Miłe, sympatyczne. Jeśli w życiu doskwiera samotność i spędzamy czas na niemiłych myślach- można usiąść w fotelu, przeczytać... Ale czy coś wnosi?

Miłe, sympatyczne. Jeśli w życiu doskwiera samotność i spędzamy czas na niemiłych myślach- można usiąść w fotelu, przeczytać... Ale czy coś wnosi?

Fajna, ciepła historyjka, ale nie powiedziałabym, że to coś specjalnego. Ot tak, do przeczytania w podróży

Fajna, ciepła historyjka, ale nie powiedziałabym, że to coś specjalnego. Ot tak, do przeczytania w podróży

Urocza opowieść, taka jakie znam z Serii z Żurawiem. Jeśli ktoś chce spędzić czas z lekką i przyjemną lekturą to z pewnością "Kot, który spadł z nieba" taką jest.
Książeczka taka trochę banalna, a trochę filozoficzna. Według mnie skłaniająca do przemyśleń, "Jak niepozorne rzeczy mogą wpływać na nasze życie".

Urocza opowieść, taka jakie znam z Serii z Żurawiem. Jeśli ktoś chce spędzić czas z lekką i przyjemną lekturą to z pewnością "Kot, który spadł z nieba" taką jest.
Książeczka taka trochę banalna, a trochę filozoficzna. Według mnie skłaniająca do przemyśleń, "Jak niepozorne rzeczy mogą wpływać na nasze życie".

Akcja nadrabiania czytelniczych zaległości trwa. Tym razem sięgnęłam po minimalistyczną powieść „Kot, który spadł z nieba”.

Autorem jest Takashi Hiraide, japoński poeta i krytyk literacki.
Poetyckość jego prozy wyraża się w języku, ale także w lirycznym klimacie opowieści.
Młode małżeństwo mieszka w spokojnej dzielnicy Tokio. Wynajmują mały domek, a ich życie skupia się na codziennych zajęciach, które ostatecznie prowadzą do rutyny.

Pojawienie się kotki Chibi przynosi w ich monotonnym bytowaniu wielką zmianę. Małżonkowie stają się bardziej otwarci, zaczynają nie tylko dostrzegać drobne przyjemności, ale i uczą się czerpać z tego satysfakcję.
Zastanawiają się nad nieuchronną przemijalnością i upływem czasu, co jeszcze bardziej wzmaga w nich pragnienie cieszenia się drobiazgami.

Ta nieco filozoficzna powieść nie opiera na się szybkiej akcji, lecz na dzianiu się. Może momentami wydawać się nieco przegadana, ale czyta się z przyjemnością i zadumą. Jest tu także miejsce na dyskretny, inteligentny humor, co sprawia, że czytelnik się nie nudzi.
Wiem, że ta książka zbiera różne opinie – od zachwytów po totalną krytykę. Dla mnie to bardzo dobra proza, napisana z dbałością o język i słowo.
Polecam jako lekturę dla wytchnienia i ukojenia duszy.

Akcja nadrabiania czytelniczych zaległości trwa. Tym razem sięgnęłam po minimalistyczną powieść „Kot, który spadł z nieba”.

Autorem jest Takashi Hiraide, japoński poeta i krytyk literacki.
Poetyckość jego prozy wyraża się w języku, ale także w lirycznym klimacie opowieści.
Młode małżeństwo mieszka w spokojnej dzielnicy Tokio. Wynajmują mały domek, a ich życie skupia się na...

Krótka, lekko melancholijna książka która jednak nic we mnie nie zostawiła poza poczuciem miło spędzonego czasu przy lekturze. Myślę, że za kilka dni nie będę już o niej pamiętać. Nastawiłam się na coś innego i być może był to mój błąd.

Krótka, lekko melancholijna książka która jednak nic we mnie nie zostawiła poza poczuciem miło spędzonego czasu przy lekturze. Myślę, że za kilka dni nie będę już o niej pamiętać. Nastawiłam się na coś innego i być może był to mój błąd.

Nic mnie w tej książce nie poruszyło ani nie urzekło.

Nic mnie w tej książce nie poruszyło ani nie urzekło.

To była piękna historia. Doskonale rozumiem jej bohaterów, ponieważ w swoim życiu miałam niejednego kota - swojego, czy jedynie kota sąsiadów, jak bohaterowie. Bardzo podobało mi się przedstawienie kociej natury w tej książce. Właśnie takiego ukojenia i takich emocji (tęsknot, radości, smutku) oczekuję, gdy czytam literaturę azjatycką i do tej pory żaden mój wybór mnie nie zawiódł.

To była piękna historia. Doskonale rozumiem jej bohaterów, ponieważ w swoim życiu miałam niejednego kota - swojego, czy jedynie kota sąsiadów, jak bohaterowie. Bardzo podobało mi się przedstawienie kociej natury w tej książce. Właśnie takiego ukojenia i takich emocji (tęsknot, radości, smutku) oczekuję, gdy czytam literaturę azjatycką i do tej pory żaden mój wybór mnie nie...

"- To nasz kot - mówiła żona, choć dobrze wiedziała, że Chibi nie należy do nas. Myślała o niej jak o podarunku z jakiejś odległej krainy. Jak o upominku, który spadł z nieba."

W życie pewnego małżeństwa wkracza kotka imieniem Chibi. Wkracza powoli stąpając łapkami, bez pośpiechu, bez wrzasku. Z czasem całkowicie zdobywa serce małżonków, którzy zaczynają traktować ją jak członka rodziny. Bo tym właśnie są koty - pełnoprawnymi członkami rodziny. Chibi spadła z nieba, skłaniając bohaterów do rozmyślań nad radością życia, zbliżając ich do siebie i otwierając ich serca na miłość do zwierzaka.

To była krótka, spokojna, niespieszna historia. Idealna na jeden wieczór. Subtelna, delikatna, bez pędzącej na łeb i na szyję akcji. Wkracza w nasze serca powoli, zupełnie jak kot. Idealnie ukazuje przywiązanie do zwierzaka. Dobroć, jaką jest on w stanie wprowadzić do naszego życia. Czytanie tej lektury było dla mnie zwolnieniem. Zatrzymaniem się. Delektowaniem się chwilą. Resetem. Odstresowaniem. Skłoniła mnie do rozmyślań, wypełniła spokojem, jednocześnie ściskając gardło i wywołując w oczach łzy.

"Kot, który spadł z nieba" to książka uniwersalna, właściwie dla każdej grupy wiekowej. Trzeba czytać ją powoli, uważnie i z zaangażowaniem, żeby w pełni docenić jej wartość. Żeby dotarły do nas wszystkie zawarte w niej prawdy. Żeby Chibi wskoczyła również do naszych serc, całkowicie je zdobywając.

"- To nasz kot - mówiła żona, choć dobrze wiedziała, że Chibi nie należy do nas. Myślała o niej jak o podarunku z jakiejś odległej krainy. Jak o upominku, który spadł z nieba."

W życie pewnego małżeństwa wkracza kotka imieniem Chibi. Wkracza powoli stąpając łapkami, bez pośpiechu, bez wrzasku. Z czasem całkowicie zdobywa serce małżonków, którzy zaczynają traktować ją jak...

Historia kotki Chibi, która dość nieoczekiwanie pojawiła się w życiu pewnej japońskiej, bezdzietnej pary, i owładnęła nimi totalnie. Polecam tę powieść przede wszystkim tym, którzy nie są do końca przekonani do kotów lub są one im obojętne. Autor wspaniale opisał ludzkie emocje i uczucia, które wyzwala w nich kot: od obojętności do gorącej miłości. Bohaterowie przekraczają swoje granice, ba, nawet łamią regulaminy, by finalnie mieć w domu kota. Były momenty, kiedy książka za gardło ściska.

Historia kotki Chibi, która dość nieoczekiwanie pojawiła się w życiu pewnej japońskiej, bezdzietnej pary, i owładnęła nimi totalnie. Polecam tę powieść przede wszystkim tym, którzy nie są do końca przekonani do kotów lub są one im obojętne. Autor wspaniale opisał ludzkie emocje i uczucia, które wyzwala w nich kot: od obojętności do gorącej miłości. Bohaterowie przekraczają...

Urocza książka.
Bardzo kociarska, świetnie przedstawia kocie zachowania i nawet lekko porusza różnice w kocich charakterach, szczególnie na końcu.
W fabule widać próbę podjęcia tematu straty i przywiązania, ale uważam, że ten aspekt wyszedł trochę przerysowanie. Nie jest to rażące i absolutnie nie karykaturalne, po prostu czytając, miałam pewne uczucie odrealnienia przy końcowych rozdziałach.
Dużo lepiej prezentuje się podejście do radości z małych rzeczy. Książka naprawdę wspaniale ukazuje zatrzymanie się na chwilę, żeby docenić małe piękna. Myślę, że może zostać potraktowana jako swego rodzaju podręcznik w tej kwestii, jako że daje kilka przykładów tego, od czego zacząć - na co można spojrzeć, na co zwrócić uwagę i co docenić. Żyjemy w szybkim świecie i powoli zapominamy o pięknie świata. Ta książka pomaga sobie o nim przypomnieć.
Słodka i spokojna - mimo śladowych ilości gorzkich tematów, które jednak przyćmiewa ogólne szczęście. Wielokrotnie dawała mi powód do uśmiechu.

Urocza książka.
Bardzo kociarska, świetnie przedstawia kocie zachowania i nawet lekko porusza różnice w kocich charakterach, szczególnie na końcu.
W fabule widać próbę podjęcia tematu straty i przywiązania, ale uważam, że ten aspekt wyszedł trochę przerysowanie. Nie jest to rażące i absolutnie nie karykaturalne, po prostu czytając, miałam pewne uczucie odrealnienia przy...