Bonavia

Fabuła zeszła na drugi plan i nie byłoby to problemem jednak psychologiczne, filozoficzne i polityczne rozważania czy też porównania są tak poetycko zawiłe, że nie czytało się tego przyjemnie.

Fabuła zeszła na drugi plan i nie byłoby to problemem jednak psychologiczne, filozoficzne i polityczne rozważania czy też porównania są tak poetycko zawiłe, że nie czytało się tego przyjemnie.

Trudno sobie wyobrazić dramat ludzi, którym nagle zapada się cały świat, jak mamy do czynienia w przypadku Bonavii serbskiego pisarza, który zahacza swoją fabułą o rozpad Jugosławii. Zgadza się, że i nasza historia bywała bolesna, przez ponad 120 lat Polski praktycznie nie było na mapie Europy, więc pewne podobieństwa możemy tutaj wychwycić.

Jednak specyfika tej powieści polega na ukazaniu unicestwienia nie tylko kraju, ale przede wszystkim na rozkładzie wszelkich międzyludzkich więzi, jakie łączą bliskich sobie ludzi, rodziny czy przyjaciół.

Nie jest to książka historyczna, aczkolwiek momentami zahacza o pewne dziejowe wątki, które w dużym stopniu odbijają się na bohaterach, ich zachowaniach czy relacjach. Wędrujemy razem z poszczególnymi postaciami dramatu przez różne miejsca, które w mniejszym lub większym stopniu odciskają swoje piętno na nich.

Autor bardzo mocno wchodzi w psychiczną warstwę ludzkich zachowań, co dla czytelnika bywa dość trudne i momentami męczące w odbiorze. Rozczepia i rozwarstwia przeżycia czy przemyślenia swoich bohaterów na czynniki pierwsze, być może po to, aby lepiej zrozumieć główny motyw przewijający się w tej powieści, jakim według mnie jest porzucenie, brak wsparcia w rodzinie, tej podstawowej bazy. Jak widzimy kolejne pokolenia popełniają te same błędy nie potrafiąc utrzymać nic na stałe, nie umiejąc stworzyć rodziny, wszystko traktując bardzo lekko i swobodnie, co przyczynia się do dramatów poszczególnych osób.

Wymowa tej powieści jest wielowarstwowa. Mamy tu elementy powieści drogi, romansu, opowieści historycznej czy podróżniczej, obecny jest też silny akcent psychologiczny ukazany poprzez poszukiwanie siebie, wewnętrznej walki z własnymi demonami czy pragnieniami.

Może odrobinę autor przeszedł samego siebie wchodząc w taki trochę odrealniony, metafizyczny świat. Bohaterowie pomimo swojej mocno zaakcentowanej silnej osobowości ukazują się nam momentami jako mali mocno zagubieni ludzie pragnący spełnić swoje nie do końca możliwe marzenia nie licząc się przy tym z uczuciami innych, przez co doświadczają cierpienia i bólu.

Książkę czyta się z pewnymi oporami, ale chyba bardziej ze względu na dość specyficzną jej konstrukcję, niż na samą dość ciekawą w sumie fabułę.

Polecam.

Trudno sobie wyobrazić dramat ludzi, którym nagle zapada się cały świat, jak mamy do czynienia w przypadku Bonavii serbskiego pisarza, który zahacza swoją fabułą o rozpad Jugosławii. Zgadza się, że i nasza historia bywała bolesna, przez ponad 120 lat Polski praktycznie nie było na mapie Europy, więc pewne podobieństwa możemy tutaj wychwycić.

Jednak specyfika tej powieści...

5/10

5/10

Bohaterowie powieści Velikiča (tytuł zawdzięczającej hotelowi w Rijece, w którym rodzice autora umawiali się na schadzki przed ślubem) przedstawieni są w drodze. Przemierzają najbliższe ulice w Belgradzie, odwiedzają Budapeszt lub prowadzą emigracyjne życie w San Francisco czy Wiedniu. Największa wędrówka odbywa się jednak w ich umysłach, wspominają dawne związki, rodzinne historie sprzed lat. Jest w tej książce jakiś duch prozy Andriča, opowieści splatają się sobą, jedna wypływa z drugiej, a błahe wydarzenia z przeszłości wywierają duży wpływ na teraźniejszość bohaterów, dla których podróż staje się metaforą życia.

Bohaterowie powieści Velikiča (tytuł zawdzięczającej hotelowi w Rijece, w którym rodzice autora umawiali się na schadzki przed ślubem) przedstawieni są w drodze. Przemierzają najbliższe ulice w Belgradzie, odwiedzają Budapeszt lub prowadzą emigracyjne życie w San Francisco czy Wiedniu. Największa wędrówka odbywa się jednak w ich umysłach, wspominają dawne związki, rodzinne...

Książka w Polsce ukazała się w tym roku. Mnie się podobała. Myślę, że to książka zdecydowanie dla bałkanofilów. Trudno powiedzieć, czy z różnorakimi dygresjami wynikającymi z tego, że autor ma takie, a nie inne pochodzenie, zdobędzie u nas wielu czytelników. Opis Belgradu świetny. W "Bonavi" w Rijece nie byłam, ale mniej więcej kojarzę lokalizację. Aby się dowiedzieć jak autor rozumie inne znaczenie "bona via", trzeba przeczytać. Mnie dobrze się czytało.

Książka w Polsce ukazała się w tym roku. Mnie się podobała. Myślę, że to książka zdecydowanie dla bałkanofilów. Trudno powiedzieć, czy z różnorakimi dygresjami wynikającymi z tego, że autor ma takie, a nie inne pochodzenie, zdobędzie u nas wielu czytelników. Opis Belgradu świetny. W "Bonavi" w Rijece nie byłam, ale mniej więcej kojarzę lokalizację. Aby się dowiedzieć jak...

No czy ja wiem.
Uwielbiam książki osadzone w realiach bałkańskich, ta "historia rodzinna" na okładce zainteresowała mnie jeszcze bardziej, no ale.
Początek jest całkiem niezły, mamy parkę, gdzieś tam jadą zwiedzać, coś tam się między nimi dzieje, fajnymi zdaniami jest to napisane, no ale potem to już jest tylko gorzej. Autora ponosi wybitnie w stronę poezji, zdania stają się poetycznie urywane i skręcają mocno abstrakcyjnie w stronę pseudofilozofii. Niby mają to być rozważania polityczne, niby jakieś analizy psychologiczne, ale tak po prawdzie to sensu w tym jest średnio wcale.
Porzuciłam trochę przed połową, bo nudy, niczego się z tej książki o życiu raczej nie dowiem, a i rozrywka żadna.

No czy ja wiem.
Uwielbiam książki osadzone w realiach bałkańskich, ta "historia rodzinna" na okładce zainteresowała mnie jeszcze bardziej, no ale.
Początek jest całkiem niezły, mamy parkę, gdzieś tam jadą zwiedzać, coś tam się między nimi dzieje, fajnymi zdaniami jest to napisane, no ale potem to już jest tylko gorzej. Autora ponosi wybitnie w stronę poezji, zdania stają...