Jak na wspomnienia spisane po latach to bardzo dobra pozycja.
Dużo faktów, konkretów i powołanie się na źródła. Jeśli autor/bohater nie był świadkiem zdarzeń, przyznaje się uczciwie i powołuje na konkretne wspomnienia, źródła, świadków.
Podoba mi się podważenie ikonicznej książki jaką jest dla Żoliborza - Rapsodia...
Ocena sensu zrywu jest mi także bliska, tak oceniali moi wujowie, którzy przeżyli i babcia, która na własnych oczach straciła dwóch braci.
Najpierw 13 letniego Felusia gdy zakradli się wieczorem na ogródki, żeby zdobyć jakieś resztki warzyw, babcia mówiła, że ziemniaki. Feluś został postrzelony w twarz kulą dum-dum przez Bahnschutz'a. Ferajna uciekła, żeby wrócić po chłopca w nocy. Przywiązali mu sznurek do nogi i wyciągnęli. Obwiązali górną część twarzy z ocalałymi resztkami szczęki, bo żuchwa się rozleciała i tak go pokazali mojej prababci Julii, która doznała ogromnego szoku. Felusia pochowano wraz z innymi powstańcami na podwórku przy ulicy Kozietulskiego 6/8/10/12 z opisu ekshumacji wynika, że pochowano go w końcu ogrodu od strony prawej. Byłem, sprawdzałem, teraz stoi tam rząd niskich garaży i śmietnik wzdłuż ul. Lechonia.
Starszy wuj Władysław Fryc zginął na oczach prababci i babci ostatniego dnia powstania, podczas zawieszenia działań, nie chciał zdjąć opaski, uznawał się z weterana i za to został postrzelony w brzuch przez, tu cytuję babcię "kałmuka, Ukraińca". Wykrwawił się na ich oczach, a prababcię za to, że chciała mu dać pić, bo prosił gdy konał, osobnik postrzelił w biodro i zaklął po rusku, żeby nie podchodziła bo ubije. Dlatego tak ważna dla mnie jest każda książka, relacja o tych dniach na Żoliborzu. O ekshumacji synka Felusia prababcia i babcia nigdy się nie dowiedziały, gdzie został przeniesiony i dopiero mi się udało namierzyć grób na Powązkach cywilnych. Wujka Włodka za to babcie ulokowały w kwaterze AL na Powązkach Wojskowych. Mam dokumenty z ekshumacji dzięki uprzejmości śp. Jana Wawszczyka z Muzeum Powstania Warszawskiego. Jestem dozgonnie wdzięczny. I za tę książkę także dziękuję autorowi. Jak na wspomnienia jest naprawdę doskonała.

Jak na wspomnienia spisane po latach to bardzo dobra pozycja.
Dużo faktów, konkretów i powołanie się na źródła. Jeśli autor/bohater nie był świadkiem zdarzeń, przyznaje się uczciwie i powołuje na konkretne wspomnienia, źródła, świadków.
Podoba mi się podważenie ikonicznej książki jaką jest dla Żoliborza - Rapsodia...
Ocena sensu zrywu jest mi także bliska, tak oceniali moi...

Niezwykle interesujące wspomnienia, które opisują nie tylko dwie nieudane próby połączenia Żoliborza ze Starówką lecz także Kampinos i... odcinek powstańczego frontu na którym walki trwały 1 dzień. Autor ocenia ( negatywnie ),nie tylko jakość dowodzenia, ale też kompetencje wyższych oficerów, jak i osobiste stosunki między kadrą oficerską i nie tylko.

Niezwykle interesujące wspomnienia, które opisują nie tylko dwie nieudane próby połączenia Żoliborza ze Starówką lecz także Kampinos i... odcinek powstańczego frontu na którym walki trwały 1 dzień. Autor ocenia ( negatywnie ),nie tylko jakość dowodzenia, ale też kompetencje wyższych oficerów, jak i osobiste stosunki między kadrą oficerską i nie tylko.

Dosc ciekawa.Zupelnie inne spojrzenie na WaWe 44 roku od lansowanych gloryfikacji.Tragedia mlodych ludzi bez broni o odwaznych sercach,wypelniajäce czesto kontrowensyjne i bezsensowne rozkazy przelozonych

Dosc ciekawa.Zupelnie inne spojrzenie na WaWe 44 roku od lansowanych gloryfikacji.Tragedia mlodych ludzi bez broni o odwaznych sercach,wypelniajäce czesto kontrowensyjne i bezsensowne rozkazy przelozonych