Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Świetna, na wielu poziomach, książka. I bardzo aktualna.

Zanim sięgnąłem po całość, miałem możliwość przeczytania kilku fragmentów. Ten, w którym Ola opisuje swoje emocje związane z ogłoszeniem pseudowyroku przywołał wspomnienia tamtego czwartkowego wieczoru. Już wtedy wiedziałem, że będzie to poruszająca lektura.

I rzeczywiście taka jest. To zapis stopniowego, długotrwałego procesu polegającego na budowaniu relacji z gniewem, uczuciem ocenianym często negatywnie, a które może jednak mieć też moc sprawczą. Ola przybliża aspekty wpływające na to, że kobiety, chociaż mają tyle powodów do złości, nie zawsze są w stanie ją zaopiekować i wyrazić. Są tu więc też odwołania do historii i kultury, jak również pomysły i rady, co robić, by różne rzeczy zmienić.

Całość czyta się świetnie, bo i jest znakomicie napisana, dobrze łączy szerszą analizę z osobistymi historiami. I, jak wspomniałem, jest to wszystko bardzo aktualne. W ostatnich latach trochę rzeczy się zmieniło, inne niestety zupełnie nie. Książka Oli daje jednak nadzieję, że ziarna kobiecego gniewu zostały zasiane. A z nich w końcu - oby jak najszybciej - wyrośnie lepszy, równiejszy świat.

Na moim Substacku można również przeczytać mój wywiad z autorką: https://jedrzejdudkiewicz.substack.com/p/ziarna-gniewu

Świetna, na wielu poziomach, książka. I bardzo aktualna.

Zanim sięgnąłem po całość, miałem możliwość przeczytania kilku fragmentów. Ten, w którym Ola opisuje swoje emocje związane z ogłoszeniem pseudowyroku przywołał wspomnienia tamtego czwartkowego wieczoru. Już wtedy wiedziałem, że będzie to poruszająca lektura.

I rzeczywiście taka jest. To zapis stopniowego,...

Wciągający kryminał, który bardzo dobrze buduje tajemnicę, a gdy zostaje ona ujawniona, człowiekowi robi się niekomfortowo i musi zmierzyć się z różnymi nieprzewidzianymi emocjami.

Bardzo fajnie zostało też nakreślone tło społeczne, przez co jest okazja, by zastanowić się nad różnymi kwestiami, związanymi z relacjami międzyludzkimi, tym jak wpłynął na nie internet oraz pandemia. Zresztą Pokój krwi można odczytywać na wiele różnych sposobów, co zawsze jest dużą zaletą.

Czyta się szybko, bo całość jest dobrze napisana i skonstruowana, jest też zabawa i żonglowanie różnymi gatunkami. Innymi słowy - świetna pozycja na wieczór.

Wciągający kryminał, który bardzo dobrze buduje tajemnicę, a gdy zostaje ona ujawniona, człowiekowi robi się niekomfortowo i musi zmierzyć się z różnymi nieprzewidzianymi emocjami.

Bardzo fajnie zostało też nakreślone tło społeczne, przez co jest okazja, by zastanowić się nad różnymi kwestiami, związanymi z relacjami międzyludzkimi, tym jak wpłynął na nie internet oraz...

Będzie to wyświechtane, ale napisać, że to książka wstrząsająca, to nic nie napisać.

Świetny, dogłębnie poruszający reportaż przybliżający najróżniejsze aspekty związane z przemocą. Dzięki osobistym, koszmarnym historiom oraz rozmowom z ekspertkami i ekspertami, autor - co bardzo cenne - zwraca uwagę nie tylko na najbardziej znane typy przemocy, ale również te, o których zwykle mówi się rzadziej. Wskazuje najróżniejsze uwarunkowania systemowe, mechanizmy, a także jak trudna jest walka z przemocą. A jednocześnie jak dużo każde z nas może na pewnym etapie zrobić. Zgadzam się z autorem, który wprost o tym pisze, że niektóre rzeczy przydałoby się nieco szerzej omówić - mi przychodzi do głowy chociażby kwestia, z jakimi trudnościami w wynajmie mieszkania, a tym samym rozpoczęcia nowego życia, mierzą się samotne mamy (wystarczy poczytać, co robią i mówią właściciele mieszkań, przykładów aż nadto). Tym niemniej bez wątpienia jest to książka, którą przeczytać powinna po prostu każda osoba w tym kraju.

To, co jest jeszcze ważne, to pokazanie, jak często trudno jest rozpoznać, że coś jest przemocą, jak łatwo różne rzeczy zignorować. Piszę o tym też dlatego, że wywołało to we mnie wspomnienia jednej z mojej pierwszych poważnych relacji. Wiem, że było w niej sporo toksyczności, ale dopiero czytając niektóre rozdziały miałem refleksję, że przecież to, że usłyszałem "nie mogę zapewnić, że nigdy cię nie zdradzę", kwestionowanie mojego gustu, konieczność przyznawania racji w każdej sytuacji, obrażanie się bez uzasadnienia, czy traktowanie od pewnego momentu zbliżeń fizycznych lub ich braku jako kary i nagrody można nazwać formą przemocy. Zacząłem się zastanawiać, czy to też stąd nie wynikają różne moje lęki, niepewności, problemu z poczuciem własnej wartości, niekiedy zazdrość połączona z obawą, że łatwo mogę się komuś znudzić.

To zatem podwójnie ważna dla mnie książka.

Będzie to wyświechtane, ale napisać, że to książka wstrząsająca, to nic nie napisać.

Świetny, dogłębnie poruszający reportaż przybliżający najróżniejsze aspekty związane z przemocą. Dzięki osobistym, koszmarnym historiom oraz rozmowom z ekspertkami i ekspertami, autor - co bardzo cenne - zwraca uwagę nie tylko na najbardziej znane typy przemocy, ale również te, o których...