Z jednej strony chcemy być zdroworozsądkowymi naturalistami, którzy uznają autorytet fizyki w zakresie mówienia nam, z czego składa się świat i według jakich praw funkcjonuje. Z drugiej strony droga jest nam myśl, że nasze myśli, doznania i emocje są realnymi przyczynami wydarzeń zachodzącymi w tym fizycznym świecie (że na przykład moje poczucie bycia spragnionym jest prawdziwą, efektywną przyczyną tego, że nalałem sobie wody do szklanki). Jaegwon Kim w swoim bardzo wysokiej jakości eseju przygląda się doktrynie nieredukcyjnego fizykalizmu, by orzec, jak wiele może ona nam dać na polu pogodzenia dwóch wymienionych, bliskich nam intuicji. Bada, na ile nieredukcyjny fizykalizm naprawdę jest nieredukcyjny. I nie przynosi dobrych wieści. To znaczy jeśli nie uważasz, by istniały jakiekolwiek własności mentalne opierające się funkcjonalizacji, wtedy kłopot z głowy, jesteś krzepkim redukcjonistą i nic nie zakłóca twojego snu. Ale jeśli nie ma dla ciebie, tak jak dla mnie, drugiej równie bezspornej tezy jak ta, że istnieją własności mentalne niepoddające się funkcjonalizacji, i nie chcesz skończyć z epifenomenalizmem, który jest jedynie poetycką wersją eliminatywizmu, który z kolei efektywnie jest tym samym, co redukcjonizm, wtedy – Kim uzmysławia to z całą ostrością – musisz wybierać pomiędzy utrzymaniem przyczynowego domknięcia sfery fizycznej, a ocaleniem fenomenologicznego aspektu świadomości. Na bezkolizyjnej połączenie obu idei szans raczej nie ma.

Z jednej strony chcemy być zdroworozsądkowymi naturalistami, którzy uznają autorytet fizyki w zakresie mówienia nam, z czego składa się świat i według jakich praw funkcjonuje. Z drugiej strony droga jest nam myśl, że nasze myśli, doznania i emocje są realnymi przyczynami wydarzeń zachodzącymi w tym fizycznym świecie (że na przykład moje poczucie bycia spragnionym jest...