Mushishi #3 to kolejna porcja tajemniczości, melancholii i poetyckości w wykonaniu autorki Yuki Urushibary. Jej dzieło o niewidzialnych bytach, egzystujących wokół nieświadomych tego ludzi, to prawdziwa mangowa perełka. Pozycja zdecydowanie warta uwagi, jednak na tyle specyficzna, że nie każdy będzie nią zachwycony.

W albumie znajduje się pięć opowiadań, których motywem wspólnym są wspomniane „mushi” oraz ludzie, którzy zmuszeni są do podjęcia ważnych decyzji, mających wymierny wpływ na całe ich dotychczasowe życie.

W opowieści „Głos wyjący rodzą” poznajmy losy dziewczynki, która od lat zmusza się do całkowitego milczenia, w trosce o dobre mieszkańców wioski. Jej głos powoduje bowiem przyciąganie tajemniczej „choroby”, która okazuje się jedną z odmian „mushi”. W historii „Z brzegu morza” autorka prezentuje postać mężczyzny, który w tajemniczych okolicznościach stracił żonę i od lat cierpi on z powodu wyrzutów sumienia. Jeśli tylko będzie chciał, będzie miał on jednak szanse ponownego rozpoczęcia życia. Trzecia opowieść „Czarne ziarna” to z kolei losy mężczyzny, który zmuszony jest do podjęcia decyzji, która zaważy na życiu mieszkańców jego wioski. Każda z podjętych decyzji będzie prowadzić do nieuchronnej śmierci, pytaniem otwartym jest co jest tutaj mniejszym złem. W czwartej opowieści „Biel mieszkająca w kamieniu pisarskim” autorka stara się przedstawić, że nieświadomość ludzi o istnieniu „mushi” niekiedy powoduje bardzo poważne konsekwencje dla otoczenia. Ostatnia zamieszczona w albumie historia „Jednooka ryba” to element odkrywający przed nami część przeszłości głównego bohatera. Z krótkiego opowiadania można się dowiedzieć, co przyczyniło się do tego, że Ginko stał się tytułowym Mushishi i zaczął pomagać innym ludziom.

Wszystkie opisane historie ukazują w przeróżny sposób ludzkie tragedie i konieczność podejmowania, często niełatwych decyzji. Bohaterowie poszczególnych rozdziałów, zmagają się zarówno z traumami przeszłości, jak i problemami wynikłymi z działania „mushi”. Można więc początkowo sądzić, że cała wina leży po stronie niewidzialnych bytów. Ich nierozerwalna koegzystencja z ludźmi sprawia jednak, że nic nie jest tutaj tak oczywiste, a piętrzące się problemy zawsze są mocno wielowarstwowe. Brzmi to mocno skomplikowanie, jednak oddając się lekturze, szybko można się przekonać, że treść jest dosyć łatwa i przyjemna w odbiorze.

Autorka stara się jednak wyjść poza schemat typowego dramatu i w iście fantazyjny sposób ukazać złożoność życia. Po stronie czytelnika pozostaje czy będzie chciał doszukiwać się w historiach o „mushi” duchowego przesłania i ukrytych znaczeń. Czy może potraktuje tytuł jako mocno baśniowo-poetycki produkt czysto rozrywkowy, który ma za zadanie zapewnienie odbiorcy chwili relaksu i zapomnienia o troskach dnia codziennego.

Nad fabułą i klimatem mangi Mushishi #3, można rozpisywać się w nieskończoność. Należy jednak wspomnieć również o tym, że tytuł jest mocno schematyczny. Poszczególne epizody przedstawione w kolejnych tomach serii, opierają się cały czas na tym samym schemacie. Fantazyjność, tajemniczość i poetycka melancholia sprawia, że kolejne opowieści mogą mocno zlać się w jedną „monochromatyczną” całość. Na pewno nie jest to pozycja dla kogoś, kto liczy na wartką i głęboką fabułę. Opowieść o Ginko jest tutaj podawana w malutkich strzępach, które mozolnie trzeba samodzielnie układać, żeby zobaczyć szerszy kontekst tej postaci. Jednych taka forma ukazywania treści zachwyci, inni zaś poczują się nią mocno znużeni (nawet już po lekturze pierwszego tomu).

Jeśli chodzi o kwestie graficzne, to manga prezentuje się równie nietuzinkowo, jak jej scenariusz. Autorka stawia na miękką kreskę współgrającą z emocjonalnym klimatem poszczególnych historii. Tła są tutaj przeróżną formą mniej lub bardziej wyrazistego kreskowania, co kontrastuje z projektami postaci, które utrzymane są już w bardziej klasycznej i wyrazistej formie. Nie można o nich napisać „wybitne”, jednak są na tyle interesujące, że mocno wpadają w oko. Miłym dodatkiem są również kolorowe strony wykonane akwarelami, które prezentują się naprawdę bardzo dobrze i ukazują zdolności mangaczki.

Cała recenzja na:

https://popkulturowykociolek.pl/poetycki-wymiar-duchowosci-recenzja-mangi-mushishi-3/

Mushishi #3 to kolejna porcja tajemniczości, melancholii i poetyckości w wykonaniu autorki Yuki Urushibary. Jej dzieło o niewidzialnych bytach, egzystujących wokół nieświadomych tego ludzi, to prawdziwa mangowa perełka. Pozycja zdecydowanie warta uwagi, jednak na tyle specyficzna, że nie każdy będzie nią zachwycony.

W albumie znajduje się pięć opowiadań, których motywem...

Zjadło mi opinię, więc napiszę tylko, że redakcja tekstu trochę się poprawiła, ostatnia historia mnie zaskoczyła, a czytanie wszystkich rozdziałów na raz nie jest dobrym pomysłem, bo człowiek trochę wtedy wpada w monotonię i kontemplacja ucieka w pierdu.

Zjadło mi opinię, więc napiszę tylko, że redakcja tekstu trochę się poprawiła, ostatnia historia mnie zaskoczyła, a czytanie wszystkich rozdziałów na raz nie jest dobrym pomysłem, bo człowiek trochę wtedy wpada w monotonię i kontemplacja ucieka w pierdu.

Moje spotkanie z tą serią jest czystym przypadkiem; po prostu na nią "weszłam" i po przeczytaniu na blurb'ie: "Przedziwne niższe byty, nie przypominające zwierząt, ni roślin." stwierdziłam, że brzmi wystarczająco intrygująco, aby się za to zabrać. Teraz doszłam z moim zainteresowaniem do tomu trzeciego.

Cała seria składa się z osobnych opowiadań połączonych postacią głównego bohatera, badacza Mushi, czyli tytułowego Mushishi o imieniu Ginko wędrującego po świecie i leczącego ludzi, którzy zachorowali w wyniku kontaktu z Mushi.

Tom trzeci składa się z pięciu historii:
-"Głos wyjący rdzą";
-"Z brzegu morza";
-"Cenne ziarna";
-"Biel mieszkająca w kamieniu pisarskim";
-"Jednooka ryba".

"Głos wyjący rdzą" to historia o niezrozumieniu, obwinianiu jednostki za nieszczęścia całej społeczności.

"Z brzegu morza" opowiada nam o niemożności znalezienia sobie celu w życiu. Przyznaje jest to dość nudny i nieciekawy tekst, ale przede wszystkim nieciekawy, bark większej akcji nie jest złym aspektem, po prostu sama fabuła nie jest intrygująca.

"Cenne ziarno" to ciężko-lekka opowieść o odpowiedzialności za życie całej społeczności.

Podsumowując tomik jest przyjemny, lecz nie powala z nóg. Największą zaletą jest odkrywanie różnorodności Mushi i szukanie ich powiązań z folklorem japońskim.

Moje spotkanie z tą serią jest czystym przypadkiem; po prostu na nią "weszłam" i po przeczytaniu na blurb'ie: "Przedziwne niższe byty, nie przypominające zwierząt, ni roślin." stwierdziłam, że brzmi wystarczająco intrygująco, aby się za to zabrać. Teraz doszłam z moim zainteresowaniem do tomu trzeciego.

Cała seria składa się z osobnych opowiadań połączonych postacią...

Całkiem niedawno zacząłem czytać, a raczej oglądać mangi. Bo przyznajmy to, w tego rodzaju publikacjach najważniejsze są, kolokwialnie rzecz ujmując"obrazki". Na tym rodzaju sztuki w ogóle się nie znam, także wszystkie błędy, które można wyłapać ewentualnie w moich opiniach są wyłącznie moją zasługą... A jeżeli o same historie zawarte w tych komiksach, większość jest niezwykle ciekawa i przyznam, że żałuje czasem, że nie jest to powieść.

Mushi to byty, takie jak zwierzęta, czy ludzie. Jednak tym się różnią od innych stworzeń, że są niewidzialne, a ich działania nie zawsze są bezpieczne dla człowieka.
Genko, jest jednym z niewielu ludzi, którzy wyczuwają te byty i stara się chronić człowieka właśnie, szczególnie przed tymi niebezpiecznymi. Jednak jak sam twierdzi, mushi nie są złe, one po prostu chcą przetrwać, jak wszyscy inni. Ich działania, zapewne nieświadome, nie znaczą od razu, że są specjalnie przeprowadzane. Genko stara się umożliwić przetrwanie mushi, jednocześnie broni ludzi, przed ich oddziaływaniem.

Kolejny tom historii o mushishi i jego perypetiach z mushi. Każda z tych historii sprawiła, że na moment uwierzyłem we wszystko co zobaczyłem, przeczytałem. Bardzo lubię tą serię i niewątpliwie sięgnę po kolejne tomy cyklu. Polecam.

Całkiem niedawno zacząłem czytać, a raczej oglądać mangi. Bo przyznajmy to, w tego rodzaju publikacjach najważniejsze są, kolokwialnie rzecz ujmując"obrazki". Na tym rodzaju sztuki w ogóle się nie znam, także wszystkie błędy, które można wyłapać ewentualnie w moich opiniach są wyłącznie moją zasługą... A jeżeli o same historie zawarte w tych komiksach, większość jest...

Każda z historii zawarta w tym tomie jest ciekawa i interesująca i ciężko uznać ją za kopie czegoś innego. Niestety jakość rysunków nie zadowala mnie, a polskie tłumaczenie czasami nabiera sensu dopiero po ponownym przeczytaniu fragmentu.

Każda z historii zawarta w tym tomie jest ciekawa i interesująca i ciężko uznać ją za kopie czegoś innego. Niestety jakość rysunków nie zadowala mnie, a polskie tłumaczenie czasami nabiera sensu dopiero po ponownym przeczytaniu fragmentu.

dwie postatnie historie najlepsze

dwie postatnie historie najlepsze