Piękny język, pisać chłop potrafił. Odczuwa się dyskomfort, nie jest to przyjemne w odbiorze, ale i takie być nie może, to nie ten temat. I nie mam problemu z tym, że czyta się to ze zniesmaczeniem, bo cenię odwagę u twórców, ale...
Ale tu zabrakło jakiejś głębi, szerszego spojrzenia. Zamiast tego mamy świetnie ujęte w słowa wyrzygi zwyrola, bez możliwości złapania jakiejkolwiek sensownej linii fabularnej, bez jakiegokolwiek kontekstu, ot tak po prostu są. Pedofil o poetyckiej duszy, taki jest odbiór i nic więcej się tu nie da „wyhaczyć".

Piękny język, pisać chłop potrafił. Odczuwa się dyskomfort, nie jest to przyjemne w odbiorze, ale i takie być nie może, to nie ten temat. I nie mam problemu z tym, że czyta się to ze zniesmaczeniem, bo cenię odwagę u twórców, ale...
Ale tu zabrakło jakiejś głębi, szerszego spojrzenia. Zamiast tego mamy świetnie ujęte w słowa wyrzygi zwyrola, bez możliwości złapania...

Językowo to majstersztyk. Czyta się płynnie, książka jest niesamowita pod względem opisów. Ale tematycznie... Zupełnie nie moja bajka. Momentami aż mnie odrzucało, ale może to kwestia tego, że mam małą córkę, więc jak pomyślę sobie, że tacy ludzie istnieją i można się na nich natknąć... Książka naprawdę porusza kontrowersyjny temat.

Językowo to majstersztyk. Czyta się płynnie, książka jest niesamowita pod względem opisów. Ale tematycznie... Zupełnie nie moja bajka. Momentami aż mnie odrzucało, ale może to kwestia tego, że mam małą córkę, więc jak pomyślę sobie, że tacy ludzie istnieją i można się na nich natknąć... Książka naprawdę porusza kontrowersyjny temat.

Chyba nie dla mnie ten autor.
Jak dla mnie dosyć nudna książka, ale krótka, taki plus.

Chyba nie dla mnie ten autor.
Jak dla mnie dosyć nudna książka, ale krótka, taki plus.

Język Nabokova piękny, jednak treść niezwykle oburzająca i obrzydliwa. Rozterki głównego bohatera opisane w sposób dokładny i ciekawy z perspektywy psychologicznej, może dla czytelników o silniejszych nerwach. Większą część opowiadania przekartkowałam, nawet mimo jego zwięzłej formy. Wiem przynajmniej, że nie ma sensu sięgać po Lolitę, bo to literatura nie dla mnie.

Język Nabokova piękny, jednak treść niezwykle oburzająca i obrzydliwa. Rozterki głównego bohatera opisane w sposób dokładny i ciekawy z perspektywy psychologicznej, może dla czytelników o silniejszych nerwach. Większą część opowiadania przekartkowałam, nawet mimo jego zwięzłej formy. Wiem przynajmniej, że nie ma sensu sięgać po Lolitę, bo to literatura nie dla mnie.

Uwielbiam Nabokova. Czytam systematycznie kolejne z jego ksiazek. Wiedzialam, ze po przeczytaniu i zachwycie "Lolita", jakkolwiek by to nie zabrzmialo, wiedzialam, ze predzej czy pozniej polkne i "Czarodzieja", ktory jest zaledwie nowelka. To opowiesc nieco podobna do "Lolity", ale to zaledwie zarys historyjki, ktora ma kilka punktow wspolnych z opowiescia o Lo, ale i tyle samo roznic. Mialam wrazenie, ze sporo jest niejasnosci, zwlaszcza na poczatku, ale pozniej plynelo sie gladko, ciut mniej symbolicznie. Calosc polecam .

Uwielbiam Nabokova. Czytam systematycznie kolejne z jego ksiazek. Wiedzialam, ze po przeczytaniu i zachwycie "Lolita", jakkolwiek by to nie zabrzmialo, wiedzialam, ze predzej czy pozniej polkne i "Czarodzieja", ktory jest zaledwie nowelka. To opowiesc nieco podobna do "Lolity", ale to zaledwie zarys historyjki, ktora ma kilka punktow wspolnych z opowiescia o Lo, ale i tyle...

Tematyka tak samo jak w "Lolicie" jest nieprzyjemna i momentami krępująca do czytania. Jednakże nie można zaprzeczyć, że Nabokov idealnie opisuje wewnętrzne rozterki głównego bohatera w obu książkach. Ponadto lektura "Czarodzieja" pozwala zobaczyć jak wyglądał proces twórczy jednego z najbardziej znanych dzieł Nabokova, bo pomimo tego, że historia ewoluowała, a postaci stały się bardziej skomplikowane emocjonalnie to widać, gdzie miały swój początek.

Tematyka tak samo jak w "Lolicie" jest nieprzyjemna i momentami krępująca do czytania. Jednakże nie można zaprzeczyć, że Nabokov idealnie opisuje wewnętrzne rozterki głównego bohatera w obu książkach. Ponadto lektura "Czarodzieja" pozwala zobaczyć jak wyglądał proces twórczy jednego z najbardziej znanych dzieł Nabokova, bo pomimo tego, że historia ewoluowała, a postaci...

Czarodziej” Vladimir Nabokov

recenzja postronna


Przed rozpoczęciem pokazu Czarodziej myślał „kiedy w ogóle zaprzątał sobie głowę myśleniem”. Wszak ukrywać musi prawdziwość swojej profesji, żaden magik nie zdradza tajemnicy swoich sztuczek...”o nie, dla mnie nie jest to bynajmniej cząstka powszechności, coś nie tyle bardziej cennego ile bezcennego. Zatem co to takiego? Choroba, wykroczenie?I czy można to pogodzić z sumieniem i wstydem z nieśmiałością i strachem, z samokontrolą i wrażliwością”. Tłumy go peszyły, więc nim wyszedł na pustą, jaskrawą scenę świata, wybierał sobie spośród setki gapiów tą jedną, której poświęci całą swą uwagę, zaangażowanie, dla niej będzie czarować...”Ograniczenia jakie narzucam swej tęsknocie, maski, jakie dla niej wymyślam chociaż w rzeczywistości wyczarowuję całkiem niewidoczny sposób zaspokajania swoich żądz noszą znamiona opatrznościowego sofizmatu”.


...Takie mniej więcej myśli krążyły mu po głowie. Na szczęście miał finezyjną, precyzyjną, a przy tym dość lukratywną profesję”.

Kurtyna w górę! Pokaz magi czas zacząć ! Błądzi starczym wzrokiem po widowni, szuka istoty, oczu uważnych, dla których stworzy nowy świat...

Jest! Młoda, naiwna, nieskalana jeszcze świadomością zakłamania ludzkiego.

Trzeba się do niej zbliżyć, bo im bliżej będzie tym mniej dostrzeże. Prosta sztuczka, początek wielu wielkich pokazów „niklowa moneta” znika w dłoni...

A teraz zegarek, nie taki znowu zwykły, trzeba mu się przyjrzeć z bliska, podejdź zatem istotko, dla której to wszystko... „ kędzierzawa główka po jego lewej pochyla się nisko w milczeniu nad jego ręką...”


”pan zgubił wskazówki zegarka...”


Z lekkością lawiruje po scenerii życia, uważnie śledzony milionem czujnych różnokolorowych lamp .Pławi się w ich blasku, pewny swego uroku. Uwodzi anegdotkami, słucha, a nawet ulega, poddaje się na chwilę, by tylko zyskać potrzebne mu do wielkiego finiszu zaufanie „...kierując się ślepą intuicją, niczym szachista który zapuszcza się i naciera, gdy tylko zwietrzy najmniejszą niepewność lub impas w sytuacji przeciwnika”


Kolejne minuty przedstawienia „ wypełnione mruczeniem, zgłębianiem, perswazjami, intensywnym modulowaniem podatnej samotności drugiej osoby”

Rozpościera przed widzami świat oranżerii, ciepła i dostatku. Nikt z anonimowych widzów nie dostrzega tej papierowej scenografii, tego fałszywego słońca obutego metalową ramą...”Tak – fałsz, ukradkowość, strach przed najmniejszym podejrzeniem, skargą bądź niewinną relacją”


Relacja...I kolejna sztuczka, trzeba podsycić napięcie, trzeba upozorować „Katastrofę”, „Kacia strofę”...by odwrócić uwagę, zająć czymś te czujne cyklopy, by móc choć przez chwilę, dla niej, z nią...”...coraz bliżej giętkiej wklęsłości jej krzyża, fałd u jej kibici, rombów kratkowanego materiału, którego fakturę czół pod palcami z odległości dwóch metrów...”

A gdy schodzi ze sceny, przywoływana przez codzienność, magia na chwilę się ulatnia. Wysokie sklepienie świata szarzeje, widownia obojętnieje...ależ to nie koniec! Pani! Która kończysz i zaczynasz, Śmierci moja najdroższa przybądź i bądź preludium wielkiego finału..."rzeczona osoba dokonała żywota"

Dostrzega go na tyłach sali, sceptyk, niedowiarek „roztropek”, czy go rozszyfrował? Nie, podziwia tylko „profil włosów przesłaniających twarz dziewczynki i jej śliczny zarumieniony policzek” Czarodziej amator...


Jeszce labirynt z którego trudno się wydostać, niczym wstęga hotelowych pokoi, trzeba zaangażować tych anonimowych ludzi, nieświadomych śmiertelników, skołować ich, nie dopuścić do wyostrzenia zmysłów i już zaraz, za chwilę Werble proszę!


Finał...


Czarodziej zaprasza na scenę ta wybraną, tą dla której On, dla której jego czary, dla której to wszystko...Obnaża ją w świetle tysiąca reflektorów, z których dwa, szare, czujne, śledzą każdą wypukłość jej jestestwa...

Przez salę świata „przewaliła się z łoskotem kolejna ciężarówka” - Braw- „napełniając pokój drżeniem”, z chwilą gdy Czarodziej ukazał swą różdżkę...”Pragnąc więc pomaleńku rzucić na nią urok, jął przesuwać swa czarodziejską różdżkę nad jej ciałem, ledwie dotykając skóry, zadając sobie tortury jej powabem, jawną bliskością, fantastyczną konfrontacją umożliwioną przez sen nagiej dziewczynki, którą niejako mierzył magiczną laseczką”

Magia się dopełnia, publika wstrzymuje oddech. Uda się uda, ten kulminacyjny moment, ten finał dla Niej, którą wybrał, dla której On, dla której to wszystko...ZNIKNIE

'”W okamgnieniu w rozziewie omdlenia zobaczył również, jak to wygląda w jej oczach:jakieś monstrum, jakaś upiorna przypadłość...” „...Dziewczynka patrzyła i krzyczała, ale Czarodziej jeszcze nie słyszał jej krzyku; ogłuszony własnym strachem...”



Koniec nastąpił w ciszy, choć miotał się jeszcze po scenie w potrzebie odreagowania fiaska” ..rozpaczliwa potrzeba rwącego nurtu ,przepaści,toru kolejowego- nie ważne czego, byle zaraz – kazała mu się po raz ostatni zwrócić do topografii przeszłości. Maski zrzucone, scenografia spłonęła, magia rozpłynęła się w dziecięcym krzyku...


Pojedynczy poklask sceptyka z końca sali, niczym rozpędzona ciężarówka trafia go w sam środek tej rozpaczy. Finał. „Zygzakowata gimnastyka pioruna, spektrogram ułamków sekund błyskawicy – i pęka błona życia”.

Czarodziej” Vladimir Nabokov

recenzja postronna


Przed rozpoczęciem pokazu Czarodziej myślał „kiedy w ogóle zaprzątał sobie głowę myśleniem”. Wszak ukrywać musi prawdziwość swojej profesji, żaden magik nie zdradza tajemnicy swoich sztuczek...”o nie, dla mnie nie jest to bynajmniej cząstka powszechności, coś nie tyle bardziej cennego ile bezcennego. Zatem co to takiego?...

Jak mówi opis na okładce, jest to swego rodzaju "pra-Lolita". Utwór niezwykle dla mnie obrzydliwy. Główny bohater jest pedofilem, a my świadkami jego okropnego planu i słuchaczami jego myśli, po których na długo pozostał mi wielki niesmak i oburzenie.
Ogromnym walorem jest język i niepodważalny warsztat pisarski. Jednak wciąż nie umiem zaakceptować tematu tego tekstu.

Jak mówi opis na okładce, jest to swego rodzaju "pra-Lolita". Utwór niezwykle dla mnie obrzydliwy. Główny bohater jest pedofilem, a my świadkami jego okropnego planu i słuchaczami jego myśli, po których na długo pozostał mi wielki niesmak i oburzenie.
Ogromnym walorem jest język i niepodważalny warsztat pisarski. Jednak wciąż nie umiem zaakceptować tematu tego...

Jedno z pierwszych dzieł wielkiego Nabokova,niejako przymiarka do słynnej
„ Lolity ”,poziomem nieco odbiega od tego wielkiego dzieła,ale wnosi równie wiele w kwestii poznania mechanizmów działania i sposobów wyszukiwania przez pedofili swoich ofiar,nie przeczuwających grożącego im niebezpieczeństwa.Powyższa książka według mnie powinna być przeczytana przez ludzi pragnących poznać mechanizmy działania ,sposób zachowania się,oraz metody zjednywania sobie sympatii swoich ofiar przez pedofila a tym samym,wykorzystania tychże informacji celem uwrażliwienia swoich dzieci w tej kwestii.Pozycja ciekawa,naświetlająca
problem dość dobrze,napisana jak to u Nabokova po mistrzowsku,jednym słowem warta przeczytania,tym bardziej,że dość prosta w odbiorze,choć temat już mniej prosty do przetrawienia.

Jedno z pierwszych dzieł wielkiego Nabokova,niejako przymiarka do słynnej
„ Lolity ”,poziomem nieco odbiega od tego wielkiego dzieła,ale wnosi równie wiele w kwestii poznania mechanizmów działania i sposobów wyszukiwania przez pedofili swoich ofiar,nie przeczuwających grożącego im niebezpieczeństwa.Powyższa książka według mnie powinna być przeczytana przez ludzi pragnących...

Proza Nabokova to przyjemność dla moich oczu i myśli.

Proza Nabokova to przyjemność dla moich oczu i myśli.