckiem rodziców i od zawsze czuła, że lepiej byłoby, gdyby w ogóle jej na świecie nie było. Rodzice nie żywili do swego dziecka żadnych pozytywnych uczuć, ostatecznie wyrzucili ją za domu, bo za dziewczyną chodziła łatka puszczalskiej, oczywiście nieprawdziwa. Nie dziwne zatem, że dziewczyna stała się nieufna i nie miała żadnych przyjaciół. Na dodatek tego w swoje osiemnaste urodziny poznany w klubie mężczyzna usiłował ją zgwałcić, a gdy okazało się, że to szanowany policjant – została na starcie skreślona i oskarżona o składanie fałszywych zeznań. Jednak to na szczęście już przeszłość, obecnie kobieta mieszka w domu po babci, jest uznaną krawcową i choć nie ma nikogo bliskiego – jej życie jest stabilne i szczęśliwe. Pech jednak nie daje o sobie zapomnieć i ktoś zaczyna podrzucać listy z pogróżkami i życzeniami śmierci. Komu mogła podpaść? Kornelia, chcąc nie chcąc, zgłasza sprawę na policji i dziwnym zbiegiem okoliczności natrafia na tego samego policjanta, który przed laty próbował ją zdyskredytować. Jednak to właśnie on może być dla niej jedyną nadzieją.

Od samego początku zapałałam sympatią do Kornelii. Historia z dzieciństwa wyjaśniła powody, dlaczego kobieta jest niekiedy burkliwa i stroni od ludzi, a zwłaszcza od policjantów. Nóż mi się otwierał w kieszeni czytając o tym, w jaki sposób prowadzone było śledztwo w sprawie gwałtu i jak szybko dziewczynę oskarżono nie sprawdzając nawet, czy przyklejona jej łatka rozpustnej jest prawdziwa. Błędy młodości będzie mógł teraz naprawić policjant Gerard, który od razu przekreślił młodą Kolę. I ehhh, ten bohater to arogancki dupek, któremu ja niestety nie wieże. Nie wiem także, w jakim momencie narodziła się między tymi bohaterami chemia, no, ale podobno kto się czubi, ten się lubi, zatem powodów do kłótni będzie tu wiele. Ale za to ileż tu będzie dialogów z pazurem!

W „Jak kamień w wodę” akcja nie gna z prędkością światła, wręcz przeciwnie, wszystko rozgrywa się dość spokojnie. Jak już wspomniałam na samym początku – tego wątku kryminalnego, na który tak bardzo liczyłam, będzie tu stosunkowo niewiele. Dostaniemy za to rozbudowany wątek obyczajowy z elementami romansu i właściwie myślę, że całościowo książka wypada nawet lepiej w takiej konfiguracji. Zastanawiałam się od samego początku, o co chodzi z tytułem książki i na rozwiązanie zagadki musiałam poczekać do samego końca. I było warto, bowiem książka zakończyła się bardzo intrygująco. Będzie kolejna zagadka do rozwiązania. Polecam!

Wiecie, że cykl Polowanie na Pliszkę był moim pierwszym spotkaniem z twórczością Hanny Greń? Miałam co prawda książki tej autorki na oku od jakiegoś czasu, ale jakoś się nie złożyło, by po nie sięgnąć. I nadszedł ten dzień – w moje ręce trafiły aż dwie książki! Bardzo przypadł mi do gustu styl pisania autorki, ale spodziewałam się, że „Jak kamień w wodę” będzie rasowym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to