In the Skin of a Jihadist: Inside Islamic State's Recruitment Networks

Jak to jest możliwe, że młodzi ludzie, przed którymi świat stoi otworem, decydują się dołączyć do ugrupowania terrorystycznego?

Wnikliwa relacja dziennikarki, która udając nastolatkę zafascynowaną radykalną działalnoscią Daesh, ukazuje sposoby wykorzystywane przy rekrutacji do tej komórki terrorystycznej.

Polecam, aby zobaczyć hipokryzję osób związanych z radykalnymi ugrupowaniami, ale przede wszystkim, by poznać tragiczne historie żyć, które zostały zaprzepaszczone. Nie każda osoba, która związała się z grupami przestępczymi, jest zła do szpiku kości. Pojawia się naiwność, życiowe zakręty, uległość, poszukiwanie akceptacji i potrzeba zrobienia czegoś dla innych. Nigdy nie zapomnę tego, że część dziewczyn została zmanipulowana obietnicą pomocy osieroconym dzieciom.

Dżihadystka to książka, którą czyta się z narastającą frustracją. Nie mogę przestać myśleć o tym, ile istnień można by uratować, gdyby ktoś zwrócił uwagę, gdyby się zainteresowano i udzielono pomocy.

Jak to jest możliwe, że młodzi ludzie, przed którymi świat stoi otworem, decydują się dołączyć do ugrupowania terrorystycznego?

Wnikliwa relacja dziennikarki, która udając nastolatkę zafascynowaną radykalną działalnoscią Daesh, ukazuje sposoby wykorzystywane przy rekrutacji do tej komórki terrorystycznej.

Polecam, aby zobaczyć hipokryzję osób związanych z radykalnymi...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Lektura bardzo mi się podobała, ale autorka zapłaciła bardzo wysoką cenę za przeprowadzenie śledztwa. Nie jest to typowa literatura faktu – jest napisana bardzo emocjonalnie, ale mnie tym lektura wciągnęła. Dżihad i tematyka krajów arabskich była mi nieznana, więc dla mnie to była zupełna nowość i tym większe jest moje wstrząśnięcie tą książką. Nie jest to sztywna analiza, ale bardzo przybliża jak przebiega werbowanie młodzieży, zwłaszcza dziewcząt do dżihadu. Brak dystansu w tym reportażu, pozwolił mi się wczuć w opisane skrajne emocje, jakie towarzyszyły dziennikarce. W Polsce nie mamy tego problemu, ale warto mieć świadomość realnych zagrożeń, które są bolączką innych krajów Europy.

Lektura bardzo mi się podobała, ale autorka zapłaciła bardzo wysoką cenę za przeprowadzenie śledztwa. Nie jest to typowa literatura faktu – jest napisana bardzo emocjonalnie, ale mnie tym lektura wciągnęła. Dżihad i tematyka krajów arabskich była mi nieznana, więc dla mnie to była zupełna nowość i tym większe jest moje wstrząśnięcie tą książką. Nie jest to sztywna analiza,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Temat poruszony przez autorkę jest ważny i ciekawy ale sposób w jaki została poprowadzona narracja pozostawia wiele do życzenia. Nie była to zła książka, ale taka bardzo przecietna.

Temat poruszony przez autorkę jest ważny i ciekawy ale sposób w jaki została poprowadzona narracja pozostawia wiele do życzenia. Nie była to zła książka, ale taka bardzo przecietna.

Pokaż mimo to

Temat super, ale sama książka już nie. Styl autorki jest powtarzalny i mało angażujący.

Mam mieszane uczucia, co do postępowania dziennikarki. Oczywiście rozumiem, że wszelkie informacje na temat tzw. Państwa Islamskiego są cenne, ale ryzyko jest ogromne i nie jestem pewna, czy warto je podejmować i później żyć w strachu.

Wielkim plusem książki jest za to przybliżenie technik rekrutowania ludzi w szeregi terrorystów. Mężczyzna, z którym korespondowała Anna był mistrzem manipulacji i dobrym aktorem, ale gdy coś szło nie po jego myśli pokazywał swoją prawdziwą twarz.

Podsumowując, założenie dobre, a wykonanie słabe.

Temat super, ale sama książka już nie. Styl autorki jest powtarzalny i mało angażujący.

Mam mieszane uczucia, co do postępowania dziennikarki. Oczywiście rozumiem, że wszelkie informacje na temat tzw. Państwa Islamskiego są cenne, ale ryzyko jest ogromne i nie jestem pewna, czy warto je podejmować i później żyć w strachu.

Wielkim plusem książki jest za to przybliżenie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Biorąc te książkę do ręki wiedziałem czego oczekiwać. Interesowały mnie w tym czasie psychologiczne aspekty fascynacji kulturą bardzo radykalnego islamu i związanego z tym dźihadyzmu (słowotwórstwo :) ) i terroryzmu.
Nie zawiodłem się. Książka pisana od wewnątrz. Wewnętrzne, emocjonalne przeżycia autorki, pokazując jak powoli poddawała się dyskretnej ... tylko nie wiem czy manipulacji czy naturalnej fascynacji.
Na pewno poszerza świadomość i uodparnia na techniki wpływania na przekonania.

Biorąc te książkę do ręki wiedziałem czego oczekiwać. Interesowały mnie w tym czasie psychologiczne aspekty fascynacji kulturą bardzo radykalnego islamu i związanego z tym dźihadyzmu (słowotwórstwo :) ) i terroryzmu.
Nie zawiodłem się. Książka pisana od wewnątrz. Wewnętrzne, emocjonalne przeżycia autorki, pokazując jak powoli poddawała się dyskretnej ... tylko nie wiem czy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bałam się, że będzie to typowy reportaż i suche opisywanie faktów, ale tak nie jest. Dla mnie jest to jak najbardziej plus, ale innym może się nie spodobać. Autorce brak dystansu emocjonalnego, podczas czytanie miałam wielokrotnie wrażenie, że nawet się w naszym „szarmanckim” Bilelu zauroczyła, co jest nieprofesjonalne i z dziennikarskiego punktu widzenia, ale też niesmaczne z takiego zwykłego, ludzkiego (no ludzie, toż to w końcu terrorysta!).
Rodzi się też pytanie, ile na świecie jest takich naiwnych gęsi jak Melodie, które może właśnie w tej chwili mamione są wizjami krainy mlekiem i miodem płynącej, przez „książąt” Państwa Islamskiego. Mówią, że głupota nie boli. No cóż...
Polecam.

Bałam się, że będzie to typowy reportaż i suche opisywanie faktów, ale tak nie jest. Dla mnie jest to jak najbardziej plus, ale innym może się nie spodobać. Autorce brak dystansu emocjonalnego, podczas czytanie miałam wielokrotnie wrażenie, że nawet się w naszym „szarmanckim” Bilelu zauroczyła, co jest nieprofesjonalne i z dziennikarskiego punktu widzenia, ale też...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„To jednak jest taka kultura...”
Z takim komentarzem odebrałam tę książkę z rąk mojej bibliotekarki w bibliotece publicznej. Nastawiłam się więc na szeroko pojętą analizę zjawiska dżihadu, terroryzmu i Państwa Islamskiego. Po kilkudziesięciu stronach zaczęłam się powoli rozczarowywać treścią. Z takim uprzedzającym mnie nastawieniem i po rewelacyjnym reportażu śledczym „Chłopczyce z Kabulu” nic dziwnego, że byłam zaskoczona i lekko zirytowana jego zupełną odmiennością formy przekazu. Nie chcę używać słowa „jakością”, bo skrzywdziłabym autorkę. Przyczyna tkwi w moim nastawieniu, ale jeśli zrozumie się, że to jest inny rodzaj reportażu, napisany w innej formie i inną techniką, nabiera on dużej wartości.
I tak należy go zacząć czytać – bez uprzedzeń i opinii innych!
Po pierwsze nie jest to jakakolwiek analiza jakiegokolwiek zjawiska. Po drugie nie pada w nim ani razu słowo „kultura” lub pochodne sugerujące dziedzictwo narodowe w tym ujęciu jakiegokolwiek państwa. Ten reportaż śledczy nazwałabym „surowizną” relacji z pracy dziennikarskiej autorki, ukazujący techniki, metody i niebezpieczne warunki pracy reportera. Na dodatek nieprofesjonalnie przesiąknięty osobistymi emocjami okazywanymi, między innym, w taki sposób – „Miałam ochotę napluć im w twarz, ale nie dawałam tego po sobie poznać. W przypadku Bilela... (zdanie, które nastąpi, nie jest ani poprawne, ani nie spełnia wymogów etyki dziennikarskiej, ale najlepiej tłumaczy moje uczucia) mam ochotę go wydymać.” To historia relacji, dzień po dniu, tydzień po tygodniu, nawiązanej poprzez Internet, a potem rozmów kontynuowanych poprzez Skype, z wysoko postawionym dżihadystą w Państwie Islamskim – Abu Bilelem. Szefem francuskich dżihadystów i prawą ręką samego przywódcy samozwańczego kalifatu Abu Bakry al-Baghdadiego. Dziennikarka paryskiego tygodnika informacyjnego, nawiązując kontakt z tym bardzo niebezpiecznym mężczyzną, początkowo nie miała świadomości, z jak ważną osobą dla świata polityki międzynarodowej rozmawia i jak ważne fakty o działaniach militarnych z samego źródła informacji otrzymuje.
A początki były niepozorne.
Autorkę, jako specjalistkę od spraw Bliskiego Wschodu, interesowały zachowania ludzi wynikające z egzystencjalnego zagubienia i braku orientacji we współczesnym świecie prowadzące do destrukcyjnych działań, bez względu na pochodzenie, środowisko wychowawcze i odrzucenie społeczne, skrupulatnie wykorzystywane przez radykalny islam. Jak sama tłumaczyła swoje postępowanie – „Chciałabym zrozumieć wszelkie odmiany „internetowego dżihadu”, drążąc temat dopóty, dopóki nie uda mi się odsłonić korzeni zła niszczącego całe rodziny, niezależnie od religii, z jakich się wywodzą. Chcę obnażyć mechanizm, przez który te dzieci wpadają w pułapkę propagandy, pokazać, co tam, na miejscu, skłania bojowników do tego, że gotowi są za dnia torturować, rabować, gwałcić i ginąć, a wieczorem przed komputerem chwalić się swoimi sukcesami z dojrzałością nastolatków przykutych do gier video”.
Do tego celu stworzyła sobie internetowy profil, przyjęła imię Mélodie, zbudowała tożsamość awatara o osobowości dwudziestoletniej dziewczyny, zagubionej, naiwnej oraz zrezygnowanej i udostępniła na swoim profilu film z dżihadystą w roli głównej. I to właśnie ten film był początkiem znajomości z Abu Bilelem, bohaterem filmu. To on ją „zaczepił”, przesyłając bardzo bezpośrednie pytania, jak na pierwszy kontakt, o światopogląd, wyznanie i chęć wyjazdu do Syrii. Początkowo dziennikarka nie wiedziała, co robić, ale świadomość, „że rozmowa z tym dżihadystą stanowi może niepowtarzalną szansę dotarcia do cennego źródła informacji” na temat działań propagujących terroryzm islamistyczny w Internecie, które media określają mianem - Dżihad 2.0. Pozostawała tylko kwestia etyki zawodowej. Podawanie się za inną osobę i zatajenie swojej profesji nie było zgodne z zasadami dziennikarstwa, ale to dylemat każdego dziennikarza śledczego. Nie był wolny od tych wątpliwości nawet znany reporter śledczy Antonio Salas w „Ja, terrorysta”. Autorka swoje zachowanie tłumaczyła – „Ze ściśle etycznego punktu widzenia moja metoda może się wydać wątpliwa. Jednak w dobie uświęconej komunikacji ta organizacja terrorystyczna czyni wszystko, by propagować swoje idee i pozyskać dla siebie jak najwięcej ludzi. Dokonałam wyboru. Abu Bilel nie zostanie bohaterem reportażu. Chcę przesiać jego słowa przez sito, oddzielając prawdę od fikcji. ”
Od tego momentu, dzięki żywej relacji pełnej opisów scen wirtualnych spotkań i przytaczanych dialogów, mogłam obserwować rekrutację młodych ludzi, a w tym przypadku dziewcząt, w ramach Dżihadu 2.0. Autorka obnażyła psychologiczną warstwę procesu werbunku od nawiązania kontaktu z rekrutem, manipulację słowną i emocjonalną, poprzez instrumentalizację wiary islamskiej, fałszywe obietnice i tendencyjne argumenty, aż po procedury organizacyjne przerzucania zwerbowanych z Europy i innych krajów świata do Syrii. Demaskuje przy tym osobowość swojego rozmówcy, pisząc – „Ten obłąkany morderca całymi dniami odbiera innym życie, a w wolnych chwilach przekonuje dzieciaki takie jak Mélodie, by przyjechały do niego szukać śmierci”. I to mu się (i jemu podobnym) skutecznie udaje. Autorka przytacza na końcu statystyki, w których między innymi podaje dane szacunkowe zwerbowanych – „Wśród narodowości z dwudziestu dwóch różnych krajów wymienia się oficjalnie 1089 Francuzów, pochodzących z 87 departamentów.” To według statystyk oficjalnych z 2014 roku. Z nieoficjalnych wynika, że jest ich dwukrotnie więcej. Wśród nich są chłopcy i dziewczyny, jak Mélodie. Ciekawa jestem, ilu jest tam Polaków? Autorka każe przy tym pamiętać, że za każdym zwerbowanym kryje się dramat ich rodzin.
I dokładnie o tym jest ten reportaż.
Ani słowa o jakiejkolwiek kulturze, jakiegokolwiek kraju arabskiego, a tym bardziej Państwa Islamskiego, którego ogłoszenie powstania kalifatu miało nastąpić dwa miesiące po rozgrywających się w tej książce wydarzeniach – wiosną 2014 roku. To dowód na to, że potrzebujemy więcej reportaży analitycznych, z profesjonalnym, bezstronnym komentarzem, wyjaśniającym trudne do zrozumienia zagadnienia współczesnego świata ludziom wychowanym w kulturze europejskiej. Jeśli takie „surowizny”, przeznaczone dla ludzi zorientowanych w temacie i potrafiących myśleć samodzielnie bez uprzedzeń, trafią jednak do czytelnika uprzedzonego i mało zorientowanego w temacie, to wnioski mogą być albo zgeneralizowane, albo absurdalne, albo fałszywe. Tragedia się pogłębia, jeśli to dotyczy ludzi propagujących książki zawodowo.
A przecież to bardzo ważny i cenny reportaż jest!
Jego wartość tkwi w przesłaniu, którym próbuje zwrócić uwagę dorosłych na kondycję psychiczną młodego pokolenie cierpiącego na ból istnienia. Bez względu na narodowość i wyznanie. Na konieczność jego ochrony przed niebezpieczeństwem działań Dżihadu 2.0, dającego mu to, czego nie otrzymuje od swoich rodziców, opiekunów i wychowawców. A jak bardzo ten sposób werbowania ludzi jest niebezpieczny, świadczy fakt, że dziennikarka „zdemaskowana i obłożona fatwą, ukrywa się przed fanatykami, którzy chcą wykonać na niej wyrok”.
Anna Erelle to pseudonim.
http://naostrzuksiazki.pl/

„To jednak jest taka kultura...”
Z takim komentarzem odebrałam tę książkę z rąk mojej bibliotekarki w bibliotece publicznej. Nastawiłam się więc na szeroko pojętą analizę zjawiska dżihadu, terroryzmu i Państwa Islamskiego. Po kilkudziesięciu stronach zaczęłam się powoli rozczarowywać treścią. Z takim uprzedzającym mnie nastawieniem i po rewelacyjnym reportażu śledczym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka-reportaż przedstawia dziennikarską prowokację, która miała na celu przedstawić kulisy nie tyle działania Państwa Islamskiego w regionie, a zasady rekrutacji nowych "bojowników" z m.in. Europy. Powszechny dostęp do internetu znosi wszelkie granice, a terroryści o wysokich umiejętnościach manipulacji wiedzą gdzie i w kogo uderzyć, wyciągając fałszywą pomocną dłoń, roztaczając wizję wspaniałego życia tym samym sprawiając, że tysiące ludzi wyjechało na "świętą wojnę" robiąc za mięso armatnie, czy "żony" dżihadystów. Dziennikarka wdała się, z początku przypadkiem, w niebezpieczną grę z jedną z najważniejszych osób w ISIS. Książka jest pełna opisów odczuć autorki co do roli, w jaką musiała się wcielić, reakcji jej środowiska, jak i szczegółów (choć i tak w moim odczuciu mogło być ich więcej) rozmów z terrorystą, który śmiało zdradza (niepozbawione propagandy) szczegóły swoich działań, a w końcu konsekwencji, ile kosztowała ją dziennikarska praca i co stało się z postaciami wymienionymi na stronach książki. Lektura stanowi duże źródło wiarygodnej wiedzy, wszystkie informacje są porównywane z tym, co wie o działalności ISIS zachód, jak i nawet z samym... rzecznikiem prasowym PI. Padają faktyczne wydarzenia, prawdziwe nazwiska i źródła. Szokuje, na jaką skalę prowadzona jest ta wojna w internecie i jak łatwo skontaktować się z tymi ludźmi. To przeraża. Jedyne co mi odrobinę przeszkadzało, to styl pisania pani Erelle - dosyć toporny, momentami dość ciężko się czytało (i to nie ze względu na temat). Również zamiast tak licznych prywatnych odczuć dot. przeistaczania się w Melodie i "randkach" z mordercą - jak wspomniałam wcześniej - wolałabym więcej szczegółów z informacji jakie od niego uzyskała, bo zakładam, że musiało być ich więcej, by finalnie powstał artykuł. Mam wrażenie, że temat i potencjał nie został wykorzystany w 100%. Mimo to książka warta polecenia nie tylko osobom zainteresowanym tą tematyką, ale i wszystkim innym chcących wiedzieć w jakim świecie żyjemy.

Książka-reportaż przedstawia dziennikarską prowokację, która miała na celu przedstawić kulisy nie tyle działania Państwa Islamskiego w regionie, a zasady rekrutacji nowych "bojowników" z m.in. Europy. Powszechny dostęp do internetu znosi wszelkie granice, a terroryści o wysokich umiejętnościach manipulacji wiedzą gdzie i w kogo uderzyć, wyciągając fałszywą pomocną dłoń,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mariaż formy z treścią dość nieudany. Pomimo fascynującego tematu książka napisana językiem infantylnym, zupełnie nie oddająca klimatu dziennikarskiego śledztwa. Szkoda

Mariaż formy z treścią dość nieudany. Pomimo fascynującego tematu książka napisana językiem infantylnym, zupełnie nie oddająca klimatu dziennikarskiego śledztwa. Szkoda

Pokaż mimo to

Bardzo dobry reportaż. Wciąga i przeraża. Polecam.

Bardzo dobry reportaż. Wciąga i przeraża. Polecam.

Pokaż mimo to