Ciesz się tym, co masz.
Kiedy zorientujesz się, że niczego ci nie brakuje, cały świat będzie należał do ciebie.
Susan Spencer, młoda utalentowana dziennikarka, matka trójki dzieci i szczęśliwa żona, dowiaduje się, że jest nieuleczalnie chora. Nie chce jednak, aby ostatnie chwile jej życia przepełnione były smutkiem i rozpaczą. Postanawia przeżyć ten czas z radością i bez strachu. Bez chwila wahania wyrusza w podróż swoich marzeń, odwiedza dawno niewidzianych przyjaciół, odkrywa swoje greckie korzenie i przeżywa najpiękniejszy rok w swoim życiu. Podróż w nieznane zakątki świata pozwala jej odkryć w sobie odwagę i radość życia, które sprawiają, że każdy kolejny dzień jest piękniejszy!

Ciesz się tym, co masz.
Kiedy zorientujesz się, że niczego ci nie brakuje, cały świat będzie należał do ciebie.
Susan Spencer, młoda utalentowana dziennikarka, matka trójki dzieci i szczęśliwa żona, dowiaduje się, że jest nieuleczalnie chora. Nie chce jednak, aby ostatnie chwile jej życia przepełnione były smutkiem i rozpaczą. Postanawia przeżyć ten czas z radością i bez...

Amerykanka Susan Spencer była spełnioną matką, szczęśliwą żóną, a także kobieta sukcesu, Nie myślała o problemach zdrowotnych. Potem zdruzgotała ją wiadomość, że zapadła na stwardnienie zanikowe, czyli praktycznie dostałą wyrok śmierci. Jak pogodzić się z faktem, ze po kolei poszczególne funkcje ciała będa się wyłączać. Jak przygotować małoletnie dzieci na ewentualność przedwczesnej śmierci? Po amerykańsku skutecznie dziennikarka wziął się za realizowanie marzeń życie, przede wszystkim odbyła kilka podróży z najbliższymi jej ludźmi. Dla najmłodszego syna zachowa w pamięci pływanie z butlonosem na Florydzie. Będzie tropić swoje korzenie, zwłaszcza że okaże się, że facet, który ją wychował nei jest jej biologicznym ojcem. Może uda się przed śmiercią odnaleźć dzieciom najprawdziwszego dziadka, prawdopodobne Francuza, a może jeszcze ich babcia na tym skorzysta?
Z jednej strony rozumiem takie podejście do własnej śmiertelności, z drugiej tryskająca entuzjazmem autorka wydawała mi się na wskroś amerykańska, co może utrudnić odbiór jej wynurzeń przez polskich czytelników.
Generalnie podziwiam hart ducha, niepoddawanie się okrutnej przypadłości, cieszę się, że tworzyła piękne wspomnienia dla bliskich, pokazuje jak należy celebrować każdy moment. Oczywiście poruszy serce niejednej czytelniczki, matki dzieciom.

Amerykanka Susan Spencer była spełnioną matką, szczęśliwą żóną, a także kobieta sukcesu, Nie myślała o problemach zdrowotnych. Potem zdruzgotała ją wiadomość, że zapadła na stwardnienie zanikowe, czyli praktycznie dostałą wyrok śmierci. Jak pogodzić się z faktem, ze po kolei poszczególne funkcje ciała będa się wyłączać. Jak przygotować małoletnie dzieci na ewentualność...

Książkę świetnie mi się czytało. Polecam jest taka życiowa.

Książkę świetnie mi się czytało. Polecam jest taka życiowa.

Książka polecona mi przez koleżankę; na początku podeszłam z rezerwą, ale z każdym przeczytanym rozdziałem wciągała mnie coraz bardziej. Niezwykle optymistyczna. Książka o spełnianiu marzeń i cieszeniu się życiem niezależnie od okoliczności, nawet tych najgorszych, w obliczu śmiertelnej choroby. Pokazująca siłę i możliwości człowieka, determinację, ale też i akceptację tego, na co nie mamy wpływu. Polecam.

Książka polecona mi przez koleżankę; na początku podeszłam z rezerwą, ale z każdym przeczytanym rozdziałem wciągała mnie coraz bardziej. Niezwykle optymistyczna. Książka o spełnianiu marzeń i cieszeniu się życiem niezależnie od okoliczności, nawet tych najgorszych, w obliczu śmiertelnej choroby. Pokazująca siłę i możliwości człowieka, determinację, ale też i akceptację...

Amerykański, konsumpcyjny sposób postrzegania rzeczywistości.

Amerykański, konsumpcyjny sposób postrzegania rzeczywistości.

Wysoka ocena za dużo optymizmu po mimo walki z chorobą. Autorki już nie ma wśród nas, ale pozostawiła nie tylko swojej rodzinie ale i czytelnikom na świecie swoje wspomnienia z niełatwego życia jakie jej zafundowało ALS.

Wysoka ocena za dużo optymizmu po mimo walki z chorobą. Autorki już nie ma wśród nas, ale pozostawiła nie tylko swojej rodzinie ale i czytelnikom na świecie swoje wspomnienia z niełatwego życia jakie jej zafundowało ALS.

"Niezwykle optymistyczna i podnosząca na duchu książka" - przeczytałam na okładce książki. Do jakieś jej połowy byłam trochę zawiedziona. Jednak, gdy zmieniłam nastawienie, książka nabrała dla mnie formy, jaką ją stworzono. Dodała wiary w ludzi, napełniła optymizmem. A dlaczego?

"Dopóki nie powiem do widzenia" to autobiografia amerykańskiej dziennikarki, która zmaga się z rzadko spotykaną chorobą - ALS, czyli stwardnienie zanikowe boczne. Powoduje zanik mięśni i z czasem całkowicie obezwładnia. Ale nie o tym jest książka. To nie jest poradnik jak walczyć z chorobą, jak się z nią żyje czy jak jej zapobiegać. Autorka opowiedziała swoje wewnętrzne zmagania i ostatni rok życia. Nie był to ostatni, ale na tyle się nastawiła. Zmarła dopiero po trzech latach od wykrycia choroby. Kobieta nie zgadza się na leczenie, zamiast tego wyrusza w podróże, o których marzyła, odkrywa swoje korzenie, stara się uszczęśliwiać innych i przede wszystkim - żyje pełnią życia. W jej myślach nie ma miejsca na użalanie się nad sobą. Tylko przez chwilę była załamana, ale miała zbyt wiele spraw do załatwienia, by trwało to zbyt długo.

Urzekła mnie pomoc niesiona jej przez innych ludzi. Nikt jej nie zostawił w potrzebie, bynajmniej nic o tym nie pisze. Przyjaciele Susan byli w gotowości w każdej chwili. A jej mąż? Opiekował się nią przez cały czas, pomagał we wszystkim, w czym trzeba było, bo w miarę rozwoju choroby, kobieta mogła robić coraz mniej.

I wreszcie dążenie do spełnienia swoich marzeń. Podróże, prezenty dla bliskich, napisanie książki. Choć Susan szybko przestała chodzić, nigdy się nie zatrzymała. Jak dla mnie kobieta jest fantastyczna i naprawdę warto ją postawić sobie za wzór.

Książkę czyta się lekko i przyjemnie. Utwór jest podzielony na niedługie rozdziały, a to dla mnie ważne, gdyż lepiej mi się czyta. Daję bardzo mocne osiem i podpisuję się pod tym, że jest "Niezwykle optymistyczna i podnosząca na duchu".

http://sandrulinka.blogspot.com/2015/05/dopoki-nie-powiem-do-widzenia.html

"Niezwykle optymistyczna i podnosząca na duchu książka" - przeczytałam na okładce książki. Do jakieś jej połowy byłam trochę zawiedziona. Jednak, gdy zmieniłam nastawienie, książka nabrała dla mnie formy, jaką ją stworzono. Dodała wiary w ludzi, napełniła optymizmem. A dlaczego?

"Dopóki nie powiem do widzenia" to autobiografia amerykańskiej dziennikarki, która zmaga się...

czyta się szybko , autorka w obliczu choroby zwraca uwagę na drobiazgi których na codzień nie doceniamy. Warto przeczytać aczkolwiek nie zachwyciła mnie

czyta się szybko , autorka w obliczu choroby zwraca uwagę na drobiazgi których na codzień nie doceniamy. Warto przeczytać aczkolwiek nie zachwyciła mnie

"Nie zmuszaj realnego świata, żeby wpasował się w twoje marzenia. Rzeczywistość jest lepsza..."

Główna bohaterka-Susan,gdy dowiedziała się o swojej nieuleczalnej chorobie początkowo jest załamana,lecz postanawia przeżyć ten czas z radością i bez strachu,a ostatnie chwile swojego życia spędza na podróżach,odwiedza znajomych i dowiaduję się ciekawych rzeczy o swoich przodkach...

Wspaniała,wzruszająca książka :)

"Nie zmuszaj realnego świata, żeby wpasował się w twoje marzenia. Rzeczywistość jest lepsza..."

Główna bohaterka-Susan,gdy dowiedziała się o swojej nieuleczalnej chorobie początkowo jest załamana,lecz postanawia przeżyć ten czas z radością i bez strachu,a ostatnie chwile swojego życia spędza na podróżach,odwiedza znajomych i dowiaduję się ciekawych rzeczy o swoich...

Często jest tak, ze pewne książki wpadają mi w ręce przez przypadek, tak było i tym razem. Zachwycona koleżanka z pracy przyniosła mi ją z hasłem - "Super, koniecznie musisz przeczytać!", a ja po przeczytaniu 150 stron i przewertowaniu już reszty po prostu się rozczarowałam.
Abstrahując od głównej bohaterki, podziwiając jej determinację w zmaganiu się z nieuleczalną chorobą oraz opisane relacje, pełne miłości do dzieci i męża to reszta wydała mi się nudnawa.
Książka napisana lekkim piórem, zbyt dużo rozmaitych wątków, które momentami w ogóle mi się nie komponowały. A może książka ze względu na swą specyfikę bardziej jest do ogarnięcia przez Amerykanów?
Nie wiem, ale nie polecam specjalnie, są ciekawsze książki.

Często jest tak, ze pewne książki wpadają mi w ręce przez przypadek, tak było i tym razem. Zachwycona koleżanka z pracy przyniosła mi ją z hasłem - "Super, koniecznie musisz przeczytać!", a ja po przeczytaniu 150 stron i przewertowaniu już reszty po prostu się rozczarowałam.
Abstrahując od głównej bohaterki, podziwiając jej determinację w zmaganiu się z nieuleczalną chorobą...