Książka ciekawa ale bardzo ciężko się czyta. Możliwe że jest to spowodowane przesytem informacji , zbyt dużą ilością przypuszczeń mieszających się z faktami . Dawno nie czytało mi się tak ciężko ciekawej książki

Książka ciekawa ale bardzo ciężko się czyta. Możliwe że jest to spowodowane przesytem informacji , zbyt dużą ilością przypuszczeń mieszających się z faktami . Dawno nie czytało mi się tak ciężko ciekawej książki

Jezu, ile ja się tej książki naszukałam :D
Nie no, jest tak samo spoko, jak pozostałe pozycje o władczyniach w tej serii. Jak się chce poczytać o dumnych kobietach, to można iść jak w dym. Zero zawodu.

Jezu, ile ja się tej książki naszukałam :D
Nie no, jest tak samo spoko, jak pozostałe pozycje o władczyniach w tej serii. Jak się chce poczytać o dumnych kobietach, to można iść jak w dym. Zero zawodu.

Historia w wersji lekkiej.

Historia w wersji lekkiej.

Nie jest to lekcja historii, par excellence, co również podkreśla sam autor- zbyt mało istnieje wiedzy źródłowej. Niemniej jednak uważam, że posługując się- tą posiadaną, autor stworzył bardzo dobry obraz epoki, a stawiane przez niego hipotezy, są dobrze uzasadnione. Książkę postrzegam jako powieść historyczną i jako taka bardzo przypadła mi do gustu

Nie jest to lekcja historii, par excellence, co również podkreśla sam autor- zbyt mało istnieje wiedzy źródłowej. Niemniej jednak uważam, że posługując się- tą posiadaną, autor stworzył bardzo dobry obraz epoki, a stawiane przez niego hipotezy, są dobrze uzasadnione. Książkę postrzegam jako powieść historyczną i jako taka bardzo przypadła mi do gustu

Lubię historię i okres średniowiecza z jego mrocznymi dziejami, więc bibliotekarka wcale nie musiała mnie długo namawiać, by sięgnąć po książkę Kamila Janickiego pt. „Damy ze skazą”. Jednak… Jednak przyznam, że gdy zobaczyłam okładkę z postacią kobiety, która ma przedstawiać średniowieczną władczynię (na co wskazywałyby przydane jej atrybuty),ale ufryzowaną wg współczesnej mody, nieco się zawahałam. Głos wewnętrzny syknął „No, co ty! Chyba nie będziesz oceniać książki po okładce?”, próbując nieco wyłagodzić moją rozterkę. Skonfundowana przebiegłam wzrokiem po podtytule „Kobiety, które dały Polsce koronę. Prawdziwe historie”, lecz i on nie rozwiał mojej nieufności, ale książka ma solidną twardą oprawę, na końcu przydatny indeks osób oraz przypisy z odnośnikami do materiałów źródłowych, a także notę od autora. Z tylnej okładziny dowiadujemy się również, że bohaterkami będą Europejki z XI stulecia: Matylda – siostra Ottona III (u nas kojarzonego głównie ze względu na zjazd gnieźnieński),Rycheza – żona Mieszka II, pierwsza królowa Polski (o zgrozo!!! Niemka!!!) oraz Przedsława – księżniczka ruska, córka Włodzimierza I Wielkiego, siostra Jarosława Mądrego i… ofiara Bolesława Chrobrego. Kobiety, które rzekomo dały Polsce koronę. Tak to się zaczęło…
Kamila Janickiego kojarzę jako publicystę specjalizującego się w wybranych okresach historii Polski. Autor pióro ma wprawne, więc jego książkę czyta się niewątpliwie więcej niż dobrze, a opowieść płynnie układa się w całość. Momentami aż tak płynnie, że fakty mieszają się z domysłami i czystą fantazją. I nie mówię tu o wyraźnie wydzielonych beletryzowanych fragmentach, które mają na celu urozmaicić treść a postaciom z tamtego okresu dodać nieco kolorytu, bo poprzez wyeksponowanie w wymyślonych scenach konkretnych emocji, ambicji czy animozji charaktery bohaterów zyskują na wyrazistości (swoją drogą nic bardziej nie nadaje się później na materiał do słodkiej zemsty niż zwykła ludzka krzywda). A u Janickiego po prostu więcej własnej twórczości polegającej na nadinterpretacji zdarzeń niż samych faktów. Powiecie, że przecież historia zajmuje się relacjonowaniem i badaniem przeszłości, a także nadawaniem jej znaczenia. Owszem, z tym że jeśli trudno o właściwe znaczenie, to niech chociaż będzie ono wielce prawdopodobne. U Janickiego akurat pod tym względem panuje spora doza wolności, gdyż dobudowuje on sobie do faktów własną wizję, czasami zupełnie niemającą oparcia w rzeczywistości, a więc stricte hipotetyczną i przy okazji jakże chwytliwą marketingowo. Tym samym Janicki nie tyle stawia na fakty co na atrakcyjną fabułę. W efekcie otrzymujemy materiał, który nazwałabym raczej skrojoną pod publiczkę historią w stylu pop.
Spośród trzech bohaterek prym wiedzie Rycheza. Z kart książki wyłania się obraz kobiety niezależnej, która samodzielnie decydowała choćby o architekturze Krakowa i niemal jej wyłączne starania na dworze cesarskim zaowocowały koroną dla pierwszych Piastów. Osoba Rychezy, jej cechy charakteru, koneksje rodzinne, możliwości majątkowe bez wątpienia odegrały w pewnych procesach znaczącą rolę, lecz nie sposób uznać, iż ona jedna była ich motorem czy sprawczynią. Sformułowanie „średniowieczna feministka” zakrawa na oksymoron. Czytając „Damy ze skazą” przygotujcie się na więcej tego typu przerysowań, bo Janicki koncentrując się na damach, często traci z oczu ówczesnych mężczyzn, których aspiracji i znaczenia nie sposób pominąć. W czeluściach autorskiej niepamięci przepadają także pozostałe okoliczności. Dlatego przestrzegam przed bezrefleksyjną nauką historii na podstawie tego materiału, bo choć są tu fakty, to jednak ich wykładnia często pozostawia sporo do życzenia.
Natomiast w sposób ciekawy i bardzo przystępny dla laika potrafi Janicki oddać obraz epoki z jej społecznymi trendami, modami, religijnymi manierami, dynastycznymi smaczkami aż na stereotypowym myśleniu i politycznych bezpardonowych rozgrywkach kończąc. Nierzadko posługuje się porównaniami do współczesności, przez co łatwiej wychwycić różnice lub dostrzec podobieństwa w motywach działań poszczególnych osób. Janicki pisze także zrozumiałym i prostym językiem. W wielu miejscach pozwala sobie również na naświetlenie problemu, pokazanie tła zagadnienia, a wszystko po to, by czytelnikowi wygodniej było się poruszać wśród rodowych koligacji i często sprzecznych interesów, konsekwentnie jednak daleki pozostaje od skostniałego akademickiego ascetyzmu. Momentami jest wręcz zabawny, a nawet ironizujący.
Jeśli pozwolicie sobie płynąć swobodnie z nurtem opowieści, bez kwestionowania pewnych wątków, bez oceniania trafności ich interpretacji czy podważania toku myślenia autora, to „Damy ze skazą” Kamila Janickiego sprawią, że przyjemnie spędzicie czas w średniowiecznych zamkach, pośród możnych ówczesnego świata, przy grze...
Całość recenzji tu: https://czytamduszkiem.blogspot.com/2020/09/kamil-janicki-damy-ze-skaza-z.html
Zapraszam.

Lubię historię i okres średniowiecza z jego mrocznymi dziejami, więc bibliotekarka wcale nie musiała mnie długo namawiać, by sięgnąć po książkę Kamila Janickiego pt. „Damy ze skazą”. Jednak… Jednak przyznam, że gdy zobaczyłam okładkę z postacią kobiety, która ma przedstawiać średniowieczną władczynię (na co wskazywałyby przydane jej atrybuty),ale ufryzowaną wg...

Rewelacyjna, napisana bardzo przystępnym językiem i zawierająca wiele faktów. Gorąco polecam.

Rewelacyjna, napisana bardzo przystępnym językiem i zawierająca wiele faktów. Gorąco polecam.

Gdyby nie wyzwanie, pewnie bym nie sięgnęła po tę książkę tak szybko. Jest obszerna i zawsze wydaje mi się, że spędzę nad nią co najmniej tydzień. A przecież tyle czeka w kolejce! O dziwo czytało się ją dość szybko. Spodziewałam się, że znajdę w niej dużo wiedzy na temat różnych kobiet. W tym przypadku mamy obszerną relację czasów Bolesława Chrobrego, wydarzeń i codziennego życia. Jego syn Kazimierz poślubił Rychezę i to głównie o niej toczy się ta historia. Uwielbiam książki historyczne (choć nie wszystkie),a zwłaszcza tę serię. Dlatego nie odpuściłam jej czytania w trakcie. Książka ma w sobie mnóstwo opisów, losów głównych bohaterów, oraz tworzenia się jak i upadku państwa polskiego. Rycheza odegrała znaczącą rolę, aby Państwo to istniało i losy Piastów trwały wiecznie. Wielokrotnie przeciwstawiała się mężowi, ale doskonale wiedziała jak manipulować Bolesławem Chrobrym, aby osiągnąć zamierzony efekt. Jak dla mnie, doskonale opisane czasy naszego pierwszego króla, toczonych wojen oraz cechy osobowości monarchów. Spisywanie historii przez Galla Anonima wielokrotnie pozostawia wiele do życzenia. Dobrze wiedzieć i znać więcej szczegółów naszych początków. Suche daty i wydarzenia, o których uczymy się w szkole zamykają nasze umysły na coś więcej. Takiej lekcji historii jak w tej książce Wam życzę!

Gdyby nie wyzwanie, pewnie bym nie sięgnęła po tę książkę tak szybko. Jest obszerna i zawsze wydaje mi się, że spędzę nad nią co najmniej tydzień. A przecież tyle czeka w kolejce! O dziwo czytało się ją dość szybko. Spodziewałam się, że znajdę w niej dużo wiedzy na temat różnych kobiet. W tym przypadku mamy obszerną relację czasów Bolesława Chrobrego, wydarzeń i codziennego...

Świetnie napisana. Dużo historii jednak tak dobrze opisanej, że nie zanudza. Spojrzenie na historię z innej perspektywy, tej nieznanej
Polecam

Świetnie napisana. Dużo historii jednak tak dobrze opisanej, że nie zanudza. Spojrzenie na historię z innej perspektywy, tej nieznanej
Polecam

Książka bardzo trudna do ocenienia. Bo z jednej strony stanowi inne od znanego nam ze szkolnych podręczników spojrzenie na historię. I to jest ogromny plus, bo skłania do myślenia i zrewidowania ugrzecznionego obrazu naszej historii. Z drugiej zaś strony panuje tu zbyt duży chaos, autor porusza się w czasie i przestrzeni ruchem konika szachowego, przez co książkę nieco trudno się czyta. W książce jest też sporo fajerwerków, która za pewne mają skłonić niezdecydowanych czytelników do sięgnięcia po nią. Tym niemniej dla kogoś, kto interesuje się historią jako taką nie stanowi to atutu książki. No i jest zdecydowanie zbyt krótka i mało szczegółowa.

Książka bardzo trudna do ocenienia. Bo z jednej strony stanowi inne od znanego nam ze szkolnych podręczników spojrzenie na historię. I to jest ogromny plus, bo skłania do myślenia i zrewidowania ugrzecznionego obrazu naszej historii. Z drugiej zaś strony panuje tu zbyt duży chaos, autor porusza się w czasie i przestrzeni ruchem konika szachowego, przez co książkę nieco...

Książka jest bardzo słaba. Pozycja ta przede wszystkim nie powinna się znaleźć w dziale "literatura faktu" a jej największym minusem jest właśnie pomieszanie gatunków. W jednym akapicie autor omawia np. jakieś wydarzenie opierając się na kronikach, a w kolejnym puszczając wodze wyobraźni opisuje co się przyśniło Rychezie. Niektóre historie autora były budowane na teoriach o bardzo wątpliwym podłożu historycznym. Kamil Janicki podważał badania innych naukowców, ale sam też nie przytaczał odpowiednich argumentów na poparcie swoich hipotez. I to wszystko byłoby oczywiście do zaakceptowania, ale w typowej powieści historycznej, a nie w książce, która na okładce ma wielki napis "prawdziwe historie". Dodatkowo, używanie takich określeń jak np. "szczeniak w koronie" opisującej cesarza Ottona III też obniża poziom książki aspirującej do literatury faktu. Zdecydowanie nie polecam.

Książka jest bardzo słaba. Pozycja ta przede wszystkim nie powinna się znaleźć w dziale "literatura faktu" a jej największym minusem jest właśnie pomieszanie gatunków. W jednym akapicie autor omawia np. jakieś wydarzenie opierając się na kronikach, a w kolejnym puszczając wodze wyobraźni opisuje co się przyśniło Rychezie. Niektóre historie autora były budowane na teoriach o...