6,5

6,5

Tak właśnie powinno się pisać poezję! Zdania są czytelne, wyraziste i bogate w treść. Nie ma tutaj wydumanych form ani słowotwórczych eksperymentów zaciemniających odbiór utworów. Wiersze Zagajewskiego natomiast zdradzają to, że pisał je człowiek z klasą, oczytany, wrażliwy na piękno, potrafiący dostrzec to co dobre w innych ludziach, a jeśli coś go od nich różni, to opisać to z wielkim taktem i wyczuciem jak w "Żalu po utracie przyjaciela". Erudycja poety nie wpędza czytelnika w kompleksy ale zachęca do samodzielnych poszukiwań, do zgłębiania wątków nakreślonych w jego wierszach - aż chce się być w miejscach pojawiających się w nich, słuchać tej samej muzyki czy spotykać tych samych ludzi.

Tak właśnie powinno się pisać poezję! Zdania są czytelne, wyraziste i bogate w treść. Nie ma tutaj wydumanych form ani słowotwórczych eksperymentów zaciemniających odbiór utworów. Wiersze Zagajewskiego natomiast zdradzają to, że pisał je człowiek z klasą, oczytany, wrażliwy na piękno, potrafiący dostrzec to co dobre w innych ludziach, a jeśli coś go od nich różni, to opisać...

Poezja asymetrii życia i śmierci, wiersze o pamięci i pamiętaniu, które są jednocześnie obrazami i myślami. Chyba wszystkie teksty są naprawdę dobre lub świetne, ale dla mnie szczególnie wyróżniły się "Pan Władziu", "O mojej matce", "Wiemy czym jest sztuka", "Półka", "Lipiec", "Dżungla", "Ruth", "Podróż ze Lwowa na Śląsk w roku 1945", "Obudź się", "Nokturn", "Kuzyn Hannes" i "Nasze północne miasta". Zagajewskiego cechuje (bliski mi) pogląd na poezję jako sztukę przetwarzania i układania wyrażeń myślowych w sensy, a nie traktowania jej jako laboratorium języka jak chcieliby ją widzieć postmoderniści. Z tego punktu widzenia jego twórczość jest więc elegancko klasycystyczna i metafizycznie/egzystencjalnie humanistyczna. Sądzę, że do odbiorców którzy czują się szczególnie przywiązani do tych właśnie wartości, twórczość Zagajewskiego będzie trafiała najmocniej i najcelniej, bo jest w piękny i mądry sposób tradycyjna i konserwatywna zarówno w swojej poetyce jak i semantyce. Wniosek jest więc taki, że warto sięgnąć po twórczość Adama Zagajewskiego, "Asymetria" zaś jest naprawdę bardzo wartościowym tej twórczości przejawem.

Poezja asymetrii życia i śmierci, wiersze o pamięci i pamiętaniu, które są jednocześnie obrazami i myślami. Chyba wszystkie teksty są naprawdę dobre lub świetne, ale dla mnie szczególnie wyróżniły się "Pan Władziu", "O mojej matce", "Wiemy czym jest sztuka", "Półka", "Lipiec", "Dżungla", "Ruth", "Podróż ze Lwowa na Śląsk w roku 1945", "Obudź się", "Nokturn",...

Moja recenzja na: http://abdita.booklikes.com/post/1250059/adam-zagajewski-asymetria

Moja recenzja na: http://abdita.booklikes.com/post/1250059/adam-zagajewski-asymetria

"Asymetria" to tomik wierszy o naszym stosunku do tego co przeminęło: do nieżyjących, do ulotności chwili, do całej przeszłości. "Asymetria" koloruje tę banalną z pozoru prawdę, że ludzi zaczynamy rozumieć tak naprawdę po ich śmierci, kiedy odetniemy w sobie balast ich doczesnej uciążliwości, kiedy przestają nas drażnić, kiedy przestajemy być z nimi w jakimkolwiek konflikcie.

"Asymetria" podkreśla również rozdźwięk (może nawet przepaść) między kulturą wysoką a niską, opowiadając się za tą pierwszą, Chopinem, Bachem, Rachmaninowem, kiedy wokół słucha się szmiry i pasjonuje się zmaganiami celebrytów i telewizyjnymi operami mydlanymi.

W "Asymetrii" pojawia się cała przeszłość Zagajewskiego, obrazowana jego miastami (Krakowem, Lwowem, Paryżem),kompozytorami, malarzami i poetami, będącymi jednocześnie autorytetami i przewodnikami po świecie sztuki. Zjawia się również wielka historia w wymiarze jednoznacznie złowrogim i śmiercionośnym, zestawiona z metafizyką ludzkiego istnienia.

Tomik Zagajewskiego tylko pozornie oszałamia wielowątkowością tematów i odniesień. W istocie rzeczy jest niezwykle spójną refleksją o pamięci, a wręcz nawet o pamiętaniu, które jest jedynym sposobem na wyrwanie życia ze śmierci. A wszystko to napisane zostało bez zbędnego sentymentalizmu, w sposób klasycznej elegancji, która wypowiada niewypowiedziane, nigdy nie tracąc miary, proporcji i symetrii.

"Asymetria" to tomik wierszy o naszym stosunku do tego co przeminęło: do nieżyjących, do ulotności chwili, do całej przeszłości. "Asymetria" koloruje tę banalną z pozoru prawdę, że ludzi zaczynamy rozumieć tak naprawdę po ich śmierci, kiedy odetniemy w sobie balast ich doczesnej uciążliwości, kiedy przestają nas drażnić, kiedy przestajemy być z nimi w jakimkolwiek...