Książka bogata w tekst ale bardzo uboga w treść, czytając można pominąć kilka stron i czytać dalej bez problemu ze zrozumieniem, praktycznie lanie wody i pisanie w kółko o tym samym. Polecam raczej Radzińskiego oraz A. Bullocka na Wołkogonowa moim zdaniem szkoda czasu.

Książka bogata w tekst ale bardzo uboga w treść, czytając można pominąć kilka stron i czytać dalej bez problemu ze zrozumieniem, praktycznie lanie wody i pisanie w kółko o tym samym. Polecam raczej Radzińskiego oraz A. Bullocka na Wołkogonowa moim zdaniem szkoda czasu.

Nawet obszerne dzieło przez które- przyznaję bez bicia- nie przebrnęłam. Przewracałam kolejne strony i nic nie zostawało w mojej pamięci. Może dlatego, że niedawni skończyłam lekturę „Stalin. Twórca i dyktator supermocarstwa” Eugeniusza Duraczyńskiego, która zrobiła na mnie duże wrażenie. Teraz, podczas czytania biografii Stalina autorstwa Dmitrija Wołkogonowa jestem bardzo rozczarowana. Strony umykają, bo całość jest lekko napisana, ale nic z tych stron nie wynika, zero faktów, trochę ideologii, reszta to lanie wody. Dobrnęłam do jakiejś 150 strony, a całość ma ponad 800, czyli w zasadzie przeczytałam tyle co nic, ale też z tych 150 stron nic nie wyniosłam. Szkoda mi czasu na brak faktów, brak opinii, czy może ostrożność przed oceną. Książkę porzucam i przestrzegam przed sięganiem bez zastanowienia. Nie twierdze, że nie warto, ale konicznie przemyślcie, zanim wybierzecie. Mnie ona nie zadowala, nie zamierzam więc na pozostałe strony marnować czasu. Oceniać też nie będę, bo na ten moment jest mi trudno wyrazić osąd o jej wartości, ale sama rezygnacja raczej nie stawia wysokiej noty temu tytułowi.

Nawet obszerne dzieło przez które- przyznaję bez bicia- nie przebrnęłam. Przewracałam kolejne strony i nic nie zostawało w mojej pamięci. Może dlatego, że niedawni skończyłam lekturę „Stalin. Twórca i dyktator supermocarstwa” Eugeniusza Duraczyńskiego, która zrobiła na mnie duże wrażenie. Teraz, podczas czytania biografii Stalina autorstwa Dmitrija Wołkogonowa jestem bardzo...

Jak to często bywa, kluczem do zrozumienia tej książki jest osoba autora. Generał Wołkogonow, szef Wojskowego Instytutu Historii ZSRS, a wcześniej zastępca szefa Głównego Zarządu Politycznego Armii Radzieckiej i Marynarki Wojenne, to w komunistycznej hierarchii nie byle kto. Mimo to na stare lata napisał parę książek, które obrazują jego starania dotarcia do PRAWDY. Nie są to starania w pełni udane, czego wyrazem jest ta książka. Wołkogonow, który z racji funkcji miał dostęp do WSZYSTKICH zachowanych dokumentów, nie miał, widać, odwagi - lawiruje, pomija, "spuszcza zasłonę milczenia" ile tylko może. Szczery jest tylko - takie jest moje zdanie - gdy opisuje początki i rozkwit dyktatury Stalina. Tu czuje się pewnie, wszak wróg jest jasno określony. Dopiero od tego momentu opowieści warto skupić się na czytaniu. Wcześniej - Lenin świętym, Partia - opoką, socjalizm - naukową koniecznością (aż dziw, że w wolnej Polsce wydawca nie opatrzył ewidentnych bzdur notką redakcyjną). Kto wie? Może gdyby Wołkogonow był trochę młodszy, z czasem "dojrzałby" do szczerości i tworzył jak naukowiec a nie propagandysta.
Książka napisana jest żywym językiem, co - przyznam - troszkę mnie zaskoczyło, gdyż pamiętam orkę po betonie czyli czytanie "dzieł" historyków (?) czasu komunizmu.

Jak to często bywa, kluczem do zrozumienia tej książki jest osoba autora. Generał Wołkogonow, szef Wojskowego Instytutu Historii ZSRS, a wcześniej zastępca szefa Głównego Zarządu Politycznego Armii Radzieckiej i Marynarki Wojenne, to w komunistycznej hierarchii nie byle kto. Mimo to na stare lata napisał parę książek, które obrazują jego starania dotarcia do PRAWDY. Nie są...

Wołkogonow podaje całą masę informacji, ale tak naprawdę "sosu" jest tam mało. Widać, że boi się ruszać wielu tematów.

Wołkogonow podaje całą masę informacji, ale tak naprawdę "sosu" jest tam mało. Widać, że boi się ruszać wielu tematów.

Pisząc jakąkolwiek opinie nt. książki Dmitrija Wołkogonowa koniecznie trzeba uwzględnić w niej samą osobę autora. Biograf Stalina był generałem Armii Czerwonej, zastępcą szefa Głównego Zarządu Politycznego Armii Czerwonej, wieloletnim członkiem KPZR, a przede wszytkim ideowym komunistą. Wszystko to ukształowało jak najbardziej subiektywny charakter samej biografii Generalissimusa. Subiektywizm ten nie ma jednak żadnego wpływu na ocenę dzieła Wołkogonowa. Przechodząc do samej książki należy na wstępie docenić fakt, że autor miał dostęp do bogatych źródeł, często niedostępnych dla innych historyków. Biografia napisana została bardzo ciekawie. Szczegółowo, a jednocześnie w bardziej popularyzatorski aniżeli naukowy sposób, opisuje ona głównie dzieje polityczne Związku Radzieckiego oraz historię dojścia i sprawowania władzy absolutnej przez Józefa Stalina. W mojej opinii duży minus książki stanowi jednak fakt, że autor nawet nie stara się zanadto ukrywać swojej sympatii do niektórych równie zbrodniczych postaci komunizmu, np. Lenina. Czytając biografię da się wyczuć liczne sugestie Wołkogonowa jakoby same założenia ideologii komunistycznej były dobre tylko zostały wypaczone przez gruzińskiego dyktatora (co jest oczywistą brednią). Podsumowując całość biograficznej roboty D. Wołkogonowa to bezapelacyjny majstersztyk. Niemniej, chcąc wyrobić sobie o Stalinie i o samym komunizmie własną opinię polecam przed sięgnięciem po powyższą lekturę zaczerpnąć wiadomości z bardziej podręcznikowych pozycji.

Pisząc jakąkolwiek opinie nt. książki Dmitrija Wołkogonowa koniecznie trzeba uwzględnić w niej samą osobę autora. Biograf Stalina był generałem Armii Czerwonej, zastępcą szefa Głównego Zarządu Politycznego Armii Czerwonej, wieloletnim członkiem KPZR, a przede wszytkim ideowym komunistą. Wszystko to ukształowało jak najbardziej subiektywny charakter samej biografii...

Opasła dość książka, zawierająca wiele powtórzeń, powielająca mity odnośnie czystek, Żukowa i innych tematów. Nie jestem znawcą, ale warto ją sobie zestawić z książkami chociażby Suworowa. Miałam wrażenie, że autor dość mocno sympatyzuje z socjalizmem jako takim, ale pragnie go oddzielić od brutalnego dyktatora Stalina. Troszkę mu to nie wychodzi.

Opasła dość książka, zawierająca wiele powtórzeń, powielająca mity odnośnie czystek, Żukowa i innych tematów. Nie jestem znawcą, ale warto ją sobie zestawić z książkami chociażby Suworowa. Miałam wrażenie, że autor dość mocno sympatyzuje z socjalizmem jako takim, ale pragnie go oddzielić od brutalnego dyktatora Stalina. Troszkę mu to nie wychodzi.

O Stalinie w ostatnich kilkunastu latach napisano sporo i w większości - szalenie subiektywnie. Widziano w nim dosłownie diabła w ludzkiej skórze, demona. Epitetów można by znaleźć wiele. Wołkogonow jednak w swej monografii dotyczącej Stalina starał się zawrzeć przede wszystkim prawdę. A co za tym idzie - udało mu się ukazać Stalina jako człowieka, który przede wszystkim, niczym mistrz szachowy, potrafi przewidzieć zamiary przeciwnika na kilka ruchów naprzód. Tak było i z Leninem, Zinowiewem i Trockim. Stalin - był tyranem i dyktatorem - to rzecz oczywista. Istotne jest jednak to, iż Wołkogonow ukazał ile inteligencji i sprytu musiał mieć ów "przywódca", by pokonać o wiele (zdawałoby się) lepszych od siebie następców Lenina. Świetnie napisana, świetnie wyważona biografia człowieka, który zmienił oblicze ZSRR na wiele dziesiątków lat.

O Stalinie w ostatnich kilkunastu latach napisano sporo i w większości - szalenie subiektywnie. Widziano w nim dosłownie diabła w ludzkiej skórze, demona. Epitetów można by znaleźć wiele. Wołkogonow jednak w swej monografii dotyczącej Stalina starał się zawrzeć przede wszystkim prawdę. A co za tym idzie - udało mu się ukazać Stalina jako człowieka, który przede wszystkim,...