The Hollow Crown: The Wars of the Roses and the Rise of the Tudors

Bardzo sprawnie napisana. Metodologicznie to bardzo klasyczna pozycja, prezentująca historię czysto polityczną - elity, bitwy, wojny, dyplomacja, bez wglądu w sprawy gospodarki, kultury, życie ówczesnych "zwykłych ludzi".
Trochę za bardzo ta narracja "wydarzeniowa" - ciekawe są interpretacje epoki we wstępie i zakończeniu, ale ciut tego za mało.
Czyta się z przyjemnością, ale pozostawia pewien niedosyt.

Bardzo sprawnie napisana. Metodologicznie to bardzo klasyczna pozycja, prezentująca historię czysto polityczną - elity, bitwy, wojny, dyplomacja, bez wglądu w sprawy gospodarki, kultury, życie ówczesnych "zwykłych ludzi".
Trochę za bardzo ta narracja "wydarzeniowa" - ciekawe są interpretacje epoki we wstępie i zakończeniu, ale ciut tego za mało.
Czyta się z przyjemnością,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przyznam, że miałam obawy co do tej książki, że będzie napisana jak podręcznik historii, przez co mogła się wydawać nudna. Moje obawy zostały rozwiane w rozdziale opisującym panowanie Henryka V. Wcześniej zdarzało mi się czytać powieści historyczne dotyczące tego okresu w Anglii, jednak dopiero ta pozycja poukładała mi w głowie chronologię i bohaterów XV i XVI wieku. Nie bójcie się zatem czytania tej pozycji, bo naprawdę warto. Swoją drogą cieszę się, że autor załączył na początku ów lektury drzewa genealogiczne i mapy, pomogły mi w zrozumieniu całego zagadnienia. Jedyne co pozostaje dla mnie wręcz niepojęte, to to że przez tyle dekad angielscy możnowładcy nie potrafili się dogadać między sobą i niszczyli kraj wojnami domowymi.

Przyznam, że miałam obawy co do tej książki, że będzie napisana jak podręcznik historii, przez co mogła się wydawać nudna. Moje obawy zostały rozwiane w rozdziale opisującym panowanie Henryka V. Wcześniej zdarzało mi się czytać powieści historyczne dotyczące tego okresu w Anglii, jednak dopiero ta pozycja poukładała mi w głowie chronologię i bohaterów XV i XVI wieku. Nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie wiem, czy publikacja Dana Jonesa jest najlepszym ujęciem tematu Wojny Dwóch Róż, ale bezapelacyjnie jest to jedna z najlepszych, niebeletrystycznych książek historycznych, jakie czytałem. Od dawna chciałem bardziej zagłębić się w historię wydarzeń związanych z konfliktem Lancasterów i Yorków i szukałem książki, która nakreśli to w sposób atrakcyjny, ale celowo omijałem powieści, filmy i seriale - wyłączając "Pieśń Lodu i Ognia", której autor podobno mocno opierał się na wydarzeniach tej wojny domowej... Dan Jones znakomicie rekonstruuje fabułę, pięknie nakreśla charaktery postaci, stosując przy tym ciekawie prowadzoną narrację i - co najważniejsze - nie składa na jej ołtarzu ogromnej - popartej obszerną bibliografią - wartości merytorycznej. To nietuzinkowe połączenie faktografii z historią opowiedzianą w dobrym stylu i z odpowiednim budowaniem napięcia. Zdecydowanie polecam wszystkim!

Nie wiem, czy publikacja Dana Jonesa jest najlepszym ujęciem tematu Wojny Dwóch Róż, ale bezapelacyjnie jest to jedna z najlepszych, niebeletrystycznych książek historycznych, jakie czytałem. Od dawna chciałem bardziej zagłębić się w historię wydarzeń związanych z konfliktem Lancasterów i Yorków i szukałem książki, która nakreśli to w sposób atrakcyjny, ale celowo omijałem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Życie pisze najciekawsze scenariusze.

Wielu pomstuje, że "Moda na sukces" przedstawia całkowicie odrealniony świat. Każdy z każdym spółkuje, wszyscy spiskują, sprzymierzeńcy zmieniają się we wrogów i odwrotnie, zaginione dzieci pojawiają się znikąd. Po przeczytaniu "Wojny Dwóch Róż" pióra Dana Jonesa mogę powiedzieć jedno - dzieci, takie jest życie, a przynajmniej kiedyś takie było.

Wiedziałam, że po historii konfliktu Yorków i Lancasterów mogę oczekiwać dużej ilości podłości i ludzkiej degrengolady. Tym potworniejszej, bo mającej miejsce między blisko spokrewnionymi osobami. Mimo to, ja wychowana na esejach Jasienicy o okrutnych acz przedsiębiorczych Piastach, byłam w szoku. Brawa należą się nie tylko dla Ryszarda III,  ale i zachłannego Ryszarda Neville'a hrabiego Warwick (zdecydowanie pierwowzoru martinowskiego Littlefingera).

Przez zawiłe losy wojny, gdzie głowy spadały co rusz, Dan Jones wiedzie z pewnością kapitana, który nie jedną górę lodową ominął. Wywód poprowadzony jest jasno i klarownie. Jak po sznurku posuwamy się przez przestrzeń lat i zdarzeń, nie gubiąc wątku. Równocześnie przy całym szacunku dla kronikarskiego obowiązku, autorowi udało się stworzyć książkę, gdzie zmarli królowie są nie tylko numerami i przydomkami, lecz ludźmi z krwi i kości, a całość historii odmalowana jest ze swadą, a niekiedy i humorem.

Doskonała lektura. Tak należy pisać literaturę popularnonaukową. Z pazurem.

Życie pisze najciekawsze scenariusze.

Wielu pomstuje, że "Moda na sukces" przedstawia całkowicie odrealniony świat. Każdy z każdym spółkuje, wszyscy spiskują, sprzymierzeńcy zmieniają się we wrogów i odwrotnie, zaginione dzieci pojawiają się znikąd. Po przeczytaniu "Wojny Dwóch Róż" pióra Dana Jonesa mogę powiedzieć jedno - dzieci, takie jest życie, a przynajmniej kiedyś...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bagno. I wcale nie Henryk VI napawa mnie odrazą. Szalony król Francji i szalony król Anglii ? Nie wiem, czy autor wyciąga właściwe wnioski. Jak można się dziwić, że pobożny król był zdegustowany nagimi tancerkami w Boże Narodzenie !? Dziwne by było, gdyby nie był. Skoro był wierzący ... Przerażała go nagość ? Naprawdę czasem mam wrażenie, że niektórzy ludzie nie wiedzą co piszą. Krew i ścięte łby. Tylko nie przekonuje mnie wizja autora.

Bagno. I wcale nie Henryk VI napawa mnie odrazą. Szalony król Francji i szalony król Anglii ? Nie wiem, czy autor wyciąga właściwe wnioski. Jak można się dziwić, że pobożny król był zdegustowany nagimi tancerkami w Boże Narodzenie !? Dziwne by było, gdyby nie był. Skoro był wierzący ... Przerażała go nagość ? Naprawdę czasem mam wrażenie, że niektórzy ludzie nie wiedzą co...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Krajobraz po bitwie był w opłakanym stanie. Tysiące rycerstwa leżało na skażonym krwią placu boju. Co rusz nadlatywały kruki, dziobiąc świeże jeszcze zwłoki, tak jakby krążyły tu już od dawna. Zwycięzcy przechadzali się po polu walki z nadzieją na odszukanie czegoś wartościowego. Jeden z nich odnalazł hełm z koroną poległego króla. Szybko schował znalezisko i ruszył prędko oddać je prawowitemu władcy czekającemu niedaleko, swojemu królowi, zwycięzcy pod Bosworth - Henrykowi Tudorowi.

"Tam, gdzie kończy się władza, zaczyna się walka"

Książkę tę przeczytałem już jakiś czas temu, jednakże nie mogłem się zebrać do napisania czegokolwiek i w gruncie rzeczy nawet chciałem zawiesić moja aktywność na portalu. Ale, że temat tej książki chodził za mną nieustannie i nie dawał za wygraną, także postanowiłem ulec.
Dzieło Dana Jonesa jest pozycją wyjątkową, mógłbym śmiało określić ją jako lekturę, której potrzebowałem, bowiem od jakiegoś czasu z wielką chęcią zagłębiam się w historię Anglii i tamtejszych rodów w czasach średniowiecza i renesansu. Autor bierze na warsztat jedną z największych i najtragiczniejszych wojen domowych w historii Anglii - Wojnę Dwóch Róż, która to wywołała dalekosiężne skutki i głęboko naznaczyła przyszłość tego kraju. Książkę Dana Jonesa czyta się niczym najlepszą powieść, autor opisuję wszystkie zawiłości, intrygi i nieskrępowaną walkę o władzę, nie pomijając przy tym pierwiastka ludzkiego, kładąc też nacisk na ludzi, którzy te opowieść tworzyli. A było ich sporo jak np. Hrabia Warwick (twórca królów), Edward York wraz ze swymi synami, Małgorzata Andegaweńska czy w końcu Henryk Tudor. Jako, że jest to historia walki o tron, to znajdziemy tu intrygi, morderstwa, bitwy i szereg zdarzeń, które z całą pewnością zainspirowały George'a R.R. Martina do napisania "Gry o Tron". Taka jest bowiem historia - niepozbawiona okrutnych wydarzeń i ciągłego dążenia do władzy, ale i przy tym intrygująca i dająca sporo do myślenia.

"Umarł król, niech żyję król"

Wyżej wymieniona maksyma zdaję się być tu potwierdzeniem ciągu przyczynowo-skutkowego, jaki nastąpił w Anglii po wybuchu konfliktu dwóch rodów, w którym to ostatecznie zwyciężył ten najmniej spodziewany. To z jaką łatwością w tamtych czasach starano się obalać władze i powoływać nowego, tego bardziej uległego, jest największym wyznacznikiem tej lektury i siłą rzeczy historia ta staję się nie tylko konfliktem Yorków z Lancasterami, ale i opowieścią o potężnej fali nienawiści, nieudolności i skłócenia w ówczesnej Anglii, która pociągnęła za sobą setki ofiar w imię prywatnych interesów. Mimo tych wszystkich tragicznych w rezultacie zdarzeń, książkę czyta się rewelacyjnie i z ogromnym zainteresowaniem. Jest to taka literatura popularno-naukowa, która pozwala utożsamić się z autentycznymi postaciami i zachęca do poznawania samej historii - niezmiernie fascynującej i tak bardzo nam bliskiej.

Krajobraz po bitwie był w opłakanym stanie. Tysiące rycerstwa leżało na skażonym krwią placu boju. Co rusz nadlatywały kruki, dziobiąc świeże jeszcze zwłoki, tak jakby krążyły tu już od dawna. Zwycięzcy przechadzali się po polu walki z nadzieją na odszukanie czegoś wartościowego. Jeden z nich odnalazł hełm z koroną poległego króla. Szybko schował znalezisko i ruszył prędko...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo przyjemna lektura, w której ukazane zostały problemy wewnętrzne Anglii w XV wieku. Krwawe dekady, gdzie co chwila ktoś jest mordowany, kaci nie mogą narzekać na brak pracy, a niestabilność rządów sprawia, że po koronę sięga każdy, kto ma chociaż w części błękitną krew. Tłumacz spełnił swą rolę w świetny sposób, co sprawia, że wydanie w języku polskim jest po prostu dobre. Polecam na rozluźnienie, chociaż trzeba pamiętać, że cały czas ktoś ginie ;)

Bardzo przyjemna lektura, w której ukazane zostały problemy wewnętrzne Anglii w XV wieku. Krwawe dekady, gdzie co chwila ktoś jest mordowany, kaci nie mogą narzekać na brak pracy, a niestabilność rządów sprawia, że po koronę sięga każdy, kto ma chociaż w części błękitną krew. Tłumacz spełnił swą rolę w świetny sposób, co sprawia, że wydanie w języku polskim jest po prostu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Powszechnie w historiografii przyjmuje się, że "Wojna Dwóch Róż", to konflikt, który miał miejsce w latach 1455-1485, jednak czytelnik wraz z Danem Jonesem, cofa się w historii jeszcze dalej i zanurza się w skomplikowany świat angielskiej genealogii. Opowieść zaczyna się w roku 1420, czyli w czasach kiedy na kontynencie szalała jeszcze wojna stuletnia, a kończy się w 1525 roku bitwą pod Pawią i śmiercią Ryszarda de la Pole, ostatniego z rodu Yorków, który mógłby rościć pretensje do tronu Anglii. Określenie, że książką przedstawia historię kilku najbardziej znanych angielskich rodów tamtego okresu, jest jak najbardziej na miejscu. Poznajemy dynastie Plantagenetów, Yorków, Tudorów i innych znamienitych rodzin, analizujemy ich koneksje, śledzimy ich śluby i walkę o korzyści, a w ostateczności walkę o tron. Przyznam, że książkę czytało się jednym tchem, jest to niezwykle ciekawa opowieść, gdzie królowie spadają z tronów, a ich krewni czy buntownicy trafiają do Tower. Trup cały czas ściele się gęsto od pół bitewnych do szafotów czy przypadkowych pieńków na których co rusz jakiś znany jegomość kładzie głowę, aby poddać się skróceniu o ten bezcenny kapitel ciała. Jeśli miałbym się do czegoś przyczepić, to niestety sfera militarna jest potraktowana trochę po macoszemu. Oczywiście, trudno, żeby przy tej tematyce bitwom nie poświęcić żadnego miejsca, jednak często opisy starć są schematyczne, ot doszło do bitwy, jedni zaatakowali, drudzy wygrali, x ścięty, y w niewoli. Jeśli wziąć pod uwagę, że były to naprawdę wielkie starcia tamtej epoki, to wszystko wygląda trochę lakonicznie. No cóż, w tej materii wciąż są jeszcze rezerwy, jeśli chodzi o plany wydawnicze. Sama książka jednak zdecydowanie na plus, tematyka w Polsce chyba jeszcze nieruszana (chociaż ostatnio ukazał się habek o bitwie pod Bosworth, zatem postęp jest widoczny), więc dobrze, że w końcu coś się pojawiło na ten temat, zwłaszcza, że pozycja raczej z tych lekkostrawnych, więc pewnie zainteresuje większą liczbę czytelników. Książka zawiera 3 mapy, 17 ilustracji, 3 drzewa genealogiczne oraz indeks.

Powszechnie w historiografii przyjmuje się, że "Wojna Dwóch Róż", to konflikt, który miał miejsce w latach 1455-1485, jednak czytelnik wraz z Danem Jonesem, cofa się w historii jeszcze dalej i zanurza się w skomplikowany świat angielskiej genealogii. Opowieść zaczyna się w roku 1420, czyli w czasach kiedy na kontynencie szalała jeszcze wojna stuletnia, a kończy się w 1525...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Tak jak książka Dana Jonesa o Plantagenetach bardzo mi się podobała, tak tutaj mam trochę mieszane uczucia.

Książka opowiada dzieje Wojny Dwóch Róż – tak, OPOWIADA, bo obok solidnej wiedzy historycznej Autor dysponuje również nie byle jakim talentem narracyjnym. Zaczynając od analizy genezy konfliktu i opisu czasów panowania Henryka V (ach, jakiż to był wszechstronnie utalentowany władca), dostajemy opis kryzysu, w jakim znalazło się królestwo po jego nagłej i przedwczesnej śmierci – kryzysu, który nie miał szans na zdecydowane rozwiązanie ze względu najpierw na małoletniość, a potem na kompletną nieudolność Henryka VI. Śledzimy losy zmagań wszystkich tych, którzy na tej nieudolności pragnęli wygrać coś dla siebie – Humphreya księcia Gloucester, rodziny Beaufortów, Owena Tudora i księcia Yorku Ryszarda oraz oczywiście królowej Małgorzaty. Obserwujemy wszystkie niesamowite i nieoczekiwane zwroty wydarzeń - aż do nieoczekiwanego przejęcia władzy przez Edwarda IV, który nawiasem mówiąc doczekał się od Autora największego panegiryku. Jones wytyka mu właściwie tylko dwa błędy - że wprowadził na "polityczne i monarsze salony" taką rodzinę jak Woodville'owie (co potem stało się powodem tarć w obozie Yorków i doprowadziło do wewnętrznych walk o władzę i wpływy) oraz to, że umarł w zbyt młodym wieku, zostawiając nieletniego następcę.
Potem oglądamy uzurpację Ryszarda III, jego klęskę i przejęcie władzy przez Henryka Tudora. Na koniec dostajemy zwięzły opis podejmowanych przez stronników Białej Róży prób odebrania mu tronu i serię egzekucji tych, których w miarę upływu lat coraz bardziej podejrzliwy i bezwzględny Henryk VII podejrzewał o knowania przeciwko swojej osobie i dynastii.
Skąd moje mieszane uczucia? Ano stąd, że Autor nagminnie stosuje tu technikę jedynie słusznych argumentów, zbywając niewygodne krótkim "nie - bo nie". Jestem w stanie zrozumieć, że nie każdy musi być wielbicielem dynastii Yorków, a jej ostatniego przedstawiciela w szczególności - zresztą bycie uczniem Davida Starkeya nie mogło pozostać bez konsekwencji. Chciałabym jednak, żeby w poważnej pracy historycznej (jaką ta książka ma chyba ambicje być) można było poznać przynajmniej argumenty na potwierdzenie tej, czy innej tezy. A tutaj? Otrzymujemy tylko lakoniczne stwierdzenie, że Edmund Beaufort NA PEWNO nie był prawdziwym ojcem Henryka Tudora ("bo nie"), że teza o potajemnym małżeństwie Edwarda z lady Eleonorą Butler to wydumany argument, wymyślony przez doradców Ryszarda (albo wręcz przez niego samego), by uzasadnić przejęcie przez niego tronu. Dowiadujemy się, że los synów Edwarda IV jest nieznany, ale to Ryszard czerpał z ich zniknięcia największe korzyści, więc to pewnie on kazał ich zamordować (o innych, którzy mogli być tak samo, jeśli nie bardziej zainteresowani zniknięciem chłopców - nie ma żadnej wzmianki), a opisując historię Perkina Warbecka (domniemanego młodszego syna Edwarda), Jones stwierdza, że co prawda Henryk VII zesłał wtedy teściową do klasztoru, a jej syna uwięził, ale to NA PEWNO nie miało nic wspólnego z tym uzurpatorem - no bo przecież Elżbieta nie mogłaby działać przeciwko własnej córce.

Widać w tej książce pewne niekonsekwencje (jak w przypadku charakterystyki Ryszarda III, który najpierw jest kompetentny, odważny i do bólu lojalny, a po śmierci Edwarda wpada w jakąś paranoję i doprowadza do detronizacji Bogu ducha winnego bratanka), tudzież pewne zachwianie proporcji - fragment o czasach Henryka VII i Henryka VIII, obejmujący wszak trzydzieści lat, potraktowany jest trochę zbyt "po łebkach" (w tym pośpiechu aż się trochę pogubił, bo zrobił z Filipa Pięknego - tego od Joanny Szalonej - syna Małgorzaty York...). Rzucają się też w oczy pewne "uaktualnienia" - jak wtrącone niekoniecznie a'propos wzmianki o krzywym kręgosłupie Ryszarda i związanych z tym dolegliwościach, jakie musiał odczuwać, czy wizji jego świeżego grobu w Leicester, która musiała prześladować Henryka w czasie próby przewrotu Warbecka.
Generalnie dzieło z pewnością warte przeczytania, choć muszę stwierdzić, że w porównaniu ze swoją poprzednią książką Pan Jones jednak obniżył nieco loty.

Tak jak książka Dana Jonesa o Plantagenetach bardzo mi się podobała, tak tutaj mam trochę mieszane uczucia.

Książka opowiada dzieje Wojny Dwóch Róż – tak, OPOWIADA, bo obok solidnej wiedzy historycznej Autor dysponuje również nie byle jakim talentem narracyjnym. Zaczynając od analizy genezy konfliktu i opisu czasów panowania Henryka V (ach, jakiż to był wszechstronnie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to