Cena nierówności. W jaki sposób dzisiejsze podziały społeczne zagrażają naszej przyszłości.

Książka napisana bardzo przystępnym językiem, jednak nie sposób nie ostrzec o jednej rzeczy - są tu przedstawione dość zaawansowane zagadnienia ekonomiczne i bez wcześniejszej wiedzy w tej dziedzinie można mieć trudności w zrozumieniu niektórych fragmentów. Co prawda na początku autor wyjaśnia wiele podstawowych zagadnień, jednak nawet jeśli je przyswoimy to książka może nie być łatwa w odbiorze. Jednakże, gdy pominiemy te problemy, trzeba przyznać, że sam język jest bardzo przystępny i logiczny, łatwo jest wychwycić i tak, jak to było w moim przypadku, zanotować konkretne mechanizmy które się pojawiają. Warto przed czytaniem wiedzieć dwie rzeczy - po pierwsze głównym tematem książki są nierówności, ale autor pisze prawie wyłącznie z perspektywy Stanów Zjednoczonych. Drugą rzeczą jest fakt, że jest to książka głównie o ekonomii nierówności, więc na próżno tam szukać rozwiniętych analiz społecznych aspektów tego zjawiska, chociaż takie się też pojawiają. Jednak zawsze podstawą jest ekonomia i troszkę niżej, ale również ważna dla autora polityka. Z wrażeń estetycznych mogę powiedzieć, że czyta się dużo przyjemniej i łatwiej, niż na przykład książki Piketty'ego. Osoby skupiające się na tylko tej książce i nie planujące czytać dalej nic w tym temacie ostrzegam - sporą część książki, nie dla każdego jednak aż tak ważną stanowią przypisy (ponad 150 stron z 600), które nie każdy musi chcieć przeczytać, jednak stanowią bardzo dobry punkt wyjścia do dalszego zagłębiania się w tematykę.

Książka napisana bardzo przystępnym językiem, jednak nie sposób nie ostrzec o jednej rzeczy - są tu przedstawione dość zaawansowane zagadnienia ekonomiczne i bez wcześniejszej wiedzy w tej dziedzinie można mieć trudności w zrozumieniu niektórych fragmentów. Co prawda na początku autor wyjaśnia wiele podstawowych zagadnień, jednak nawet jeśli je przyswoimy to książka może...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Stiglitz pisze o bardzo ważnych rzeczach i ma na poparcie swoich tez dużo argumentów. Ale...

pisze o tym w taki sposób, że ciężko było mi dobrnąć do końca. Autor często się powtarza. Książka mogłaby być 5 razy krótsza i nie straciłaby na treści.

Generalnie jeśli komuś nie zależy na tonie argumentów za danymi tezami i wystarczy mu ogólne zrozumienie treści, to polecam internetowe artykuły o problemie nierówności.

Stiglitz pisze o bardzo ważnych rzeczach i ma na poparcie swoich tez dużo argumentów. Ale...

pisze o tym w taki sposób, że ciężko było mi dobrnąć do końca. Autor często się powtarza. Książka mogłaby być 5 razy krótsza i nie straciłaby na treści.

Generalnie jeśli komuś nie zależy na tonie argumentów za danymi tezami i wystarczy mu ogólne zrozumienie treści, to polecam...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kilka bardzo ciekawych obserwacji, kilka słusznych wniosków, ale wszystko niestety przysypane zdecydowanie zbyt wieloma słowami. Powtarzające się wątki stają się nużące, jak zauważył jeden z komentujących.
Momentami książka przybiera ton politycznego pamfletu na Partię Republikańską, tracąc powagę, którą mogłoby jej nadawać nazwisko autora. Nie brakuje również momentów, w których jednostronna i dosyć wątpliwa interpretacja zjawisk zostawiona jest bez porządnej argumentacji.
Na pewno są fragmenty, z którymi warto się zapoznać i do których warto wrócić, ale książka jako całość poniżej oczekiwań.

Kilka bardzo ciekawych obserwacji, kilka słusznych wniosków, ale wszystko niestety przysypane zdecydowanie zbyt wieloma słowami. Powtarzające się wątki stają się nużące, jak zauważył jeden z komentujących.
Momentami książka przybiera ton politycznego pamfletu na Partię Republikańską, tracąc powagę, którą mogłoby jej nadawać nazwisko autora. Nie brakuje również momentów, w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka wyjaśniająca świat. Otwierająca oczy. Pozwalająca zrozumieć, że neoliberalny świat w którym przyszło nam żyć, został zaprojektowany przez elitę bankierów i prezesów korporacji tak, by to im żyło się dobrze, nie zwykłym ludziom - 1% społeczeństwa trzyma majątek wielokrotnie większy niż majątek pozostałych 99% społeczeństwa.
Stiglitz prostym językiem dekonstruuje powtarzane przez kapitalistów slogany, na przykład takie, że "prezesi muszą dużo zarabiać, bo dużo ryzykują" - globalny kryzys wywołany został przez bankierów, ale to oni skorzystali na pomocy państwa, a nie ludzie którzy stracili przez nich swoje domy. Książka opisuje mechanizmy współdziałania władzy i pieniędzy, lobbingu, zwykłych kłamstw i kłamstw wyrafinowanych, i obala wiele powtarzanych na codzień neoliberalnych mitów (np. ten o "skapywaniu" kapitału z bogaczy na ubogich).

Natomiast poza mocną treścią jest łyżka dziegciu: ktoś kto tę książkę przygotowywał - Krytyka Polityczna - powinien dostać z laczka ;) Dużo literówek, dużo pomyłek w tłumaczeniu, które na szczęście często da się wychwycić, bo nie pasują do sensu akapitu. Czarę goryczy przelewają przypisy na końcu książki - i to przypisy w których jest drugie tyle treści.... mechanika czytania tej pozycji jest tragiczna - trzeba czytać książkę z dwiema zakładkami w ręku.

Książka wyjaśniająca świat. Otwierająca oczy. Pozwalająca zrozumieć, że neoliberalny świat w którym przyszło nam żyć, został zaprojektowany przez elitę bankierów i prezesów korporacji tak, by to im żyło się dobrze, nie zwykłym ludziom - 1% społeczeństwa trzyma majątek wielokrotnie większy niż majątek pozostałych 99% społeczeństwa.
Stiglitz prostym językiem dekonstruuje...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Znakomita książka, którą powinien przeczytać każdy, kto interesuje się ekonomią i najróżniejszymi procesami, które zachodzą w świecie, w którym żyjemy.

Laureat Nobla, Joseph Stiglitz, pisze oczywiście głównie o Stanach Zjednoczonych, ale co jakiś czas odwołuje się do sytuacji w krajach europejskich. Zresztą różne rzeczy i tak można przełożyć na nasze warunki, tym bardziej, że Stany często są uważane za wzór do naśladowania i korzysta się z rozwiązań tam wprowadzanych.

Autor świetnie analizuje sytuację, w której jesteśmy, czyli gigantycznych nierówności, które powodują, że 1% najbogatszych ludzi ma o wiele więcej pieniędzy (i tym samym wszystkiego innego) niż 99% reszty mieszkańców tej planety. Wyjaśnione jest, skąd się biorą te nierówności, co powodują i czym - jeszcze gorszym - mogą skutkować. Książka była wydana w 2012 roku i czytając ją miałem wrażenie, że spełniają się przewidywania Stiglitza, czego przykładem chociażby jest wybór Trumpa na prezydenta USA.

Stiglitz dosadnie pokazuje, że system, w którym funkcjonujemy jest wybrakowany. Bogaci i sektor finansowy mają ogromny wpływ - chociażby dzięki nieograniczonym wpłatom na kampanie polityków - na tworzenie prawa i korzystnych dla siebie rozwiązań. Bo ważne jest to, że autor krytykuje też wiele decyzji polityków i tego, jak działa państwo. Tyle, że ogromny wpływ mają na to właśnie nie ludzie, a ci, co mają ogromne pieniądze. Najkrócej podsumowuje to zdanie, że obecnie w Stanach nie ma zasady "1 człowiek = 1 głos", tylko "1 dolar = 1 głos".

Mnóstwo się można z tej książki dowiedzieć i zrozumieć. Skąd wziął się kryzys w 2008 roku, jakie błędy popełniono w przeciwdziałaniu mu. W jaki sposób 1% udaje się przekonać pozostałych, że to, co dobre dla najbogatszych jest dobre dla wszystkich, podczas gdy działa zasada, pt. "prywatyzacja zysków, uspołecznianie ryzyka i kosztów". Stiglitz rozprawia się też z najpopularniejszymi mitami, takimi jak (upraszczając): podatki to kradzież, inflacja jest najważniejsza, wszystko, co państwowe to złe, a prywatne dobre, etc.

Warto podkreślić, że Stiglitz daje też masę rozwiązań problemów i poprawienia sytuacji. I nie chodzi mu o zlikwidowanie nierówności, bo wie, że tego się nie da zrobić, zresztą nie warto tego robić (komunizm nie jest dobrym rozwiązaniem). Pokazuje, że można uczynić świat po prostu sprawiedliwszym, by był on korzystniej skonstruowany dla o wiele większej liczby ludzi, by klasa średnia się powiększała i bogaciła, ludzie mieli szansę na wyjście z biedy, by powrócił (martwy) amerykański sen i możliwość awansu do wyższej klasy społecznej. Chodzi bowiem o uratowanie demokracji i rządów prawa, które powinno być równe dla wszystkich. A powiększające się nierówności niosą ze sobą mnóstwo zagrożeń, także dla podstaw demokracji.

Stiglitz daje nadzieję, że lepszy świat jest możliwy. I wydaje się, że nawet Stanach coraz więcej osób zaczyna to rozumieć, bo jak wynika z sondaży, większość społeczeństwa jest za podniesieniem podatków dla najbogatszych i zwiększenie progresji systemu podatkowego (Stiglitz tłumaczy, dlaczego jest to konieczne i dlaczego pozwoli na rozwiązanie wielu problemów). Kto wie, może Bernie Sanders zostanie kolejnym prezydentem. Albo przynajmniej ktoś, kto również rozumie, że przyszedł czas na zmiany, a raczej do powrotu do najlepszych czasów USA (kilka dekad po II wojnie światowej), gdy kraj ten rozwijał się szybko i w sposób sprawiedliwy (potem przyszedł Reagan i kolejne administracje).

Innymi słowy warto przeczytać. Nie trzeba się ze wszystkim zgadzać, ale Cena nierówności z pewnością daje do myślenia. No i jest świetnie napisana, warto być skoncentrowanym podczas lektury, ale Stiglitz generalnie pisze w sposób bardzo przystępny. Jedyne do czego mogę się przyczepić, to polskie wydanie, w którym jest sporo literówek i błędów redakcyjnych. Ale to już nie wina autora.

Znakomita książka, którą powinien przeczytać każdy, kto interesuje się ekonomią i najróżniejszymi procesami, które zachodzą w świecie, w którym żyjemy.

Laureat Nobla, Joseph Stiglitz, pisze oczywiście głównie o Stanach Zjednoczonych, ale co jakiś czas odwołuje się do sytuacji w krajach europejskich. Zresztą różne rzeczy i tak można przełożyć na nasze warunki, tym bardziej,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nużąca. Nie jest nudna, ale czytanie w kółko o tym samym opowiadanym z różnych stron nuży. Drugim grzechem tej książki jest to, że tak jakby wzbudza oczekiwanie na jakąś konkluzję, jakieś rozwiązanie, czy dojście do sedna rzeczy, ale tak grzebiesz i grzebiesz w tej kupie słów, czekając żę pod nimi będzie skrywał się jakiś diament, a potem dochodzisz do spodu i okazuje się że tam nic nie ma.

Trzeci grzech tej książki jest taki, że wyważa otwarte drzwi. Jak to powiedział jeden geniusz: "Wiedzieliśmy to od dawna, ale widocznie ekonomiści muszą dość do tego swoimi drogami" (Leon Ledermann)

Generalnie nie polecam, choć daje się to czytać i poglądy ma słuszne.

Nużąca. Nie jest nudna, ale czytanie w kółko o tym samym opowiadanym z różnych stron nuży. Drugim grzechem tej książki jest to, że tak jakby wzbudza oczekiwanie na jakąś konkluzję, jakieś rozwiązanie, czy dojście do sedna rzeczy, ale tak grzebiesz i grzebiesz w tej kupie słów, czekając żę pod nimi będzie skrywał się jakiś diament, a potem dochodzisz do spodu i okazuje się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W moje ręce wpadła kolejna książka wydana przez KryPol i tym samym jest to kolejna strata czasu na wywody osoby, która niekoniecznie wie, co stara się wykazać. Wnikliwy czytelnik bez problemu zauważy, że Stiglitz w zdecydowanej większości krytykuje instytucję państwa, a nie rynku. Czasami miesza się w zeznaniach i wskazuje na rynek jako źródło nierówności, by następnie w innym rozdziale napisać, że nierówności rynkowe jakieś tam są, bo są rzeczną naturalną, ale te obecne są skutkiem przyjętej polityki. Krytyka wszelkich świadczeń, bail-outów, czy polityki banku centralnego jest po prostu krytyką państwa. Stiglitz robi to nawet całkiem konsekwentnie, jednak odnoszę wrażenie, że nie to ma na celu...

Żeby wykazać jego niekonsekwencję i brak logiki, podam parę dobitnych przykładów. Według autora rynek zawodzi. W teorii powinien on prowadzić do równowagi, a niestety tego nie czyni, czego dowodem ma być bezrobocie, kryzys i bieda. Problem w tym, że oczekuje się od rynku prawidłowego działania, podczas gdy jednocześnie z każdej strony się go krępuje regulacjami, zakazami, limitami, płacą minimalną, związkami zawodowymi, podatkami, cłami, państwowymi firmami oraz psuje się wzrostem podaży pieniądza. Jak w takich warunkach można oczekiwać od rynku jakiejkolwiek niezawodności? Podobne założenia prowadzą Stiglitza do konkluzji, iż zarówno sektor prywatny, jak i państwowy mogą marnotrawić pieniądze, co jest oczywiście prawdą. Jednak on kontynuuje, że marnotrawstwo publiczne "blednie" w porównaniu ze stratami sektora prywatnego w czasie kryzysów. Oczywiście nie zauważa przy tym, że w sektorze prywatnym cały czas firmy powstają i upadają, jednak ich finansowanie pochodzi z funduszy prywatnych, niezabranych pod przymusem od innych, stąd jest to mechanizm czyszczący rynek z nieefektywnych podmiotów. Mógłby dla porównania pokusić się o wskazanie przykładu zamknięcia jakieś instytucji państwowej z powodu marnotrawstwa...

Stiglitz jest już kolejnym autorem, wydanym przez Krytykę Polityczną, który nie potrafi uzasadnić nagłego wzrostu rozwarstwienia dochodowego począwszy od lat 70. ubiegłego wieku. Jest spore grono ekonomistów, które trafnie adresuje problemy związane z pieniądzem (w związku z zamknięciem okienka złota w 1971 roku), ale ich publikacje nie przeszły przez ręce Stiglitzowi - nobliście. Także nie zauważa on, a nawet kompletnie nie rozważa, dlaczego wzrosła akcja kredytowa przed kryzysem roku 2007. Po prostu ot tak zwiększyła się liczba kredytów i tyle - oj te niedobre banki!

Książka w znaczącym stopniu krytykuje tzw. "prawicę", czyli wydawałoby się, że wszystkich tych, którzy są za obniżeniem podatków, zmniejszeniem wydatków i uwolnieniem gospodarki. Obrywa się Reaganowi za obniżenie podatków od zysków kapitałowych, ponieważ jest to złe, bo ludzie płacą większe podatki za pracę. Tylko czy inwestorzy i "rentierzy" w jakikolwiek sposób zabierają te pieniądze innym ludziom? Jeśli tak to w jaki sposób? To nie wszystko. Autor ciśnie po monopolach jako wytworowi kapitalizmu, jednak potem następuje gwałtowny zwrot akcji: "Ceny są za wysokie, a to zachęca klientów do przechodzenia od produktu monopolistycznego do innych". Piękna niekonsekwencja - to jest monopol czy go nie ma?

Najgorszą stroną książki jest fałszowanie i wybiórcze podawanie faktów. Przykładów jest mnóstwo. Stiglitz pisze, że:
- za Reagana zwiększyło się bezrobocie (sugeruję sprawdzić w google images pierwszy lepszy wykres obejmujący lata jego rządów),
- podatki nie są pobierane pod przymusem (!),
- istnieje "fetyszyzm długu", ponieważ w długim terminie dług publiczny zostaje spłacony (znowu sugeruję przejrzeć google),
- obecnie (2015) amerykańskie bony skarbowe mają popyt przy ujemnej stopie (zapomniał dodać, że tylko u banków),
- podniesienie podatków i wzrost wydatków zwiększy PKB (no nie wierzę! serio?), dzięki czemu będzie lepiej,
- recesje są wywoływane brakiem popytu, np. oszczędnościowy program Hoovera doprowadził do kryzysu 1929 roku (!),
- opodatkowanie zysków jest spoko, bo nic nie zmienia (etam inwestycje, od nich przecie jest państwo!),
- inflacja jest problemem wyłącznie właścicieli obligacji,
- deregulacja sektora finansowego za Reagana spowodowała wzrost jego znaczenia i wpływu (mniejsza o to, że od Wielkiego Kryzysu 1929 roku udział sektora finansowego cały czas rósł, czyli tendencja taka była, zanim Reagan zajął się polityką),
- państwo ma promować oszczędzanie wśród obywateli i jednocześnie łupić ich podatkiem inflacyjnym, który przecież tylko dotyczy właścicieli obligacji,
- "Efekty działania systemu ochrony zdrowia w USA są najgorsze niemal ze wszystkich krajów rozwiniętych (...)" - oczywiście brak tu odsyłacza do jakiegoś dowodu, albo informacji, od kiedy tak jest i pod jakim względem. Ot takie rzucone hasło w celu zszokowania niezorientowanego czytelnika,
- liczba prawników koreluje ze stopniem rozwoju :D,
etc.

Z książki płynie przesłanie, że każde działanie, którego Stiglitz nie popiera, prowokowane było finansowymi wpływami korporacji i najbogatszego 1%. Na pewno nie chodzi tu o to, że Stiglitz może gdzieś nie mieć racji. On ją ma (!), a cała reszta to prawica, która działa w interesie bogaczy. Ktoś tu też wspomniał, że książka ta jest świetnie udokumentowana, ponieważ 1/3 jej objętości zajmują przypisy. Ten ktoś zapomniał dodać, że po prostu każdy odsyłacz kieruje na ostatnie strony książki i bynajmniej nie jest to bibliografia, tylko zwykły przypis. Ta 1/3 książki często jest komentarzem do jakiegoś zdania. Świetnie udokumentowana to jest dowolna praca Huerty De Soto, a nie ta recenzowana publicystyka.

Daję 3 za ciekawe wątki, diagnozy realnych problemów ludzi ubogich, którzy stracili pracę i parę innych spostrzeżeń. Jest to mocno naciągane 3, ponieważ większość stron pokryta jest publicystycznym (lub też nienaukowym) ględzeniem o sprawiedliwości społecznej, progresywnym opodatkowaniu i procencie najbogatszych finansistów przy jednoczesnym braku zrozumienia procesów zachodzących w sferze pieniądza.
Nie polecam.

W moje ręce wpadła kolejna książka wydana przez KryPol i tym samym jest to kolejna strata czasu na wywody osoby, która niekoniecznie wie, co stara się wykazać. Wnikliwy czytelnik bez problemu zauważy, że Stiglitz w zdecydowanej większości krytykuje instytucję państwa, a nie rynku. Czasami miesza się w zeznaniach i wskazuje na rynek jako źródło nierówności, by następnie w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kolejna ważna analiza na temat naszej gospodarki i postępujących nierównościach. Stiglitz, laureat Nobla koncentruje się przede wszystkim na gosp. USA w kryzysie po 2008 r., książka ma zatem charakter specyficzny i część wniosków odnosi się stricte do tego jednego kraju.
Mi nasuwały się oczywiste skojarzenia z Pikketym i przyznam że Kapitał w XXI bardziej do mnie przemawiał gdyż tamta pozycja była zdecydowanie b. oparta na liczba. Do tego była przekrojowa tj. analizowała różne kraje. Ja lubię tabelki i one mnie dopiero przekonują (zwłaszcza w ekonomii), zatem to Pikkety wg. mnie wykazał że postępujące nierówności są faktem. U Stiglitza tego "Dowodu" mi brakował, sam go sobie potrafiłem dopowiedzieć z innej książki, ale nie wszyscy sięgną po inne lektury.

Zatem otwarcie było takie sobie, dalej jednak było znacznie lepiej, Stiglitz doskonale czuje zależności w ekonomii i świetnie je pokazuje. Wskazuje na dotkliwe niesprawiedliwości w urządzaniu gospd. i analizuje kolejne aspekty prowadzonej polityki gosp. Pokazuje że uznawane często za jedyne właściwe rozwiązania wychodzenia z kryzysu, nie są oczywiste i wręcz mogą szkodzić. Zresztą realne efekty rozwiązań widać. Stiglitz niezwykle przekonującą pokazuje jak często możemy inaczej myśleć o pewnych aspektach kryzysu np o deficycie budżetowym czy ubezp medycznym.

Ponurym wnioskiem były z kolei obserwacje Autora że brak reakcji będzie budował negatywne postawy w społ. Tutaj Stiglitz częściowo nie trafia z optymizmem społecznego pozytywnego buntu. Książka powstała w 2012 (Pl wyd 2014) i Autor nie docenił możliwości populistycznego, a także prawicowego zwrotu. Z jednej strony jego obserwacja jest właściwa z drugiej dynamika społecznego niezadowolenia poszła w USA w zupełnie inną stronę.

Bardzo dobre jest też zakończenie, tu w przeciwieństwie do Kapitału w XXI w, są znacznie solidniej ukazane możliwe rozwiązania.

Polecam bo żyjemy w b. ciekawych czasach...

Kolejna ważna analiza na temat naszej gospodarki i postępujących nierównościach. Stiglitz, laureat Nobla koncentruje się przede wszystkim na gosp. USA w kryzysie po 2008 r., książka ma zatem charakter specyficzny i część wniosków odnosi się stricte do tego jednego kraju.
Mi nasuwały się oczywiste skojarzenia z Pikketym i przyznam że Kapitał w XXI bardziej do mnie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Sztandarowa pozycja każdego lewicowca. Doskonale udowodniona (40% książki to bibliografia) rozprawa polityczno-ekonomiczna o problemach współczesnego rozwiniętego świata, które najwyraźniej chyba obecnie widać w Stanach Zjednoczonych. Czyta się z początku znakomicie, później coraz oporniej, gdy już przekonany czytelnik ma wrażenie, że widzi wciąż te same argumenty.

Stiglitz wyjaśnia szczegółowo działanie pogoni za rentą, państwowych subwencji i koncesji, opisuje przyczyny degradacji środowiska, obniżenia poziomu życia większości społeczeństwa, rosnącego bezrobocia, wypowiada się przeciw globalizacji czy płatności oświaty. Przejmująco opisuje coraz większy rozziew między bogatymi i biednymi i pułapkę, jaką jest bieda. Piętnuje liczne niesprawiedliwości systemu podatkowego, który prowadzi do powiększania się różnic w stopie życia, zamożności i możliwości dostępnych młodym z różnych warstw społecznych. Ujawnia sekrety najbogatszego 1% ludzkości. Pisze o patologiach sektora finansowego, o lobbystach, kulisach machlojek przy ustanawianiu praw, dotacji i koncesji.

Mocna rzecz, dla ludzi gotowych podjąć wyzwanie ogarnięcia tak szerokiej gamy tematów społecznych i ekonomicznych.

Sztandarowa pozycja każdego lewicowca. Doskonale udowodniona (40% książki to bibliografia) rozprawa polityczno-ekonomiczna o problemach współczesnego rozwiniętego świata, które najwyraźniej chyba obecnie widać w Stanach Zjednoczonych. Czyta się z początku znakomicie, później coraz oporniej, gdy już przekonany czytelnik ma wrażenie, że widzi wciąż te same...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

1. Nie ma czegoś takiego jak neoliberalizm.
2. Kryzysy ekonomiczne są wywoływane przez obniżanie stóp procentowych przez banki centralne, a nie przez "nierówności".
3. Nie ma żadnych dowodów na to, że nierówności komukolwiek szkodzą, czy że "spowalniają wzrost gospodarczy". Może z perspektywy jakiegoś domorosłego ekonomisty z dziecięcym umysłem, rozdanie pieniędzy bogatych biednym, spowodowałoby natychmiastowy wzrost konsumpcji i PKB(co nie jest żadnym miernikiem bogactwa), ale uniemożliwiłoby to bardziej przedsiębiorczej części populacji, spożytkowanie swoich oszczędności na inwestycje. Ostatecznie, wzrost gospodarczy zostałby naprawdę zahamowany.
4.Co do tzw. "dóbr publicznych" (tzw. bo wartość jest subiektywna i dla kogoś to równie dobrze mogą być "zła publiczne), których stosunek ceny do jakości jest żenujący, to najlepszym rozwiązaniem będzie pełna prywatyzacja. Na studia dostają się bogatsi uczniowie, których stać na korepetycje i zajęcia dodatkowe, więc przez państwo biedni dotują bogatych. W przypadku służby zdrowia, to bogaci nie stoją w kolejkach, bo idą prywatnie. A prywatnie jest drogo. Czemu? Bo większość ludzi idzie państwowo. Czemu? Bo nie mają pieniędzy. Czemu? Bo opodatkowano ich i ich hajs jest zżerany przez aparat urzędniczy, a ochłapy są nieracjonalnie dzielone między lekarzy...
5. Teza ze zmniejszającym się tortem jest absurdalna. W Chinach wzrastają nierówności, ale chyba lepiej, że jednego stać na wyjazd na wakacje za granicę (ponoć 100 milionów Chińczyków rocznie jeździ po świecie), a drugiego tylko na wypad za miasto, niż żeby oboje równo umierali z głodu.
6. Sugerowanie, że jakiekolwiek nierówności to jakiś problem, świadczy rzeczywiście o problemie. O problemie zawistnego dużego dziecka z samym sobą.
7. Ludzie bredzący o 10% ludzi posiadających 90% bogactwa itp., zapominają, że często sami się łapią do tych 10% i że to nie jest tak, że ci najbogatsi są tacy bogaci, tylko ci najbiedniejsi, z Afryki i Azji, są tacy biedni.

1. Nie ma czegoś takiego jak neoliberalizm.
2. Kryzysy ekonomiczne są wywoływane przez obniżanie stóp procentowych przez banki centralne, a nie przez "nierówności".
3. Nie ma żadnych dowodów na to, że nierówności komukolwiek szkodzą, czy że "spowalniają wzrost gospodarczy". Może z perspektywy jakiegoś domorosłego ekonomisty z dziecięcym umysłem, rozdanie pieniędzy bogatych...

więcej

mniej

Pokaż mimo to