Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Okropnie mnie ta książka zmęczyła. I nie chodzi nawet o temat - jasne, dziecięca choroba jest smutna, ale tu w sumie nic szczególnie strasznego się nie dzieje.
Natomiast język i sposób prowadzenia narracji... Ciągle siedzimy w głowie bohaterki, oglądamy świat wyłącznie z jej perspektywy, nawet dialogi dostajemy przefiltrowane przez jej percepcję... Jest w tym coś klaustrofobicznego i dusznego. Nie mam pojęcia czy to był celowy zabieg i nie mówię, że to wada. Ale przez drugą połowę brnęłam już tylko siłą woli. Do tego - akcji tu w zasadzie nie ma. No a główna bohaterka... nie jest kimś, kogo polubiłabym w prawdziwym życiu, o utożsamianiu się nie ma mowy. Może to przez różnicę wieku - nie wiem. Z tych powodów nie wiem czy komuś polecić, a jeśli tak, to komu. Po skończeniu czytania czuję się, jakbym wyszła z zatęchłej piwnicy na świeże powietrze. Jeśli ktoś taki efekt lubi, to śmiało. Ja chyba jednak nie.

Okropnie mnie ta książka zmęczyła. I nie chodzi nawet o temat - jasne, dziecięca choroba jest smutna, ale tu w sumie nic szczególnie strasznego się nie dzieje.
Natomiast język i sposób prowadzenia narracji... Ciągle siedzimy w głowie bohaterki, oglądamy świat wyłącznie z jej perspektywy, n...

Rozwiń Zwiń

Pod względem językowym dzieją się tu rzeczy dziwne. I szczerze mówiąc do końca nie wiedziałam, czy to wpadki tłumaczki czy zamierzony styl autorki.
Sama fabuła nierówna - są momenty magiczne, zwłaszcza sceny rodzinne, ukazujące relacje między siostrami i wnuczkami a babcią. Są też dziwne, fałszywie brzmiące - to głównie wątki damsko-męskie. Na pewno ciekawostką jest spojrzenie na świat z perspektywy ukraińskiej prowincji, choć uczciwie trzeba powiedzieć, że jest tego niewiele - większość historii mogłaby dziać się gdziekolwiek.
Za to klimat lata - jest na 100%. Pachną te maliny, drapią w dłonie, brzęczą muchy, spocona koszulka klei się do pleców - takie impresje wychodzą autorce niezwykle sugestywnie.
Czy polecam? Tak. Jako forma eksperymentu - niektórym nie przypadnie do gustu, ale innych urzecze.

Pod względem językowym dzieją się tu rzeczy dziwne. I szczerze mówiąc do końca nie wiedziałam, czy to wpadki tłumaczki czy zamierzony styl autorki.
Sama fabuła nierówna - są momenty magiczne, zwłaszcza sceny rodzinne, ukazujące relacje między siostrami i wnuczkami a babcią. Są też dziwne, ...

Rozwiń Zwiń

Moim zdaniem - progres w stosunku do pierwotnej serii ogromny. Dorósł nie tylko Percy, ale też styl autora. Wcześniej w tekście dużo było bylejakości, teraz - widać pieczołowitość w budowaniu akcji, opisach lokacji, śledzeniu życia wewnętrznego bohaterów. Jest też sporo humoru, czasem aż za dużo, ale jeszcze zjadliwie.
Wszystko tu w zasadzie grało i się składało. Wątek Ganimedesa delikatnie i z wyczuciem wprowadza temat molestowania seksualnego - fajny do pociągnięcia, jeśli dorośli chcieliby omawiać treść z dzieckiem. Dylemat o niedecydowaniu za kogoś o jego szczęściu też był umiejętnie wpleciony. Przeszkadzało mi tylko, że Annabeth straciła swój pazur - w ogóle sceny zakochanych młodych były trochę zbyt tkliwe w stosunku do całości narracji, która miała być z założenia ironiczna i zdystansowana.
Ale książkę polecam bez dwóch zdań.

Moim zdaniem - progres w stosunku do pierwotnej serii ogromny. Dorósł nie tylko Percy, ale też styl autora. Wcześniej w tekście dużo było bylejakości, teraz - widać pieczołowitość w budowaniu akcji, opisach lokacji, śledzeniu życia wewnętrznego bohaterów. Jest też sporo humoru, czasem aż z...

Rozwiń Zwiń

Historia tytułowego sklepu i prowadzącej go rodziny, przedstawiona rzetelnie, ale w dość nudny, kronikarski sposób. Ewidentnie jest to opowieść, która powstała, by zachować pewne wspomnienia w obrębie kilku pokoleń Jabłkowskich. Dla osoby z zewnątrz treść będzie zbyt hermetyczna i insajderska - ja większość przekartkowałam. Więc polecić można tylko historykom do prac naukowych. Dla zwykłych ludzi do czytania - nie nadaje się.

Historia tytułowego sklepu i prowadzącej go rodziny, przedstawiona rzetelnie, ale w dość nudny, kronikarski sposób. Ewidentnie jest to opowieść, która powstała, by zachować pewne wspomnienia w obrębie kilku pokoleń Jabłkowskich. Dla osoby z zewnątrz treść będzie zbyt hermetyczna i insajder...

Rozwiń Zwiń

Pierwsze 2/3 książki - super. Wręcz byłam pod wrażeniem, że w takich krótkich, szkicowych scenkach można odmalować tak przekonywujące portrety psychologiczne. Niestety, pod koniec wszystko się sypie. Tak jakby autorka sobie uświadomiła, że czas książkę kończyć, a tu wątki powikłane i bohaterowie nieszczęśliwi. Więc zafundowała im ekspresowe leczenie wieloletnich traum, nagłe zmiany światopoglądowe, modyfikacje osobowości... i voila! happy end jak się patrzy. Niestety, poza może historią sióstr Crawley, wszystko wyszło nieprzekonująco i groteskowo. Sto razy lepiej by było, gdyby bohaterowie zostali w tych swoich nie dość szczęśliwych, ale za to bardzo wiarygodnych, życiach.
Ale pozycja i tak do polecenia, styl jest przyzwoity, czyta się miło, klimat Belfastu, w którym dzieje się akcja, jest dodatkowym smaczkiem.

Pierwsze 2/3 książki - super. Wręcz byłam pod wrażeniem, że w takich krótkich, szkicowych scenkach można odmalować tak przekonywujące portrety psychologiczne. Niestety, pod koniec wszystko się sypie. Tak jakby autorka sobie uświadomiła, że czas książkę kończyć, a tu wątki powikłane i bohat...

Rozwiń Zwiń

Koncepcja nie jest odkrywcza, ale ta prostota się sprawdza. Krótkie, migawkowe scenki to fragmenty alternatywnych rzeczywistości - ich szkicowość oddaje to, że patrząc na czyjeś życie z zewnątrz, widzimy tylko niewyraźny zarys, a pozory mogą nas mocno zmylić.
Książka ma silny rys terapeutyczny i jej moralizatorstwo czasami skłania by przewrócić oczami, ale ogólnie zostawia czytelnikowi swobodę przemyśleń.
Z innych zalet: czyta się szybko i lekko, a także można puścić wodze fantazji i podumać "a co by było, gdybym ja..." Wiec fajnie, cieszę się, że to przeczytałam.

Koncepcja nie jest odkrywcza, ale ta prostota się sprawdza. Krótkie, migawkowe scenki to fragmenty alternatywnych rzeczywistości - ich szkicowość oddaje to, że patrząc na czyjeś życie z zewnątrz, widzimy tylko niewyraźny zarys, a pozory mogą nas mocno zmylić.
Książka ma silny rys terapeuty...

Rozwiń Zwiń