Nawiązując do oceny przedmówcy, zgadzam się z większością krytyki. Jednak muszę odnieść się do stylu Śmiechowicz. Nigdy nie lubiłem argumentu, że o rzeczach naukowych należy mówić skrajnie poważnie. Z pewnością już nie o komedii staroattyckiej. Monografia Śmiechowicz to współczesne przedstawienie Arystofanesa, które jest dobrym wstępem nie tylko do dzieł poety, ale i samej epoki. Czy jest wyczerpujące? Nie, w żadnym razie. Ale pięknem staroattyckiej komedii jest to, że żadne opracowanie nie jest wyczerpujące, a prawie żadna interpretacja finalna. Widać to chociażby w życiu teatralnym sztuk Arystofanesa.
Książka z pewnością jest mało interesująca dla specjalistów, ale dla współczesnego odbiorcy - jak najbardziej. Polecam ją tym, którzy po lekturze dramatów chcą pogłębić kontekst (a najbardziej zalecam przeczytanie rozdziału książki po przeczytaniu danego dramatu).

Nawiązując do oceny przedmówcy, zgadzam się z większością krytyki. Jednak muszę odnieść się do stylu Śmiechowicz. Nigdy nie lubiłem argumentu, że o rzeczach naukowych należy mówić skrajnie poważnie. Z pewnością już nie o komedii staroattyckiej. Monografia Śmiechowicz to współczesne przedstawienie Arystofanesa, które jest dobrym wstępem nie tylko do dzieł poety, ale i samej...

Arystofanes należy do bardziej frapujących dla współczesnego czytelnika poetów starożytnych. Dobrze więc, że wreszcie pojawiła się po polsku jakaś publikacja na temat jego komedii. Dotąd bowiem dysponowaliśmy tylko bardzo dobrym komentowanym przekładem J. Ławińskiej-Tyszkowskiej. I tyle. Problem polega na tym, że książka O. Śmiechowicz ma bardzo wiele wad, które chciałbym tu wskazać.

Po pierwsze Autorce nazbyt udzielił się specyficzny humor starej komedii attyckiej i w swojej narracji aspirującej do naukowości wypowiada się w sposób nieodpowiedni do tematu. Mówiąc wprost, głupawe uwagi nie pasują do rozprawy filologicznej, którą - tak sądzę - "Arystofanes" ma być. Mój drugi zarzut dotyczy dość przypadkowego doboru literatury przedmiotu: nie wzięto pod uwagę choćby polskich artykułów z ostatnich lat (S. Kostek, P. Makowski),a już odmalowanie tła historycznego jest wprost nieudane, vide dobór dat w końcowym kalendarium. Po trzecie natomiast widać brak dopracowania drobiazgów: a to nie ta literka grecka, co trzeba, a to nieuwzględnienie pluralis w nazwie, a to przekręcone imię. Można więc powiedzieć, że poziom merytoryczny jest trochę za niski.

Cała książka podzielona jest rozdziały poświęcone kolejnym sztukom ateńskiego poety, a na początku i końcu dodatkowo komedii jako gatunkowi, transmisji tekstu i recepcji twórczości Arystofanesa. Widać, że Autorka chętnie sięga po tematy recepcyjne i to na pewno dobrze, bo dowodzi w ten sposób znaczenia tych utworów dla teatru współczesnego. Zasadnicza treść książki to jednak omówienie fabuły kolejnych sztuk z komentarzem Autorki. Komentarz ten bywa różny, czasem lepszy, czasem gorszy (gorszy w moim odczuciu wtedy, gdy pod rząd mamy kilka przypisów do tej samej pozycji, czyli de facto pełna odtwórczość wobec jakiegoś badacza, co dotyczy zwłaszcza A. H. Sommersteina). Jest więc ogólnie rzecz biorąc średnio.

Autorka w rozdziale ostatnim pisze o komediowej realizacji komedii Arystofanesa we współczesnej Grecji i stwierdza, że jest to całkiem niezła forma popularyzacji i konkluduje "Jak na początek... wystarczy". Moim zdaniem idealnie pasuje to do całej tej pracy: "Arystofanes" O. Śmiechowicz to pierwsza polska monografia o staroateńskim komiku i dobrze, że jest, choćby bardzo daleka była od doskonałości.

Tomasz Babnis

Arystofanes należy do bardziej frapujących dla współczesnego czytelnika poetów starożytnych. Dobrze więc, że wreszcie pojawiła się po polsku jakaś publikacja na temat jego komedii. Dotąd bowiem dysponowaliśmy tylko bardzo dobrym komentowanym przekładem J. Ławińskiej-Tyszkowskiej. I tyle. Problem polega na tym, że książka O. Śmiechowicz ma bardzo wiele wad, które chciałbym...