Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Piękno rzadko mieszka w wyrachowaniu.

Nawet w najgorszej nędzy wyzwolić się może żądza i tęsknota za rozkoszą, życie upomina się o swoje.

Bo ciało zawsze mówi coś obok i coś więcej, jeszcze i jeszcze więcej; ciało zawsze przesadza i tej przesadzie chce się sprostać przesadą zrozumienia.

Melancholia to oksymoroniczna jedność konturów i mgły, uwięzienie czy raczej dobrowolne zamknięcie się w raz na zawsze wyznaczonym kręgu, którego zawartość pozostaje wszak otwarta i niezdefiniowana.

Amerykańskie hotele (fantazmatyczne hotele naszych marzeń) tylko zadrażniają czas, przenoszą nas w dekoracje przelotności. Z ich podstaw wbitych w pustynie miejskie i w pustynie prawdziwe widzimy nietrwałość naszych miejsc na ziemi i ogrom pustki do przemierzenia.

Nigdy nie słyszałem w domu „nie czytaj przy jedzeniu” ; do dzisiaj takie molestowanie wydaje mi się karygodne, gdyż rozbija całość i wspólnotę światów cudownie połączonych. Dlaczego rozdzielać dwa łaknienia, głowę od żołądka, po co niszczyć magię komunii, której gdzie indziej ze świecą szukać?