Stracone Złudzenia

Bardzo ciekawa i ponadczasowa książka napisana przez jednego z najwybitniejszych prozaików w historii- Honore de Balzaca. Po raz kolejny autor w mistrzowski sposób ukazuje nam klimat XIX-wiecznej Francji, rozdzieranej przez kolejne zmiany władzy i ustroju, gdzie kontrastują ze sobą bieda z bogactwem, zaś ludzie prowadzący ciemne interesy i skupieni w koteriach za wszelką cenę chcą zniszczyć osoby uczciwe i wierne swoim przekonaniom.

Balzac ukazuje tu życie osób dążących do bycia niezapomnianymi, chcących stworzyć wartościowe dzieła, które są zmuszane do podejmowania różnego rodzaju dylematów i cały czas na swojej drodze spotykają rożnego rodzaju przeszkody oraz spotykają się z niechęcią znanych i wpływowych person, które uważają je za zagrożenie i dążą, by zaakceptowały one ich punkt widzenia. Jest to też lektura o trudach codziennej egzystencji i zmaganiu się z codziennymi trudnościami, ale także i o byciu sobą oraz tym, że w nawet w najtrudniejszych chwilach warto liczyć na wsparcie najbliższych osób.

Wiele treści zawartych w tej książce jest aktualnych do dnia dzisiejszego i z tego powodu, a także z powodu barwnego stylu jakim jest ona napisana, warto po nią sięgnąć.

Bardzo ciekawa i ponadczasowa książka napisana przez jednego z najwybitniejszych prozaików w historii- Honore de Balzaca. Po raz kolejny autor w mistrzowski sposób ukazuje nam klimat XIX-wiecznej Francji, rozdzieranej przez kolejne zmiany władzy i ustroju, gdzie kontrastują ze sobą bieda z bogactwem, zaś ludzie prowadzący ciemne interesy i skupieni w koteriach za wszelką...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Balzac z jego niebywałym geniuszem niewątpliwie ma miejsce w szeregu największych. I to nie oś fabularna i intryga, choć mistrzowsko poprowadzone, są tu najważniejsze (jak chyba w żadnej wielkiej powieści). Wydaje mi się, że to co decyduje, to dogłębne zrozumienie człowieka. Jego małości i wielkości jednocześnie, jego wszelkich możliwych charektorologicznych odcieni. Słowem, życia jako całości. Tak piszą tylko najwięksi. Czasem o tej wielkości decyduje tylko jedno zdanie pomiędzy nawałem tekstu, ale właśnie to jedno zdanie uderza nagle jakąś potężną głębią i zrozumieniem.

Balzac z jego niebywałym geniuszem niewątpliwie ma miejsce w szeregu największych. I to nie oś fabularna i intryga, choć mistrzowsko poprowadzone, są tu najważniejsze (jak chyba w żadnej wielkiej powieści). Wydaje mi się, że to co decyduje, to dogłębne zrozumienie człowieka. Jego małości i wielkości jednocześnie, jego wszelkich możliwych charektorologicznych odcieni....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

okrutny świat, niestety bardzo aktualny

okrutny świat, niestety bardzo aktualny

Pokaż mimo to

Czy ja lubię Balzaca? Na pewno nie. Straciłem złudzenia co do niego. To mogłoby być arcydzieło, gdyż książka jest napisana pięknym językiem. Gdyby nie nieznośnie libertyńskie podejście autora. Czasem miałem wrażenie jakbym czytał subtelnego markiza de Sade. Główny bohater - Lucjan jest typem egoisty. A pisanie w jego przypadku o straconych złudzeniach zakrawa na kpinę. Jest nijakim pod względem moralnym ateistą. Wyjeżdża do Paryża z mężatką, tam się "rozczarowuje". Próbuje swoich sił jako autor i dziennikarz i tu też jest świetny materiał na powieść - tylko, że autor pisze tak jak pisze. Libertyńsko-infantylnie. Brzmi to wszystko jak pochwała niecnoty albo hultajstwa. Prowadza się z aktorkami. Jako dziennikarz też się "rozczarowuje" gdy okazuje się, że dla interesu można raz kogoś atakować, a raz pochwalić. Tyle, że on sam nie jest lepszy. Po śmierci kochanki wraca na prowincję, gdzie dowiaduje się o problemach szwagra, w które ten został wpędzony przez głównego bohatera. Nie potrafiłem czuć sympatii do jakiejkolwiek postaci. Szczerze - są setki bardziej wartościowych książek.

Czy ja lubię Balzaca? Na pewno nie. Straciłem złudzenia co do niego. To mogłoby być arcydzieło, gdyż książka jest napisana pięknym językiem. Gdyby nie nieznośnie libertyńskie podejście autora. Czasem miałem wrażenie jakbym czytał subtelnego markiza de Sade. Główny bohater - Lucjan jest typem egoisty. A pisanie w jego przypadku o straconych złudzeniach zakrawa na kpinę. Jest...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Teatr zwany życiem odsłonił przede mną kurtynę a moim oczom ukazał się mały wycinek ogromnego zbioru "Komedii ludzkiej". Swym paryskim dowcipem ujęła mnie rasa wykwintnej literatury. Zjednała śmiechem przez łzy, zauroczyła dobrym smakiem i subtelnymi błyskami rzucanymi przez prowincjonalnego dandysa. Scena na której umieścił swych bohaterów Honoriusz Balzak, aż skrzy się od mozaiki charakterów, dźwigających na swoich barkach sławę Paryża i małomiasteczkowość Angoulême. Szlachetna wiara nazwana złudzeniem uświadomiła mi, jak wielkie trzeba mieć szczęście aby zaistnieć pośród ludzi spragnionych cudzych pieniędzy i sławy. Mało tego, ukazała potrzebę ogromnej odwagi niezbędnej do tego, żeby wypłynąć na zdradzieckich wodach intryganckiego świata. To komedia i dramat spotkały się w tych niespokojnych zakątkach francuskiej literatury i w jednym dziele pokazały skomplikowaną maszynerię egzystencji.

"Stracone złudzenia" są tak wielką zabawą słowem pisanym, jak potężna jest w nich porcja emocji. To ciernista droga dla geniuszy pokroju Lucjana Chardona. Stanowią połączenie wysokiej inteligencji emocjonalnej z mętnym dnem różnic klasowych. Dzięki tym niemożliwym do przebycia społecznym progom, Balzak czyni głębokie analizy. Rozkłada na czynniki pierwsze wszelkie zależności, wynikające z istnienia ludzi bogatych i biednych, naiwnych i pewnych siebie, chciwych i gotowych do poświęceń. Poświęca dużo czasu ofiarom nielitościwych barier, jest w stanie co chwilę wywołać modne w tamtych czasach omdlenie. W atmosferze pisanych przez damy chłodnych bilecików, wznosi się na wyżyny słowa tworzonego prozą. Balzak jest królem manier nawet wtedy, kiedy musi się zmierzyć z bagnem zdrady.

Na początku chciałem porównywać Stendhala do Balzaka. Myślałem o tym, żeby za pomocą przeciwieństw ukazać, który z nich dzierży palmę francuskiej literatury tego samego okresu. Jednak doszedłem do wniosku, że ci pisarze wzajemnie się uzupełniają, jedynie malując innym odcieniem te same kolory ludzkich charakterów. Spotkamy u nich podobne emocje, te same żądze zawiadujące losami spragnionych władzy i sławy. Stendhal może tylko stawia nieco większy nacisk na wrażliwość zagubionych amatorów rozgłosu, gdy Balzak na chłodno i metodycznie potrafi opisać piękno błyszczącego świata. Honoriusz Balzak to rozpływający się w szczegółach analityk a Stendhal jest romantykiem u którego ruiny marzeń może bardziej wystrzelają w niebo.

Czytając "Stracone złudzenia" trzeba się przygotować na obecność paryskiej cyganerii, na której przykładzie można podejrzeć mechanizmy zarządzające rynkiem prasy i księgarni. Warto też wtedy zadać pytanie o sumienie. Czym jest ten balast dla ludzi z pierwszej połowy XIX wieku, dla wszystkich pragnących przejścia z nędzy do dostatku. Zaglądając do głębi dziennikarskiego życia, francuski pisarz łapie swoich bohaterów na lep pochlebstw i roztacza przed nimi rozkosze dandysowskiej zabawy. Im więcej się ich złapie w sieci utkane z intryg, tym mocniejszych upokorzeń będą musieli doznać ci próżni ludzie. Czy szlachetna inteligencja oprze się pokusom arystokratycznych salonów? Czy piętno geniuszu wygra z miałkością ludzkich słabości? Sami się przekonajcie nie zważając na opasłe tomiszcze powieści Honoriusza Balzaka.

Teatr zwany życiem odsłonił przede mną kurtynę a moim oczom ukazał się mały wycinek ogromnego zbioru "Komedii ludzkiej". Swym paryskim dowcipem ujęła mnie rasa wykwintnej literatury. Zjednała śmiechem przez łzy, zauroczyła dobrym smakiem i subtelnymi błyskami rzucanymi przez prowincjonalnego dandysa. Scena na której umieścił swych bohaterów Honoriusz Balzak, aż skrzy się od...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo dobra książka.W ciekawy i pouczający sposób ukazana krótka kariera człowieka i co z tego wynikło...Samo życie :(.

Bardzo dobra książka.W ciekawy i pouczający sposób ukazana krótka kariera człowieka i co z tego wynikło...Samo życie :(.

Pokaż mimo to

Co do tłumaczenia Boya-Żeleńskiego można mieć wiele zastrzeżeń, jako mniej lub bardziej odbiegającego od tekstu, ale wydanie książki Bellony bardzo mnie zawiodło. Liczne błędy pisowni nazwisk, literówki oraz zwyczajne błędy ortograficzne czynią lekturę irytującą. Bardzo przykre, że coś takiego zrobiono z dziełem Balzaka.

Co do tłumaczenia Boya-Żeleńskiego można mieć wiele zastrzeżeń, jako mniej lub bardziej odbiegającego od tekstu, ale wydanie książki Bellony bardzo mnie zawiodło. Liczne błędy pisowni nazwisk, literówki oraz zwyczajne błędy ortograficzne czynią lekturę irytującą. Bardzo przykre, że coś takiego zrobiono z dziełem Balzaka.

Pokaż mimo to

Ludzie nie powinni widzieć, jak się robi kiełbasę i politykę - powiedział ponoć Bismarck i najprawodpodobniej miał rację.

Balzac w "Straconych złudzeniach" mógłby dodać - człowiek nie powinien też znać kulisów "robienia" książek, przedstawień teatralnych i artykułów prasowych. Autor jest bezlitosny - mając do dyspozycji arsenał środków, jakie oferuje literatura realistyczna XIX wieku, pozwala zajrzeć w brudny, brutalny, przesycony obłudą i cynizmem świat głodnych sławy literatów, pazernych księgarzy i dziennikarzy ferujących zabójcze wyroki o kolejnych dziełach bądź przedstawieniach.

Francuski autor posiłkuje się sprawdzonym chwytem - bohaterem czyni naiwnego prowincjonalnego poetę, lokalną sławę, Lucjana, który w Paryżu szuka okazji do zabłyśnięcia. Uzbrojony w tomik słodkich wierszy usiłuje dobić się do bram poetyckiego raju. Szczęście, autentyczny talent i niezwykła uroda bohatera sprawiają, że Lucjan szybko trafia na ludzi odsłaniających przed nim realia rynku książki.

"Łatwo się pisze, a trudno sprzedaje" - mówi jeden z wpływowych księgarzy i to zdanie zdaje się patronować "Straconym złudzeniom." Książki to taki sam towar jak cegły lub drewno.

Nasz bohater długo opiera się diabolicznym wręcz praktykom, jakie obowiązują w świecie, do którego aplikuje. Z przerażeniem stwierdza, że jeden z najbardziej wpływowych dziennikarzy zionie nienawiścią do całego świata, bo... ma brzydką żonę i dwójkę jeszcze brzydszych dzieci. Recenzowanych tekstów nikt nie czyta.

Sukces premiery teatralnej w największym stopniu zależy od opłaconej wcześniej publiczności. Sam Lucjan szybko przekonuje się o sile swojego pióra - raz pod pseudonimem miażdzy (takie niewinne ćwiczenie stylistyczne) tomik wierszy znajomego, a potem tę samą książkę wychwala pod niebiosa, podpisując swoim nazwiskiem omówienie, i tym samym zyskując dozgonną wdzięczność autora.

Nic nie zależy od talentu, wszystko zależy od układu sił, jaki akurat obowiązuje na rynku książki. Początkowy idealista stopniowo traci skrupuły. Każda decyzja, każdy wybór spycha go wprost w objęcia demonów rynku, popularności i kompromisowości. Lekkie pióro zamienia się w narzędzie mogące niszczyć lub budować czyjąś karierę.

Balzac odsłaniając przed nami zaplecze literatury, kuchnię, skąd przynoszą nam pachnące farbą drukarską dzieła, podejrzanie milczy o jadalni, w której przesiadują odbiorcy sztuki. W "Straconych złudzeniach" czytelnicy lub widzowie są bezwolnym tłumem, stadem baranów gotowych rzucić się łapczywie na każdy co złośliwszy artykuł, by na jego (fałszywej) podstawie wyrobić sobie zdanie o poecie, dramaturgu lub aktorce. Nie jest to zbyt pochlebna diagnoza...

Czytając to arcydzieło realizmu pobiłem chyba prywatny rekord ilości zaznaczanych stron. Co chwilę łapałem się na tym, że z zabójczą precyzją Balzak opisuje rzeczywistość, którą... mamy tuż obok siebie.

Kto nam zagwarantuje, że literatury nie "robi" się dziś tak jak kiedyś? Czy te wszystkie literackie, teatralne, muzyczne sławy nie są aby tylko marionetkami, których sznurki trzymają łapska agentów, wydawców, jurorów i recenzentów?

Nagrody literackie, odznaczenia, złote płyty. To się przygotowuje na zapleczu właśnie.

Balzac nas ostrzega, czyni to z głębin XIX wieku, ale jego głos brzmi wyjątkowo czysto i wiarygodnym.

Ludzie nie powinni widzieć, jak się robi kiełbasę i politykę - powiedział ponoć Bismarck i najprawodpodobniej miał rację.

Balzac w "Straconych złudzeniach" mógłby dodać - człowiek nie powinien też znać kulisów "robienia" książek, przedstawień teatralnych i artykułów prasowych. Autor jest bezlitosny - mając do dyspozycji arsenał środków, jakie oferuje literatura...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Modelowy przykład powieści dojrzałego realizmu. Oglądamy jak w zwierciadle (tym, co to przechadza się po dziedzińcu) życie francuskie początku lat dwudziestych dziewiętnastego wieku. Szczególnie dobrze widzimy działalność wydawniczą, prasową i papierniczą. Ta pierwsza, jakże różna od naszej, kto by pomyślał, aby zarabiać na wierszach, poezji. A ponadto widzimy typy ludzkiej natury i pieniądz, jako sprężynę ludzkiej działalności, ba! wręcz moralności. Jakież to znajome! Jak przeczytałem tu http://www.lib.ru/INOOLD/BALZAK/illusinos.txt ''historia Lucjana Chardona [to] historia moralnego upadku uczciwości, szlachetnego, młodego człowieka, zaczynającego od pełnych zachwytu marzeń o tym, by służyć sztuce, pięknej i wiecznej, a kończącego samobójstwem w więziennej celi, zhańbionym i odrzuconym (''Blaski i cienie życia kurtyzany'').
Dowiadujemy się też co nieco o historii Francji, stronnictwach politycznych (rojaliści, liberałowie). I - jak przystało dla twórczości dojrzałego realizmu - także o strojach.

Modelowy przykład powieści dojrzałego realizmu. Oglądamy jak w zwierciadle (tym, co to przechadza się po dziedzińcu) życie francuskie początku lat dwudziestych dziewiętnastego wieku. Szczególnie dobrze widzimy działalność wydawniczą, prasową i papierniczą. Ta pierwsza, jakże różna od naszej, kto by pomyślał, aby zarabiać na wierszach, poezji. A ponadto widzimy typy ludzkiej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W sumie książka ku przestrodze. Wprawdzie żyjemy w innych czasach i miejscu, ale podejrzewam, że - pomijając pewne szczegóły - powieść ta wcale nie straciła na aktualności, jeśli chodzi o opis środowiska dziennikarskiego czy księgarsko-wydawniczego.

W sumie książka ku przestrodze. Wprawdzie żyjemy w innych czasach i miejscu, ale podejrzewam, że - pomijając pewne szczegóły - powieść ta wcale nie straciła na aktualności, jeśli chodzi o opis środowiska dziennikarskiego czy księgarsko-wydawniczego.

Pokaż mimo to