Autor wybrał bardzo ciekawy i lotny temat, niestety jego realizacja mnie rozczarowała.

Autor wybrał bardzo ciekawy i lotny temat, niestety jego realizacja mnie rozczarowała.

Ja jestem na tak, ale to bardziej thriller psychologiczny niż kryminał. Od razu zaznaczę, że nie nastawiałam sie na opowieść o Tedzie Bundym i to chyba dobrze, nie zawiodłam się, a elementy fikcji mnie nie zniesmaczyły. W dużym skrócie to opowieść o wpływie, jaki na mieszkańców miasta wywiera postać seryjnego mordercy jeszcze po wielu latach.

Ja jestem na tak, ale to bardziej thriller psychologiczny niż kryminał. Od razu zaznaczę, że nie nastawiałam sie na opowieść o Tedzie Bundym i to chyba dobrze, nie zawiodłam się, a elementy fikcji mnie nie zniesmaczyły. W dużym skrócie to opowieść o wpływie, jaki na mieszkańców miasta wywiera postać seryjnego mordercy jeszcze po wielu latach.

Fikcja przeplatana z rzeczywistością. Jak widać historia Teda Bundy'ego stała się inspiracją nie tylko dla świata występku, ale także dla świata literatury.

Fikcja przeplatana z rzeczywistością. Jak widać historia Teda Bundy'ego stała się inspiracją nie tylko dla świata występku, ale także dla świata literatury.

Beznadziejna, napisna bez polotu i przewidywalna. Nie polecam.

Beznadziejna, napisna bez polotu i przewidywalna. Nie polecam.

Nudna. Kilka razy odkładałam i nie miałam ochoty kontynuować czytania.

Nudna. Kilka razy odkładałam i nie miałam ochoty kontynuować czytania.

Trudno mi się zgodzić z opinią Lee Childa, że "trzyma w napięciu". Otóż nie trzyma. Akcja meandruje, cofa się do lat 70-tych, czyli czasów niesławnej "działalności" Teda Bundy, którego kultura masowa wyniosła na szczyty sławy, a potem powraca do czasów współczesnych i znów się cofa i znów powraca, co nie byłoby zarzutem, gdyby nie było nudne. I wprawdzie niby teza tej książki jest wręcz przeciwna, to jednak utrwala ona mit zwykłego mordercy jako celebryty, którego biografię warto znać. Nie warto.

Trudno mi się zgodzić z opinią Lee Childa, że "trzyma w napięciu". Otóż nie trzyma. Akcja meandruje, cofa się do lat 70-tych, czyli czasów niesławnej "działalności" Teda Bundy, którego kultura masowa wyniosła na szczyty sławy, a potem powraca do czasów współczesnych i znów się cofa i znów powraca, co nie byłoby zarzutem, gdyby nie było nudne. I wprawdzie niby teza tej...

Jedna osoba potrafi zmienić życie całego miasteczka

Jedna osoba potrafi zmienić życie całego miasteczka

Typowy kryminał: kilka trupów, z jedną ofiarą poznajemy się bliżej, niby-zaskoczenie na końcu. Ciekawe wstawki o Tedzie Bundym. Gdyby nie to że w opisie na okładce jest wyjawione coś, o czym dowiadujemy się po przeczytaniu 75% książki suspens byłby większy.

Typowy kryminał: kilka trupów, z jedną ofiarą poznajemy się bliżej, niby-zaskoczenie na końcu. Ciekawe wstawki o Tedzie Bundym. Gdyby nie to że w opisie na okładce jest wyjawione coś, o czym dowiadujemy się po przeczytaniu 75% książki suspens byłby większy.

SIAŁA BABA...

Szuflada opisana słowem „kryminał” i wszelkimi jego pochodnymi zdaje się nie mieć dna. Nawet nie chcę myśleć, ile książek poruszających tematykę morderstw, zabójców i śledztw im poświęconych już powstało, a jednak nie przeszkadza to kolejnym autorom bez ustanku tworzyć dzieła w tym gatunku literackim. Efektem tego – rokrocznie – powstają setki, jeśli nie tysiące powieści, w których nieodłączne trio: morderca – ofiara – detektyw prowadzi grę znaną nam od dawien dawna. Musi być jednak zapotrzebowanie na kryminały, w przeciwnym razie nie powstawałoby ich aż tyle. Zastanawiacie się pewnie, do czego zmierzam… Z racji, że publikacje sensacyjne zalewają rynki czytelnicze na całym świecie, naprawdę trudno o wyłowienie pozycji wartościowej, zapadającej w pamięć bądź jakkolwiek zaskakującej czytelnika. Tak się ma sprawa z Siewcami strachu Gregga Olsena – powieść to typowy przeciętniak, który nie wyróżnia się niczym szczególnym, do tego nierzadko prowadzi utartymi schematami do przewidywalnego finału, a wydawca strzelił sobie w stopę, zdradzając w opisie tożsamość mordercy, ale… czyta się Siewców strachu sprawnie i szybko.

Nakładem wydawnictwa Prószyński i S-ka ukazało się dotychczas sześć powieści dziennikarza oraz autora bestsellerowych kryminałów Gregga Olsena. Ten mieszkający na północy Stanów Zjednoczonych autor musiał dość dobrze przyjąć się w naszym kraju, w przeciwnym wypadku wydawnictwo nie ryzykowałoby wypuszczeniem na rynek aż tylu książek jednego pisarza. Wiem, że mój redakcyjny kolega miał pozytywne odczucia po lekturze (jeśli się nie mylę) Lodowej Kurtyny. Jako fan kryminałów, powieści z dreszczykiem oraz jako osoba zafascynowana działalnością i psychiką seryjnych morderców, bez mrugnięcia powiekami sięgnąłem po najnowszą w naszym kraju powieść Gregga Olsena, Siewców Strachu. I mam z jednoznaczną oceną problem.

Główna bohaterka, Grace Alexander, bada sprawę morderstw oraz zaginięć kobiet w Tacomie w Stanach Zjednoczonych, która zdaje się mieć w jakiś sposób powiązanie z wydarzeniami z lat siedemdziesiątych XX wieku. Jak to często w tego typu powieściach bywa – nasza protagonistka miała normalne, ale niezbyt szczęśliwe dzieciństwo, naznaczone nie do końca udanymi stosunkami z własną matką, która to w wyniku zaginięcia pierworodnej córki popadła w obsesję na punkcie aktywnego wtedy seryjnego mordercy Theodore’a Roberta Bundy’ego, znanego wszem i wobec jako czarujący i przerażający Ted Bundy. Policjantka oraz jej matka są przekonane, że siostra Grace została kilkanaście lat temu porwana i zamordowana przez najsłynniejszego seryjnego mordercę Stanów Zjednoczonych. Sprawa nigdy nie została jednak rozwiązana. Kiedy w Tacomie dochodzi do zabójstw młodych kobiet, dla policjantki jasne staje się, że Ted Bundy ma naśladowcę. Podobnie jak w wielu tego typu historiach – bohaterka podejmuję ryzykowną grę, która pozwoli odkryć jej nie tylko sprawcę aktualnych morderstw.

Gregg Olsen ma dość dziwny styl. Nie może niestety pochwalić się niczym charakterystycznym, bo język powieści nie jest elementem zapadającym w pamięć. Prawdę powiedziawszy – jest zupełnie nijako, a emocje tylko w niektórych scenach próbują się tylko tlić, co dla kryminału jest raczej ujmą. Konstrukcja powieści również nie wybija się niczym na tle wielu innych kryminałów. Mamy rys historyczny, zbrodnie sprzed lat, słynnego seryjnego mordercę i całkiem sprawnie nakreślony jego portret. Jest też naśladowca, aktualne śledztwo i trop, który prowadzi do finałowego rozwiązania, które niestety dla uważnego czytelnika jest jasne jeszcze zanim otworzymy pierwszą stronę. Dlaczego? Zaryzykuję stwierdzenie, że wydawnictwo strzeliło sobie przysłowiowego „samobója”, bowiem opis zdradza jedyny twist fabularny, jaki oferuje powieść Siewcy strachu. Efektem tego jest kompletny brak napięcia i gdzieniegdzie wyłaniająca się na pierwszy plan nuda. Dlatego też mam małą radę dla potencjalnych czytelników: Nie czytajcie, proszę, opisu wydawcy, gdyż odbierze Wam to jakikolwiek element zaskoczenia.

Niełatwo znaleźć mi jakieś znaczące pozytywy, ale nie jest tak, że Siewcy strachu to powieść kiepska. To zwykły przeciętniak, który próbował rozprawić się z mitem najbardziej znanego seryjnego mordercy Stanów Zjednoczonych. Wyszło – mam wrażenie – tylko połowicznie, ale przeciętny zjadacz kryminałów narzekać nie będzie. Bo i główny argument, który przemawia za powieścią Olsena to przystępność językowa i prostota fabularna, które powodują, że kartki przewracają się same, a ostatnia strona zamyka się bardzo szybko. Nie mogę tej powieści ani polecić, ani odradzić. Tytuł z pewnością znajdzie swoich odbiorców, ale Siewcy strachu nie zaliczają się niestety do dzieł traktujących o seryjnych mordercach w sposób dobry i satysfakcjonujący.

---------------

RECENZJA PIERWOTNIE UKAZAŁA SIĘ NA WWW.GLOSKULTURY.PL

SIAŁA BABA...

Szuflada opisana słowem „kryminał” i wszelkimi jego pochodnymi zdaje się nie mieć dna. Nawet nie chcę myśleć, ile książek poruszających tematykę morderstw, zabójców i śledztw im poświęconych już powstało, a jednak nie przeszkadza to kolejnym autorom bez ustanku tworzyć dzieła w tym gatunku literackim. Efektem tego – rokrocznie – powstają setki, jeśli nie...

Przerażająca książka. I nie chodzi tu tylko motyw zbrodni, ale też o inne sytuacje w niej opisane. To prawda, że "trup ściele się gęsto", zabójstw jest dużo, no i jednak są opisane tak, że może to działać na wyobraźnię czytelnika. O tym, co mnie naprawdę przeraził- za chwilę.
"Siewcy strachu" to historia życie Teda Bundy'ego, seryjnego mordercy działającego w Ameryce w latach 70-tych XX wieku. Zastanawiałam się, czy Gregg Olsen zmyślił całą opowieść a więc jest była ona fikcją literacką czy działo się naprawdę. Prawda leży po środku- Ted Bundy istniał, zabijał, ale wiele rzeczy, zdarzeń zostało wymyślonych, dopowiedzianych przez autora.
Teraz powolutku dochodzimy do tego, co mnie przeraziło.
Bohaterką jest Grace, policjantka badająca sprawę zabójstw w Tacomie. O co chodzi? Zostają porwane młode dziewczęta i określonym typie urody. Przy okazji jednej, jak się okazuje- przypadkowej śmierci został znaleziony szkielet kogoś, kto zmarł wiele lat wcześniej. Grace i jej rodzina ma liczy, że właśnie udało się odnaleźć szczątki jej siostry, która najprawdopodobniej była jedną z ofiar Teda Bundy'ego.
Nie mogłam uwierzyć, było dla mnie strasznie smutne to, jak wyglądało życie tej rodziny po zaginięciu Tricii. Nie doczytałam, że dostali oni wsparcie psychologa, ani, że sami skorzystali z jego pomocy. Próbowali radzić sobie sami, lecz przeraziło mnie, jak Grace mówiła o życiu w cieniu tragedii, że nie czuła miłości rodziców, chociaż wiedziała, że ją kochali.
Druga rzecz, która nie powinna się wydarzyć: pisanie listów z mordercą, a jeśli już to nie powinno się ich pokazywać nastolatce. Wydaje mi się, że Grace i jej mama nie potrafiły poradzić sobie ze śmiercią Tricii, a grupa wsparcia założona przez nią również nie pomogła więc Sissy znalazła powiernicą w córce, która żyła lecz była jeszcze młoda. Wydaje mi się, że udzielenie takiego wsparcia to duża odpowiedzialność i zbyt bardzo obciążająca dla nastolatki.
I trzeci powód, tym razem w formie pytania: czy osoba, która straciła siostrę w wyniku morderstwa, które do tej pory nie zostało wyjaśnione powinna pracować w policji, w wydziale zabójstw i mieś dostęp do akt sprawy, archiwum?
Ale "Siewcy strachu" to nie tylko opowieść o Tedzie Bundym, przeczytamy też o jego fankach. Tak, dobrze widzicie, ta osobowość przyciągała rzesze ludzi, a zabójca korespondował z nimi, również z rodzicami swoich ofiar.
Przepraszam za powtórzenie... ale trochę to przerażające...
Jest też drugie dno- morderstwa na wzór tych popełnianych przez Teda.
Na stronie wydawnictwa Prószyński i S-ka przeczytamy:

"Dwie kobiety mają obsesję na punkcie najsłynniejszego amerykańskiego mordercy, Teda Bundy’ego. Jedna jest policjantką, której siostra mogła paść jego ofiarą. Druga to obłąkana fanka, która korespondowała z nim, gdy siedział w więzieniu, i wychowała syna, żeby podjął jego dzieło. Żeby oczarowywał i wabił niewinne dziewczyny. Żeby porwał, zgwałcił i zabił więcej kobiet niż którykolwiek seryjny morderca w historii. I żeby wciągnął ogarniętą obsesją policjantkę w pułapkę tak chorą i szaloną jak sam Bundy."

Bardzo patetyczny to opis i wydaje się być nieco przejaskrawiony. Kto okaże się winny śmierci Tricii i innych dziewcząt?
Powieści, a właściwie kryminały pisane przez Gregga Olsena są dla mnie zagadką. Jedne wciągające, że trudno odłożyć książkę, inne przeciwnie: trudne do przeczytania, o, na przykład przy książce "Więzy krwi", miałam ochotę po prostu odłożyć i do niej nie wracać.
"Siewcy strachu" na szczęście należy do tej pierwszej grupy.

Przerażająca książka. I nie chodzi tu tylko motyw zbrodni, ale też o inne sytuacje w niej opisane. To prawda, że "trup ściele się gęsto", zabójstw jest dużo, no i jednak są opisane tak, że może to działać na wyobraźnię czytelnika. O tym, co mnie naprawdę przeraził- za chwilę.
"Siewcy strachu" to historia życie Teda Bundy'ego, seryjnego mordercy działającego w Ameryce w...