Gdy już przyzwyczaimy się do skrótowej neurotycznej narracji, dostajemy bardzo ciekawą opowieść Kobiety. Syryjki wychowanej i niszczonej przez rodzinny konflikt dwóch okrutnych religii. Decydującej się na emigrację bez prawa powrotu. Jej obyczajowy bunt zdaje się być niezbędny do zdefiniowania na nowo własnej tożsamości. Czytając często przychodziły mi na myśl wspomnienia polskich emigrantów roku '68 czy '81. Dodatkowa gwiazdka za piękną okładkę.

Gdy już przyzwyczaimy się do skrótowej neurotycznej narracji, dostajemy bardzo ciekawą opowieść Kobiety. Syryjki wychowanej i niszczonej przez rodzinny konflikt dwóch okrutnych religii. Decydującej się na emigrację bez prawa powrotu. Jej obyczajowy bunt zdaje się być niezbędny do zdefiniowania na nowo własnej tożsamości. Czytając często przychodziły mi na myśl wspomnienia...

Po opiniach książki widzę, że każdy czytelnik dostrzega w niej co innego. I nie dziwię się, bowiem książka, jak dla mnie, jest zbiorem pojedynczych zdań, czasem jakby przypadkowo położonych koło siebie, oderwanych, ale oderwanych od duszy. Trzeba choćby małej iskry między duszami autora i czytelnika, żeby coś dla siebie wyciągnąć. Ale z tego ogniska leci wiele iskier. Na mnie spadła samotność, zawsze się przyczepi :)

Po opiniach książki widzę, że każdy czytelnik dostrzega w niej co innego. I nie dziwię się, bowiem książka, jak dla mnie, jest zbiorem pojedynczych zdań, czasem jakby przypadkowo położonych koło siebie, oderwanych, ale oderwanych od duszy. Trzeba choćby małej iskry między duszami autora i czytelnika, żeby coś dla siebie wyciągnąć. Ale z tego ogniska leci wiele iskier. Na...

Zbiór bardzo dobrych impresji, obrazujących życie wewnętrzne narratorki, która najpierw mierzyła się z trudnościami wynikającymi z urodzenia się w mieszanym religijnie małżeństwie, a potem - z tęsknotą za swoją ojczyzną, za oswojonym Damaszkiem. Kobieta rozkłada męczące ją uczucia na czynniki pierwsze, oszczędnie posługując się chronologiczną historią, operując bardziej metaforycznym, zwiewnym językiem, przybliżającym czytelnikowi jej wątpliwości. Bardzo rozumiem, bardzo nie poruszyła, a moje serce struchlało, gdy w ostatnim rozdziale napomknęła o tym, że śledzi Arabską Wiosnę w Tunezji i w Egipcie - następna była Syria, i Daesh i wojna... która trwa aż do dziś. Straszne uczucia towarzyszące czytaniu tych krótkich zdań - z dzisiejszą wiedzą. Książka nie dla wszystkich.

Zbiór bardzo dobrych impresji, obrazujących życie wewnętrzne narratorki, która najpierw mierzyła się z trudnościami wynikającymi z urodzenia się w mieszanym religijnie małżeństwie, a potem - z tęsknotą za swoją ojczyzną, za oswojonym Damaszkiem. Kobieta rozkłada męczące ją uczucia na czynniki pierwsze, oszczędnie posługując się chronologiczną historią, operując bardziej...

Piękna, poetycka. Książka o odnajdywaniu własnej tożsamości, o próbie opisania wolnego wyboru w stosunku do kulturowej przynależności. Czy wolna wola w tym aspekcie istnieje czy jest tylko pozorna, bo za bardzo zdeterminowani jesteśmy tym, czym nakarmiono nas w dzieciństwie?

Przez wszystkie niemal strony tej książki bohaterka wmawia czytelnikowi, że jest wolna i że jest to jej największa siła. Czym jednak jest wolność, skoro trzeba ją manifestować? Dla mnie bohaterka jest zniewolona swoją potrzebą wolności, nie ma życia poza tym.

Książkę czytać trzeba w skupieniu, jak poezję, bo każde słowo nasycone jest emocjami. Naprawdę polecam!

Piękna, poetycka. Książka o odnajdywaniu własnej tożsamości, o próbie opisania wolnego wyboru w stosunku do kulturowej przynależności. Czy wolna wola w tym aspekcie istnieje czy jest tylko pozorna, bo za bardzo zdeterminowani jesteśmy tym, czym nakarmiono nas w dzieciństwie?

Przez wszystkie niemal strony tej książki bohaterka wmawia czytelnikowi, że jest wolna i że jest to...

Po okładce i tytule myślałam,że biorę w ręce książkę,która mnie pochłonie..Niestety wielkie rozczarowanie,po kilku stronach miałam zamiar ja porzucić ale zostałam myśląc,że coś się rozwinie .Od dawna nie czytałam nic tak nudnego ...

Po okładce i tytule myślałam,że biorę w ręce książkę,która mnie pochłonie..Niestety wielkie rozczarowanie,po kilku stronach miałam zamiar ja porzucić ale zostałam myśląc,że coś się rozwinie .Od dawna nie czytałam nic tak nudnego ...

Gdyby ta książka miała inny tytuł i inną okładkę prawdopodobnie dałabym jedną, a może i dwie gwiazdki więcej. A może po prostu nie zrozumiałam tej książki. Wydawało mi się, że będzie o cielesności na tle kulturowym, o rozbieżnościach korzeni i dysonansie z tych rozbieżności wychodzącym. A było o czym innym. O poszukiwaniu tożsamości, o poszukiwaniu siebie, o duchowości. O miotaniu się, o tym kim jestem, skoro nigdzie do końca nie pasuję, bo matka czy ojciec jest skądinąd. Gdzie jest nasze miejsce? Zdecydujmy sami.

Gdyby ta książka miała inny tytuł i inną okładkę prawdopodobnie dałabym jedną, a może i dwie gwiazdki więcej. A może po prostu nie zrozumiałam tej książki. Wydawało mi się, że będzie o cielesności na tle kulturowym, o rozbieżnościach korzeni i dysonansie z tych rozbieżności wychodzącym. A było o czym innym. O poszukiwaniu tożsamości, o poszukiwaniu siebie, o duchowości. O...

Bardzo zachęcił mnie temat tej książki, a opis od wydawnictwa obiecywał powieść. Natomiast po 20 stronach zaczęły się jakieś majaki. Przeczytałam do końca ale lepiej nie było. .. wielka szkoda

Bardzo zachęcił mnie temat tej książki, a opis od wydawnictwa obiecywał powieść. Natomiast po 20 stronach zaczęły się jakieś majaki. Przeczytałam do końca ale lepiej nie było. .. wielka szkoda

"moje ciało nie ma historii' - jaki trafny tytuł bo w tej opowieści zabrakło mi jakiegoś składnika. Króciutkie impresje autorki z lat młodości, spowiedź "dziecięcia wieku", osoby rozdartej między chrześcijańskim wychowaniem a syryjskimi korzeniami nie wnoszą niczego odkrywczego ani ożywczego. Przyznam się że liczyłam na skandalizujący tekst, obrazoburczy jak poprzednie książki autorki. Tymczasem pisarka chce nam sprzedać nostalgię za krajem, bajeczkę o niemożności powrotu, historię swojej matki cierpiącej na "histerię polityczną". Topos wędrówki jest tu ważny, ale narratorka odrzuca tradycje Odysa, Ulissesa, ET jako fałszywe. Sensu mało w tych kawałkach, metafory żadnej odczytać nie mogłam, ot słowa słowa słowa bez znaczenia, bez głębszej refleksji. Ciekawe jest tylko zderzenie kultur- bohaterka z racji tego że pochodzi z mieszanego małżeństwa nigdzie nie jest u siebie, brakuje jej poczucia przynależności czy to do muzułmanów, czy to do chrześcijan.

"moje ciało nie ma historii' - jaki trafny tytuł bo w tej opowieści zabrakło mi jakiegoś składnika. Króciutkie impresje autorki z lat młodości, spowiedź "dziecięcia wieku", osoby rozdartej między chrześcijańskim wychowaniem a syryjskimi korzeniami nie wnoszą niczego odkrywczego ani ożywczego. Przyznam się że liczyłam na skandalizujący tekst, obrazoburczy jak poprzednie...