Warszawa lat 20. XX wieku. W jednym z komisariatów rozlega się dźwięk telefonu. Do aparatu podchodzi ceniony i wielokrotnie nagradzany za swą wzorową służbę komisarz Jan Warecki. Po drugiej stronie telefonu słyszy prośby o pomoc od zdesperowanej kobiety, która została porwana. W krótkim czasie Wareckiemu udaje się ustalić skąd dzwoniła, więc wyrusza w teren. Okazuje się, że porwana kobieta jest przewożona samochodem, za którym w pościg udaje się niezłomny i dzielny komisarz. Jest świadkiem strzelaniny oraz potyczki uprowadzonej ze zbirami, w trakcie której jeden z nich ginie ugodzony nożem. Warecki jest oczarowany urodą kobiety i mimo wyrzutów sumienia i moralnych rozterek, zgadza się podjąć działania mające uniemożliwić osadzenie nieznajomej w więzieniu za zabójstwo. Ta nieoczekiwana z jego strony pomoc sprawi, że życie statecznego komisarza zmieni się diametralnie i zaważy na jego dotychczasowej karierze w policji. Zagrożenie stanowić może konkurent Wareckiego – wywiadowca Ryps, który zazdrości mu sukcesów i poważania wśród pozostałych policjantów. Zdeterminowany i przepełniony nienawiścią podwładny postanawia za wszelką cenę zdobyć dowody obciążające komisarza i mające skompromitować go w oczach przełożonych. Rozpoczyna się intelektualna rozgrywka na śmierć i życie, która wymagać będzie przenikliwości, sprytu i umiejętności przewidzenia posunięć przeciwnika.

Józef Jeremski to zapomniany autor sześciu powieści. Trzy z nich były poświęcone tematyce kryminalnej (Fioletowe oczy, Zezowate oko i Tajemnica komisarza policji)., którą znał z autopsji – po odzyskaniu niepodległości pracował jako sekretarz w policji. Miał zatem dostęp do akt różnych spraw, znał mechanizmy stosowane przez przestępców i policjantów. Tą znajomość metod pracy policji doskonale przeniósł na karty powieści. Z dokładnością opisywał sposoby prowadzenia przesłuchania oraz zbierania śladów na miejscu zbrodni, z wykorzystaniem metody daktyloskopijnej.

Tajemnica komisarza policji to interesująca powieść kryminalna trzymająca czytelnika w napięciu aż do ostatniej strony. Autor umiejętnie przeplata w niej elementy kryminału z melodramatyczną zakazaną miłością policjanta do zabójczyni. Wiele miejsca poświęca rysowi psychologicznemu swych bohaterów, dzięki czemu czytelnik może poznać ich myśli i motywacje. Mimo, że od początku książki znamy tożsamość mordercy oraz motyw zbrodni, to z napięciem oczekujemy ostatecznego rozwiązania. Zastanawiamy się, czy Rypsowi uda się zwyciężyć, skoro umiejętnie plecie sieć intryg i kłamstw oraz co rusz podkłada Wareckiemu kolejne kłody pod nogi. Ponadto śledzimy przepiękną historię miłosną komisarza i Heleny, która rozwija się w cieniu zbrodni. Jesteśmy również świadkami rozterek natury moralnej Wareckiego oraz wewnętrznej szamotaniny w trakcie prowadzonego śledztwa. Ten dotąd wzorowy policjant staje się wspólnikiem zbrodni, którą stara się zatuszować. Zdaje sobie sprawę, że zabity mężczyzna był szumowiną, która zasłużyła na swój los, ale przeżywa wewnętrzny rozłam między uczuciem do morderczyni a ideałami, które dotychczas wyznawał. W dodatku musi stale pilnować każdego ruchu, bowiem Ryps ciągle depcze mu po piętach i czujnie notuje każdą jego wpadkę w kajeciku.

Powieść Jeremskiego z 1930 roku przenosi czytelnika nie tylko do świata policji i odwiedzanych przestępczych melin z półświatka, ale przede wszystkim ukazuje piękno przedwojennej Warszawy. Miasta, które było ostoją wielokulturowości i miejscem o dwóch obliczach – z jednej strony przyjaznym dla mieszkańców, a z drugiej pełnym lokalnych zbirów i rzezimieszków, którzy załatwiali swoje ciemne interesy w mrocznych zakątkach opuszczonych dzielnic.

Polecam ten miejski kryminał osadzony w świecie ubiegłego wieku. Na uwagę zasługują doskonale zarysowane sylwetki postaci, również tych z dalszego planu. Moje serce zdobył Filipek, który był nieszczęśliwie zakochany w Helenie. Mimo, że większość uważała go za nieszkodliwego głupka i niedorajdę, to na końcu pokazał swój potencjał i odegrał znaczącą rolę w finale powieści. Jego platoniczna i bezwarunkowa miłość została przez autora bardzo prawdziwie opisana. Na uwagę zasługują również bohaterowie przestępczego półświatka, którzy czekają na dogodny moment, by uderzyć oraz pałający rządzą odwetu Ryps. Moim zdaniem Tajemnica komisarza powieści to wciągający kryminał o specyficznym dawnym klimacie. Autor serwuje czytelnikowi pościgi, strzelaniny i intrygi na wysokim poziomie, dzięki czemu powieść czyta się z niesłabnącym zainteresowaniem. Po prostu polecam!

Warszawa lat 20. XX wieku. W jednym z komisariatów rozlega się dźwięk telefonu. Do aparatu podchodzi ceniony i wielokrotnie nagradzany za swą wzorową służbę komisarz Jan Warecki. Po drugiej stronie telefonu słyszy prośby o pomoc od zdesperowanej kobiety, która została porwana. W krótkim czasie Wareckiemu udaje się ustalić skąd dzwoniła, więc wyrusza w teren. Okazuje się, że...

Szary, nudny, jesienny dzień w biurze warszawskiego urzędu śledczego. Komisarz Jan Warecki nie wie jeszcze, że enigmatyczny telefon, jaki za chwile odbierze będzie zwiastunem zmian, które przewrócą do góry nogami jego ustabilizowane dotychczas prywatne i zawodowe życie. Warecki jest kierownikiem brygady powołanej do tropienia sprawców najcięższych przestępstw. Ma na koncie wiele sukcesów, ponadto cieszy się nieposzlakowaną opinią u swoich przełożonych.

Więcej na:
http://ksiazkiprzygodowe.blogspot.com/2015/02/tajemnica-komisarza-policji.html

Szary, nudny, jesienny dzień w biurze warszawskiego urzędu śledczego. Komisarz Jan Warecki nie wie jeszcze, że enigmatyczny telefon, jaki za chwile odbierze będzie zwiastunem zmian, które przewrócą do góry nogami jego ustabilizowane dotychczas prywatne i zawodowe życie. Warecki jest kierownikiem brygady powołanej do tropienia sprawców najcięższych przestępstw. Ma na koncie...

Książka jest bardzo dobra, niby na samym początku już sporo wiemy, ale tak sprytnie autor to poprowadził, że zakończenie czyta się jednym tchem.
Dodatkowy plus za postać Filipka. Kryminał wysokiej próby!

Książka jest bardzo dobra, niby na samym początku już sporo wiemy, ale tak sprytnie autor to poprowadził, że zakończenie czyta się jednym tchem.
Dodatkowy plus za postać Filipka. Kryminał wysokiej próby!