Niezawinione śmierci

Smutna.O śmierci bliskich ludzi,Jak skończyłem to poczułem dym z ogródka sąsiada ,który wypalał trawę.Opieprzyłem go tak że przez rok do mnie się nie odzywał.Ale poskutkowało bo już tego nie robi.Od wypalania traw giną zwierzęta i ludzie.

Smutna.O śmierci bliskich ludzi,Jak skończyłem to poczułem dym z ogródka sąsiada ,który wypalał trawę.Opieprzyłem go tak że przez rok do mnie się nie odzywał.Ale poskutkowało bo już tego nie robi.Od wypalania traw giną zwierzęta i ludzie.

Pokaż mimo to

Nie wyobrażam sobie przeżyć taką tragedię, jakiej doświadczył Pan Wharton. Jak można sobie z czymś takim poradzić i móc normalnie funkcjonować? Podziwiam go . Myślę, że napisanie tej tak bardzo osobistej książki mogło być w jakimś stopniu terapią dla zbolałej duszy i zdruzgotanego serca.
Serdecznie polecam.

Nie wyobrażam sobie przeżyć taką tragedię, jakiej doświadczył Pan Wharton. Jak można sobie z czymś takim poradzić i móc normalnie funkcjonować? Podziwiam go . Myślę, że napisanie tej tak bardzo osobistej książki mogło być w jakimś stopniu terapią dla zbolałej duszy i zdruzgotanego serca.
Serdecznie polecam.

Pokaż mimo to

Niesamowicie poruszająca powieść- trudno jest ją czytać jednym ciągiem, ale też trudno nie myśleć o opisanych w niej postaciach i wydarzeniach.

Niesamowicie poruszająca powieść- trudno jest ją czytać jednym ciągiem, ale też trudno nie myśleć o opisanych w niej postaciach i wydarzeniach.

Pokaż mimo to

Jesteś w kinie. Czekasz, aż rozpocznie się film. Widzisz zwiastun. Przebłyski. Szkoła. Wysoki, przystojny facet zagaduje kobietę. Flirt. Śmiech. Kwiaty. Kamyki. Seks. Scena ślubu na barce na Sekwanie. Zbliżenie na kobietę o zielonych oczach. Gdzieś z boku zarys dumnego ojca. Poród. Łzy szczęścia. Szok kolejnej ciąży. Poród. Szczęście. Miłość. Samolot do Stanów. Śmiech dzieci. Zakup domu. Powrót samochodem zatłoczoną autostradą. Szybkość. Dym. Światła ciężarówki. Ujęcie dzieci w fotelikach. Ponowne zbliżenie na kobietę o zielonych oczach. Krzyk... Cisza...

I w zasadzie tyle by wystarczyło.
„Niezawinione śmierci”, z tego co się orientuję, nigdy nie zostały zekranizowane, a szkoda, Wharton pewnie też tego żałował póki żył. Tak właśnie wyobrażam sobie zwiastun tego filmu.
Pierwszy raz przeczytałam tę książkę gdy miałam jakieś 16 lat. Wiem na pewno, że byłam nią poruszona, bo zapamiętałam ją dość dobrze. A przynajmniej najlepiej ze wszystkich przeczytanych w tamtym czasie książek Whartona. A teraz?

„Niezawinione śmierci” to powieść, w której Autor opisuje życie i tragiczną śmierć swojej najstarszej córki, która zginęła w wypadku samochodowym na Autostradzie stanowej I-5 w stanie Oregon w USA. Zginęła razem ze swoim mężem i dwoma córkami, które w momencie śmierci miały Daylin 2 latka, a Mia 8 miesięcy. Wypadek był pokłosiem wypalania traw w rejonie autostrady, gdzie dym znad pól przeniósł się nad drogę i całkowicie ograniczył widoczność. Nie bez znaczenia była też szybkość i brawura kierowców, zwłaszcza kierowców ciężarówek. A potem był sąd i dochodzenie sprawiedliwości.

Czytając płakałam. W zasadzie, dawno tak nie beczałam, ostatni raz chyba jak zmarła mi babcia. A może nawet wtedy nie. Nie wiem, nie pamiętam. A tu... Ta książka jest tak... gdy czytałam ją po raz pierwszy nie przypominam sobie żebym aż tak beczała. Zastanawiałam się z czego to wynika, czy tylko z samej treści? Zdecydowanie nie. No więc z czego? Już wyjaśniam. Z genialności Autora.

Po pierwsze, Wharton podzielił książkę na dwie części: pierwsza jest pisana jak gdyby przez samą Kate. Opowiada nam o sobie, o swoim życiu, o swoich wątpliwościach, wzlotach, upadkach, pracy, namiętnościach, trudach, miłości, obawach. Stajemy się powierniczką/powierniczym jej sekretów, zaprzyjaźniamy się z nią. Więc gdy ginie jest to dla nas ciężkie przeżycie, bo to tak jakby ginęła nasza bardzo dobra znajoma, przyjaciółka. Druga część książki jest już tylko Williama. Opisuje on w niej jak dowiedział się o wypadku, w jaki sposób przeżyli to z żoną i pozostałą trójką dzieci oraz pisze o swojej batalii o sprawiedliwość i prawdę, o zakaz wypalania traw. Czytając drugą część najpierw zanosiłam się płaczem, a potem czułam już tylko złość. Byłam zła, wściekła, rozgoryczona, że tym światem potrafią rządzić wyłącznie pieniądze. Wiele się od tamtego czasu nie zmieniło...

Powieść tak bardzo porusza po drugie też dlatego, że każdy z nas ma kogoś na tyle bliskiego sercu, że jego strata byłaby bardzo dla nas bolesna. Nie mówię już nawet o dzieciach, nie każdy te dzieci ma, a mimo to potrafimy uzmysłowić sobie ten ból. Chociaż... dzieci... czy strata dzieci boli bardziej? Jest taki film "Botoks" w reżyserii Patryka Vegi i jest tam scena jak jedna z bohaterek (grana przez Agnieszkę Dygant) roni dziecko. I później ktoś jej zadaje pytanie czy kiedykolwiek o tym (dziecku) zapomni, na co ona odpowiada: "Nigdy". Z całego filmu najbardziej zapamiętałam tylko to... Ból straty jesteśmy sobie w stanie wyobrazić, ale tu nawet nie ma sobie co na siłę wyobrażać, tu mamy na tacy podane pęknięte rodzicielskie serca. Czytamy i czujemy ten sam ból.

Jest jeszcze jedna kwestia dlaczego w trakcie lektury odczuwamy wszystkie te emocje, o których pisałam wyżej: radość, spokój, miłość, przyjaźń, smutek (płacz), rozpacz, szok, złość, gniew, oburzenie, a na końcu satysfakcję i znów spokój. Ja osobiście mam tak z Williamem Whartonem i jego prozą. Ktoś inny może mieć tak ze swoim ulubionym autorem. Gdy przeczytało się już kilka, kilkanaście książek Whartona, człowiek czy chce czy nie, zaprzyjaźnia się z nim. Żałuję, że nigdy go osobiście nie poznałam. Stał się on dla mnie po prostu bardzo bliski. Jak rodzina. Jego książki nam pasują, a generalnie wszystkie są bardzo osobiste więc znamy całe jego życie, przyzwyczajenia, zachowanie i myśli. Przeżycia związane ze śmiercią jego bliskich traktujemy jak śmierć swoich własnych, może nie jak rodzeństwa bo to by była przesada, ale powiedzmy bardzo bliskie kuzynostwo.

Napisałam wyżej o genialności Autora. Tak, ponieważ ta powieść została genialnie napisana. Pomysł by podzielić „Niezawinione śmierci” na rzeczone dwie części, zdecydowanie bardziej oddziałuje na nasz odbiór książki niż gdyby Wharton od razu zaczął od opisu wypadku i kolejnych zdarzeń następujących po nim. On wiedział, że aby książka była jeszcze bardziej przejmująca i trafiła do czytelnika, a co za tym idzie wywołała konkretny efekt na jaki liczył Wharton czyli ogólnoamerykańskie oburzenie i sprzeciw do procederu wypalania traw, czytelnik musi wpierw poznać jego córkę. Musi się z nią zaprzyjaźnić, musi poznać rodzinę, dzieci i musi ich po prostu pokochać. Na tym polega jego genialność, na zmyślnym układzie książki. I to działa.

Reasumując ten ździebko przydługi wywód, czy warto sięgnąć po tę pozycję?
Warto.
I tyle.
Więcej słów już nie potrzeba.

Jesteś w kinie. Czekasz, aż rozpocznie się film. Widzisz zwiastun. Przebłyski. Szkoła. Wysoki, przystojny facet zagaduje kobietę. Flirt. Śmiech. Kwiaty. Kamyki. Seks. Scena ślubu na barce na Sekwanie. Zbliżenie na kobietę o zielonych oczach. Gdzieś z boku zarys dumnego ojca. Poród. Łzy szczęścia. Szok kolejnej ciąży. Poród. Szczęście. Miłość. Samolot do Stanów. Śmiech...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Moja dobra koleżanka, a nasza szkolna bibliotekarka, którą tu wielokrotnie wspominam, jako źródło moich czytelniczych fascynacji zwróciła mi przed wakacjami uwagę na twórczość Wiliama Whartona. Zwróciła to jednak zbyt mało powiedziane. Tak się rozwodziła w swoich achach i ochach, że w efekcie wyczyściłam regał naszej biblioteki i otrzymałam na czas kanikuły całe siedem książek.
I nie myliła się.
"Niezawinione śmierci" to lektura znakomita, bo oparta na własnych osobistych doświadczeniach pisarza - ojca, teścia i dziadka, któremu w kilka sekund odebrana zostaje córka, zięć i dwie wnuczki gdzieś na autostradzie w Oregonie spowitej całkowicie dymami z wypalanych traw.
Słowa proste i szczere do bólu przemówią do każdego.
W pierwszej części córka przedstawia swoje losy do momentu wypadku, w drugiej Wharton opisuje wszystkie wydarzenia związane z pogrzebem. Trzecią część wypełnia drobiazgowy opis batalii prawniczej nie tyle o odszkodowanie, ile o proces sądowy z udziałem mediów odkrywający skutki intensywnego wypalania traw.
Nie wiem, jak wygląda to obecnie, ale wtedy, w 1988 roku, w Oregonie, w imię większych zysków ze sprzedaży nasion traw, całkowicie legalnie, w pobliżu dróg i autostrad farmerzy wypalali swe łąki bez żadnej refleksji nad skutkami takich praktyk. Wharton rozpoczął batalię listowną z władzami stanowymi, prelekcje w szkołach i bibliotekach, ale bez większych sukcesów.
Pytania o to, czy śmierć, szczególnie młodych osób i dzieci jest zawiniona, sprawiedliwa i przedwczesna są otwarte. Nikt, absolutnie nikt, nie jest w stanie wejść w buty Boga i udzielić jednoznacznej odpowiedzi. Żyjącym bliskim, po pierwszej niewyobrażalnej rozpaczy, trzeba się z takim faktem pogodzić. Takie przesłanie daje autor w zakończeniu powieści.
Na stosunkowo niewielu stronach, zwykłym codziennym językiem, bez silenia się na patetyczny ton, autor zawarł całą swoją miłość do rodziny, wyraził ból, gniew i potrzebę pogodzenia ze stratą najbliższych.
Na pewno każdemu zapadnie w pamięć.
Mnie poruszyła do głębi, bo sama przeżyłam wypadek, potrącona na pasach. Obecnie niepełnosprawna w towarzystwie kuli, bezterminowa kaleka doświadczyłam i doświadczam z bliskimi wszystkiego, co było udziałem Whartonów. Dlatego dla mnie ta powieść ma walor tak szczególny.

Moja dobra koleżanka, a nasza szkolna bibliotekarka, którą tu wielokrotnie wspominam, jako źródło moich czytelniczych fascynacji zwróciła mi przed wakacjami uwagę na twórczość Wiliama Whartona. Zwróciła to jednak zbyt mało powiedziane. Tak się rozwodziła w swoich achach i ochach, że w efekcie wyczyściłam regał naszej biblioteki i otrzymałam na czas kanikuły całe siedem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

'' Pomyśl sama , ja , pełnomocnik mojej córki , zięcia i wnuczek , wyląduję w pudle i zostanę skazany na wygnanie , ponieważ oni zginęli . Powiedz mi Mona , ale szczerze , widzisz w tym jakiś sens ? ''

Ta książka mnie przeraziła , przeraziła realnością i rzetelnością w oddawaniu głosu faktom . Przeraziła fizycznością opisu zdarzeń i ....ofiar . Drobiazgowym opisem zwęglonych zwłok Kathleen i jej rodziny , męża i dwóch małych dziewczynek uwięzionych w swoich '' bezpiecznych '' wymaganych prawem fotelikach . Przeraziła postawa tak zwanego '' wymiaru sprawiedliwości '' (celowo w cudzysłowie , bo ze sprawiedliwością ten wymiar nie ma nic wspólnego) , gdzie według jego przedstawiciela odmowa ugody deklarowana przez autora była podyktowana li tylko wielkością odszkodowania . I nawet przez moment nie przyszło do głowy sędziemu , nomen omen ,Murphy'emu , że wcale nie o odszkodowanie Whartonowi chodzi . Ale najbardziej przeraziło mnie prawo , a konkretniej ustawy czyniące ten proceder (wypalanie pól) legalnym i zgodnym z prawem . Prawo które mimo śmiertelnych ofiar z powodu dymu z tego wypalania , nadal pozostaje w mocy , ponieważ jego stosowanie jest zyskowne i dochodowe , a przy tym bardzo tanie . A ja naiwniaczka myślałam że to Polska tak zacofany demokratycznie kraj jest na pierwszym miejscu w prawnych kuriozach . Jak się okazuje wielka DEMOKRATYCZNA Ameryka wcale nam nie ustępuje pierwszeństwa w tym mało chlubnym rankingu . Tam też ustawodawcy dają większe prawa sprawcom niż ofiarom . Przecierałam oczy ze zdumienia gdy się okazało że SPRAWCY pozwali do sądu ofiary i ich rodziny ! . W sumie , cóż tam , te kilka śmiertelnych ofiar , na każdej wojnie ginie ich zdecydowanie więcej :( . Dokąd prowadzi takie myślenie ?

Cała powyższa opinia tyczy się książki Williama Whartona pt.'' Niezawinione śmierci '' , w której autor pozwolił nam czytelnikom przyjrzeć się z bliska tragedii i uczestniczyć w żałobie po śmierci najstarszej jego córki i jej rodziny w karambolu i pożarze który potem wybuchł . A to wszystko stało się 03.sierpnia 1988 roku o godzinie 15.52 na autostradzie międzystanowej nr 5 w stanie Oregon , jak wynika z policyjnego raportu . Na samochód rodziny autora najechała z tyłu osiemnastokołowa ogromna ciężarówka . Szans nie mieli żadnych...

Z racji tego , iż przeczytałam już sporo opinii , dość skrajnych zresztą , na temat tej książki , chciałam jeszcze tylko dodać , że moje osiem gwiazdek oceny , absolutnie nie dotyczy ogromu tragedii , nie dotyczy też sposobu przeżywania przez autora żałoby , a tym bardziej nie dotyczy powodów i pobudek jakimi kierował się Wharton pisząc tę książkę . To mnie absolutnie nie obchodzi , to była jego prywatna sprawa . To co ja oceniam , to rzetelność w opisywaniu faktów , wspaniały styl i odwaga...

'' Pomyśl sama , ja , pełnomocnik mojej córki , zięcia i wnuczek , wyląduję w pudle i zostanę skazany na wygnanie , ponieważ oni zginęli . Powiedz mi Mona , ale szczerze , widzisz w tym jakiś sens ? ''

Ta książka mnie przeraziła , przeraziła realnością i rzetelnością w oddawaniu głosu faktom . Przeraziła fizycznością opisu zdarzeń i ....ofiar . Drobiazgowym opisem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

zapraszam do odwiedzenia i polubienia naszego bloga z recenzjami książek
http://przeczytalska.blog.pl/

zapraszam do odwiedzenia i polubienia naszego bloga z recenzjami książek
http://przeczytalska.blog.pl/

Pokaż mimo to

No, zrobiła na mnie wrażenie........
Do dziś kiedy jadę samochodem obok łąk, myślę o "wypalaczach traw" i o Whartonie i jego rodzinie.....
Warto przeczytać, choć łatwo i przyjemnie nie będzie, drogi czytelniku.

No, zrobiła na mnie wrażenie........
Do dziś kiedy jadę samochodem obok łąk, myślę o "wypalaczach traw" i o Whartonie i jego rodzinie.....
Warto przeczytać, choć łatwo i przyjemnie nie będzie, drogi czytelniku.

Pokaż mimo to

To jest książka z serii: "przeczytałam i zapamiętałam". Choć przeczytałam ją wiele, wiele lat temu, to temat do mnie wraca za każdym razem, gdy widzę gdzieś wypalanie traw. Tak, jakbym to ja kogoś straciła. Dziś chętniej sięgam po kryminały i thillery ale przeczytałam kiedyś wszystko, co wydał Wharton i każda z powieści mnie porywała.

To jest książka z serii: "przeczytałam i zapamiętałam". Choć przeczytałam ją wiele, wiele lat temu, to temat do mnie wraca za każdym razem, gdy widzę gdzieś wypalanie traw. Tak, jakbym to ja kogoś straciła. Dziś chętniej sięgam po kryminały i thillery ale przeczytałam kiedyś wszystko, co wydał Wharton i każda z powieści mnie porywała.

Pokaż mimo to

Czytałam dziewczęciem jeszcze będąc i pamiętam, że bardzo mnie poruszyła oraz skłoniła do lektury kolejnych książek autora. Wspominana z wielkim sentymentem i stąd taka wysoka ocena :)

Czytałam dziewczęciem jeszcze będąc i pamiętam, że bardzo mnie poruszyła oraz skłoniła do lektury kolejnych książek autora. Wspominana z wielkim sentymentem i stąd taka wysoka ocena :)

Pokaż mimo to