Bez dogmatu

Historia co prawda jest sprzed wieku, ale jakże aktualna! Bohater, jego rozterki i światopogląd są niezwykle współczesne. Wygórowane oczekiwania od życia, fascynujący tok myślowy rozpieszczonego życiem młodego człowieka dostarczają ciekawą analizę charakteru tak obecnego wśród nas. Rozczarowało mnie jedynie zakończenie. Mimo wszystko warto zajrzeć do tej powieści.

Historia co prawda jest sprzed wieku, ale jakże aktualna! Bohater, jego rozterki i światopogląd są niezwykle współczesne. Wygórowane oczekiwania od życia, fascynujący tok myślowy rozpieszczonego życiem młodego człowieka dostarczają ciekawą analizę charakteru tak obecnego wśród nas. Rozczarowało mnie jedynie zakończenie. Mimo wszystko warto zajrzeć do tej powieści.

Pokaż mimo to

Bardzo przyzwoita książka. Taka niepodobna dla wszystkich, którzy znają twórczość Sienkiewicza z tzw. "pierwszej półki". Aż trudno uwierzyć, że postać stworzona przez Sienkiewicza, uwspółcześniona, to ten sam płomienny bieg krwi w żyłach, całkowicie oddany prawom afektu. Ale on tu inaczej, godzi w te prawa i poddaje je w wątpliwość. Małżeństwo to przecież absurd, wszystko co mamy to śluby serca, którego nie możemy zapomnieć. Tylko dla miłośników Sienkiewicza, którzy cenią go jako człowieka, a nie magicznego erudytę, bajkopisarza.

Bardzo przyzwoita książka. Taka niepodobna dla wszystkich, którzy znają twórczość Sienkiewicza z tzw. "pierwszej półki". Aż trudno uwierzyć, że postać stworzona przez Sienkiewicza, uwspółcześniona, to ten sam płomienny bieg krwi w żyłach, całkowicie oddany prawom afektu. Ale on tu inaczej, godzi w te prawa i poddaje je w wątpliwość. Małżeństwo to przecież absurd, wszystko...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jest to niewątpliwie książka dobrze napisana. I rzeczywiście odkrywa Sienkiewicza dotąd mi nieznanego.
I chociaż czytało się ją szybko, a w dodatku całkiem przyjemnie; to jednak Leon zasłużył sobie na miano jednego z najbardziej denerwujących i najgorszych (w sensie postępowania etc.) bohaterów literackich. Nie mówię, że nie był inteligentny - gdyby tylko umiał swoją inteligencję dobrze wykorzystać, inaczej niż na próby zdobycia "ukochanej" kobiety. I nie mówię też, że nie był nieszczęśliwy - ale nie daje mu to prawa do unieszczęśliwiania bliskich mu osób. Miłość do drugiej osoby polega trochę na tym, że zapomina się o miłości własnej. A Leon, chociaż nie ma problemu z nazwaniem tego, co czuje dla Anielki, nie potrafi wyrzec się miłości własnej i siebie stawia na pierwszym miejscu. Nawet (a może przede wszystkim) w cierpieniu. I to jest jego największy problem.

Jest to niewątpliwie książka dobrze napisana. I rzeczywiście odkrywa Sienkiewicza dotąd mi nieznanego.
I chociaż czytało się ją szybko, a w dodatku całkiem przyjemnie; to jednak Leon zasłużył sobie na miano jednego z najbardziej denerwujących i najgorszych (w sensie postępowania etc.) bohaterów literackich. Nie mówię, że nie był inteligentny - gdyby tylko umiał swoją...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Henryk Sienkiewicz istnieje w zbiorowej świadomości jako autor powieści historycznych o polskiej szlachcie, z dzielnymi, szlachetnymi wojownikami i cnotliwymi kobietami w rolach głównych. Jednak jest on także autorem powieści ,,Bez dogmatu", historii pisanej z perspektywy dekadenta, który czuje, że on i jego ród zmierzają ku zagładzie.

Leon Płoszowski to młody mężczyzna z rodu szlacheckiego, który swoją świetność ma już sa sobą. Świadomy zmieniających się czasów i niewidzący sensu własnych działań, młodzieniec staje się typowym dekadentem, który filozoficzne rozważania przeplata z ,,kojeniem smutku" alkoholem i przelotnymi romansami. Zmartwiona jego sytuacją ciotka próbuje zeswatać go z młodą, niewinną dziewczyną Anielką. Leon zakochuje się w dziewczynie, ale jego niechęć wobec tradycyjnej rodziny i brak determinacji doprowadza do rozstania. Płoszowski wyjeżdża do Włoch, gdzie powraca do dawnego stylu życia. Gdy uświadamia sobie, że popełnił błąd, Anielka jest już żoną innego mężczyzny.

W ,,Bez dogmatu" czytelnika uderza rozdźwięk między tą powieścią a najsławniejszymi dziełami Sienkiewicza. Przede wszystkim narracja pierwszoosobowa, opisana w pamiętniku Leona, sprawia, że książka jest znacznie lższejsza i bardziej bezpośrednia w czytaniu niż Trylogia czy ,,Krzyżacy". Sprawia też, że na pierwszy plan wychodzi nie obraz epoki (chociaż dostajemy w tle), ale postać Leona, człowieka inteligentnego i myślącego, zdolnego do refleksji, ale przekonanego, że już nic go nie czeka, więc nie musi się starać i zmieniać swojego życia. Poznajemy dobrze jego psychikę, wszystkie wzloty i upadki, miłość do Anielki, zmieniającą się z upływem czasu, niechęć do życia i moralności. Często się nim irytujemy, ale siedząc w jego głowie, w pewien sposób można zrozumieć tego bohatera. Różnicę widać także w ukazaniu postaw, nie ma tu takiej szlachetności i pewnego moralizatorstwa, jakim zazwyczaj operował Sienkiewicz. Owszem, jest dobra, niewinna Anielka i cnotliwa ciotka Leona, ale cały czas poznajemy świat z perspektywy Płoszowskiego, który te cechy odrzuca. Pod pewnymi względami przypomina on pogubionych, przechodzących przemianę bohaterów innych powieści Sienkiewicza, takich jak Winicjusz czy Kmicic, ale jego narracja jest tak pełna sceptycyzmy i goryczy, że czytelnik czuje, że w tym przypadku nie będzie mowy o żadnej cudownej metamorfozie i happy endzie.

Nie jest to książka idealna i nie musi być najlepszą propozycją dla kogoś, kto się do Sienkiewicza zraził. Współczesnemu czytelnikowi mogą wydawać się trudne nieustanne rozważania Leona, jego ciągłe porównywanie się do postaci z literatury i mitologii. Nie da się też ukryć, że Sienkiewicz stosuje pewne klisze, zarówno przy charakterach bohaterów, ich losach, jak i wyglądzie (czy zawsze główna bohaterka musi być brunetką z niebieskimi oczami?). Denerwuje przekonanie Leona, że poznał prawdę na temat każdej kobiety i wszelkich związków międzyludzkich. Największą bolączką jest chyba jednak to, że o ile Leona poznajemy całkowicie, każdą jego myśl i rozważanie, tak forma pamiętnika sprawia, że inne postacie wydają się potraktowane stereotypowo. Ciotka jest cnotliwa, Anielka - anielska, ale bez wyrazistego charakteru, Laura rozwiązła, Kromicki nieodpowiedzialny. Uwagę budzi jedynie Niemka Klara, która zakochuje się w Leonie i staje się jego najlepszą przyjaciółką, będąc świadoma, że jej miłość jest skazana na niepowodzenie i nie ma sensu w nią brnąć.

Mimo wszystko bardzo polecam tę książkę, zwłaszcza, że będąc tak inną od większości powieści Sienkiewicza, ma jednak szansę spodobać się tym, którzy nie lubią jego historycznej twórczości.


,,Rozumiem,że miłość, która chce być tylko duchem, zostanie tylko cieniem; ale ogołocona zupełnie z ducha, staje się tylko upodleniem."

Henryk Sienkiewicz istnieje w zbiorowej świadomości jako autor powieści historycznych o polskiej szlachcie, z dzielnymi, szlachetnymi wojownikami i cnotliwymi kobietami w rolach głównych. Jednak jest on także autorem powieści ,,Bez dogmatu", historii pisanej z perspektywy dekadenta, który czuje, że on i jego ród zmierzają ku zagładzie.

Leon Płoszowski to młody mężczyzna z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Najpierw myślałem, że Leon Płoszowski to typowy znudzony arystokrata, ale potem okazało się inaczej.

Najpierw myślałem, że Leon Płoszowski to typowy znudzony arystokrata, ale potem okazało się inaczej.

Pokaż mimo to

Jak dla mnie rozwleczona i rozpisana, trochę bez sensu.
Poniosło Sienkiewicza a powieśc można byłoby skrócić o połowę. Nie odnalazłam się w niej a jedynie wymęczyłam

Jak dla mnie rozwleczona i rozpisana, trochę bez sensu.
Poniosło Sienkiewicza a powieśc można byłoby skrócić o połowę. Nie odnalazłam się w niej a jedynie wymęczyłam

Pokaż mimo to

Książka o niczym, brak głębi psychologicznej, fabuły, ciekawych postaci. Można było stracić to w 50 stronach, a nie rozwlekać do 400. Jak masz czasu w nadmiarze to możesz trafić na lekturę. Historyczne wyszły my lepiej.

Książka o niczym, brak głębi psychologicznej, fabuły, ciekawych postaci. Można było stracić to w 50 stronach, a nie rozwlekać do 400. Jak masz czasu w nadmiarze to możesz trafić na lekturę. Historyczne wyszły my lepiej.

Pokaż mimo to

Czytałem chyba trzeci raz, ze sporymi odstępami czasowymi. Za każdym razem odnajduję coś nowego i nie zgodzę się z opinią, że Leon jest bohaterem swoich czasów. Sądzę, że jego postać jest właśnie znakiem naszych czasów; ponadczasowa. Jestem pod wrażeniem, w jaki sposób Sienkiewicz trafia w sedno relacji damsko-meskich, przeżyć bohatera i refleksji na temat czasów ówczesnych których analogię można przenieść po dziś dzień. Chyba każdy chłop czytający to dzieło nieraz uśmiechnął się sam do siebie, wskutek trafności opisanych sytuacji. Dla mnie piękne obnażanie psychologicznych uczuć mężczyzny do kobiety, zwłaszcza typu dekadenta i tzw. Geniusza bez teki. Poruszająca, zarzucę za kolejne 5 lat

Czytałem chyba trzeci raz, ze sporymi odstępami czasowymi. Za każdym razem odnajduję coś nowego i nie zgodzę się z opinią, że Leon jest bohaterem swoich czasów. Sądzę, że jego postać jest właśnie znakiem naszych czasów; ponadczasowa. Jestem pod wrażeniem, w jaki sposób Sienkiewicz trafia w sedno relacji damsko-meskich, przeżyć bohatera i refleksji na temat czasów...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nigdy nie należałam do grona wielbicieli Sienkiewicza i pod tym względem niewiele się zmieniło. Ale do rzeczy; powieść przyjmuje formę pamiętnika, przez co fabuła traci po części swoją dynamikę. Problemem nie jednak nieśpieszna narracja, a bohaterowie; papierowi, anemiczni i kompletnie bez życia.

Autorem wspomnianych zapisków jest Leon; młody mężczyzna, którego inteligencja, wiedza pojęciowa oraz świadomość własnego „ja” nie idą w parze z praktycznym zastosowaniem tych zdolności. Jest on postacią niezwykle złożoną, pełną skrajności; z jednej strony inteligent, z drugiej człowiek nieudolny życiowo, sceptyk o głęboko rozwiniętej wrażliwości emocjonalnej. Bywa rozchwiany w swoich uczuciach – z umiłowaniem zresztą poddaje je codziennej analizie. Rozkłada na czynniki niemal każdy aspekt swojego życia, co nie przekłada się na poprawę jego stosunków z innymi oraz ze światem w ogóle. Mężczyzna, mimo młodego wieku, odczuwa bowiem pustkę i czczość ludzkiej egzystencji. Jego ratunkiem może okazać się kobieta, a mówiąc wprost – głębokie uczucie, jakie w stosunku do niej żywi. Ale czy ta odwieczna „gimnastyka umysłowa” nie zabije w nim tych nowych pokładów energii i sił?

Mimo iż Sienkiewicz nadał swojemu bohaterowi tak wiele cech charakteru, zupełnie nie „wyczuwam” tej postaci – wszystkie słowa zostają na papierze. Podobnie w przypadku pozostałych bohaterów. O Anielce wiemy stosunkowo niewiele; oprócz urody ciała nie przejawia żadnych szczególnych uzdolnień. I mimo obszernych wywodów Leona na jej temat, nadal nie wiem, co zaciążyło na jego uczuciu. Przyznaję bez bicia, że to ciągłe przekomarzanie się tej dwójki niesamowicie mnie męczyło, przez co z utęsknieniem wyczekiwałam końca. Reszta postaci pozostaje mocno w tle i – prawdę powiedziawszy – równie dobrze mogłoby ich nie być, a powieść nic by na tym nie straciła.

Nigdy nie należałam do grona wielbicieli Sienkiewicza i pod tym względem niewiele się zmieniło. Ale do rzeczy; powieść przyjmuje formę pamiętnika, przez co fabuła traci po części swoją dynamikę. Problemem nie jednak nieśpieszna narracja, a bohaterowie; papierowi, anemiczni i kompletnie bez życia.

Autorem wspomnianych zapisków jest Leon; młody mężczyzna, którego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Właśnie przeczytałam ostatnie zdanie powieści i jestem wielce poruszona. Jednak to poruszenie wcale nie jest na plus. Wydaje mi się, że to najbardziej denerwująca książka, jaką w życiu przeczytałam. Głowny bohater jest okropną postacią. Szkoda mi Anielki, która właściwie została pozbawiona jakiejkolwiek decyzyjności i samodzielności. Im dalej w las, tym Leon bardziej wkurza XD

Właśnie przeczytałam ostatnie zdanie powieści i jestem wielce poruszona. Jednak to poruszenie wcale nie jest na plus. Wydaje mi się, że to najbardziej denerwująca książka, jaką w życiu przeczytałam. Głowny bohater jest okropną postacią. Szkoda mi Anielki, która właściwie została pozbawiona jakiejkolwiek decyzyjności i samodzielności. Im dalej w las, tym Leon bardziej wkurza XD

Pokaż mimo to