Druga część powieści kryminalnej z Skandynawii taka średnia,dobra akcja i trzyma w napięciu.
Dobry kryminał,a bez rewelacji.

Druga część powieści kryminalnej z Skandynawii taka średnia,dobra akcja i trzyma w napięciu.
Dobry kryminał,a bez rewelacji.

Wiarygodna historia opisana w kryminalnej powieści obyczajowej. Nic wymyślnego, przypadek w końcu okazał się banalny i to jest moim zdaniem duża zaleta książki. Nic na siłę, każdego może coś takiego spotkać. Wysłuchałam audiobooka i było to na tyle interesujące, że żadne czynności, które w tym czasie wykonywałam, nie oderwały mnie od słuchania i nie traciłam wątku. To kolejna wielka zaleta tej powieści:) No i autorka trochę feminizuje, co mi absolutnie nie przeszkadzało. Polecam każdemu, kto lubi zagadki kryminalne bez krwi, flaków, gwałtów, rzezi, rozkawałkowanych zwłok i innych wymyślnych cudów wydumanych przez autorów..

Wiarygodna historia opisana w kryminalnej powieści obyczajowej. Nic wymyślnego, przypadek w końcu okazał się banalny i to jest moim zdaniem duża zaleta książki. Nic na siłę, każdego może coś takiego spotkać. Wysłuchałam audiobooka i było to na tyle interesujące, że żadne czynności, które w tym czasie wykonywałam, nie oderwały mnie od słuchania i nie traciłam wątku. To...

Dosyć dobry kryminał, wciągająca akcja. Główna bohaterka, prawniczka, matka dwóch synów próbuje się zmienić swoje życie, uniezależnić od męża. Przypadkowo zostaje wciągnięta w wyjaśnienie tajemniczych morderstw.

Dosyć dobry kryminał, wciągająca akcja. Główna bohaterka, prawniczka, matka dwóch synów próbuje się zmienić swoje życie, uniezależnić od męża. Przypadkowo zostaje wciągnięta w wyjaśnienie tajemniczych morderstw.

Sandhamn to wyspa należąca do sztokholmskich szkierów. W powieściach gra rolę centrum wokół którego obracają się kolejne fabuły. Historie te, to policyjne procedurale z wyraźnie zaznaczonymi aspektami obyczajowymi oraz sferą prywatną głównych bohaterów, która z tomu na tom ewoluuje - zmieniają się partnerzy, dzieci rosną, zdarzają się rozwody, poznajemy coraz lepiej historie postaci, itp. Co nie dziwne, nakręcono serial.

Konstrukcyjnie rzecz wygląda tak - główny bohater, inspektor Thomas Andreasson wraz z grupą współpracowników, głównie zajmuje się żmudną, zazwyczaj przesiewową, robotą dochodzeniową, od czasu do czasu dorzucając drobny element w stylu Sherlocka Holmesa. Drugim głównym bohaterem jest Nora Linde, przyjaciółka Andreassona, którą ten zna od dzieciństwa, ich relacja jest stuprocentowo przyjacielska. Nora odpowiada za dwa aspekty. Po pierwsze jest ośrodkiem "miękkiego wypełniacza" czyli warstwy społeczno-obyczajowej, po drugie zaś, peryferyjnie zamieszana jest w każde śledztwo, jednak zawsze w sposób istotny. W efekcie mamy "nowoczesny" policyjny kryminał pomieszany ze szwedzką wersją "ojca Mateusza" w wydaniu kobiecym.

Warsztat literacki pani Sten jest całkiem przyzwoity, również aspekt konstrukcyjny nie jest najgorszy, choć tu czasem zdarzają się pewne niedociągnięcia. Bywa, że śledczy, z wielu opcjonalnych możliwości, skupiają się na tych, które rzeczywiście doprowadzają do rozwikłania zagadki, zaś odpuszczają (lub nawet zupełnie ich nie widzą) takie które sprowadziłyby śledztwo na manowce.

Pozycje świetne do słuchania w aucie - nie są zbyt proste, ale też nieszczególnie skomplikowane. Wysłuchałem w bardzo dobrej interpretacji Marii Seweryn.
7/10

Sandhamn to wyspa należąca do sztokholmskich szkierów. W powieściach gra rolę centrum wokół którego obracają się kolejne fabuły. Historie te, to policyjne procedurale z wyraźnie zaznaczonymi aspektami obyczajowymi oraz sferą prywatną głównych bohaterów, która z tomu na tom ewoluuje - zmieniają się partnerzy, dzieci rosną, zdarzają się rozwody, poznajemy coraz lepiej...

Książka w ogóle mnie nie wciągnęła, ale chyba dlatego że wcześniej obejrzałam serial i znałam zakończenie. Dam szansę kolejnym częściom.

Książka w ogóle mnie nie wciągnęła, ale chyba dlatego że wcześniej obejrzałam serial i znałam zakończenie. Dam szansę kolejnym częściom.

Akcja wlecze się jak flaki z olejem. Najprostsze rozwiązanie (przejrzenie kamer) to rzecz, którą szwedzka policja robi na samym końcu książki / dochodzenia. Komedia a nie kryminał. Z automatu uruchomiła mi się druga część. Słucham, ale już działa mi na nerwy.

Akcja wlecze się jak flaki z olejem. Najprostsze rozwiązanie (przejrzenie kamer) to rzecz, którą szwedzka policja robi na samym końcu książki / dochodzenia. Komedia a nie kryminał. Z automatu uruchomiła mi się druga część. Słucham, ale już działa mi na nerwy.

Jest upalny lipcowy poranek na Sandhamn. Ciało mężczyzny oplątane w rybacką sieć wypływa na ląd przy wschodnio-zachodnim brzegu wyspy Archipelagu sztokholmskiego. Tydzień później na wybrzeżu zostaje znalezione zmasakrowane ciało kobiety. Śledztwo prowadzi inspektor Thomas Andreasson z policji w Nacka.
Co łączy tych dwoje z Sandhamn? I jakie sekrety skrywa mała społeczność? Czy Thomas dręczony cierpieniem po stracie nowonarodzonego dziecka i rozpadzie małżeństwa podoła trudnej sprawie? Nieoczekiwanie z pomocą przychodzi mu przyjaciółka z dzieciństwa Nora Linde, która spędza lato na wyspie.

Jest upalny lipcowy poranek na Sandhamn. Ciało mężczyzny oplątane w rybacką sieć wypływa na ląd przy wschodnio-zachodnim brzegu wyspy Archipelagu sztokholmskiego. Tydzień później na wybrzeżu zostaje znalezione zmasakrowane ciało kobiety. Śledztwo prowadzi inspektor Thomas Andreasson z policji w Nacka.
Co łączy tych dwoje z Sandhamn? I jakie sekrety skrywa mała społeczność?...

Viveca Sten została przeze mnie odkryta dość późno i muszę przyznać, że nie będzie to moje ostatnie spotkanie z jej twórczością. Wraz z fabułą przenosimy się na spokojną szwedzką wyspę Sandhamn, gdzie wiele rodzin spędza swój wolny czas. Wszystko się zmienia, gdy zostają odnalezione zwłoki mężczyzny zawinięte w rybacką sieć. Kiedy za jakiś czas pojawiają się kolejne zwłoki to na letników i mieszkańców pada blady strach. Kto zabija i dlaczego? Na to pytanie musi znaleźć odpowiedź inspektor Thomas Andreasson z policji w Nacce. Do pomocy nieoczekiwanie będzie miał przyjaciółkę z dzieciństwa prawniczkę Norę Linde, która w tym samym czasie spędza swój urlop z rodziną.

Kryminały skandynawskie zawsze będą miały specjalne miejsce w moim sercu. Czytając "Na spokojnych wodach" czułam jakbym wróciła do bezpiecznej przystani. Fajerwerków nie było, ale czy zawsze muszą być?
Jeśli nie znacie polskiego serialu z 2014 roku "Zbrodnia" to obejrzyjcie bo pierwszy sezon powstał na podstawie tej książki. Uważam, że warto. Polecam.

Viveca Sten została przeze mnie odkryta dość późno i muszę przyznać, że nie będzie to moje ostatnie spotkanie z jej twórczością. Wraz z fabułą przenosimy się na spokojną szwedzką wyspę Sandhamn, gdzie wiele rodzin spędza swój wolny czas. Wszystko się zmienia, gdy zostają odnalezione zwłoki mężczyzny zawinięte w rybacką sieć. Kiedy za jakiś czas pojawiają się kolejne zwłoki...

Tradycyjny, dobry, solidny skandynawski kryminał. I chociaż tam autorów kryminałów jest jak grzybów po deszczu to kolejny całkiem udany debiut. Akcja toczy w małej, zamkniętej społeczności gdzie stali mieszkańcy się dobrze znają a nowi są pod baczną obserwacją. A jednak ma tu miejsce niezrozumiała zbrodnia, a potem kolejna i kolejna. Czy coś je łączy? Czy ci, którzy zginęli się znali? Akcja nie pędzi tu na złamanie karku ale powoli roztacza przed czytelnikiem nowe aspekty, nowe powiązania, nowe sytuacje, poszlaki i w końcu ślady. Emocje nie buzują jak gejzery ale cały czas trzymają w lekkim napięciu. z przyjemnością sięgnę po kolejny tom i sprawdzę jak dalej radzi sobie autorka.

Tradycyjny, dobry, solidny skandynawski kryminał. I chociaż tam autorów kryminałów jest jak grzybów po deszczu to kolejny całkiem udany debiut. Akcja toczy w małej, zamkniętej społeczności gdzie stali mieszkańcy się dobrze znają a nowi są pod baczną obserwacją. A jednak ma tu miejsce niezrozumiała zbrodnia, a potem kolejna i kolejna. Czy coś je łączy? Czy ci, którzy...

Bardzo mi ta książka "podeszła". Owszem, jest trochę naiwna, zbyt dużo w niej nieistotnych szczegółów, które powodują, że narracja staje się rozwlekła. Na końcu za to zdecydowanie za dużo się dzieje. Nie do końca dobrze zostały też napisane niektóre postaci, jak np. teściowa Nory - okropnie schematyczna osoba.
Ale lubię takie spokojne kryminały, bez pedofilii, bez zbędnej przemocy, kiedy śledztwo toczy się swoim torem, często utyka w martwym punkcie, a następnie jakiś żmudnie odnaleziony drobiazg pozwala na ruszenie naprzód. Podoba mi się to, że śledztwo jest opisane bardzo dokładnie, całe to poszukiwanie powiązań między zabitymi, że wszystko jest tak porządnie wytłumaczone.

Bardzo mi ta książka "podeszła". Owszem, jest trochę naiwna, zbyt dużo w niej nieistotnych szczegółów, które powodują, że narracja staje się rozwlekła. Na końcu za to zdecydowanie za dużo się dzieje. Nie do końca dobrze zostały też napisane niektóre postaci, jak np. teściowa Nory - okropnie schematyczna osoba.
Ale lubię takie spokojne kryminały, bez pedofilii, bez zbędnej...