Głupia, ale zabawna.

Głupia, ale zabawna.

Nie wszystko mi się podoba w tej książce jeśli chodzi o treść, ale dzieci ją uwielbiają i szalona grafika wynagradza inne braki. w sumie na plus, ale dla rodziców i dziadków o mocnych nerwach (nasza babcia nie dała rady:) i dzieci obytych z nie-disneyowską grafiką

Nie wszystko mi się podoba w tej książce jeśli chodzi o treść, ale dzieci ją uwielbiają i szalona grafika wynagradza inne braki. w sumie na plus, ale dla rodziców i dziadków o mocnych nerwach (nasza babcia nie dała rady:) i dzieci obytych z nie-disneyowską grafiką

Dinozaurowi można wrzucić do paszczy kulkę papieru wyrwaną z zeszytu do matematyki, od zadań matematycznych rozboli go brzuch. Można też dreptać wokół niego naokoło, żeby jego długa szyja tak się skręciła, aż zrobi się na niej supeł. Te i jeszcze inne metody właśnie autorzy polecają aby pozbyć się dinozaurów ze swojej drogi;-) Polecam dla dzieci od najwcześniej ok 4 roku życia. Niektóre ilustracje są zbyt okrutne dla oczu młodszego dziecka a i nie wiem czy czterolatek powinien patrzeć na kości, czaszki już nieżywych zwierząt.

Dinozaurowi można wrzucić do paszczy kulkę papieru wyrwaną z zeszytu do matematyki, od zadań matematycznych rozboli go brzuch. Można też dreptać wokół niego naokoło, żeby jego długa szyja tak się skręciła, aż zrobi się na niej supeł. Te i jeszcze inne metody właśnie autorzy polecają aby pozbyć się dinozaurów ze swojej drogi;-) Polecam dla dzieci od najwcześniej ok 4 roku...

Zerkam na półkę, ale okładka książki napawa mnie niepokojem. Może to nie jest dobre rozwiązanie? Może właśnie po przeczytaniu tej książki dzieci będą nawiedzać częstsze koszmary? W końcu jednak zabieram "koszmarki" ze sobą. A co! Do odważnych świat należy!

"Strachy na lachy" to seria, która przedstawia najczęstsze koszmary senne naszych dzieci. Zresztą nie tylko senne... Dzieci mają niesamowicie rozwiniętą wyobraźnię i nieraz trudno im odróżnić fikcję od rzeczywistości. Seria, którą niedawno miałam szansę poznać, pomaga uporać się z lękiem, przed wampirami, pająkami, smokami, duchami itp.
Sięgając po książki, nie byłam pewna, czy zamiast oswoić dzieci z kreaturami, nie wzbudzę w nich jeszcze większego strachu. Zwłaszcza, że wcześniej Rafał nie wiedział kim jest wampir, czy czarownica . Na całe szczęście, moje wątpliwości szybko zostały rozwiane.
Książki z serii "Strachy na lachy" doskonale parodiują przerażające stwory. Wstęp zawsze nieco trzyma w napięciu - pokazując, że lęk przed daną rzeczą jest słuszny. Lecz już po chwili mamy rozwiązanie danego problemu - w końcu tytuł do czegoś zobowiązuje. Jak pokonać czarownicę? A no oczywiście rozpędzając się i odlatując na odkurzaczu. Jak pokonać ducha? Ochlapując go wodą, ale uważajcie - nie wydmuchujcie w ducha nos. W końcu to nie ładnie pomylić go z chusteczką do nosa. A wiecie jak pokonać wilka? Najlepiej krzyknijcie: Dupa! Wilk będzie tak przerażony naszym słownictwem, że czmychnie w siną dal.
Dzieci zanosiły się śmiechem zapoznając się z kolejnymi radami. Mało tego - jakiś czas lektura stała się częstą opowiastką na dobranoc. Nocnych koszmarów w tym czasie nie odnotowałam. Chociaż... Raz Oli przyśniły się węże, które pełzały po podłodze i usiłowały ją ukąsić. Po niespokojnej nocy dopytywała, czy w koszmarkowej serii ukazało się może coś na temat tych paskudztw. Tak więc czekamy na kolejne wydanie, tym razem z cyklu: Jak pokonać węże.

Zerkam na półkę, ale okładka książki napawa mnie niepokojem. Może to nie jest dobre rozwiązanie? Może właśnie po przeczytaniu tej książki dzieci będą nawiedzać częstsze koszmary? W końcu jednak zabieram "koszmarki" ze sobą. A co! Do odważnych świat należy!

"Strachy na lachy" to seria, która przedstawia najczęstsze koszmary senne naszych dzieci. Zresztą nie tylko...

Nie pamiętam, żebym się bała, gdy byłam mała. No może czasem gdy zasypiałam, gdy rozum już układał się do snu, a moja wyobraźnia rosła w siłę, to chowałam nogi pod kołdrą, żeby nie złapało ich coś, co mieszka w ciemności. Albo wtedy, gdy w piaskownicy zgubiłam klucz od domu i bałam się, że na pewno ktoś go znajdzie i przyjdzie te drzwi otworzyć. Albo wtedy, gdy w tajemnicy przed rodzicami z bratem i dwójką nocujących u nas przyjaciół, chcieliśmy oglądać horror. Tak dużo o tym mówiliśmy, że przeraziliśmy się już na reklamach i telewizor wyłączaliśmy trzymając się wszyscy za ręce.
Ale nie pamiętam, żebym miała jednego, stałego stracha. Nie pamiętam, by w szafie mieszkał tygrys, albo w łazience duchy, nie pamiętam, by w szpinaku mieszkały pająki, albo w bucie inne robaki.
Ale wiem, że takie strachy towarzyszą dzieciom często. Że w tej szafie mieszka coś, co na pewno je zje (pewnie dlatego, że lubią, gdy tata co wieczór z latarką zagląda do szafy i odgania). Albo gdy mama z butów przegania jakieś nieistniejące gąsienice, a już wręcz fantastycznie, gdy w ogóle da inne buty, bo tych akurat dziecko nie lubi. Te strachy są specyficzne, bo nie rosną z dzieckiem – najpierw są dużo wyższe – o głowę, albo nawet o dwie, ale potem szybko się kurczą i za jakiś czas ich w ogóle nie widać. Jednak w danym momencie, gdy akurat strach się urodził, jest poważnym problemem. Są różne sposoby walki – z duchami można walczyć wzywając pogromców duchów (albo wręczając dziecku maleńką, prywatną latarkę w ulubionym kolorze),z wilkami kupując psa wilczura (albo oglądając programy przyrodnicze, które koniecznie pokazują małe wilczki).
Ale co zrobić z dinozaurami? Albo z pająkami?
Jest kilka sposobów – od gilgania wielkiego diplodoka, poprzez wręczanie mandatów za złe parkowanie triceratopsowi, po badanie wielkości mózgu dimetrodona (nie jest za wielki...). Co do pająków – można je potraktować wodą, klejem, kapciem, albo latarką – zależy, jakie ma się oręże pod ręką. Tylko często są dodatkowe ofiary w ludności cywilnej (poklejony Spiderman, zniszczone wazony, czy wciągnięty odkurzaczem ulubiony kolczyk mamy)...
To książeczki z przymrużeniem oka, z rewelacyjnymi ilustracjami, takie które pozwalają dzieciom ukryć swoje strachy pod płaszczykiem uśmiechu, takie, z których – jestem przekonana, dzieciaki przerysowują pająki i dinozaury. Książki żarciki – lekkie i przyjemne.
Ta seria nie bez przyczyny nazywa się „strachy na lachy”. Szukając źródła tego powiedzenia, natrafiłam na dwie interpretacje. Jedna mówi o Lachach, jako praprzodków Polaków – rodzie silnym, mężnym, który niczego się nie bał. Druga o tym, że lach, to taki zgrubiony las i że to strach, który łatwo daje się w las wyprowadzić i tam już zostaje. Nie mniej jednak w obydwu wersjach ten strach to coś niepotrzebnego, co łatwo się daje zgnieść w kuleczkę i wyrzucić za okno. To strach do pokonania. I o tym są te książki - o tym, że wystarczy dobry trik, albo ręka mamy, zaciskająca dziecięcą dłoń, a przede wszystkim wiedza i duchy nagle idą straszyć w zamku, zamiast w łazience, a czasem wręcz okazuje się, że ich nie ma, wilki stają się zwykłymi kuzynami psów, które przecież są najlepszymi przyjaciółmi człowieka, okazuje się, że dinozaury wyginęły dawno temu i nie mogą już nikogo ugryźć, a pająk boi się nas bardziej, niż my jego.

Nie pamiętam, żebym się bała, gdy byłam mała. No może czasem gdy zasypiałam, gdy rozum już układał się do snu, a moja wyobraźnia rosła w siłę, to chowałam nogi pod kołdrą, żeby nie złapało ich coś, co mieszka w ciemności. Albo wtedy, gdy w piaskownicy zgubiłam klucz od domu i bałam się, że na pewno ktoś go znajdzie i przyjdzie te drzwi otworzyć. Albo wtedy, gdy w tajemnicy...

Zabawne i krótkie historyjki o tym jak radzić sobie ze strasznymi dinozaurami :) Ilustracje narysowane specyficznie, nie każdemu mogą się spodobać ale sam przekaz jest bardzo pozytywny :)

Zabawne i krótkie historyjki o tym jak radzić sobie ze strasznymi dinozaurami :) Ilustracje narysowane specyficznie, nie każdemu mogą się spodobać ale sam przekaz jest bardzo pozytywny :)