Catherine Jinks w swojej powieści zabiera nas w średniowiecze, do czasów świętej inkwizycji, kiedy to namiętnie walczono z wszelkimi przejawami bezbożnictwa i herezji.

W niewielkim mieście Lazet we Francji znajduje się klasztor dominikanów ze Świętym Oficjum, w którym urzęduje dwóch Inkwizytorów heretyckiej nieprawości. Jednym z nich jest główny bohater i narrator powieści - ojciec Bernard Peyre z Prouille, a drugim jego zwierzchnik, którym do niedawna był wielce szanowany i poważany ojciec Augustyn Duése. Jego okrutna śmierć odbiła się echem po całej okolicy, a Bernard został wyznaczony, aby przeprowadzić śledztwo i dowieść prawdy, kto odważył się zaatakować i bestialsko zamordować inkwizytora i jego ochronę w drodze do jednej z pobliskich osad.

Czasy średniowiecza często określane jako okres ciemnoty i zacofania nie sprzyjały sprawiedliwości i prawdzie. Pod przykrywką inkwizycji, która miała tępić heretyków, a więc ludzi nie zgadzających się z nauką i prawdami kościoła, często skazywano na więzienie, tortury lub śmierć niewinnych ludzi. Dość, że przodkowie zostali uznani za heretyków, a ich potomkowie automatycznie byli sądzeni i skazywani za winy swoich ojców i dziadów. Inkwizytor stawał się najważniejszą osobą w swojej społeczności i niestety często nadużywał władzy oraz przysługujących mu praw skazując za herezję bogobojnych katolików.

Ojciec Bernard Peyre, choć sam ma różne grzechy na sumieniu, zwraca uwagę na niesprawiedliwości i błędy popełniane przez Święte Oficjum. W swojej opowieści o wydarzeniach w Lazet, w obszernej relacji z tamtych dni próbuje zachować obiektywizm i pokazać do czego mogą doprowadzić błędne decyzje. Zwierzenia bohatera pisane w liście do papieża, odebrałam jako swego rodzaju spowiedź, rozliczenie się z przeszłością, która doprowadziła zakonnika do zupełnej zmiany życia.

Dlaczego tak się stało? Co spowodowało, że ojciec Bernard opuścił Święte Oficjum, któremu służył przez lata?

Powieść Catrerine Jinks to prawdziwa wyprawa w przeszłość. Napisana z wykorzystaniem archaicznej stylizacji oddaje charakter i klimat epoki. Pomimo tego, wydawałoby się trudnego języka książkę czyta się dość łatwo. Co prawda relacja jest bardzo szczegółowa, wydarzenia dzieją się powoli i lektura może chwilami męczyć, ale nie nudzi. Kiedy dobrnęłam do ostatniej strony, nie byłam ani specjalnie rozczarowana, ani zachwycona, ale dowiedziałam się sporo na temat mechanizmów działania inkwizycji i samej epoki, a o to mi głównie chodziło. I po raz kolejny utwierdziłam się w przekonaniu, że zdecydowanie wolę nasz XXI, obecny wiek, gdzie człowiek ma wpływ na swoje życie, niźli stare, zamierzchłe średniowiecze, w którym niepewność jutra była jedyną stałą w życiu człowieka.

Jeśli chcecie zakosztować klimatu dawnych wieków, dowiedzieć się więcej o Świętym Oficjum, przyjrzeć się pracy inkwizytora i jego pomocników oraz wyrobić sobie własne zdanie na temat epoki to sięgnijcie po powieść Catherine Jinks. Przygotujcie sobie tylko nieco więcej czasu na lekturę.

Catherine Jinks w swojej powieści zabiera nas w średniowiecze, do czasów świętej inkwizycji, kiedy to namiętnie walczono z wszelkimi przejawami bezbożnictwa i herezji.

W niewielkim mieście Lazet we Francji znajduje się klasztor dominikanów ze Świętym Oficjum, w którym urzęduje dwóch Inkwizytorów heretyckiej nieprawości. Jednym z nich jest główny bohater i narrator powieści...

Z pewnością nie jest to arcydzieło, choć fabuła wydaje się być interesująca, postaci budzą jakieś tam emocje, nie nudziło mi się.
Schemat powieści trochę jest niezaskakujący, ale biorąc pod uwagę, że bardzo przypadły mi do gustu realia to całość raczej na plus. Średniowiecze jak się patrzy, dla mnie wiarygodność jest jednak ważniejsza od fabularnych cudów.

Z pewnością nie jest to arcydzieło, choć fabuła wydaje się być interesująca, postaci budzą jakieś tam emocje, nie nudziło mi się.
Schemat powieści trochę jest niezaskakujący, ale biorąc pod uwagę, że bardzo przypadły mi do gustu realia to całość raczej na plus. Średniowiecze jak się patrzy, dla mnie wiarygodność jest jednak ważniejsza od fabularnych cudów.

Książka bardzo mnie rozczarowała rozwlekłą akcją, ale jakoś dobrnęłam do końca:) Na pewno byłaby lepsza, gdyby te same wydarzenia opisać na 1/3 objętości - miałam wrażenie, jakby autorka uparła się, żeby przekroczyć 400 stron...

Książka bardzo mnie rozczarowała rozwlekłą akcją, ale jakoś dobrnęłam do końca:) Na pewno byłaby lepsza, gdyby te same wydarzenia opisać na 1/3 objętości - miałam wrażenie, jakby autorka uparła się, żeby przekroczyć 400 stron...

Jeżeli ktoś ma za dużo czasu, ale chyba nawet w takim wypadku nie warto tego czytać. Nie bardzo rozumiem, dlaczego autorka napisała to "dzieło". Może to jednak literatura sf?

Jeżeli ktoś ma za dużo czasu, ale chyba nawet w takim wypadku nie warto tego czytać. Nie bardzo rozumiem, dlaczego autorka napisała to "dzieło". Może to jednak literatura sf?