Pierwsze moje spotkanie z wierszem z tego tomiku sprawiło że zapragnęłam posiąść całość. Myślałam że nie lubię poezji do czasu aż poznałam "Dziewczynę"...I pokochałam świat poetycki Leśmiana. Wiersz ten jest absolutnie piękny. Nie potrafię znaleźć innego słowa by go opisać. Poruszający. Tak bardzo mi się spodobał, że aż nauczyłam się go na pamięć, a to mi się rzadko zdarza. To wydanie tomiku trzeba też przyznać że jest przecudne. Bardzo ładna oprawa graficzna, delikatna pasuje do zawartości. Uwielbiam ten szczególny rodzaj wrażliwości Leśmiana bijący z jego wierszy. Ten delikatny odcień samotności. Świat stworzony przez Leśmiana jest tajemniczy, fascynujący, nakłania do refleksji i zatopienia się w nim jak ów topielec w zieleni.

Pierwsze moje spotkanie z wierszem z tego tomiku sprawiło że zapragnęłam posiąść całość. Myślałam że nie lubię poezji do czasu aż poznałam "Dziewczynę"...I pokochałam świat poetycki Leśmiana. Wiersz ten jest absolutnie piękny. Nie potrafię znaleźć innego słowa by go opisać. Poruszający. Tak bardzo mi się spodobał, że aż nauczyłam się go na pamięć, a to mi się rzadko zdarza....

Wszyscy zafascynowani (jak ja) takimi arcydziełami Mistrza z tego zbioru, jak „Dziewczyna”, „Srebroń” czy ”Urszula Kochanowska” – upajającymi słowotwórczą nadrzeczywistością – powinni zapoznać się z recepcją „Napoju cienistego” w prasie literackiej, gdy był wydany (1936). Sentencja ”Nikt nie jest prorokiem we własnym kraju” odnosi się chyba bowiem głownie do Polski, a już szczególnie do Leśmiana.

Nakład? 1200 egzemplarzy. Recenzje? Pismo „Nowa Kwadryga”: „poeta kończącego się świata”. Myśl Narodowa”: „dziwactwa językowe, niczym nieuzasadnione”. „Tygodnik Ilustrowany”: „pomysły dziwaczne i makabryczne, język odczuwamy często jako manierę”. „Wiadomości Literackie: ” pseudoludowe bajdurzenia przeładowane egzotyczną tandetą i nieudolne neologizmy”.

I to właśnie słynne, tak -poniekąd słusznie - wynoszone „Wiadomości Literackie” miały Leśmiana bardziej niż za nic. Zapewne godziło to w jego twórczość bardziej niż napaście endeckiej prasy za „zażydzanie polszczyzny”. Bo środowisko, na którym mu zależało, miało „Wiadomości” za wyrocznię.

No to dodajmy, że w wielkiej ankiecie pisma na członków Akademii Literatury (jeszcze nie istniejącej) Leśmian w kolejnych edycjach zajmował a to 110. a to 46. miejsce. Świadczy to o jednym: czytelnicy w ogóle go nie znali, bo ich pismo prawie go nie drukowało (4 wiersze w ciągu kilkunastu lat!). Choć Mieczysław Grydzewski był geniuszem jako redaktor i skończony erudyta, to w kontekście Leśmiana myślę o nim jak najgorzej… A gdy w końcu powołano Polską Akademię Literatury, Poeta wszedł do niej niejako „w drugim rzucie”.

Pamiętajmy o tym ówczesnym wsobnym światku, który nie poznał się na kimś, kto dziś jawi się jako największy poeta polski XX wieku… Którego wiersze pozwalają wierzyć w lepszy, równoległy świat – wbrew jego ironicznie wątpiącemu pytaniu z „Dziewczyny”: „Czemuż innego nie ma świata?”

Wszyscy zafascynowani (jak ja) takimi arcydziełami Mistrza z tego zbioru, jak „Dziewczyna”, „Srebroń” czy ”Urszula Kochanowska” – upajającymi słowotwórczą nadrzeczywistością – powinni zapoznać się z recepcją „Napoju cienistego” w prasie literackiej, gdy był wydany (1936). Sentencja ”Nikt nie jest prorokiem we własnym kraju” odnosi się chyba bowiem głownie do Polski, a już...

Bolesław Leśmian (szczęśliwie) wciąż nie przestaje mnie wzruszać. Jestem pewna, że nigdy nie zdołam w pełni zrozumieć geniuszu tego twórcy, jednak poobcować z jego słowem zawsze mi przyjemnie😍. Zapragnęłam nauczyć się na pamięć kilku nowych wierszy ("Przechodzień", "Samotność", "Strumień") i ponownie zaprzyjaźnić się ze "Snem". Chcę bezustannie mieć je przy sobie, bliżej serca i duszy, fantazjując o mężczyźnie, który na przemian ze mną deklamowałby wersy ulubionych utworów Leśmiana... Ach, niech żyje niepoprawny romantyzm!

Bolesław Leśmian (szczęśliwie) wciąż nie przestaje mnie wzruszać. Jestem pewna, że nigdy nie zdołam w pełni zrozumieć geniuszu tego twórcy, jednak poobcować z jego słowem zawsze mi przyjemnie😍. Zapragnęłam nauczyć się na pamięć kilku nowych wierszy ("Przechodzień", "Samotność", "Strumień") i ponownie zaprzyjaźnić się ze "Snem". Chcę bezustannie mieć je przy sobie, bliżej...

„Napój cienisty” Leśmiana to utkany z najwymyślniejszych słów kobierzec, który prowadzi w krainy niemożliwe, odurzająco pachnące, mamiące oczy barwami nieznanymi, możliwościami brzemienne, które obiecując wszystko, niemożnością wcielenia siły odbierają. A napój cienisty sączy się prosto do duszy i wszelką radość w smutek i tęsknotę zamienia. I tak bardzo by się czegoś chciało, w jakąś dal bezbrzeżną biegło i szczęścia bez nazwy szukało. ..A im dalej droga prowadzi, tym bliżej do końca wszystkiego. Więc ratunek trzeba znaleźć w czyiś dłoniach, w czyiś oczach, w czyiś ustach…Ale tak trudno wcielić się w to miejsce, które świat miał dla nas. Więc może wystarczy po prostu być tylko głosem, albo cieniem cienia, albo mgłą, co otula i wszystko rozumie. Z ulotności te wiersze są, z tęsknoty za miłością, której tak blisko do śmierci, z wrażeń leciutkich, które wyciskają niezatarte piętno na sercu…

„Napój cienisty” Leśmiana to utkany z najwymyślniejszych słów kobierzec, który prowadzi w krainy niemożliwe, odurzająco pachnące, mamiące oczy barwami nieznanymi, możliwościami brzemienne, które obiecując wszystko, niemożnością wcielenia siły odbierają. A napój cienisty sączy się prosto do duszy i wszelką radość w smutek i tęsknotę zamienia. I tak bardzo by się czegoś...

Poeta stwarza w swojej poezji specyficzny klimat, również przez użycie specyficznych dla siebie neologizmów. Jest w tej poezji wiele miłości, opowieści o ludziach, opisów piękna przyrody, ale jest też dużo smutku i śmierci, że są momenty kiedy wiersze przestraszają.

Poeta stwarza w swojej poezji specyficzny klimat, również przez użycie specyficznych dla siebie neologizmów. Jest w tej poezji wiele miłości, opowieści o ludziach, opisów piękna przyrody, ale jest też dużo smutku i śmierci, że są momenty kiedy wiersze przestraszają.

"(...)Ból nasz — ledwo jest dreszczem księżycowych smug." z wiersza "Pierwsza schadzka"

Trudno mi oceniać poezję. Uważam, że wobec poezji nie stosuje się miar czy ocen. Czyta się wiersz - i albo się go czuje, albo nie.

Bardzo cenię tomik wierszy Bolesława Leśmiana "Napój cienisty". To zaledwie 19 utworów. Ale ostrzegam - jest wyjątkowo smutny, depresyjny i nostalgiczny. Trzeba być gotowym, na wypicie czary smutku i na zmierzenie się z myślą o przemijaniu.

Z tego tomiku najbardziej znany jest wiersz "Dziewczyna". Poeta w niesamowity sposób opisał wysiłek ponad ludzkie siły i dążenie do jednego, cudownego marzenia. Mimo woli, czuję cały triumf tych mężczyzn, cieni i młotów - bo się nie poddali. To najpiękniejszy triumf woli nad przeznaczeniem.

To wiersze zagłębiające się w świat fantastyki, w nieokreślony i niezbadany świat cieni, w życie po śmierci. W każdym wierszu - musimy wybrać się w ten świat cieni (jestem przekonana, że Leśmian - połowę tych wierszy pisał na cmentarzu:)! W wierszach "W zakątku cmentarza", "Kocmołuch", "Pan Błaszczyński", "Marsjanie", "Słowa do pieśni bez słów", "Do siostry", "Trupięgi" - rozczulająca jest chęć poety, by zgłębić tajemnice wszechświata i śmierci. Motyw "danse macabre" - ma na celu oswojenie śmierci. I nawet mała Urszula Kochanowska z wiersza o swoim imieniu, to dziewczynka, która umarła, ale przecież czeka, i czuje, i żyje!

Czy nie jest tak, że utwory, które wprost mówią o przemijaniu i śmierci - są jednocześnie apoteozą życia?

Ale nie wszystkie wiersze mówią o pogodzeniu się z losem. Czasami błyskała gorycz. Np. w wierszu "W czas zmartwychwstania", kiedy poeta pisze: "Nie każdy śmiech się zbudzić da! Nie każda łza się da powtórzyć!" Przerażający jest wiersz "Kopciuszek" - pamiętam, że nie spodziewałam się uczucia strachu, czytając o czarach i baśni.

Najbardziej poruszający jest wiersz "Akteon" - bo zawiera bezpośrednie odniesienie do uczuć samego poety. Przenikający jest krzyk autora: ..." Milcz, głosie! Nie mój jesteś! Swego już nie miewam... Majacząc cudzych kształtów zgubną niepodobą, Nawet w śmierci godzinie nie mogę być sobą!". Jest to jeden z najpiękniej wygłoszonych hymnów o trudzie tworzenia, to wołanie o własną oryginalność, o wyjście poza ramy, w jakich widzą nas inni ludzie.

"(...)Ból nasz — ledwo jest dreszczem księżycowych smug." z wiersza "Pierwsza schadzka"

Trudno mi oceniać poezję. Uważam, że wobec poezji nie stosuje się miar czy ocen. Czyta się wiersz - i albo się go czuje, albo nie.

Bardzo cenię tomik wierszy Bolesława Leśmiana "Napój cienisty". To zaledwie 19 utworów. Ale ostrzegam - jest wyjątkowo smutny, depresyjny i nostalgiczny....