Tragedia, w której mocno czuć inspirację Szekspirem. Tytułowe sprzysiężenie ma na celu obalenie rządzącego Genuą księcia Andrzeja, a szczególniej - mającego objąć po nim schedę, Gianettino Doria, który łączy w sobie najgorsze cechy aroganckiego młodzieńca i nie znającego ograniczeń tyrana. Na czele sprzysiężenia staje hrabia Fiesko. Jego działania nie są jednak podyktowane tylko miłością ojczyzny i chęcią wyswobodzenia jej spod ucisku (choć takie stara się sprawiać wrażenie na reszcie spiskowców). Głównym bodaj motywem jest dla niego żądza władzy, chęć pozyskania książęcego tytułu. Stąd też wszczyna on intrygi dworskie, nie waha się użyć zdrady, postępu, nie waha się skorzystać z usług zbrodniarza Hassana, którego głównym rzemiosłem jest skrytobójstwo.

Fiesko tak kieruje spiskiem, że w końcu realizuje swój plan: Gianettino ginie z rąk spiskowców, książę Andrzej ucieka z Genui, a sam Fiesko zostaje obwołany nowym władcą. Jednak w finale wraca tragiczna karma jego podstępnych i nie do końca szczerych czynów: w wyniku tragicznej pomyłki (a także prowadzącej do zaślepienia żądzy władzy) Fiesko zabija swoją ukochaną żonę, Leonorę. Sam zaś Fiesko ginie z rąk jednego ze spiskowców - jedynego, który przejrzał jego prawdziwe zamiary, który w dążeniach Fieska do uzyskania pełni władzy upatrywał narodzin nowego tyrana. Do Genui powraca prawowity jej władca, książę Andrzej, po spisku Fieska pozostają zaś trupy, wzburzony lud, zniszczone (przez podpalacza Hassana) miasto...

Fabuła nadawałaby się na ciekawą powieść typu płaszcza i szpady, bo sama intryga jest dość ciekawa. Jest tu i pohańbiona przez Gianettino Dorię dziewica, jest targana zazdrością wskutek mężowych intryg Leonora, jest wreszcie moralny dylemat, walka między poczuciem patriotycznego obowiązku a żądzą władzy, między miłością a realizacją swoich ambicji, między uszanowaniem prawa i tradycji a ich zdeptaniem w imię własnych interesów. Sam dramat napisany jest dość wartkim stylem, nie ma tu zbyt wiele monologów, pełnych patosu tyrad, wprowadzono tu nawet kilka elementów czarnego humoru - stąd czyta się go całkiem dobrze.

Tragedia, w której mocno czuć inspirację Szekspirem. Tytułowe sprzysiężenie ma na celu obalenie rządzącego Genuą księcia Andrzeja, a szczególniej - mającego objąć po nim schedę, Gianettino Doria, który łączy w sobie najgorsze cechy aroganckiego młodzieńca i nie znającego ograniczeń tyrana. Na czele sprzysiężenia staje hrabia Fiesko. Jego działania nie są jednak podyktowane...