Jak myślę "romantyzm" to mi niedobrze, ale jak pomyślę "Puszkin!" to ach! To jest dopiero Romantyzm.
Mogę długo referować o Aleksandrze Siergiejewiczu Puszkinie, co miał abisyńskiego pradziada, jego inny przodek popierał Dymitra Samozwańca, a który sam był niepokorny wobec (jak głosi legenda) trzech kolejnych carów.
Burzliwe życie Prawdziwego Romantyka© przekłada się na mnogość motywów w utworach poety. Jest liryka miłosna (Puszkin był niezwykle kochliwy, skrzętnie notował każdą, w której się kochał i którą kochał),jest tak popularna u polskich romantyków rola poety (tylko jakiś taki wydaje się skromniejszy, porównajcie sobie jego "Pomnik" i grafomańskie "Exegi Monumentum" Mickiewicza) oraz co najbardziej lubię u niego, czyli proste utwory o charakterze ludycznym (jak ta "Cyganeczka" cudnie gra na tych dzwoneczkach!),plastyczne widoki natury (nie potrzeba wcale rozbudowanej metafory o suchych przestworach oceanu) oraz mrok. Dlatego wyobrażam sobie, że Puszkin mógłby być takim wędrującym minstrelem (chyba nawet jest o tym utwór samego zainteresowanego),co idzie z miejsca na miejsce i śpiewa te wiersze i poematy. Może stąd się bierze tę tytułową "Lutnię"?
Wracając do motywów, ten ostatni wydaje się szczególnie interesujący. Dostojewski wiedział co brał, jak brał motto i tytuł dla własnego tekstu z "Biesów" Puszkina. Ogólnie zasługi Puszkina dla literatury rosyjskiej są takie, że bez niego by właściwie nie istniała, to znaczy nie byłoby tego, na co dziś mówi się Wielka Literatura Rosyjska©. Można się zdziwić wielością utworów z odniesieniami do krytyków, czy jakiejś walki poety z trochę nie wiadomo czym lub kim. Wiąże to się z końcem jaki spotkał Puszkina, który zginął w wyniku pojedynku, oczywiście o kobietę (śmierć prawdziwego romantyka, nie jakaś tam przeciętna gruźlica). W istocie cała sprawa nie była taka prosta, pozostawienie Puszkina przy życiu było niebezpieczne...
Co do samego zbioru, to jest bardzo ładny i dobrze się go czyta. Utwory są chronologicznie, mają stosowne opisy co do tłumaczenia oraz kontekstu. Rzecz jasna tłumaczenie, to nie czysty wiersz poety, ale przy zdolnościach Tuwima, myśl i natura chyba zostały zachowane.

Jak myślę "romantyzm" to mi niedobrze, ale jak pomyślę "Puszkin!" to ach! To jest dopiero Romantyzm.
Mogę długo referować o Aleksandrze Siergiejewiczu Puszkinie, co miał abisyńskiego pradziada, jego inny przodek popierał Dymitra Samozwańca, a który sam był niepokorny wobec (jak głosi legenda) trzech kolejnych carów.
Burzliwe życie Prawdziwego Romantyka© przekłada się na...

Bardzo, bardzo, bardzo polubiłam Puszkina :)

Bardzo, bardzo, bardzo polubiłam Puszkina :)

Jakoś tak się składa, że nie mogę strawić większości naszych poetów z okresu Romantyzmu. Bardziej odpowiada mi Puszkin. "Lutnia..." wpadła w moje ręce przez przypadek. Jako prezent od znajomej. Tłumaczenie Tuwima jest wspaniałe. Nie pytam jak on to zrobił, ale jestem pod wrażeniem. Jakoś tak przy czytaniu tej książki krążył mi po głowie fragment piosenki Bułata Okudżawy
"...А всё-таки жаль, что нельзя с Александром Сергеичем
поужинать в " Яр", заскочить хоть на четверть часа..."

Jakoś tak się składa, że nie mogę strawić większości naszych poetów z okresu Romantyzmu. Bardziej odpowiada mi Puszkin. "Lutnia..." wpadła w moje ręce przez przypadek. Jako prezent od znajomej. Tłumaczenie Tuwima jest wspaniałe. Nie pytam jak on to zrobił, ale jestem pod wrażeniem. Jakoś tak przy czytaniu tej książki krążył mi po głowie fragment piosenki Bułata Okudżawy...

Wiersze sprzed prawie dwustu lat, a takie piękne i takie aktualne. Mistrz Puszkin napisał. Mistrz Tuwim przetłumaczył. Czegóż można chcieć więcej?

Wiersze sprzed prawie dwustu lat, a takie piękne i takie aktualne. Mistrz Puszkin napisał. Mistrz Tuwim przetłumaczył. Czegóż można chcieć więcej?