"Wada serca" Agnieszki Osieckiej z 1981 r.
Tomik z dedykacją.
Niby tylko 54 strony tekstów, a możliwości interpretacji zaprezentowanej przestrzeni minimum kilka.
Tomik romantyczny w podejściu i realizacji.
Finał do przewidzenia.
Podyktowany wadliwością serca.
Tym typem choroby, który zapoczątkował romantyzm.

Po co komu to było?
Ale być musiało.
I nic nikomu nie dało (?).

"Wada serca" Agnieszki Osieckiej z 1981 r.
Tomik z dedykacją.
Niby tylko 54 strony tekstów, a możliwości interpretacji zaprezentowanej przestrzeni minimum kilka.
Tomik romantyczny w podejściu i realizacji.
Finał do przewidzenia.
Podyktowany wadliwością serca.
Tym typem choroby, który zapoczątkował romantyzm.

Po co komu to było?
Ale być musiało.
I nic nikomu nie dało (?).

Czy to w zdaniach z pointą wyrwaną z codziennych rozmów, czy w błyskotliwym liryzmie, czy po prostu w pogodnym pożegnaniu wypowiedzianym w wersach żałości za uczuciami w niepożądanym kształcie - podmiotka liryczna chwyta chwilę w płochliwych, bezpośrednich zwrotach do drugiej osoby liczby pojedynczej, może do matki, a może do czytelniczki/czytelnika i nuci kołysanki, opowiastki, celowo nie wykańcza linijek słowami ani sensami: "Jakżeś niestały - / w niekochaniu. / Jakże niemiłość twoja - / krucha, / ileż powitań - / w pożegnaniu, / jak dobrze słyszysz, gdy nie słuchasz." Jak pięknie się to przeżyło, nie przeżywając.

Czy to w zdaniach z pointą wyrwaną z codziennych rozmów, czy w błyskotliwym liryzmie, czy po prostu w pogodnym pożegnaniu wypowiedzianym w wersach żałości za uczuciami w niepożądanym kształcie - podmiotka liryczna chwyta chwilę w płochliwych, bezpośrednich zwrotach do drugiej osoby liczby pojedynczej, może do matki, a może do czytelniczki/czytelnika i nuci kołysanki,...

Jakoś zawsze odsuwałam poezje Agnieszki Osieckiej, uznając je za miałkie i zbyt przesłodzone. Ale wiązało się to po prostu z ich nieznajomością. A raczej ze znajomością ograniczoną do piosenek Maryli Rodowicz i jej podobnych wykonawców. Dlatego po tomik "Wada ukryta", mimo iż niewielki, sięgnęłam z pewną dozą nieufności i westchnieniem skazańca. Zupełnie niesłusznie.

Trzeba mieć potężny talent, żeby w króciutkich, nie raz zaledwie kilkuwersowych wierszach, zawrzeć tyle bólu i goryczy, co u tej poetki. Czytałam kolejne utwory i coraz szerzej otwierałam oczy, notując sentencje - perełki. Jasne, głównym tematem jest rzeczywiście miłość, ale niewiele ma ona wspólnego ze słodyczą i uniesieniem. Więcej jest poczucia odrzucenia, zagubienia, wręcz przytłoczenia uczuciem, które zajęło serce wbrew rozsądkowi.

Ten tomik wydany został w latach 80., a więc przemawia w nim już dojrzała kobieta, doświadczona życiem i miłością. I pewnie dlatego tyle tu gorzkiego posmaku. Ale nie rozpaczy, raczej smutnego pogodzenia się z losem - przynajmniej częściowego...

Być może sięgając po wcześniejsze utwory poetki, znajdę w nich zupełnie inne wrażenia, inny klimat (co zresztą zrozumiałe). Ale po tej lekturze muszę się mocno pokajać i bić w pierś. I nadrobić zaległą lekturę poezji Osieckiej.

Jakoś zawsze odsuwałam poezje Agnieszki Osieckiej, uznając je za miałkie i zbyt przesłodzone. Ale wiązało się to po prostu z ich nieznajomością. A raczej ze znajomością ograniczoną do piosenek Maryli Rodowicz i jej podobnych wykonawców. Dlatego po tomik "Wada ukryta", mimo iż niewielki, sięgnęłam z pewną dozą nieufności i westchnieniem skazańca. Zupełnie...

Moja ulubiona książka Agnieszki Osieckiej. Czytałem ten tomik setki razy. Jedyny tom poezji, nie piosenek, lecz czystej poezji Osieckiej. Wiersze przeraźliwie smutne, opowiadające o skrajnej samotności i cierpieniu. Po przeczytaniu utworu "Zabiegi" życie wywraca się do góry nogami.

Moja ulubiona książka Agnieszki Osieckiej. Czytałem ten tomik setki razy. Jedyny tom poezji, nie piosenek, lecz czystej poezji Osieckiej. Wiersze przeraźliwie smutne, opowiadające o skrajnej samotności i cierpieniu. Po przeczytaniu utworu "Zabiegi" życie wywraca się do góry nogami.