Mocno introspekcyjna opowieść o wyjątkowej kanalii. Poczucie krzywdy i zawiść przywodzą Karola Kuklę do serii haniebnych czynów, które nie przynoszą spodziewanego efektu, toteż poczucie krzywdy i zawiść wzmagają się, skutkując kolejną serią haniebnych czynów. I tak w kółko, z którego wyrwać można się tylko w jeden sposób.
„Czarne światło” ukazało się w 1940 roku, co sugerowałoby odczytanie powieści jako obrazka absolutnego załamania wartości; rzut oka na biografię Řezáča każe jednak nabrać oddechu i dopatrywać się w jego dziele jedynie zaciekłej krytyki skompromitowanego mieszczaństwa.
Kukla to zresztą typ uniwersalny i ponadepokowy; a jednak jego sąsiadujące ze sobą przebiegłość i gapiostwo składają się w moich oczach na konflikt sztuczny, niewzięty z natury. Trzeba jednak przyznać, że powieść jest bardzo dobrze napisana, a jej (anty)bohater charakteryzuje się pewnym niełatwo wytłumaczalnym magnetyzmem.

Mocno introspekcyjna opowieść o wyjątkowej kanalii. Poczucie krzywdy i zawiść przywodzą Karola Kuklę do serii haniebnych czynów, które nie przynoszą spodziewanego efektu, toteż poczucie krzywdy i zawiść wzmagają się, skutkując kolejną serią haniebnych czynów. I tak w kółko, z którego wyrwać można się tylko w jeden sposób.
„Czarne światło” ukazało się w 1940 roku, co...