“I tu jest bies pogrzebany” to zabawna i nieprzeciętna opowieść, pełna humoru i niebanalnych sytuacji. o piątce bohaterów, których życie kręci się wokół zakładu pogrzebowego. Edward, pisarz nieudacznik, jego żona Maria, jej ojciec Eugeniusz, właściciel zakładu pogrzebowego, jego córka Nina oraz Jakub, lekarz, którego niepamiętający kiedy ostatnio spał. Wszyscy oni będą musieli zacieśnić więzi, a wszystko przez kryzys w branży funeralnej

“I tu jest bies pogrzebany” to zabawna i nieprzeciętna opowieść, pełna humoru i niebanalnych sytuacji. o piątce bohaterów, których życie kręci się wokół zakładu pogrzebowego. Edward, pisarz nieudacznik, jego żona Maria, jej ojciec Eugeniusz, właściciel zakładu pogrzebowego, jego córka Nina oraz Jakub, lekarz, którego niepamiętający kiedy ostatnio spał. Wszyscy oni będą...

Z początku świetnie mi się czytało, parę razy uśmiałam się do łez. Z każdą kolejną stroną czułam jednak przesyt; przesyt porównań w każdym praktycznie zdaniu, pozbawia go naturalności i lekkości. Ogólnie nie jest zła, tylko zbyt przerysowana.

Z początku świetnie mi się czytało, parę razy uśmiałam się do łez. Z każdą kolejną stroną czułam jednak przesyt; przesyt porównań w każdym praktycznie zdaniu, pozbawia go naturalności i lekkości. Ogólnie nie jest zła, tylko zbyt przerysowana.

Wszystko w tej książce jest przerysowane, przesadzone, karykaturalne.
To, co z początku śmieszy, później już tylko męczy. Jest kilka fajnych, zabawnych opisów, ale ten nieustanny szowinizm, extra ostra, wręcz nachalna satyra nie śmieszą zbyt długo...
Wielkie litery i niepotrzebne powtórki irytują.
Nie przemawia do mnie taka literatura, literatura niskich lotów.

Wszystko w tej książce jest przerysowane, przesadzone, karykaturalne.
To, co z początku śmieszy, później już tylko męczy. Jest kilka fajnych, zabawnych opisów, ale ten nieustanny szowinizm, extra ostra, wręcz nachalna satyra nie śmieszą zbyt długo...
Wielkie litery i niepotrzebne powtórki irytują.
Nie przemawia do mnie taka literatura, literatura niskich lotów.

Miła, to pierwsze słowo jakie przychodzi mi na myśl po lekturze. Drugie to zabawna.

Mimo, iż fabuła oscyluje wokół tematu śmierci a właściwie zakładu pogrzebowego książka Kariny Boniewicz ocieka czarnym humorem.

Źle się dzieje w zakładzie pogrzebowym, ludzie nie chcą umierać!
Nina wraz z Ojcem zamartwia się przestojem w interesie. Jej problemy potęgują "problemy" zdrowotne i sercowe.
Jakub nie może spać, choć bardzo by chciał najlepiej z kimś.
Maria cierpi z powodu weny męża. Jako żona Tego pisarza musi akceptować jego dziwactwa, nawet jeśli wiąże się to z powrotem do domu rodzinnego na czas procesu twórczego. Do tego jest stara, ciągle i niebłagalnie.
Edward próbuje napisać wiekopomne dzieło, tym razem nie romans dla kur domowych. Poświęca się więc rezygnując z kontaktów z żoną, zamknięty w mieszkaniu pisze, albo i nie...

Narracja prowadzona z perspektywy czterech osób pozwala poznać bohaterów, ich motywacje. Zupełnie nie zaburza odbioru. Cudowny humor i wartka akcja pozwalają świetnie się bawić.
Bardzo miła lektura!

Miła, to pierwsze słowo jakie przychodzi mi na myśl po lekturze. Drugie to zabawna.

Mimo, iż fabuła oscyluje wokół tematu śmierci a właściwie zakładu pogrzebowego książka Kariny Boniewicz ocieka czarnym humorem.

Źle się dzieje w zakładzie pogrzebowym, ludzie nie chcą umierać!
Nina wraz z Ojcem zamartwia się przestojem w interesie. Jej problemy potęgują "problemy"...

Perypetie miłosne rodzinne, z życia wzięte ujęte w czarny humor. Warto przeczytać żaden czytelnik nie będzie zawiedziony

Perypetie miłosne rodzinne, z życia wzięte ujęte w czarny humor. Warto przeczytać żaden czytelnik nie będzie zawiedziony

Odkąd przeczytałam książkę Człowiek który umarł, ciężko było mi trafić na coś dobrego w podobnym stylu. Ale oto jest! Zakład pogrzebowy. Czarny humor. I bohaterowie tak przerysowani że aż zabawni. Świetne dialogi i fajny styl.
Nie jest to literatura wysokich lotów, ale przecież nie po to po nią sięgnęłam.
Do mnie styl pisania pani Kariny przemawia. Świetnie dobiera słowa i łączy je na tyle niebanalnie że można się pośmiać w głos. A Nina zdecydowanie jest moja ulubioną bohaterką.

Odkąd przeczytałam książkę Człowiek który umarł, ciężko było mi trafić na coś dobrego w podobnym stylu. Ale oto jest! Zakład pogrzebowy. Czarny humor. I bohaterowie tak przerysowani że aż zabawni. Świetne dialogi i fajny styl.
Nie jest to literatura wysokich lotów, ale przecież nie po to po nią sięgnęłam.
Do mnie styl pisania pani Kariny przemawia. Świetnie dobiera słowa i...

Na tę pozycję natrafiłem dość przypadkowo podczas wakacji. Ot, typowy kiermasz z letnią literaturą, wśród której można natrafić na prawdziwe perełki. I do takich przyjemnych zaskoczeń zaliczam książkę Pani Kariny Bonowicz. Absurdalny humor, nietypowe miejsce akcji, rodem z twórczości Macieja Zembatego, choć może daleko do słynnej „Ostatniej posługi”. Postacie może nieco przerysowane, towarzyszą im odmienne fobie czy obawy, ale ma to związek z przyjętą konwencją. Autorka opisuje historię naprzemiennie z perspektywy każdej z tych osób, co na początku może sprawiać pewien kłopot w czytaniu. Ale kiedy zapamiętamy „co komu dolega”, lektura staje się zrozumiała i zabawna. Jakoś nie przeszkadzała mi maniera PISANIA SAMYMI DUŻYMI LITERAMI, to chyba kwestia przyzwyczajenia. Trudno mi się zdecydować, która postać najbardziej mi się spodobała. Chyba najzabawniej wygląda relacja pomiędzy nieśmiałym lekarzem Jakubem a hipochondryczką Niną. W sumie dobrze się bawiłem czytając tę książkę, choć może momentami oczekiwałem bardziej groteskowego i „pogrzebowego” humoru. Pewien kłopot mam z tytułem, chyba nie do końca oddaje treść książki.

Na tę pozycję natrafiłem dość przypadkowo podczas wakacji. Ot, typowy kiermasz z letnią literaturą, wśród której można natrafić na prawdziwe perełki. I do takich przyjemnych zaskoczeń zaliczam książkę Pani Kariny Bonowicz. Absurdalny humor, nietypowe miejsce akcji, rodem z twórczości Macieja Zembatego, choć może daleko do słynnej „Ostatniej posługi”. Postacie może nieco...

Rzeczywiście w książce jest trochę humoru, ale na tym jej zalety się kończą.
Z czystego uporu przeczytałam do końca, ale zdecydowanie nie polecam. Historia jest specyficzna, a postacie irytujące.

Rzeczywiście w książce jest trochę humoru, ale na tym jej zalety się kończą.
Z czystego uporu przeczytałam do końca, ale zdecydowanie nie polecam. Historia jest specyficzna, a postacie irytujące.

Przezabawna historia o pogrzebach, ludzkich fobiach i nie tylko. Lekka i przyjemna.

Przezabawna historia o pogrzebach, ludzkich fobiach i nie tylko. Lekka i przyjemna.

Książka o niczym. Każda postać myśli i mowi tak samo, absurdalna historia, z czego przez 3/4 książki nie żadnej akcji. Połowa tekstu napisana w nawiasach (niby takie dopowiedzenia, ale stanowią prawie połowę tekstu). Irytująca i infantylna.

Książka o niczym. Każda postać myśli i mowi tak samo, absurdalna historia, z czego przez 3/4 książki nie żadnej akcji. Połowa tekstu napisana w nawiasach (niby takie dopowiedzenia, ale stanowią prawie połowę tekstu). Irytująca i infantylna.