Ciekawy opis człowieka honoru. Po śmierci żony, zostawiając dwuletnią córeczkę, prawdziwy książę zaciąga się jako zwyczajny chłop do wojska. Pomagał ludziom, i takim go pamiętano. Książka ciekawa, choć z punktu widzenia feminizmu trudno zrozumieć intencje księcia. Cóż, walka o niepodległą Polskę, skutą zaborami ważniejsza. Czy na pewno? Polecam.

Ciekawy opis człowieka honoru. Po śmierci żony, zostawiając dwuletnią córeczkę, prawdziwy książę zaciąga się jako zwyczajny chłop do wojska. Pomagał ludziom, i takim go pamiętano. Książka ciekawa, choć z punktu widzenia feminizmu trudno zrozumieć intencje księcia. Cóż, walka o niepodległą Polskę, skutą zaborami ważniejsza. Czy na pewno? Polecam.

Krótkie opowiadanko Conrada, pozwalające na chwilę odetchnąć od egzotycznych krajobrazów (o ile komuś takie wytchnienia potrzebne). W Księciu Romanie powraca autor w strony rodzinne, bo Conrad to przecież nie żaden Conrad, a Korzeniowski w Anglii osiadły. Krótkie opowiadanko skupia się na tematyce patriotyzmu i walki o wolność a tłem dla niego jest powstanie listopadowe.

Pod księciem Romanem S., o którym pisze Conrad, kryje się prawdziwa postać: Roman Stanisław Sanguszko (przynajmniej tak wykazało moje internetowe śledztwo, ważniejsze fakty z jego biografii zgadzają się z conradowską postacią, zakładam, że się nie mylę). Los nie oszczędzał księcia S. Po wspaniałej miłości, zakończonej jednak śmiercią ukochanej, popada on w apatię, zaczyna włóczyć się bez celu, tonie w stanach depresyjnych. Z całego tego marazmu wyrywa go dopiero wybuch powstania, napotkanie maszerującego wojska i poszczególnych powstańców, budzi w nim niepohamowaną miłość do ojczyzny. Bohater, jak na romantyka przystało, rzuca wszystkie posiadane dobra i w chłopim stroju (dla braku zaszczytów) rozpoczyna służbę w wojsku. A dalej... bitwy, bitwy, więzienie, procesy, katorga... Sprawdźcie Państwo sami, tekścik cokolwiek krótki.

Główną wartość opowiadania stanowi nie ono samo, ale raczej to, co przez nie Conrad mówi - komunikuje jakieś przywiązanie do ojczyzny, być może wizerunek tego zuchwałego patrioty miał jawić się angielskim czytelnikom nie mniej egzotycznie niż postaci Jima, czy Kurtza? Kto wie. Poza tym Conrad pisze tutaj raczej hymn pochwalny dla Sanguszki, stawia mu pomnik - tutaj wcale nie chodzi o zbudowanie jakiejś skomplikowanej, z krwi i kości postaci. Ma to - owszem swoje plusy - niemniej jednak ta jednowymiarowość, prostota postaci i opowieści czynią opowiadanie zaledwie przeciętnym.


PS - jestem krótko po lekturze zbioru poezji Sandora Petofi, węgierskiego poety i powstańca żyjącego i walczącego mniej więcej w tym samym czasie (no, nieco później, bo walczył i zginął w 1849). On tak jak bohater conradowskiego opowiadania, rzuca wszystko (w tym wciąż żywą żonę) i rusza w bój o wolność swojej ojczyzny, w którym to boju ginie. Jeśli takie postaci kogoś fascynują, zachęcam do sprawdzenia ognistej patriotycznej i miłosnej poezji Petofiego, rzecz wcale dobra, żywsza, pierwszoosobowa, rzec można, w stosunku do Księcia Romana.

Krótkie opowiadanko Conrada, pozwalające na chwilę odetchnąć od egzotycznych krajobrazów (o ile komuś takie wytchnienia potrzebne). W Księciu Romanie powraca autor w strony rodzinne, bo Conrad to przecież nie żaden Conrad, a Korzeniowski w Anglii osiadły. Krótkie opowiadanko skupia się na tematyce patriotyzmu i walki o wolność a tłem dla niego jest powstanie...