Długo czytałam książkę Marka Bieńczyka. Wymaga bowiem uważności, namysłu, bieżącej refleksji. Mobilizowała mnie do sprawdzania pojawiających się, niestety często nieznanych mi, nazwisk autorów i tytułów. To nie tylko pisarze, poeci, także malarze, aktorzy, muzycy.
Pisze Bieńczyk pięknym językiem i z wielką erudycją, nie tylko wprost o literaturze, ale i o np. gestach, przywołując nawet przypominany ostatnio często gest Kozakiewicza. Zdania przenikają się, przechodząc od spraw zwykłych, właśnie wspomnianych gestach, do literatury, muzyki, filozofii.
Autor zatrzymuje się i niemalże pochyla nad kreacją francuskiej aktorki Dominique Sandy w filmie "Łagodna". Analizuje detale jej twarzy, przypominając przy okazji okrągłe lusterka z fotografiami idoli swej młodości. Są tu Pola Raksa, Dalida czy Halina Kunicka. Za moment przytacza wiersz Herberta pt. "Dalida".
Najlepiej poczułam się w rozdziale poświęconym "książkom pierwszym". Znalazłam tam autorów, których powieści i ja czytałam z dużym przejęciem: Adam Bahdaj, Aleksander Minkowski, Edmund Niziurski. Zwłaszcza ten ostatni i jego "Sposób na Alcybiadesa" - to była jedna z moich ulubionych książek; pozbawiona okładki, z rozpadającymi się stronami, wciąż stoi na półce. Ciamciara, Słaby, Zasępa, Wątłusz, poszukiwania sposobu na "gogów"- to była naprawdę wspaniała lektura.
Pisze Bieńczyk, że bohaterowie "przemawiają tu prześmieszną, ale świetną polszczyzną, w której tony wysokie mieszają się z niskimi" - pełna zgoda. Dalej stwierdza: "Po szkolnych, dziecięcych latach tylko Zgrywa przesyła z przeszłości tęskne wezwanie".
Do tęsknoty pasują ucieczki i to do nich płynnie przechodzi w kolejnych tekstach; od "wyjścia Czejenów", włóczącego się Humberta Humberta z "Lolity", znikającej na jedenaście dni Agaty Christie czy uciekającego z Syberii Rufina Piotrowskiego.
Nad tekstami unosi się duch Marcela Prousta. To do jego dzieła "o poszukiwaniu straconego czasu" często nawiązuje. Trochę mi wstyd, ale nie czytałam. Znam tylko małe fragmenty, w tym ten, chyba najsłynniejszy, o magdalence.
W eseju "Żółta ściana" nawiązującym wprost do Prousta i jego dzieła skupia się Bieńczyk na obrazie Vermeera "Widok Delft", "najpiękniejszym obrazie świata". Obejrzałam reprodukcję, rzeczywiście robi wrażenie, ale skoncentrowałam się też na analizowanej w tekście "żółtej ścianie", która stanowi w nim istotę rozważań.
Oglądałam obrazy Edwarda Hoppera, którym też poświęca sporo uwagi, powtarzałam za Bieńczykiem pytania, na które być może szuka odpowiedzi kobieta przedstawiona na plakacie "Morning Sun": "Co się zdarzy?, Czy coś się jeszcze zdarzy?, Czy może lepiej, żeby się nie zdarzyło?"
Obok Prousta powracają w książce Olga i Dawid. Są na początku, wieńczą koniec, czasem zjawiają się w środku. Kim są? Autor w jednym z wywiadów nazywa ich swoimi przewodnikami. To bliskie mu osoby, Dawid to świadek Zagłady. Bieńczyk z ich pomocą, jak mówi prowadzący rozmowę Maciej Robert, "przekracza gatunkowe ramy eseju i przesuwa się ku prozie".
To bardzo wymagająca proza, warto się zatrzymać na niej na dłuższy czas dla pięknego języka, wielu estetycznych doznań, melancholijnej tęsknoty za tym, co minione, utracone i co wciąż trwa - zaklęte w słowach, w literaturze, w muzyce, w obrazach, gestach.

Długo czytałam książkę Marka Bieńczyka. Wymaga bowiem uważności, namysłu, bieżącej refleksji. Mobilizowała mnie do sprawdzania pojawiających się, niestety często nieznanych mi, nazwisk autorów i tytułów. To nie tylko pisarze, poeci, także malarze, aktorzy, muzycy.
Pisze Bieńczyk pięknym językiem i z wielką erudycją, nie tylko wprost o literaturze, ale i o np. gestach,...

Wielogłos form i treści. Rozpoczyna się jak powieść, poznajemy tytułową Olgę i Dawida. Później esej, felieton, autobiografia, recenzja znów fragmenty powieści... trochę o Prouście, Kunderze, piłce nożnej, stryju z Armii Krajowej, autostopowiczach z PRLu, o różnicach między ordynusem i chamem... itd., itp.

Wydawać by się mogło, że jest to chaotyczne, ale nie. Całość układa się w jedną spójną historię o życiu, świecie, zainteresowaniach, wspomnieniach bliższych i dalszych. Płyniemy w tym za pośrednictwem skojarzeń, niczym w strumieniu świadomości podążamy za myślą, która prowadzi nas przed siebie. Nie wiemy, gdzie nas zaprowadzi, co za chwilę się pojawi i dzięki temu Bieńczyk jeszcze bardziej fascynuje.

Wielogłos form i treści. Rozpoczyna się jak powieść, poznajemy tytułową Olgę i Dawida. Później esej, felieton, autobiografia, recenzja znów fragmenty powieści... trochę o Prouście, Kunderze, piłce nożnej, stryju z Armii Krajowej, autostopowiczach z PRLu, o różnicach między ordynusem i chamem... itd., itp.

Wydawać by się mogło, że jest to chaotyczne, ale nie. Całość układa...

Oj, jak ja lubię czytać Bieńczyka... Kocham, uwielbiam... Mało który autor potrafi mnie tak ukoić. Czytam i się delektuję, i nie mogę przestać. Co w tej literaturze jest takiego niezwykłego? Poezja, spokój, ulotność wrażeń. Pan Bieńczyk łapie chwilę i przepięknie przelewa ją na papier. Tak po "proustowsku". Cudnie. Pisze powoli, z namaszczeniem, ogromną erudycją, a jednocześnie ze sporym dystansem do siebie i poczuciem humoru. Lekko i zwiewnie. Opowiada historie i pozwala czytelnikowi wyłapać "ten" moment. Zanurzyć się w życiu. Tak po prostu. Po prostu miód na moje serce.

Oj, jak ja lubię czytać Bieńczyka... Kocham, uwielbiam... Mało który autor potrafi mnie tak ukoić. Czytam i się delektuję, i nie mogę przestać. Co w tej literaturze jest takiego niezwykłego? Poezja, spokój, ulotność wrażeń. Pan Bieńczyk łapie chwilę i przepięknie przelewa ją na papier. Tak po "proustowsku". Cudnie. Pisze powoli, z namaszczeniem, ogromną erudycją, a...

To książka o gestach, których każdy może być zaskakującym wirtuozem. O gestach, które umykają niedoświadczonym obserwatorom, a z upływem czasu umykają też z pamięci tych doświadczonych. Chyba że zostaną opisane.
To książka o Prouście, który był arcymistrzem opisu gestu. To książka, dzięki której moją ambicją jest dorosnąć wystarczająco, aby przeczytać Prousta.
To książka o literaturze, o obrazach i o obrazach w literaturze. O żółtych połaciach. Ale przede wszystkim o namalowanych gestach.
To książka o ucieczce, o szukania swojego bunkru, swojej indywidualności. Ale przede wszystkim o gestach, bo ucieczka także jest gestem.
To książka bardzo wymagająca, która odpłaca się pięknym językiem, niesłychaną spostrzegawczością i elokwencja Autora. To połączenie eseju, fikcji i autobiografii. To książka dla miłośników książek stworzona przez ich arcymiłośnika. Tak pokrótce.

To książka o gestach, których każdy może być zaskakującym wirtuozem. O gestach, które umykają niedoświadczonym obserwatorom, a z upływem czasu umykają też z pamięci tych doświadczonych. Chyba że zostaną opisane.
To książka o Prouście, który był arcymistrzem opisu gestu. To książka, dzięki której moją ambicją jest dorosnąć wystarczająco, aby przeczytać Prousta.
To książka o...

Zdecydowanie wartościowa lektura. Bogactwo odniesień do kultury, a przede wszystkim do literatury przenika tekst tworząc tło dla esejów autora. Refleksje Marka Bieńczyka pozwalają podążać jego tokiem myślenia, przelanym na papier z ogromną lekkością a zarazem dojrzałością i mistrzostwem stylu. To nie tylko zgrabne odniesienia kulturalne i przenikające się metafory, to wątki myślowe które jak po nitce do kłębka prowadzą do niebanalnych treści. To poszerzająca horyzonty, niezwykle wartościowa książka.
Autor pisze: ,,Czytałeś Munro? Jeśli jest godna czytania, czytałem!"
Analogicznie można by spytać: Czytałeś Bieńczyka? Jeśli jest godny czytania czytałem" Bez dwóch zdań jest godny czytania - dlatego czytałam, a jeśli chcecie się o tym przekonać czytajcie i Wy:)
Jeśli komuś potrzeba zachęty, niech posłuży za nią cytat wprost stworzony dla moli ksiązkowych: ,,(…)Nigdy nie słyszałem w domu „nie czytaj przy jedzeniu” ; do dzisiaj takie molestowanie wydaje mi się karygodne, gdyż rozbija całość i wspólnotę światów cudownie połączonych. Dlaczego rozdzielać dwa łaknienia, głowę od żołądka, po co niszczyć magię komunii, której gdzie indziej ze świecą szukać?"

Zdecydowanie wartościowa lektura. Bogactwo odniesień do kultury, a przede wszystkim do literatury przenika tekst tworząc tło dla esejów autora. Refleksje Marka Bieńczyka pozwalają podążać jego tokiem myślenia, przelanym na papier z ogromną lekkością a zarazem dojrzałością i mistrzostwem stylu. To nie tylko zgrabne odniesienia kulturalne i przenikające się metafory, to...

Zbiór refleksji autora czarujących i stanowiących kilkakrotnie podstawę do dalszych poszukiwań. Część esejów wyśmienita i dla nich warto czytać. Kilka znużyło mnie jednak niemiłosiernie - ulotne wrażenia, które autor próbował opisać przy pomocy zbyt wielu, zbyt ciężkich zdań. Ale ogólnie warto.

Zbiór refleksji autora czarujących i stanowiących kilkakrotnie podstawę do dalszych poszukiwań. Część esejów wyśmienita i dla nich warto czytać. Kilka znużyło mnie jednak niemiłosiernie - ulotne wrażenia, które autor próbował opisać przy pomocy zbyt wielu, zbyt ciężkich zdań. Ale ogólnie warto.

Osobiste i czułe te opowieści. Czasem trochę esej, czasem dryfują w stronę jakiejś wizyjnej refleksyjności. Ujęła mnie ta trudna opowieść o matce i książkach. Bieńczyka czytuję w kawałkach, bo traktuję jak poezję. Czasem mnie drażni nadmierną egzaltacją, czasem uwielbiam nadmiernie jak pokrewnego ducha. Do zaglądania co jakiś czas, aby odnajdywać coś nowego.

Osobiste i czułe te opowieści. Czasem trochę esej, czasem dryfują w stronę jakiejś wizyjnej refleksyjności. Ujęła mnie ta trudna opowieść o matce i książkach. Bieńczyka czytuję w kawałkach, bo traktuję jak poezję. Czasem mnie drażni nadmierną egzaltacją, czasem uwielbiam nadmiernie jak pokrewnego ducha. Do zaglądania co jakiś czas, aby odnajdywać coś nowego.

Kolejny raz jestem pod wielkim wrażeniem erudycji autora. Tak pięknie pisze, że czytanie jest ucztą słowa.

Kolejny raz jestem pod wielkim wrażeniem erudycji autora. Tak pięknie pisze, że czytanie jest ucztą słowa.

"Jabłko Olgi, stopy Dawida" to zbiór różnych tekstów: opowiadań, felietonów i esejów.
Łączy je erudycyjny charakter i tematyka związana z książkami, dziełami sztuki, wydarzeniami kulturalnymi.

Autor z łatwością łączy refleksje na temat literatury wysokiej z przemyśleniami dotyczącymi popkultury, a nawet zupełnie odmiennych dziedzin takich jak sport czy styl życia.
Niesamowite są te przejścia od prozy dziewiętnastowiecznych klasyków do surrealizmu, od gestów bohaterów powieści Prousta do słynnych zachowań piłkarza Zidane'a czy naszego skoczka Kozakiewicza, od kultowych utworów Umberta Eco i wierszy Zbigniewa Herberta do przykładów kultury masowej.
Celowo użyłam słowa "przejścia", bo autor porusza się po omawianych tematach z wielką gracją, jakby pływał, a nie skakał. To niecodzienna umiejętność i wielka sztuka, która udaje się nielicznym, wymaga bowiem od pisarza oczytania, ogromnej wiedzy, ale i umiejętności przelania na papier myśli w sposób lekki, a jednocześnie zgrabny, finezyjny i kunsztowny.

Marek Bieńczyk jawi się w tym zbiorze jako człowiek mający wiele ciekawego do powiedzenia, potrafiący wyjść od jakiegoś ulotnego szczegółu, by na nim zbudować niesamowitą i poruszającą historię. Jego teksty to na pewno gratka dla moli książkowych, miłośników felietonów, esejów i tekstów z pogranicza tych gatunków.
Nie tylko tematyka wzbudza ciekawość i zachwyt. Również styl jest miodem na serce każdego czytelnika, który lubi delektować się pięknym, bogatym i niecodziennym językiem.

"Jabłko Olgi, stopy Dawida" to zbiór różnych tekstów: opowiadań, felietonów i esejów.
Łączy je erudycyjny charakter i tematyka związana z książkami, dziełami sztuki, wydarzeniami kulturalnymi.

Autor z łatwością łączy refleksje na temat literatury wysokiej z przemyśleniami dotyczącymi popkultury, a nawet zupełnie odmiennych dziedzin takich jak sport czy styl życia....

Ciekawa pozycja, zmuszała do zajrzenia w internety, doczytywania, oglądania. Nie najlepszy jednak czas wybrałam: lenistwo wakacyjne i ukropy nie służą intelektualnym wyżynom.

Ciekawa pozycja, zmuszała do zajrzenia w internety, doczytywania, oglądania. Nie najlepszy jednak czas wybrałam: lenistwo wakacyjne i ukropy nie służą intelektualnym wyżynom.