Brandysa zapamiętałem z dobrze napisanej książeczki (właściwie noweli) Matka Królów. Liczyłem, że jego opowiadania będą równie dobre. I istotnie: pierwsze z nich, "Niedźwiedź", to autobiograficzna, hipernaturalistyczna wręcz historia o losach pisarza tuż po Powstaniu Warszawskim. Ale im dalej w las, tym gorzej. Choć "Żeberka" bronią się dowcipem, to cała reszta staje się bardzo przeciętna. Brandys nadmiernie komplikuje i psychologizuje, zwłaszcza w opowiadaniu "Jak być kochaną", które staje się po prostu niezrozumiałe. Do tego dochodzi trochę zmanierowany styl. Niestety, Brandys nie nadaje się do czytania ani jako pisarz rozrywkowy, ani jako artysta. Czarę goryczy przepełnia przegadane do granic możliwości "Sobie i państwu", osnute wokół pseudodylematów moralnych... Podsumowując: zbiór można przeczytać jako świadectwo epoki, ale nie wyniesie się z tego ani zbyt wiele treści, ani zbyt wiele przyjemności.

Brandysa zapamiętałem z dobrze napisanej książeczki (właściwie noweli) Matka Królów. Liczyłem, że jego opowiadania będą równie dobre. I istotnie: pierwsze z nich, "Niedźwiedź", to autobiograficzna, hipernaturalistyczna wręcz historia o losach pisarza tuż po Powstaniu Warszawskim. Ale im dalej w las, tym gorzej. Choć "Żeberka" bronią się dowcipem, to cała reszta staje się...