Zacznijmy od tego - dlaczego w ogóle zainteresowała mnie ta książka? Z pozoru nic niezwykłego. Cienka, czarna książeczka. Z pozoru nic wielkiego. A jednak coś mnie do niej ciągnęło - niestety, tylko początkowo. Mimo tematyki, która od samego początku mnie zainteresowała, jakoś nie mogłam zabrać się do tej książki. Są takie pozycje - człowiek musi je koniecznie mieć, a jak już je dostanie, leżą na półce czasami nawet nigdy nie przeczytane. Zerkałam w stronę regału i czułam wyrzuty sumienia z powodu leżącego tam Tetsu. Co jak co, ale jednym z moich dziwactw jest głębokie przekonanie, że przedmioty też jakoś tam czują. Spróbujcie przy mnie skrzywdzić pluszaka! W końcu jednak stwierdziłam: dosyć! Złapałam za książeczkę i jeszcze raz przejrzałam opis z tyłu. To on mnie tak zainteresował. Okładka jakoś nie rzuca się w oczy.

Co takiego jest w tej książce, że tak mnie zaciekawiło? Otóż tytułowy bohater - Tetsu - jest nikim innym, tylko męską prostytutką. Czy znacie dużo książek o takiej tematyce? Bo to jest pierwsza taka w moim długim, czytelniczym życiu. Grunt, to dobry pomysł. Podobno. Kiedy w końcu się odważyłam, dostałam historię o skrzywdzonym przez los chłopcu.

Kocham taniec tak bardzo jak malowanie. Nie wiem, czy poradziłbym sobie bez którejś z tych rzeczy.

Nie zdradzę Wam dużo o tej książce. Proponuje nie zagłębiać się w to, o czym dokładnie ona opowiada. Jest bardzo krótka, czego żałuję, gdyż bardzo przywiązałam się do Lily i Tetsu. Szczególnie do chłopca. Jego miłość do tańca i malarstwa urzekła mnie już na samym początku. Autorka idealnie opisuje uczucia, które on odczuwa, gdy zamyka oczy-- i zanurza się w swoim żywiole. Czytając, po prostu zatonęłam w tym natłoku wszystkiego.

Sama do końca nie wiem, co myśleć o tej książce. Aleksandra Dynus naprawdę dała mi do myślenia. To bardzo trudne - stwierdzić, co ja właściwie myślę na jej temat. Rzadko zdarza się, by po przeczytaniu brakowało mi słów. Zwykle od samego początku wiem - co napisać, czy polecić, wszystko. Chcąc określić ją jednym słowem użyłabym chyba wyrazu: dziwna. Chociaż... bardziej pasowałoby tu: zaskakująca. Nie dostałam tego, czego się spodziewałam. Ale czy to źle?

Tetsu nie jest książką dla wszystkich. Czułam się bardzo dziwnie czytając ją. Nienaturalnie. To wszystko nie mogłoby wydarzyć się naprawdę. Przynajmniej moim zdaniem. Cała historia jest strasznie nierealna. Może to tylko moje zdanie, ale nie wrócę już do tej książki. Nie czuję, bym zmarnowała czas na jej czytaniu, ale też za dużo nie zyskałam. Jest po prostu dobra. I nic więcej. Jedyne, co bardzo mi się spodobało to charaktery bohaterów. Każdy inny, wyjątkowy. Odmienny. Z pewnością trudno trafić na tak dobrze wykreowane postacie. Gdyby tylko historia była bardziej ciekawsza, byłabym zachwycona.

Ogólnie patrząc, to bardzo przeciętna książka, mimo oryginalnej tematyki. Wyląduje na półce i zapewne już nigdy jej nie przeczytam. Może kiedyś coś mnie ruszy i to zrobię, jednak jak na razie nie ma takiej opcji. Trochę wydaje mi się, że po prostu nie zrozumiałam tego, co chciała przekazać autorka. Nie wiem. Jak już pisałam, moje uczucia po przeczytaniu tej książki to wielka niewiadoma.

Zacznijmy od tego - dlaczego w ogóle zainteresowała mnie ta książka? Z pozoru nic niezwykłego. Cienka, czarna książeczka. Z pozoru nic wielkiego. A jednak coś mnie do niej ciągnęło - niestety, tylko początkowo. Mimo tematyki, która od samego początku mnie zainteresowała, jakoś nie mogłam zabrać się do tej książki. Są takie pozycje - człowiek musi je koniecznie mieć, a jak...