Książka jest kopalnią wiedzy o psychodelikach, badaniach, badaczach... Jeśli ktoś miał nadzieję, że przeczytanie książki da mu efekt podobny do zażycia LSD, to się rozczaruje. Książka zawiera wiele argumentów przeciwko obecnym regulacjom prawnym zakazującym posiadania/sprzedaży tych substancji. I tak myślę trzeba ją traktować, jako intelektualny oręż w walce ze złym i szkodliwym prawem.

Książka jest kopalnią wiedzy o psychodelikach, badaniach, badaczach... Jeśli ktoś miał nadzieję, że przeczytanie książki da mu efekt podobny do zażycia LSD, to się rozczaruje. Książka zawiera wiele argumentów przeciwko obecnym regulacjom prawnym zakazującym posiadania/sprzedaży tych substancji. I tak myślę trzeba ją traktować, jako intelektualny oręż w walce ze złym i...

Na wstępie należy zaznaczyć, że w żadnym wypadku nie jest to książka naukowa/popularnonaukowa. Jest to jest całkowite przeciwieństwo. Żadna z części tytułu, moim zdaniem, nie jest odzwierciedlona w treści książki.
Autor pretenduje do grupy tych, którzy ponoć wiedzą "jak zmienić umysł". (Niestety) Jako jeden z wielu w tej grupie postanowił o tym napisać.


Ta książka to w swej istocie mariaż trzech gatunków: reportażu historycznego opisującego losy "ojców założycieli" ruchu psychodelicznego z lat 50-tych i 60-tych, pamiętnika oraz księgi świadectw przemiany jaka się dokonała na (absolutnie wszystkich) użytkownikach psyclocybiny lub LSD, z którymi Pollan rozmawiał.


Reportersko Pollan wypada dość nieudolnie. Przedstawia fakty z przeszłości w sposób, którego nie potrafię zrozumieć - bohaterowie są mało wiarygodni pomimo olbrzymiej ilości szczególików, którymi nasączone są opisy ich życia, wyglądu i zachowania. Z opowiadania tych historii niewiele wynika. Wątki urywają się. Koncentracja na elementach historycznych jest bardzo duża - powiedziałbym, że męcząca. Nie liczyłem dokładnie, ale jestem pewien, że ponad połowa książki to opisy losów różnych ludzi, napisane encyklopedycznym, suchym stylem - mało poruszające, odczłowieczające.


Jako pamiętnikarz autor także nie chce nam ujawnić ani trochę ze swojego wnętrza i przemyśleń, pomimo, że ze szczegółami opisuje swoje "tripy" po psychodelikach.


"Księga świadectw" - fragmenty zawierające opisy doznań, których doświadczali kolejni bohaterowie książki Pollan'a to prawdziwa czytelnicza tortura. Wszystkie one są niemal identyczne, pojawiają się co chwilę i nie jest pewne czemu mają służyć. Pierwsze dwa opisy mogą robić wrażenie, ale dwudziesty drugi skłania do przerzucenia kilku stron bez czytania.


Nieco ciekawiej i bardziej naukowo robie się w końcowych rozdziałach (piąty i dalej),ale są to informacje, które każdy znajdzie w Wikipedii. Chciałoby się dużo więcej, skoro autor rzeczywiście rozmawiał z TYMI naukowcami "od psychodelików".
Po lekturze tej książki jestem zawiedziony i trochę zły, że dałem się nabrać maszynie marketingowej oczekując kompetentnego i porywającego opracowania tematu.

Na wstępie należy zaznaczyć, że w żadnym wypadku nie jest to książka naukowa/popularnonaukowa. Jest to jest całkowite przeciwieństwo. Żadna z części tytułu, moim zdaniem, nie jest odzwierciedlona w treści książki.
Autor pretenduje do grupy tych, którzy ponoć wiedzą "jak zmienić umysł". (Niestety) Jako jeden z wielu w tej grupie postanowił o tym napisać.


Ta książka to w...