(...) „Wpadam w pułapki pomyłek" [ars errandi] pisze poetka, ale od razu dodaje „mam w sobie spokój jaki daje wyłącznie pewność niemożności". Mam wrażenie, że to jedno z najbardziej serio wyznań poetyckich, ponieważ rzeczywiście – na przestrzeni kolejnych tekstów uderza dojrzała świadomość niedoskonałości i subiektywizmu w oglądzie świata (a co za tym idzie – względności i omylności),spokój w przyjmowaniu jego wielkich i małych spraw, szacunek wobec tego, co zwykłe, a w swojej zwykłości (i pomimo niej) godne dostrzeżenia. Skoro „deszcz by wystarczył/ żeby wstrzymać bieg świata/ przerwać opowieść w pół słowa/ zatrzymać samoloty na lotniskach" [deszczowy], a „między polem nawłoci/ a polem nawłoci/ stoją domy/ uwaga zły pies/ mur/ garaż/ kolumna/ niedzielne popołudnie (...) czerwone słońce wypełnia tętnice świata/ w których jeszcze nie zastygła/ substancja" [substancja] – to znaczy, że poetycką soczewkę autorka potrafi przykładać do najmniejszego nawet szczegółu i przez ów szczegół dostrzegać sprawy najwyższej wagi. Prawa uniwersalne realizują się bowiem w codziennych historiach, w kałuży odbija się wszechświat, każda komórka nosi w sobie pamięć o ewolucji. Można więc docierać przez fakturę tego, co wyczują palce, do prawd ponadczasowych. Można też zachować przy tym dystans, zwłaszcza że „czas nad brzegiem jeziora/ jest nieobiektywny" [łasica], a „biegnie/ bo wrzesień i wrzesień i wrzesień// a przecież nic i nic i nic [czas].
W świecie, w którym każdy szczegół (pies? mur? kałuża? mirabelki?) jest wart wiersza, nie chodzi też za bardzo o to, by ów (szczegół) był realny. Wyznaje poetka (podmiot liryczny? bohaterka?): „śnią mi się obce miejsca/ ulice nie dotknięte moim pośpiechem/ place podwórka ogrody/ nie odbite w źrenicach/ sklepy gdzie nic nie kupiłam" [senny], podobnie płynna granica między tym, co realne, tym co... potencjalne(?) widoczna jest w niezwykłym fragmencie: „jakiego koloru była ta sukienka/ bo niebo było szare/ prawie grafit/ jak zwykle przed wiosenną burzą (...) chyba żółta/ tak/ teraz pamiętam/ kontrasty szybciej się przypominają (...) ta chwila nigdy się nie zdarzyła/ i nigdy nie zdarzy/ nie było i nie będzie/ to tylko wypadkowa prawdopodobieństwa/ ciężar właściwy możliwości// wiem to teraz/ patrząc na zdjęcie gdzie stoisz uśmiechnięta/ na tle magnolii/ której już nie ma/ i mnie nie ma" [fotografia Sylwii, maj 1945].
(...)

Izabela Fietkiewicz-Paszek, „poza mainstreamem”,
Kwartalnik eleWator, nr 7 (1/2014)
cała recenzja:
http://alternet.poezja-art.eu/artykuly/recenzje-i-omowienia-ksiazek-poetyckich/gdy-deszcz-wystarcza-do-wstrzymania-biegu-swiata-czyli-joanna-pucis-i-jej-znaki-nieszczegolne/

(...) „Wpadam w pułapki pomyłek" [ars errandi] pisze poetka, ale od razu dodaje „mam w sobie spokój jaki daje wyłącznie pewność niemożności". Mam wrażenie, że to jedno z najbardziej serio wyznań poetyckich, ponieważ rzeczywiście – na przestrzeni kolejnych tekstów uderza dojrzała świadomość niedoskonałości i subiektywizmu w oglądzie świata (a co za tym idzie – względności i...