Olivia reed właśnie sie rozwiodła i z dwójką dzieci, córką Carrie i synkiem Danielem, u którego zdiagnozowano chorobę afektywną dwubiegunową wraca w rodzinne strony. Powrót staje się pretekstem do zanurzenia się w przeszłość i bolesne wspomnienia związane z matką. Miała ona "dar" jasnowidztwa, przyjmowała klientów, ale sama była udręczoną istotą z przeplatającymi się okresami depresji i manii. Poza tym największy wstrząs przeżyła, gdy straciła bliźniaczą ciążę, a jej córka wyrosła w przeświadczeniu, że te zaginione, młodsze o kilka lat siostry gdzieś żyją . Czasem dostrzegała je w tłumie tak jak na plaży, w Ocean Vista. Spotyka siostry-bliźniaczki, czyli Laurę i Courtney, które okazują się córkami dawno niewidzianej ciotki. Czyżby to ona zaadoptowała je gdy stan psychiczny matki Oliwii znacznie się pogorszył?
Życie Olivii się dalej komplikuje, gdy daniel niepostrzeżenie się oddala od matki i siostry i nie można go znaleźć. Po zaalarmowaniu policji, kobieta miota się w zawieszeniu, próbując odnaleźć chłopaka,oczywiście dopada ją też poczucie winy. Czy szaleństwo się dziedziczy, jak pogodzić się ze swoją niedoskonałością i problemami psychicznymi dziecka? Czy Olivia upora się z niewiarą we własne siły i z demonami przeszłości? Dlaczego jako 15latka porzuciła rodzinę, co doprowadziło ją do tego punktu, jakie będą konsekwencje zaginięcia Daniela?
Problem choroby psychicznej wymaga według mnie pogłębienia, tutaj mamy tylko odpryski, zarys problemu. Można też pogubić się w niejasnych przeskokach czasowych, a autorka z pewnością powinna popracować nad przyczynowo-skutkową chronologią wydarzań. Reasumując historia o pewnym potencjale, ale niedopracowana, nieprzemyślana i chaotycznie skonstruowanej fabule.

Olivia reed właśnie sie rozwiodła i z dwójką dzieci, córką Carrie i synkiem Danielem, u którego zdiagnozowano chorobę afektywną dwubiegunową wraca w rodzinne strony. Powrót staje się pretekstem do zanurzenia się w przeszłość i bolesne wspomnienia związane z matką. Miała ona "dar" jasnowidztwa, przyjmowała klientów, ale sama była udręczoną istotą z przeplatającymi się...

Książka "Co było przed Tobą" Sarah Cornwell jak dla mnie napisana jest choatycznie. Wspomnienia są pomieszane z teraźniejszością, w której trzeba się doszukiwać związku pomiędzy jednym, a drugim. Jedynie autorka wie o co jej tak naprawdę chodzi pisząc opowieść. Pomimo to książka to odważny, momentami wręcz szokujący sposób opowiadania o dojrzewaniu i uczeniu się, jak pozwolić odejść. Jest to także studium kruchej, złożonej natury miłości, rodziny oraz choroby psychicznej.
Po przeczytaniu sprzedałam.
Nie jestem zdecydowana czy poleciłabym czytelnikom LC.
Wybór należy do Was.

Książka "Co było przed Tobą" Sarah Cornwell jak dla mnie napisana jest choatycznie. Wspomnienia są pomieszane z teraźniejszością, w której trzeba się doszukiwać związku pomiędzy jednym, a drugim. Jedynie autorka wie o co jej tak naprawdę chodzi pisząc opowieść. Pomimo to książka to odważny, momentami wręcz szokujący sposób opowiadania o dojrzewaniu i uczeniu się, jak...

"Co było przed Tobą" mogłoby być całkiem niezłą powieścią. Ciekawa, skłaniająca do refleksji historia. Trzymająca w niepewności kompozycja. Wyraziste postacie i interesująca sceneria. Niby wszystko jest, a jednak czytało się to po prostu źle. Nie mogę oprzeć się wrażeniu, że to polskie tłumaczenie "położyło" tę książkę. Może się mylę, ale wiele fragmentów zdawało się kompletnym bełkotem, a gdyby użyć innego słowa/szyku zdania, to już miałyby sens. I stąd podejrzenie, że tłumacz nie bardzo zagłębiał się w to, co autorka miała na myśli. Nie wykluczam też, że to autorka ma po prostu taki "styl". Nie wiem. Dlatego trudno mi oceniać tę książkę i daję jednak 4 gwiazdki, bo może to naprawdę nie do końca wina autorki.

"Co było przed Tobą" mogłoby być całkiem niezłą powieścią. Ciekawa, skłaniająca do refleksji historia. Trzymająca w niepewności kompozycja. Wyraziste postacie i interesująca sceneria. Niby wszystko jest, a jednak czytało się to po prostu źle. Nie mogę oprzeć się wrażeniu, że to polskie tłumaczenie "położyło" tę książkę. Może się mylę, ale wiele fragmentów zdawało się...

Większość tej powieści skupia się na powrotach do przeszłości. Wspomnienia Olivii dotyczą głównie matki: pięknej, ze zdolnościami jasnowidzenia, która przepowiadała przyszłość klientom, która znikała zostawiając małoletnią córkę samą. Powrót do rodzinnego, dysfunkcyjnego domu to także powrót do ”miejsca przewinienia”, ostatniego lata jej dzieciństwa.

W zakamarkach umysłu Olivii tkwią także duchy sióstr bliźniaczek, które przemykają po stronach, ale może jednak one są realnymi istotami? Czy zdjęcia nie mówią prawdy, bo jak się coś sfotografuje, to ma się na to dowód?

Wbrew pozorom mamy tutaj tylko zarys choroby afektywnej dwubiegunowej „z dwoma biegunami, z sinusoidą przebiegającą faliście między nimi”, która wystąpiła w trzech pokoleniach: matki bohaterki, Olivii i jej syna. Objawia się napadami szału, szybkimi, zmiennymi nastrojami, koszmarami sennymi i tymi na jawie. Co najważniejsze, nie daje się okiełznać…

Nie do końca odpowiadał mi styl pisarki, jakby poetyckie porównania jak np. „wspomnienia dosięgają mnie palcami wodorostów”, robiło to nastrój jakby oniryczny. Wystąpiły dramatyczne momenty jak np. nagłe zniknięcie chłopca, gdzie „czas mija, a Daniela nie ma”, ale to było jakby za szkłem. Początkowo trudno jest wczuć się w historię i sytuację Olivii, utrudniają to problematyczne skoki czasowe: raz buntownicza przeszłość (z różnych lat)- i tej jest najwięcej, raz niespokojne tu i teraz. Wprowadza to chaos. Niektóre sceny wydawały mi się zbędne, wg mnie za dużo było ukazania nastoletniego buntu: alkoholu, złego towarzystwa, ucieczek z domu. Z kolei realistyczny jest wątek konfliktu pokoleń na linii matka- córka, próby wyrwania się z jej nieodpowiedzialnej opieki, uczucia i emocje po pewnych zdarzeniach, trzymany w tajemnicy sekret rodzinny, który zaskakuje czytelnika.

„Co było przed Tobą” to powieść, która ukazuje, że z przeszłością trzeba się pogodzić i ją zaakceptować, przestać obwiniać za błędy cudze i własne. Do przedstawienie tej historii mam spore „ale”, ale nie można jej odmówić pewnego przesłania. Olivia ostatecznie zdaje sobie sprawę, że to co musi zrobić, może zrobić sama i robi to, wybacza im obu.

Większość tej powieści skupia się na powrotach do przeszłości. Wspomnienia Olivii dotyczą głównie matki: pięknej, ze zdolnościami jasnowidzenia, która przepowiadała przyszłość klientom, która znikała zostawiając małoletnią córkę samą. Powrót do rodzinnego, dysfunkcyjnego domu to także powrót do ”miejsca przewinienia”, ostatniego lata jej dzieciństwa.

W zakamarkach umysłu...

Autorka w ciekawy sposób ukazała rodzinę zdominowaną przez chorobę psychiczną jaką jest zaburzenie dwubiegunowe. Między retrospekcjami i teraźniejszością zaciera się granica, przejścia te są jak dla mnie zbyt płynne, że momentami nie wiedziałam czy czytam o przeszłości, czy teraźniejszości. Dlatego trzeba się dość mocno skupić podczas czytania, by nie pomylić osób i móc te dwa czasy rozróżnić. Na początku może akcja nie mknie tak szybko, ale pod koniec przyspiesza i jest dość zaskakujące zakończenie.

Autorka w ciekawy sposób ukazała rodzinę zdominowaną przez chorobę psychiczną jaką jest zaburzenie dwubiegunowe. Między retrospekcjami i teraźniejszością zaciera się granica, przejścia te są jak dla mnie zbyt płynne, że momentami nie wiedziałam czy czytam o przeszłości, czy teraźniejszości. Dlatego trzeba się dość mocno skupić podczas czytania, by nie pomylić osób i móc te...

Jak dla mnie to nuda, nuda, nuda. Książka kompletnie mnie nie wciągnęła. Po prostu ją zmęczyłam. Sam pomysł może i całkiem dobry (za to 1 gwiazdka),ale przedstawienie „problemu” było mało wyraziste, mało konkretne, mało poruszające. Byłam ciekawa tych trudnych sytuacji związanych z chorobą, a tu ledwo ledwo można było uzyskać jakiś zarys tej choroby y. Skoki czasowe” były dla mnie problematyczne, co chwile łapałam się na pytaniu samej siebie: czy to co czytam to dzieje się teraz, czy kiedyś? Dopiero przez ostatnie 100 stron akcja nabiera rozpędu i coś ciekawego zaczyna się dziać (2 gwiazdka).

Jak dla mnie to nuda, nuda, nuda. Książka kompletnie mnie nie wciągnęła. Po prostu ją zmęczyłam. Sam pomysł może i całkiem dobry (za to 1 gwiazdka),ale przedstawienie „problemu” było mało wyraziste, mało konkretne, mało poruszające. Byłam ciekawa tych trudnych sytuacji związanych z chorobą, a tu ledwo ledwo można było uzyskać jakiś zarys tej choroby y. Skoki czasowe” były...

Olivia lata temu uciekła z Ocean Vista do bardziej stabilnego życia. Dzisiaj wraca tam ze swoimi dziećmi, nastoletnią Carrie, oraz dziewięcioletnim Danielem, u którego zdiagnozowano chorobę afektywną dwubiegunową. Podczas wizyty Daniel gubi się w tłumie, Olivia szukając syna mierzy się jednocześnie ze swoją przeszłością, opowiadając nam o swoim dzieciństwie, zaborczej matce, nastoletnim buncie i rodzinnej tajemnicy.

Akcja książki toczy się dwutorowo, teraźniejszość i poszukiwania Daniela przeplatają się z przeszłością i wspomnieniami głównej bohaterki, w obu przypadkach to ona jest narratorem. Jestem pod wrażeniem tego, jak autorka sprawnie skonstruowała fabułę i powoli pozwala czytelnikowi łączyć kolejne kropki i w końcu poznać odpowiedzi na wszystkie pytania. Dodatkowo historia opowiedziana jest w taki sposób, że nie odbieramy jej jako fikcji literackiej, sprawia wrażenie bardzo realnej i mamy wrażenie, że czytamy o prawdziwych wydarzeniach, które mogły rozegrać się tuż obok nas. Nie jest to historia łatwa, lekka i przyjemna, wymaga skupienia i analizowania faktów, a mimo to czyta się błyskawicznie, bo czytelnik nie może się doczekać zakończenia.
Wielki plus należy się też za portrety psychologiczne bohaterów, począwszy od nieodpowiedzialnej i zaborczej matki Olivii, poprzez samą główną bohaterkę, a na jej dzieciach skończywszy. Wszystko jest dopracowane z najmniejszymi szczegółami, zarówno główni bohaterowie, jak i osoby z ich otoczenia przedstawieni są bardzo realistycznie, podejście do choroby, z którą zmaga się rodzina też jest bardzo profesjonalne, ogólnie rzecz biorąc, wszystko jest na swoim miejscu.

Do sięgnięcia po tą powieść skłoniło mnie poruszenie tematyki zaburzeń dwubiegunowych, jednak nie miałam co do niej jakichś wielkich oczekiwań. Czuję się jednak pozytywnie zaskoczona, ponieważ okazało się, że jest to bardzo wartościowa i dobrze napisana powieść, która porusza trudne, a zarazem życiowe tematy. Naprawdę godna polecenia, sięgajcie bez wahania!

Olivia lata temu uciekła z Ocean Vista do bardziej stabilnego życia. Dzisiaj wraca tam ze swoimi dziećmi, nastoletnią Carrie, oraz dziewięcioletnim Danielem, u którego zdiagnozowano chorobę afektywną dwubiegunową. Podczas wizyty Daniel gubi się w tłumie, Olivia szukając syna mierzy się jednocześnie ze swoją przeszłością, opowiadając nam o swoim dzieciństwie, zaborczej...

Nie zachwyciła mnie specjalnie ta książka, i nie ze względu na poruszaną w niej tematykę, ale na sposób jej przekazania. Dla mnie książka jest nieco chaotyczna, niekiedy trudno zorientować się jakiego okresu życia i kogo dotyczą wspomnienia snute przez Olivię - główną bohaterkę i narratorkę. Często musiałam sięgać wstecz, aby złapać wątek i czas, aby wiedzieć, czy to współczesność, czy wspomnienia.
Nie twierdzę, że książka pozbawiona jest jakichkolwiek wartości, że nie warto do niej sięgnąć. Porusza ona ważny problem ludzi borykających się z chorobą afektywną dwubiegunową, która niszczy niekiedy nasze życie, zwłaszcza gdy nie znajduje zrozumienia wśród bliskich, a nasze zachowanie przerasta innych.
Na tę chorobę cierpiała matka Olivii, która w pewnym momencie wspomnień, przywołuje taką myśl: "W rzeczywistości po raz pierwszy słyszę słowa *choroba afektywna dwubiegunowa*, ale wcale nie jest to dla mnie nowość. Termin idealnie opisuje moją matkę - z dwoma biegunami, z sinusoidą przebiegającą faliście pomiędzy nimi, zostawiającą za sobą ślad choroby".
Historię życia Olivii zaczynamy poznawać w chwili, gdy odchodzi od niej mąż, a w Ocean Vista - miejscowości gdzie mieszkała do 15 roku życia - ginie nagle jej syn, u którego również zdiagnozowano tę chorobę.

Nie zachwyciła mnie specjalnie ta książka, i nie ze względu na poruszaną w niej tematykę, ale na sposób jej przekazania. Dla mnie książka jest nieco chaotyczna, niekiedy trudno zorientować się jakiego okresu życia i kogo dotyczą wspomnienia snute przez Olivię - główną bohaterkę i narratorkę. Często musiałam sięgać wstecz, aby złapać wątek i czas, aby wiedzieć, czy to...

http://dajprzeczytac.blogspot.com/2015/03/co-byo-przed-toba-sarah-cornwell.html

http://dajprzeczytac.blogspot.com/2015/03/co-byo-przed-toba-sarah-cornwell.html

Książka jakoś mnie nie wciągnęła, sam pomysł i fabułę nawet niezły ale jakoś do mnie nie przemówiła.

Książka jakoś mnie nie wciągnęła, sam pomysł i fabułę nawet niezły ale jakoś do mnie nie przemówiła.