Drugi tom "Kwintetu Muzułmańskiego" podobał mi się znacznie mniej niż "W cieniu drzewa granatu". Historia życia Saladyna widziana oczyma żydowskiego skryby to wymagająca lektura. Historia i polityka mieszają się tu z dworskimi, najczęściej pikantnymi,intrygami. Zabrakło mi tajemnicy do rozwiązania, a opowieść jest nieco zbyt rozwlekła. Jednak powieść nie zniechęciła mnie do kontynuacji cyklu. "Kobieta z kamienia" już czeka!

Drugi tom "Kwintetu Muzułmańskiego" podobał mi się znacznie mniej niż "W cieniu drzewa granatu". Historia życia Saladyna widziana oczyma żydowskiego skryby to wymagająca lektura. Historia i polityka mieszają się tu z dworskimi, najczęściej pikantnymi,intrygami. Zabrakło mi tajemnicy do rozwiązania, a opowieść jest nieco zbyt rozwlekła. Jednak powieść nie zniechęciła mnie...

Treść zdecydowanie skupia się na polityce. Przypuszczam, że z tego powodu miejscami nudziłam się. Trochę nużąca forma zapisu treści - od marginesu do marginesu. W zasadzie nie wiele się działo, poza kilkoma historiami z haremu (które moim zdaniem też nie rzucały na kolana). Książka napisana płytko, bez dreszczyku emocji, tak jakby same wielkie wyrażenia wystarczyły (brak otoczki tworzącej atmosferę.

Treść zdecydowanie skupia się na polityce. Przypuszczam, że z tego powodu miejscami nudziłam się. Trochę nużąca forma zapisu treści - od marginesu do marginesu. W zasadzie nie wiele się działo, poza kilkoma historiami z haremu (które moim zdaniem też nie rzucały na kolana). Książka napisana płytko, bez dreszczyku emocji, tak jakby same wielkie wyrażenia wystarczyły (brak...

Druga część pięcioksiągu Tariqa Aliego koncentruje się na walkach sułtana Saladyna z krzyżowcami w latach 1181-1193, z retrospektywami dotyczącymi głównie jego młodości. Powieść wydaje się żywsza, niż część pierwsza, bo i wydarzeń jest więcej - akcja obejmuje dłuższy odcinek czasowy.
Siłą rzeczy autor bierze stronę muzułmanów, ukazując krzyżowców jako barbarzyńców. Zresztą chrześcijańscy kronikarze z Bizancjum myśleli o nich to samo, więc coś zapewne jest na rzeczy. Nota bene krzyżowcy w dużej mierze zasłużyli sobie na niesławę, wyrzynając wszystkich mieszkańców Jerozolimy już podczas pierwszej wyprawy, co Arabowie pamiętają chrześcijanom, jak widać, do dziś. Jedynym sprawiedliwym wśród chrześcijan jest Rajmund z Trypolisu - słusznie zresztą, bo próbował żyć w pokoju z Saladynem. Oczywiście wojowników muzułmańskich cechuje rycerskość i honor, choć Ali przyznaje, że wielu drobnych władców grało na dwie strony, wojsko łatwo się zniechęcało a Kurdowie (z których wywodził się sam Saladyn),aczkolwiek waleczni, nie mieli żadnej dyscypliny. Postać sułtana, pierwszego wodza świata muzułmańskiego, który był w stanie zjednoczyć pogrążonych w bratobójczych konfliktach współwyznawców, staje się nam po lekturze nieco bliższa. Co ciekawe, z powieści wynika, że sympatyzują z nim nie tylko Arabowie, lecz także Persowie, Egipcjanie, Kurdowie, a w jego armii przeciw krzyżowcom walczą nawet Żydzi i Koptowie... A jednak świat się zmienia, kiedy się rozejrzymy po scenie politycznej Bliskiego Wschodu dziś.

Najciekawsza jest chyba jednak warstwa obyczajowa. Czytelnik nieobznajmiony z systemem politycznym i zależnościami religijnymi islamu nie zostanie weń co prawda zbyt głęboko wprowadzony, ale dowie się na przykład, co mogło być podstawą do osądzania ludzi (Koran, hadisy i...rozsądek),jak funkcjonował harem (choć nie jestem pewien, czy kobiety kiedykolwiek mogły sobie tam na tyle pozwolić, co prezentuje swą postawą sułtanka Dżamila),pozna niektóre funkcje urzędników sułtańskiego dworu (tu ciekawostka: nikomu nie przeszkadza, iż sekretarz sułtana jest homoseksualnym Persem, zaś kronikarz, dopuszczany do największych tajemnic - Żydem),a także, jaką rolę pełnili eunuchowie. Sylwetkę Amdżada - słowiańskiego kastrata (nie eunucha - w haremie!?) z Bułgarii kreśli autor dość wyraziście, nie szczędząc pikantnych szczegółów z sułtańskiej (i nie tylko) alkowy, jednak mam wrażenie, że całkiem się zagalopował, utrzymując, iż głównym źródłem eunuchów w krajach arabskich było wykupywanie ich z kościołów chrześcijańskich lub "uwalnianie" (a potem wykorzystywanie jako niewolników we własnych lupanarach?) ich stamtąd w zdobytych wcześniej przez krzyżowców miastach, gdzie, jak mówi Amdżad: "uczymy się śpiewać na chwałę 'Isy, a w wolnym czasie mamy zaspokajać wszelkie cielesne zachcianki kapłanów i biskupów". Zwłaszcza gdy wziąć pod uwagę, że kastraci trochę później zrobili karierę śpiewaczą w kościele, a z drugiej strony tysiącami kastrowano wcześniej pokonanych obcych wojowników w Mezopotamii (w czasie akcji powieści już muzułmańskiej),zaś wyraźny zakaz w Koranie nie przeszkadzał np. sułtanowi Mehmedowi II kastrować chłopców nawet jeszcze w 15 w.

Cały czas zastanawiam się nad logiką, wg. której autor (a z nim może wszyscy muzułmanie?) wyłącza chrześcijaństwo z tzw. Ludów Księgi (mahometanie, Żydzi i...Koptowie). Inna niekonsekwencja (ale dylemat Kalego jest znany na całym świecie - w Polsce funkcjonuje tak samo): Saladyn pała gniewem, gdy krzyżowcy stracą jego wojowników, ale normalną rzeczą jest przecież ściąć 300 templariuszy, którzy nie chcą się od razu nawrócić na islam. Być może autor odtworzył tak sposób myślenia dawnych czasów, ale i tak trudno oprzeć się wrażeniu, że mocno inspirował się opowieściami Szeherezady. Zwłaszcza w wątkach buduarowych.

Z ciekawostek obyczajowych - prócz tego, co działo się na w haremie (miłość lesbijska, intrygi) i na dworze (powszechne stosunki pozamałżeńskie ze służącymi, męskie burdele, traktowana z pobłażaniem pedofilia - nad wyraz rozpowszechniona, jak się zdaje, "choroba perska") - ciekawa obyczajowość dotycząca obchodów Święta Wiosny, czy obraz relacji ojciec(wuj)-syn czy mąż-żona. Interesujący, lecz niestety nierozwinięty wątek różnych, podobno, od tych z Kairu czy z Damaszku stosunków rodzinnych na dworze w Bagdadzie. Zrozumienie dla ludzkich słabości burzy nasze wyobrażenie o zasadach islamu - nie wiem, czy to realny obraz (może taki być: tak rozpowszechniona religia nie może być nieżyciowa),czy to tylko perspektywa liberalnego autora.

Rozbawił mnie przytaczany we fragmentach list cesarza Barbarossy do Saladyna, w którym ten straszy sułtana nawałą nowej krucjaty, w której nie zabraknie "umierających z uśmiechem na ustach Czechów i twardszych od leśnych bestii Polaków". O ile wiem, żaden regularny oddział "leśnych bestii" do Palestyny chyba nie dotarł, ale i tak zajęliśmy jakieś miejsce w arabskiej literaturze popularnej...No, chyba, że to jakiś żart tłumacza?

Myślę, że po tej powieści wciąż o wiele za mało wiemy i nie współodczuwamy z islamem - ta lektura na pewno nie wystarczy. Choć może być popularnym wprowadzeniem do tematu, o ile damy się zainspirować do własnych poszukiwań.

Druga część pięcioksiągu Tariqa Aliego koncentruje się na walkach sułtana Saladyna z krzyżowcami w latach 1181-1193, z retrospektywami dotyczącymi głównie jego młodości. Powieść wydaje się żywsza, niż część pierwsza, bo i wydarzeń jest więcej - akcja obejmuje dłuższy odcinek czasowy.
Siłą rzeczy autor bierze stronę muzułmanów, ukazując krzyżowców jako barbarzyńców. Zresztą...

Mam mieszane uczucia. Z jednej strony powieść zasługuje na 8 gwiazdek, a z drugiej tylko na 4. Dlaczego?

Nie ukrywam, że chciałam dowiedzieć się czegoś więcej o prawdziwej historii Saladyna i obce nazwisko kazało mi założyć, że autor wie, o czym pisze. Tymczasem książka napisana jest w ten sposób, że w centralne wydarzenia z życia (autentycznego) Saladyna, wpleciono bajkę o romansach i życiu ludzi z jego otoczenia. Przypomina to romantyczne opowieści orientalistów, którzy nie mając nota bene żadnej wiedzy, snuli fantazje na temat tego, jak wygląda życie w Sułtanacie.

ALE jeśli nie interesuje Cię tak bardzo biografia Saladyna, co "baśń ze 1001 nocy" to jest to idealna książka. Autor ma talent do czarowania słowami i zarwałam niejedną noc, chcąc dowiedzieć się, co było dalej. Jest mi przykro, że musiałam się rozstać z bohaterami.

Mam mieszane uczucia. Z jednej strony powieść zasługuje na 8 gwiazdek, a z drugiej tylko na 4. Dlaczego?

Nie ukrywam, że chciałam dowiedzieć się czegoś więcej o prawdziwej historii Saladyna i obce nazwisko kazało mi założyć, że autor wie, o czym pisze. Tymczasem książka napisana jest w ten sposób, że w centralne wydarzenia z życia (autentycznego) Saladyna, wpleciono bajkę...

"Księga Saladyna" to druga część serii "Kwintetu Muzułmańskiego" i rozgrywa się w XII wieku. Narratorem w niej jest skryba żydowski Ibn Jakub (postać fikcyjna) opisujący losy sułtana Salah ad-Dina, znanego jako Saladyn w Europie. Akcja powieści toczy się w Kairze, Damaszku i Jerozolimie.
Książka nie zachwyca szybkością akcji, opisy historyczne są dosyć długie i nudne.
Nie czuję się zachęcona do czytania następnych części tej serii.

"Księga Saladyna" to druga część serii "Kwintetu Muzułmańskiego" i rozgrywa się w XII wieku. Narratorem w niej jest skryba żydowski Ibn Jakub (postać fikcyjna) opisujący losy sułtana Salah ad-Dina, znanego jako Saladyn w Europie. Akcja powieści toczy się w Kairze, Damaszku i Jerozolimie.
Książka nie zachwyca szybkością akcji, opisy historyczne są dosyć długie i nudne.
Nie...