O udziale kobiet w wielkich wydarzeniach historycznych napisano już wiele. Niektóre z nich stały się symbolami postaw heroicznych, bezkompromisowych, żeby wymienić choćby francuską Joannę d’Arc czy polską Emilię Plater. Inne istnieją jedynie w pamięci historyków, monografistów rewolucji, wojen, powstań. W przykłady kobiecej aktywności na tym polu obfitują dzieje najnowsze – druga wojna światowa, wystąpienia opozycyjne wobec systemu komunistycznego po wojnie, stan wojenny. Szczególnie wiele w ostatnich latach pisano o udziale kobiet w opozycji solidarnościowej i konspiracji okresu stanu wojennego. Szeroko zajęła się tą problematyką Shana Penn przeprowadzająca na początku lat dziewięćdziesiątych rozmowy z uczestniczkami działalności podziemnej, za jej przykładem poszły polskie badaczki, przemawiają też niekiedy bohaterki tamtych wydarzeń .

O ile sam udział konkretnych kobiet w wydarzeniach historycznych jest udokumentowany dość dobrze, o tyle fenomen kobiecego doświadczania historii w zasadzie badaczy nie interesował. Również w literaturze feministycznej traktowany jest marginalnie. Badaczki feministyczne bardziej są zainteresowane informowaniem, co kobiety robiły i w jakie stereotypy ról płciowych się wpisywały, niż podejmowaniem refleksji nad kobiecym przeżywaniem, motywacjami ich decyzji uczestniczenia w historii i polityce oraz konsekwencjami tego typu aktywności w planie jednostkowej biografii i w planie szerszym, ogólnospołecznym.