Uwielbiam ten cykl, po latach czytam powtórnie i dalej mi się bardzo podoba, szkoda że przetłumaczono tylko 6 tomów z 20. Pełne humoru przygody detektywa Falko w czasach Wespazjana w I wieku n.e.
W drugim tomie dalej tropi spisek na cesarza, poróżuje do Neapolu i Pompejów w poszukiwaniu mordercy. Oczywiście pakuje się w wiele kłopotów, ktoś czyha na jego życie i jak by tego było mało zakochuje się w córce senatora. Książkę czyta się lekko, podążając za zwariowanym i mającym pecha bohaterem. Poznajemy także jak żyli ludzie w tamtych czasach, co jedli jak mieszkali i jaki mieli status.

Uwielbiam ten cykl, po latach czytam powtórnie i dalej mi się bardzo podoba, szkoda że przetłumaczono tylko 6 tomów z 20. Pełne humoru przygody detektywa Falko w czasach Wespazjana w I wieku n.e.
W drugim tomie dalej tropi spisek na cesarza, poróżuje do Neapolu i Pompejów w poszukiwaniu mordercy. Oczywiście pakuje się w wiele kłopotów, ktoś czyha na jego życie i jak by...

Zdarza wam się czytać książki nie po kolei? Mnie teraz już rzadziej, kiedyś jednak notorycznie się myliłam i przynosiłam do domu tomy drugie, trzecie albo siódme. "Wykute w brązie" trafiły mi się w fajnej cenie, a że inną część zdążyłam omyłkowo przeczytać już wcześniej i dobrze się w niej odnalazłam, postanowiłam zaryzykować po raz drugi z tą samą serią i znowu czytać ją wyrywkowo. I tak w moje ręce trafił drugi tom przygód detektywa Marka Dydiusza Falko.


Falko jest detektywem pracującym dla cesarza Wespazjana. Jest to zajęcie niebezpieczne, budzące raczej mały szacunek społeczny, i strasznie mało płatne. Na rozkaz cesarza opuszcza Rzym i wyrusza w podróż. Ma odnaleźć byłych uczestników spisku przeciwko Wespazjanowi i namówić ich do powrotu do Rzymu, gdzie cesarz chce się z nimi pojednać i zaproponować nowe stanowiska. W życiu Falko nic jednak nie idzie prosto. W podróży do Kampanii towarzyszy mu siostrzeniec Lariusz oraz przyjaciel Petroniusz z rodziną. Na miejscu za to spotyka swoją wielką zakazaną miłość, Helenę Justynę. Cała grupa bierze udział w poszukiwaniu byłego spiskowca oraz mordercy, który depcze Falko po piętach.

Książka jest naprawdę długa i akcja w niej rozkręca się bardzo powoli. Tak naprawdę oderwać się nie mogłam tylko od ostatnich 20 stron. To raczej mało. Powieści o cesarstwie rzymskim uwielbiam i mogę sięgać po nie w ciemno. Dlatego też "Wykute w brązie" przeczytałam bez specjalnego zmuszania się, dla samego klimatu książki. Gdybym jednak sięgnęła po nią licząc na tajemnicę i akcję, rozczarowałabym się. Nie mogę powiedzieć, żeby przez większość książki nic się nie działo - dzieje się dużo, ale są to wydarzenia bardzo luźno ze sobą powiązane i nie bardzo ekscytujące. Dopiero pod koniec wszystko ładnie się wiąże i tajemnica zostaje rozwiązana. To jest też moment, kiedy historia mocno przykuwa uwagę i nie sposób się od niej oderwać.

Samej fabule nie mam nic do zarzucenia. Kilka razy zostałam mocno zaskoczona, kilka razy trochę mniej. Całość była naprawdę ciekawa i historię czytałoby się bardzo dobrze, gdyby nie była tak rozwleczona. Niestety to sprawiło, że można było się pogubić i trudno było się skupić. Jestem pewna, że zanim ją skończyłam, zdążyłam zapomnieć wiele istotnych szczegółów. Sytuację trochę ratowali bohaterowie oraz styl. Czytało się właściwie dobrze, ale czasami można było się zastanowić "co ja w ogóle czytam?".

Czy polecam książkę? I tak, i nie. Dla kogoś, kto tak jak ja uwielbia starożytny Rzym oraz ma dużo cierpliwości, książka będzie dobrą lekturą. Jeśli jednak zależy wam na dobrej akcji i nie chcecie na nią czekać kilkaset stron, odradzam. Z podobnej tematyki polecić mogę serię "Roma sub rosa" Stevena Saylora - bardziej dynamiczna akcja, tutaj już trudno się oderwać od książki od samego początku.

Zdarza wam się czytać książki nie po kolei? Mnie teraz już rzadziej, kiedyś jednak notorycznie się myliłam i przynosiłam do domu tomy drugie, trzecie albo siódme. "Wykute w brązie" trafiły mi się w fajnej cenie, a że inną część zdążyłam omyłkowo przeczytać już wcześniej i dobrze się w niej odnalazłam, postanowiłam zaryzykować po raz drugi z tą samą serią i znowu czytać ją...

Zaczęłam ją czytać z polecenia, jako że książka jest bardzo fajna i niepowiązana z pierwszym tomem, jednak nie dałam rady przebrnąć przez tą książkę.
Co prawda przeczytałam zaledwie jakieś 10% ale zero jakiejś akcji, jakiegoś punktu zaczepienia i zainteresowania mnie. Jedyny plus to taki że zdarzały się śmieszne wypowiedzi - jednak jak widać nie za wiele to dało skoro nie miałam siły na zapoznanie się z całą książką.

Zaczęłam ją czytać z polecenia, jako że książka jest bardzo fajna i niepowiązana z pierwszym tomem, jednak nie dałam rady przebrnąć przez tą książkę.
Co prawda przeczytałam zaledwie jakieś 10% ale zero jakiejś akcji, jakiegoś punktu zaczepienia i zainteresowania mnie. Jedyny plus to taki że zdarzały się śmieszne wypowiedzi - jednak jak widać nie za wiele to dało skoro nie...

Chyba czytało mi się łatwiej niż "Srebrne świnki". Intryga może też mniej zawikłana, a z bohaterami się jakoś zaprzyjaźniłam. Oczywiście w porównaniu z serią Saylora o Gordianusie pani Davis nie ma szans, nie czuje się tutaj tak rzymskości, a i faktów historycznych brakuje. Faktycznie wątki mogłyby być osadzone w jakiejkolwiek epoce bez uszczerbku dla fabuły. Niemniej książkę pochłania się przyjemnie i pewnie poszukam kolejnych tomów.

Chyba czytało mi się łatwiej niż "Srebrne świnki". Intryga może też mniej zawikłana, a z bohaterami się jakoś zaprzyjaźniłam. Oczywiście w porównaniu z serią Saylora o Gordianusie pani Davis nie ma szans, nie czuje się tutaj tak rzymskości, a i faktów historycznych brakuje. Faktycznie wątki mogłyby być osadzone w jakiejkolwiek epoce bez uszczerbku dla fabuły. Niemniej...

Jedna z niewielu ksiazek, ktorej nieprzeczytalam do konca stwierdzajac, ze zycie jest za krutkie...
Nudna. Przegadana.
Specyficzne poczucie humoru glownego bohatera jest jedynym atutem. Chociaz jego slownictwo ni jak ma sie do czasu i miejsca akcji.
...
Nie polecam.

Jedna z niewielu ksiazek, ktorej nieprzeczytalam do konca stwierdzajac, ze zycie jest za krutkie...
Nudna. Przegadana.
Specyficzne poczucie humoru glownego bohatera jest jedynym atutem. Chociaz jego slownictwo ni jak ma sie do czasu i miejsca akcji.
...
Nie polecam.

Miał być kryminał historyczny… No cóż, czasy starożytnego Rzymu nigdy nie należały do moich ulubionych epok i po tej książce bynajmniej nie zainteresowały mnie bardziej. Wprawdzie detektyw Falko stara się wykryć spiski przeciwko nowej władzy, obarczony najbardziej kłopotliwymi i najgorszymi zadaniami przez cesarza, ale po lekturze całości nadal nie powiedziałabym powiedzieć na czym polega intryga kryminalna. Generalnie Falko miesza się do polityki, wymyka mordercy w zielonym płaszczu i tęskni za Heleną, a jego życie to kiepska kolacja i obolałe stopy.

Z wielkim trudem dotrwałam do końca, z bolącą twarzą od ziewania. Dowcip ironiczny (a był takowy) nie dotarł do mnie, niestety nie pozostawił śladu w mej pamięci. Poza tym 600 stron to za dużo jak na taką fabułę. A jakieś plusy? Sytuację odrobinę ratuje wprowadzenie (o dziwo) wątku romansowego dotyczącego Falka i Heleny, ich dialogi, co ożywia całość. Zwrotów akcji jako takowych specjalnie nie było, raz tylko zostałam zaskoczona- za mało by mówić u udanym kryminale. Za dużo postaci, bez szans spamiętania kto jest kim (aczkolwiek pomocny jest spis na początku).

Jak więc widać książka raczej wzbudziła rozczarowanie niż zainteresowanie. Jeśli ktoś lubi kryminały historyczne lub atmosferę starożytnego Rzymu, może spróbować, jednak radzę podejść z ostrożnością i niezbyt wielkimi oczekiwaniami.

Miał być kryminał historyczny… No cóż, czasy starożytnego Rzymu nigdy nie należały do moich ulubionych epok i po tej książce bynajmniej nie zainteresowały mnie bardziej. Wprawdzie detektyw Falko stara się wykryć spiski przeciwko nowej władzy, obarczony najbardziej kłopotliwymi i najgorszymi zadaniami przez cesarza, ale po lekturze całości nadal nie powiedziałabym powiedzieć...

Powieść historyczna. Lekki kryminał. Ciąg dalszy przygód detektywa Marka Dydiusza Falkona.

Powieść historyczna. Lekki kryminał. Ciąg dalszy przygód detektywa Marka Dydiusza Falkona.

bardzo słaba

bardzo słaba