"Sokrates 'wie, że nic nie wie', gdyż mądrość, w jego ujęciu, nie jest przedmiotem posiadania, lecz zdobywania".

"Ponad rozmaitością lokalnych mitów, które egzystowały od czasów plemiennych, powstawały liczne meta-opowieści wywodzące się z mitów, lecz wydobywające z nich specyficzne aspekty: poznawcze lub etyczne. Tak zwana filozofia presokratejska z VII i VI wieku przed naszą erą, choć bywa pojmowana jako zerwanie z mityczną kosmologią, może być uznana za próby stworzenia nowych mitów, czy raczej 'meta-mitów' bardziej satysfakcjonujących intelektualnie i moralnie niż tradycyjne opowieści plemienne".

"Żyjący na początku epoki klasycznej intelektualiści greccy, których nie satysfakcjonowały tradycyjne mity, lecz nie chcieli całkowicie odrzucić ich spuścizny, stworzyli zbiór opowieści wyjaśniających powstanie i kształt świata przy pomocy takich kategorii, jak 'generalna zasada', 'prawo ogólne'. Opowieści te, patrząc z perspektywy epistemologicznej, zbudowane były na dwóch przeciwieństwach: konfrontacji mitów 'starych' (plemiennych) z mitem 'nowym' (oświeconym) [...]".

"Zasada ta [epistemologiczna zasada konfrontacji] prowadzi także do paradoksu, gdyż łączy z sobą kontynuację z dyskontynuacją, odrzuca mit jako opowieść o mocarnych i pysznych bogach, lecz jednocześnie podtrzymuje jego sposób wyjaśniania: widzialnego przez niewidzialne, jawnego przez ukryte. Mit znika, lecz jego struktura odżywa pod postacią metafizycznej filozofii".

"Dziedzictwo mitu w filozofii podkreślone zostaje zarówno przez Platona, posługującego się quasi-mitycznymi opowieściami dla wyjaśnienia natury i świata, jak i przez Arystotelesa, który nowej opowieści nadał nazwę metafizyka".

"Tradycja myślenia filozoficznego w czasach Arystotelesa, choć pracowicie kształtowana już od kilkuset lat, była jeszcze pozbawioną własnych korzeni gałązką jemioły wczepioną w konary potężnego drzewa, jakim było myślenie mityczne, istniejące od świtu ludzkości i do niedawna wszechwładnie panujące".

###

"W epoce klasycznej [...] γνῶθι σεαυτόν [gnōthi seauton] kierowało uwagę w stronę znaków ukrytych gdzieś w człowieku, którymi zapisywano przyczynę jego istnienia, jego genezę i cel".

"Kartezjański model ludzkiej natury pozbawiony elementu duchowego przestaje mieć charakter dualistyczny i w tym sensie przestaje być także koncepcją czysto kartezjańską, lecz przekształca się w model mechanicystyczny, w którym człowiek jest traktowany jako żywa maszyna".

"Dynamiczny rozwój medycyny, a także jej praktyczne i eksploatacyjne sukcesy argumentują za słusznością mechanicystycznego modelu człowieka, jednak to, że ten model sprawdza się jako poznawcza baza medycyny, nie oznacza, że ma on charakter uniwersalny i transcendentny".

"W sytuacji permanentnego braku stabilizacji, kiedy od zmiennej koniunktury zależy, czy na dane umiejętności bądź produkty będzie zapotrzebowanie, opieranie poczucia tożsamości na funkcjach i rolach społecznych, charakterystyczne dla formacji niekapitalistycznych, desie ze sobą wielkie ryzyko destabilizacji tożsamości w momencie utraty dotychczasowych funkcji czy ról".

"W nauce niewiele zostało jeszcze z pragnienia poznania ludzkiej natury [...]. Pragnienie zrozumienia tego, jaka istotą jest człowiek i jakie jest jego przeznaczenie, czyniło naukę aktywnością duchową. Nauka oderwana od delfickiego wezwania do samopoznania jest przekształcana w teoretyczną podstawę dla technologii z wszystkimi tego [...] konsekwencjami". "Nauka zostaje odcięta ostatecznie od dziedzictwa Talesa, Pitagorasa, Sokratesa i Platona, lecz już nie od tradycji sofistów. Sokrates był skazany za odmowę usytuowania się w jednej ze sfer kultury - praktycznej bądź religijnej, ten dylemat powrócił w naszych czasach. Dzisiaj autonomia nauki znowu zostaje zakwestionowana, tym razem nie przez religię, lecz praktyczny, technologiczny aspekt cywilizacji, obecnie Sokrates zostałby również potępiony - za podejrzanie nierynkowe, bezproduktywne poszukiwanie nieistniejących dóbr: prawdy i piękna".

"Sokrates 'wie, że nic nie wie', gdyż mądrość, w jego ujęciu, nie jest przedmiotem posiadania, lecz zdobywania".

"Ponad rozmaitością lokalnych mitów, które egzystowały od czasów plemiennych, powstawały liczne meta-opowieści wywodzące się z mitów, lecz wydobywające z nich specyficzne aspekty: poznawcze lub etyczne. Tak zwana filozofia presokratejska z VII i VI wieku przed...

Trudno jest napisać o czym jest ta książka. O samej nauce jest w niej niewiele, ale jest kilka ciekawych przemyśleń dotyczących nauki. W pierwszej części jest mowa o filozofii o tym jak wyłoniła się z mitu. O postaci filozofa i tym czym faktycznie w starożytności była. W drugiej części jest mowa o myśli wschodu i to był dla mnie najciekawszy fragment.
Nie mogę powiedzieć, że dowiedziałam się z tej książeczki dużo nowego, chociaż kilka ciekawostek na pewno.
Czytała się bardzo przyjemnie. Jak opowieść o filozofii i nauce opowieść o myśli ludzkiej. Autor przypomina mi swoim stylem Foucaulta, ale nie jest tak szczegółowy i drobiazgowy. Foucault na ten temat napisałby trzy tomy jak nic. Dla mnie była to przyjemność śledzenie refleksji na temat myśli ludzkiej.

Trudno jest napisać o czym jest ta książka. O samej nauce jest w niej niewiele, ale jest kilka ciekawych przemyśleń dotyczących nauki. W pierwszej części jest mowa o filozofii o tym jak wyłoniła się z mitu. O postaci filozofa i tym czym faktycznie w starożytności była. W drugiej części jest mowa o myśli wschodu i to był dla mnie najciekawszy fragment.
Nie mogę powiedzieć,...