Pierwsza część tego komiksu, była trochę niepotrzebna, ale druga część to już piękne pożegnanie kultowego bohatera.

Pierwsza część tego komiksu, była trochę niepotrzebna, ale druga część to już piękne pożegnanie kultowego bohatera.

…

To nie tak, że na tytuł nie mam pomysłu – bo mam. Czasem jednak zamiast kilku słów określających całość, lepiej jest milczeć. Uczcić minutą ciszy. Peter Parker, Ultimate Spider-Man, nie żyje. Zginął. Umarł. Został zabity. Jak wolicie. Nie ma go i wbrew temu, czego można by się spodziewać, już nie wróci. Nie ożyje. Zostało nam tylko przeczytać, jak do tego doszło.

Ultimates decydują się szkolić Petera tak, by poradził sobie, jako heros. Niestety pierwsze szkolenie z Iron Manem kończy się na polu walki pomiędzy Black Cat a Mysterio o Klucz Zodiaku – artefakt, który dał władzę Kingpinowi, a który potrafi spełniać wolę posiadacza. Efekt jest katastrofalny, ale prawdziwa katastrofa dopiero nadchodzi. Z Triskelionu uciekają Osborn, Kraven, Dock Ock, Electro, Sandman i Vulture. Cel – zamordować Petera. Niestety Spider-Man nie może liczyć na pomoc herosów, wybucha bowiem wojna między Ultimates. Zaczyna więc walkę o przetrwanie, na które nie ma co liczyć…

Ten komiks to był strzał w dziesiątkę. Uśmiercić jednego z najbardziej lubianych bohaterów i zarazem uśmiercić tak, by już nigdy nie wrócił. Od tego momentu minęło 5 lat i Parker nie powrócił zza grobu a to dobrze świadczy o Bendisie i jego twórczości. Można by powątpiewać, czy ogłoszenie już w tytule, że Peter umrze to dobre rozwiązanie, ale ewentualne głosy przeciw takiemu podejściu do tematu milkną bardzo szybko. Chwyt reklamowy? Owszem. Podniesie się sprzedaż? Pewnie. Ale Bendis pokazał coś jeszcze – wiemy, że śmierć nadciąga, każdy moment zbudował więc tak, by wypełniały go emocje. MJ wraca do Parkera, J. Jonah Jameson jest gotów zrobić dla niego wszystko w ramach podzięki za ocalenie życia. Kapitan Ameryka jest jemu przeciwny. Każda z tych relacji to mały brylant wypełniony smutkiem, bo wiemy co nadciąga. Wiemy co będzie. Chcemy do ostatniej chwili łudzić się, oszukiwać, mieć nadzieję, bo przecież pojawia się pomoc, bo Peter jakoś sobie radzić, bo… bo… Ale nadziei nie ma. I to przejmuje do głębi.

Bendis doskonale rozkłada akcenty. Akcja jest poprowadzona z mangową niemalże dynamiką. Czułe chwile trafione są w punkt. Spokojne momenty… tych prawie już nie ma. Od połowy jest tylko jedna wielka walka z czasem. Pojedynek, który wyczerpuje i bohaterów i nas. Potem zostaje już tylko smutek.

Szkoda jednak pewnej konkretnej rzeczy, a mianowicie tego, że nie dane nam było poczytać „Avengers vs. New Ultimates” Millara, który to album stanowi wyjaśnienie całej wojny herosów, która jest przecież jednym z istotnych, choć nie wyjaśnionych aspektów „Śmierci…”.

Graficznie komiks stoi na wysokim poziomie. Wprawdzie początek (po świetnym wstępie, kojarzącym się z początkowymi scenami „Z jak zagłada”) kuleje, kiedy Sarah Pichelli sobie radzi, szczególnie w przypadku tła i twarzy, jest ok, to jednak Spider i Iron wypadają blado. Dalej przez chwilę jest gorzej, kiedy to Chris Samnee przejmuje ołówek, ale gdy na scenę wraca Bagley, pokazuje co potrafi. Przez trwanie „Ultimate Spider-Mana” różnie z jego kreską bywało, często okazywała się zła, w tym albumie jednak, jakby także i on chciał oddać hołd Peterowi, wspiął się na wyżyny. Nie boi się czerni, nie unika szczegółów. Po prostu urzeka. Podobnie, jak z głową położony kolor.

To wszystko, plus znakomite wydanie w świetnej cenie, doprawione wstępem streszczającym najważniejsze wątki, sporą galerią (w tym ilustracją Quesady, która stanowi przejmujący epilog całości) i dodatkiem opowiadającym o genezie i ewolucji całego pomysłu, sprawiają, że ten album to absolutne musisz-to-mieć nie tylko dla fanów Spider-Mana, ale komiksów w ogóle. Poza tym ostatnie miesiące, jak i te, które nadejść dopiero mają, to zdecydowanie dobry czas dla Pajęczaka. W zeszłym roku mieliśmy okazję przeczytać śmierć Petera na łamach Amazing Spider-Mana, teraz mamy okazję regularnie sięgać po przygody „Superior Spider-Mana”, a już za nieco ponad miesiąc „Wielka kolekcja komiksów Marvela” szykuje nam „Nigdy więcej Spider-Mana” z klasycznymi zeszytami z lat 60 (numery 44-50). Co dalej? Gościnne występy Petera, ale także i w przyszłości mam nadzieję, że czeka nas „Śmierć Stacych”, która wyszła w Anglii w ramach WKKM jako tom 98, „Spider-Man Tem-Up” (tom 91) czy „Spider Island”… Jeśli tylko będą po polsku, a myślę, że tak, jest na co ostrzyć sobie zęby. I polecać już teraz.

Ale póki co polecam „Śmierć Spider-Mana” i zamiast jakiegoś słowa końcowego, poświęcam mu minutę ciszy

…

Recenzję znajdziecie także na moim blogu http://ksiazkarnia.blog.pl/2016/02/15/ultimate-spider-man-smierc-spider-mana-brian-michael-bendis-mark-bagley-david-lafuente-sarah-pichelli-i-inni/

…

To nie tak, że na tytuł nie mam pomysłu – bo mam. Czasem jednak zamiast kilku słów określających całość, lepiej jest milczeć. Uczcić minutą ciszy. Peter Parker, Ultimate Spider-Man, nie żyje. Zginął. Umarł. Został zabity. Jak wolicie. Nie ma go i wbrew temu, czego można by się spodziewać, już nie wróci. Nie ożyje. Zostało nam tylko przeczytać, jak do tego...

WKKM zanotowało w swoich annałach już liczne zgony herosów, w tym dwóch Kapitanów- Ameryki i Marvela. Dobór tytułów był na tyle wyważony, iż na szczęście nie było dane zaznać czytelnikom niesmaku jak w przypadku gniotka „Ultimatum”, a godne pożegnanie zasłużonych postaci ( choć nie zawsze długotrwałe ). Tym razem jednak w znienawidzonym przeze mnie Ultimate śmierć nie przypomina uboju rzeźnickiego. Tym razem to piękny salut w stronę odchodzącego bohatera.
Mała dygresja. Peter Parker nadal jest szesnastolatkiem. Tak na boku, nieco się czepiając, że z tym wiekiem to BMB zrobił małą wtopę. Szesnastolatek Parko wspomina o tym, że jego trykociarskie bujanie liczy sobie dziesięć lat. Wniosek- musiał mieć on lat sześć, gdy dziabnął go pająk. Ale wiek herosów w komiksach to rzecz umowna. Bardzo, naprawdę wręcz absurdalnie bardzo umowna.
Minęło więc sporo czasu od debiutu Ultimate Spider- Mana. Namnożyło mu się przeciwników, przeżył naprawdę wiele, a świat jaki znał na początku jest już zupełnie inny. Iron Man, Cap i Thor pragną ze SM zrobić swego padawana, Peter wraca do MJ i nawet Jameson proponuje intratną posadkę w Bugle’u. Lecz… To nadal Spider- Man. Postać mająca pecha większego niż cała reszta uniwersum Marvela i pół DC razem wzięte. Okazuje się, że stary, dobry Green Goblin żyje i ma się całkiem nieźle. Ma też skłonności do sojuszy. Tak, tak- chodzi o Sinister Six. I o ile doświadczony Pajęczak z 616 nieźle sobie z nimi radził, młodociana wersja ultymatywna nie jest tak skoczna… Ostatecznie 16- latek spisał się doskonale. Poniższa okładka alternatywna do 160 zeszytu serii perfekcyjnie oddaje zakończenie jego kadencji.

Zanim jednak antagoniści Pająka zewrą szeregi ma on dość ciekawą pogadankę z Iron Man’m i Kapitanem Ameryką. Każdy kto zna choć trochę świat Marvela wie, że ci dwaj panowie prezentują niekiedy skrajne postawy światopoglądowe. Tak jest też i tutaj. Stark to taki wujaszek- kumpel. Jeden z tych którzy sami namawiają do ekscesów i sami nie do końca dorośli. Rogers to twardy, konserwatywny wuj. Typ człeka czerstwego w obyciu, o łapach jak bochny chleba, ale też o mądrym sercu i potrafiącym wskazać słuszną ścieżkę. Mając tak dwóch skrajnych nauczycieli Parker musiał zatęsknić za Benem. Aż żal, że nie było ukazanych „nauk” w wykonaniu Thora.
Podsumowanie: Można nie bardzo lubić uniwersum Ultimate, jednak trzeba docenić ostatnią historię z udziałem Petera Parkera. Mimo odmienności od oryginału z 616 nastolatek pokazuje tu bowiem klasę i naprawdę żal, że opuszcza ten padół łez. Wkrótce pajęcze stanowisko zajmie Miles Morales. Niektórzy twierdzą, że jest lepszy, inni- że gorszy. Ja uważam, że jest inny i ciekawy. Niech jednak oryginalny Parker i Morales nie przysłonią ultymatywnego Petera. Bo warto ma swój charakter.

http://superbook.blog.pl/2016/01/28/195-wkkm-82-brian-michael-bendis-david-lafuente-mark-bagley-ultimate-spider-man-smierc-spider-mana/

WKKM zanotowało w swoich annałach już liczne zgony herosów, w tym dwóch Kapitanów- Ameryki i Marvela. Dobór tytułów był na tyle wyważony, iż na szczęście nie było dane zaznać czytelnikom niesmaku jak w przypadku gniotka „Ultimatum”, a godne pożegnanie zasłużonych postaci ( choć nie zawsze długotrwałe ). Tym razem jednak w znienawidzonym przeze mnie Ultimate śmierć nie...