Książkę czyta się dość płynnie, pomimo typowo użytego tu akademickie stylu pisarskiego. Opisuje ona nieposłusznego obywatela oraz jego etyczne podstawy buntu.

Autor dokonał próby wyjaśnienia idei nieposłuszeństwa wobec prawa, która jest rzeczą wielce złożoną, gdyż powszechnie wiadomo, że może ona obejmować swoim zakresem przede wszystkim określenie przypadku złamania normy prawnej, ale już nieco rzadziej uwzględnieniem motywów towarzyszących osobom dopuszczającym się tego działania. Nieposłuszeństwo uznawane jest za szczególny rodzaj protestu lub sprzeciwu, wyraża on postawę buntu polegającego na różnicy poglądów na linii władza społeczeństwo, w związku z czym uznawany jest za poważny problem społeczny. Z treści książki możemy jednak wyczytać, że w przypadkach pierwszeństwa argumentacji nad ideą, nieposłuszeństwo postrzegane jest jako zjawisko pozytywne, gdzie jednostka podejmuje niemały wysiłek, aby działać na korzyść wspomnianej wzniosłej idei.

W przypadku moralnego podejścia do tematu, jakie autor ujął w treści, sprawca łamie prawo pod wpływem racji bardziej wzniosłych niż wzgląd na jego prywatny interes. Czyny takie nie przynoszą mu uznania społecznego, nie okrywają go sławą bądź niesławą, lecz zostaje on, jak to się dzieje w przeważającej liczbie przypadków, poddany takim samym konsekwencją prawnym, które są dla niego opłakane, zostawiając niesmak i nie przynosząc wymiernych korzyści. Jednak jak na pohybel władzy, profesor wskazuje w książce nielicznych, którym poprzez podjęcie aktów nieposłuszeństwa udało się na stale zapisać w gronie bohaterów (Martin Luther King, Henry David Thoreau, Mahatma Gandhi).

Książkę czyta się dość płynnie, pomimo typowo użytego tu akademickie stylu pisarskiego. Opisuje ona nieposłusznego obywatela oraz jego etyczne podstawy buntu.

Autor dokonał próby wyjaśnienia idei nieposłuszeństwa wobec prawa, która jest rzeczą wielce złożoną, gdyż powszechnie wiadomo, że może ona obejmować swoim zakresem przede wszystkim określenie przypadku złamania normy...