Przebudzenie Arkadii

"...w przejściu ukazała się stewardesa z bramki na lotnisku. – Panienka nie chce podnieść żaluzji na oknie, a ja chciałbym zobaczyć chmury – powiedział. – A przy okazji nachylić się nade mną i wgapić się w mój dekolt – zauważyła Rosa. – To śmieszne! – odparł mężczyzna, nie patrząc Rosie w twarz. Pełne powątpiewania spojrzenie stewardesy prześlizgnęło się po czarnej bluzce dziewczyny. – Dopiero będzie śmieszne – powiedziała Rosa uspokajająco. – Bez obaw. – Przecież ja chciałbym tylko zobaczyć chmury – powtórzył mężczyzna. – Moje miejsce przy oknie, więc i moja żaluzja. – Co za bzdura. Przecież okno nie należy do pani miejsca. – A chmury do pana programu rozrywkowego."

Co tu się zadziało... Powiem wam, że pierwszy raz - innego nie pamiętam - przytrafiała mi się książka tak nierównomierna. Była co prawda Droga Królów, którą z początku chciałam sobie odpuścić, a na końcu stwierdziłam, że jest zajebista, tyle, że w przypadku Przebudzania Arkadii było na odwrót.
Co nie było dobre.

Właściwie nie pamiętam czy wypadł orzeł czy reszka, wiem natomiast, że wypadła Arkadia zamiast Mary Dyer. Teraz się zastanawiam, czy ta druga książka nie byłaby lepsza.
Ale o tym, wkrótce się przekonam.

Zaczęło się dobrze. Autor opisywał szczegółowo, ale bez przesady, na co się ucieszyłam. Przedstawił nam zadziorną, pewną siebie bohaterkę z problemami, ale też ciętym językiem. Szczęście, że później fabularnie udowodnił nam to, co przedstawił wcześniej w opisie. Potem była realistycznie opisana włoska wyspa, że aż się czuło jej klimat, wprowadzenie do świata mafijnego, opis potężnych, bogatych rodów, pojawił się także tajemniczy drugi bohater i zalążek wątku fantastycznego. Wszystko to zapowiadało coś naprawdę ciekawego.
Czyżby to była ta książka? Podobna do Wrogiej miłości, ale o wiele lepiej i poważniej rozpisana? Moje nadzieje wreszcie się spełniły?
Niet.

Do jednej trzeciej było dobrze, nawet bardzo dobrze, wręcz prawie zajebiście. Czytałam z zaciekawieniem. Potem jednak coś się odmieniło...

Z początku wszystkie właściwie czynniki zostały spełnione. Pozostało tylko czekać na rozwój akcji. I ta w jakiś swój sposób się rozwinęła, jednak ukazując momentami na tyle dziwne i wręcz odrealnione rzeczy, że nawet pod wątek fantastyczny nie dało się tego podpiąć.
Trzeba przyznać, że autor popłynął... na głębokie wody, skąd wyspy widać nie było.
Tak, chodzi mi o tą sytuacje na wyspie. Wszystko jest całkiem w porządku a tu nagle... STRZELANINA, wyskakuje niczym diabeł z pudełka, laski z giwerami, helikopter z ciotką, z którą Rosa mieszkała pod jednym dachem, a przez całą książkę rozmawiała raptem raz, podobnie jak ze swoją siostrą.
Potem był ten pościg na motorach... i znowu wszędzie krew. Potem więcej krwi, wszyscy martwi, cholera wie o co komu chodzi. Kompas moralny i wartościowy szaleje i nic nie ma sensu.
A w trakcie tego wszystkiego nasza Rosa straciła na charakterze. Przestała zachowywać w sposób, który zdefiniował ją z samego początku i to bez konkretnego powodu. Stała się nijaka. Po prostu była i tyle.
Do tego wszystkiego doszedł brak emocjonalności. Coś, co z początku było przedstawiane jako problem, czy wielka tajemnica, kiedy wreszcie dochodziło do konfrontacji wszystko brało w łeb i nie otrzymaliśmy oczekiwanego wcześniej ładunku emocjonalnego. Bo to, co uważaliśmy za ważne finalnie zostało potraktowane po macoszemu.

Tak więc początek był świetny potem wszystko wzięło w łeb. Fabuła potoczyła się po równi pochyłej i robiło coraz bardziej nudno i rozczarowująco.
I tak się ciągnęło, aż do samego końca.

W Drodze królów początek był ciężki, a zakończenie zajebiste, co sprawiło, że miałam chęć sięgnąć po drugi tom.
Tutaj mamy odwrotną sytuację.
Ni cholerę nie chce mi się sięgać po drugi tom.

"...w przejściu ukazała się stewardesa z bramki na lotnisku. – Panienka nie chce podnieść żaluzji na oknie, a ja chciałbym zobaczyć chmury – powiedział. – A przy okazji nachylić się nade mną i wgapić się w mój dekolt – zauważyła Rosa. – To śmieszne! – odparł mężczyzna, nie patrząc Rosie w twarz. Pełne powątpiewania spojrzenie stewardesy prześlizgnęło się po czarnej bluzce...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo dobrze się czyta, przyciąga uwagę.
Zbuntowna nastolatka po pewnych przejściach, o niezmiernie silnej woli i charakterze, która stawia czoło spóściźnie rodzinnej.
Przynależność do mafii i zmiennokształtnych, a w tle rozwijająca się, zakazana miłość.

Bardzo dobrze się czyta, przyciąga uwagę.
Zbuntowna nastolatka po pewnych przejściach, o niezmiernie silnej woli i charakterze, która stawia czoło spóściźnie rodzinnej.
Przynależność do mafii i zmiennokształtnych, a w tle rozwijająca się, zakazana miłość.

Pokaż mimo to

Książkę znalazłam na półce w bibliotece, spodobał mi się opis i postanowiłam wypożyczyć.
Już od pierwszych stron nie mogłam się od niej oderwać, uwielbiam tematykę mitów a podobnego motywu jeszcze nie czytałam.
Historia bardzo mi się podobała i trawiła idealnie w mój gust :)

Książkę znalazłam na półce w bibliotece, spodobał mi się opis i postanowiłam wypożyczyć.
Już od pierwszych stron nie mogłam się od niej oderwać, uwielbiam tematykę mitów a podobnego motywu jeszcze nie czytałam.
Historia bardzo mi się podobała i trawiła idealnie w mój gust :)

Pokaż mimo to

Książka niesamowicie mnie "wciągnęła" pomimo, że nie przepadam za fantastyką, jest fajnie napisana i już zamówiłam 2 kolejne części. Gorąco polecam na wakacje!

Książka niesamowicie mnie "wciągnęła" pomimo, że nie przepadam za fantastyką, jest fajnie napisana i już zamówiłam 2 kolejne części. Gorąco polecam na wakacje!

Pokaż mimo to

Rosa Alcantara próbując uciec od problemów i błędów przeszłości, postanawia odwiedzić swoją ciotkę, która mieszka na Sycylii. Kobieta już dawno próbowała namówić bratanicę na przeprowadzkę do niej, tak jak zrobiła to Zoe, siostra Rosy. Młoda dziewczyna nie była przekonana, co do tego wyjazdu i szybko zorientowała się, że nie była to najlepsza decyzja. Rosa trafia prosto w środek mafijnego środowiska, gdzie sycylijskie rody od dawna toczą ze sobą walki.

W drodze na Sycylię Rosa przypadkiem poznaje Aleksandra Carnevare - przystojnego młodzieńca, który w pewien sposób ją intryguje. Szybko okazuje się, że chłopak nie pozostanie jedynie nieznajomym z samolotu, a znajomość ta nie uzyska aprobaty u rodzin Rosy i Aleksandra. Carnevare to ród, który jest odwiecznym wrogiem Alcantarów.

Młoda dziewczyna musi się mierzyć nie tylko z ciągłym kontrolowaniem i zabranianiem spotkań z nowym znajomym. Dowiaduje się, jakie niemoralne interesy prowadzi jej ciotka, czego Rosa nie potrafi zrozumieć. Co bardziej szokujące, dziewczyna poznaje prawdę o swoim pochodzeniu i okazuje się, że rody zamieszkujące wyspę nie są zwykłymi rodzinami.

Rosa zostaje wciągnięta w walkę o władzę, musi poradzić sobie z sekretami, które skrywa jej rodzina i faktem, że Aleksandro nie jest z nią do końca szczery. Do jakich środków będzie się musiała posunąć? I komu w tym świecie może ufać?

Tuż po przeczytaniu tej książki wspominałam, że trudno jest mi cokolwiek o niej powiedzieć - nie do końca wiedziałam, co o niej myśleć. Była jednocześnie wciągająca i irytująca.

Nie spodobał mi się sposób, w jaki autor wprowadził nas w świat Arkadii. Było to sztuczne, trochę tak, jakby autor wymyślił sobie pewien świat, ale nie do końca potrafił go przedstawić. Nie podobało mi się prowadzenie fabuły. Ponad to niektóre zdania miały taką konstrukcję, że aż ciężko było to czytać - chociaż wydaje mi się, że to akurat jest winą tłumaczenia.

Miałam również problem z główną bohaterką. W pierwszych kilku rozdziałach była twardą dziewczyną z charakterem, dzięki czemu myślałam, że będzie ciekawą postacią. Ale zaraz potem zrobiła się "nijaka" - niby sprzeciwia się ciotce, niby walczy ze "złem" i wymachuje pistoletem, ale trudno ją scharakteryzować w jakikolwiek sposób, a momentami robi się wręcz irytująca.

Mimo tych przeszkadzających mi elementów, książkę czytało się dość szybko - przez co nie wiedziałam jak ją ocenić. Każdy kolejny rozdział ujawnia coś nowego, co nie pozwala odłożyć książki i zmusza do czytania następnych rozdziałów. Czy polecam tę książkę? Wydaje mi się, że każdy musi się przekonać sam. Mnie miejscami odrzucała i wiem, że to nie była pozycja dla mnie, ale - kto wie - może niektórzy z was polubią ten świat i okaże się dla was idealny.

Rosa Alcantara próbując uciec od problemów i błędów przeszłości, postanawia odwiedzić swoją ciotkę, która mieszka na Sycylii. Kobieta już dawno próbowała namówić bratanicę na przeprowadzkę do niej, tak jak zrobiła to Zoe, siostra Rosy. Młoda dziewczyna nie była przekonana, co do tego wyjazdu i szybko zorientowała się, że nie była to najlepsza decyzja. Rosa trafia prosto w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Aby po przerwie zacząć na nowo czytać...idealna do tego

Aby po przerwie zacząć na nowo czytać...idealna do tego

Pokaż mimo to

Rosa ucieka z Nowego Jorku, by zamieszkać na jakiś czas u swojej ciotki, na Sycylii. Nie ma jednak pojęcia w co się pakuje. Jej rodzina to jedna z mafijnych rodzin, za którą kryje się mitologiczna tajemnica Arkadii.
Gdy w samolocie poznaje Alessandra nie ma pojęcia, że powinna nienawidzić tego tajemniczego młodzieńca, który prędko zaczyna ją interesować.

Miałam plan niezwykle radośnie zacząć ten tekst. Niestety, w czas się zorientowałam, że przez to zaspoilerowałabym połowę historii, a tego zdecydowanie nie chce. Cóż, taki los recenzenta! Dlatego wybaczcie, musimy zacząć dość sztampowo.
„Przebudzenie Arkadii” zdecydowanie nie jest najgorszą młodzieżówką jaką czytałam – za to jest jedną z tych, która niespodziewanie mnie po prostu wymęczyła. Niby styl autora jest lekki, niby powinno być przyjemnie, a jednak nie umiałam w tą historię się wgryźć aż do końca.
Autor – bo mimo tendencji, tę książkę napisał mężczyzna – wziął na tapet połączenie kilka ciężkich tematów. Włoska mafia, problemy rodzinne, wegetarianizm, dorastanie, romans, aborcja i gwałt z domieszką fantastyki, wrzucone do jednego wora to naprawdę wybuchowa mieszanka. Niestety, moim zdaniem nie do końca to wychodzi: przy tym wszystkim styl Meyera jest zbyt młodzieżowy, by całość mogła wybrzmieć, zaś młoda bohatera zbyt głupia i naiwna, by pasowała do tak brutalnego świata.
W pewnym sensie jest to typowa historia o emo-samotniczce, zakochującej się w tajemniczym chłopaku, tylko dla dramatyzmu podkoloryzowaną mocnymi dylematami bohaterki. Niestety, Rosa nie jest dojrzała jak na swój wiek: to kleptomanka, która ucieka od wszystkiego, zamiast wziąć sprawy w swoje ręce. Jej naiwność często doprowadza do nieprzyjemnych sytuacji, a jak na nastolatkę przystało, zakochuje się niemal od ręki, [SPOILER] mimo że dopiero co była w depresji po stracie dziecka [KONIEC SPOILERA]. Przy tym wszystkim choć jest wegetarianką bardzo lubi szynkę, co w pewnym momencie nieźle mnie rozbawiło.
Ona po prostu nie pasuje do tak poważnego świata, który przez młodzieżowość został niezwykle spłaszczony. Autor próbował wprawdzie oddać „mroczne” klimaty, ale jakoś nie byłam w stanie uwierzyć w tę mafię i powody, dla których w ogóle do niej dołączyła. Zaś sam wątek fantastyczny jest na moje oko dość naciągany i nijaki.
To chyba te rzeczy sprawiły, że wcale nie miałam ochoty po książkę sięgać po jej zamknięciu. Męczyła mnie ta cała poważna otoczka i próba wyciśnięcia z tematu czegoś więcej, niż „po prostu młodzieżówki”.
Niemniej, to wszystko do pewnego stopnia działa. Temat mafii ma prawo zaciekawić, a czająca się w tle zagadka i romans może pociągać. Wbrew pozorom, nie ma tu aż tylu absurdów, ile można znaleźć w innych dziełach tego typu, a za w ogóle próbę poruszenia trudniejszych kwestii należą się autorowi może niewielkie, ale jednak – gratulacje. Nie spodziewajcie się jednak realnie przedstawionego świata mafii i porządnej lektury. Na Boga, to w końcu młodzieżówka :)
Osoby lubiące młodzieżówki i zainteresowane tym tematem mogą ją sprawdzić: pewnie poczujecie się zadowoleni z lektury. Ja jednak po prostu chce czegoś innego od książki, a temat tej nie bardzo wpasował się w moje gusta.

Rosa ucieka z Nowego Jorku, by zamieszkać na jakiś czas u swojej ciotki, na Sycylii. Nie ma jednak pojęcia w co się pakuje. Jej rodzina to jedna z mafijnych rodzin, za którą kryje się mitologiczna tajemnica Arkadii.
Gdy w samolocie poznaje Alessandra nie ma pojęcia, że powinna nienawidzić tego tajemniczego młodzieńca, który prędko zaczyna ją interesować.

Miałam plan...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka w sumie przyjemna, dobrze się czyta, nie obciąża, lekka, na miły wieczór. No właśnie, w sumie tyle. Nie wiem jak to jest, ale im starsza jestem, tym bardziej irytują mnie w książkach bohaterskie nastolatki, które wykazują się odwagą i rozumem większym niż niejeden dorosły :D Trochę mało realne. No ale jeśli to ominąć to całkiem w porządku :)

Książka w sumie przyjemna, dobrze się czyta, nie obciąża, lekka, na miły wieczór. No właśnie, w sumie tyle. Nie wiem jak to jest, ale im starsza jestem, tym bardziej irytują mnie w książkach bohaterskie nastolatki, które wykazują się odwagą i rozumem większym niż niejeden dorosły :D Trochę mało realne. No ale jeśli to ominąć to całkiem w porządku :)

Pokaż mimo to

Na więcej recenzji zapraszam na mojego bloga: http://gwiezdnekroniki.blogspot.com/ :)

Dziś przychodzę do Was z recenzją książki, która bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła. Sięgając po "Przebudzenie Arkadii" nie do końca wiedziałam, czego się spodziewać, ale już po pierwszych rozdziałach lektura wciągnęła mnie bez końca.

Zostawiając za sobą bolesne wspomnienia, nastoletnia Rosa przenosi się z Nowego Jorku do ciotki i siostry mieszkających na Sycylii. Nieświadoma sytuacji na miejscu, trafia w sam środek okrutnego świata mafii i trwającej od lat walki największych sycylijskich rodów. Z czasem dziewczyna odkrywa, że wszystko ma związek z pradawną legendą o Arkadii, krainie której mieszkańcy potrafili zmieniać się w zwierzęta na zawołanie. Teraz Rosa musi rozwikłać tajemnicą osnuwającą Sycylię i jej mieszkańców, zanim będzie dla nich za późno...

Sycylijska mafia, niebezpieczny sekret, legenda o Arkadii... brzmi świetnie, prawda? To, że przeczytałam "Przebudzenie Arkadii" to czysty przypadek, ponieważ normalnie tego typu historie nie są moimi ulubionymi i raczej nie sięgam po thrillery. Ale bardzo cieszę się, że to zrobiłam, bo książka okazała się naprawdę dobra i wciągnęła mnie na wiele godzin.

Z początku wydaje się być podobna do innych książek młodzieżowych - świadczy o tym styl w jakim jest napisana, ale też fabuła: młoda dziewczyna po przejściach, wyjeżdża do dalszej rodziny, po drodze poznaje przystojnego chłopaka, a na miejscu wpada w sam środek kłopotów. Rosa jest też postacią, która łatwo może zirytować - lubi kłamać i jest bardzo lekkomyślna, ale postanowiłam dać jej szansę i jak tylko akcja przybrała tempa, nie pożałowałam.

"Przebudzenie Arkadii" to połączenie thrillera z elementami fantastycznymi. Tempo akcji nie zwalnia ani na chwilę, a autor zapewnia czytelnikom niezliczone niespodzianki, strzelaniny i walki między zwaśnionymi klanami. Do tego inni miłośnicy fantastyki powinni być zadowoleni z tego, jak w fabułę została wpleciona legenda o Arkadii. Sądzę, że było to bardzo dobrze przemyślane i wykreowane, a pewne sceny przyprawiają wręcz o dreszcz emocji. O samej legendzie też wcześniej nie słyszałam, dlatego było to dla mnie coś nowego, świeży pomysł wyróżniający tą książkę spośród innych młodzieżówek.

Duży plus muszę też dać za fakt, że nie mamy tutaj tak zwanej "insta-love" czyli natychmiastowego uczucia między głównymi bohaterami. Wręcz przeciwnie, ich pierwsze spotkanie jest od tego dalekie, relacja nawiązuje się krok po kroku, a romans nie jest przesłodzony. Zarówno główne, jak i poboczne postaci są ciekawe i dobrze stworzone, a Rosa (po wspomnianym przeze mnie trudnym początku), zmienia się w trakcie powieści jak najbardziej na plus.

Sięgając po "Przebudzenie Arkadii" możecie spodziewać się wartkiej akcji, niespodziewanych zwrotów fabuły i ciekawego wątku fantastycznego. Jest to opowieść, która spowoduje, że nie będziecie mogli się oderwać, dopóki nie przewrócicie ostatniej strony, a później błyskawicznie będziecie chcieli dorwać pozostałe dwa tomy trylogii. Ja osobiście już nie mogę się doczekać, kiedy po nie sięgnę, a "Przebudzenie..." gorąco Wam polecam! :)

Na więcej recenzji zapraszam na mojego bloga: http://gwiezdnekroniki.blogspot.com/ :)

Dziś przychodzę do Was z recenzją książki, która bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła. Sięgając po "Przebudzenie Arkadii" nie do końca wiedziałam, czego się spodziewać, ale już po pierwszych rozdziałach lektura wciągnęła mnie bez końca.

Zostawiając za sobą bolesne wspomnienia, nastoletnia...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kai Meyer jest niemieckim pisarzem, którego książki napotkałam na półce bibliotecznej bardzo prędko. Trylogia o dziewczynie Merle, na którą wówczas natrafiłam bardzo mnie zaciekawiła, parę lat później sięgnęłam po serię "Siedem pieczęci" tego samego autora, którą znakomicie (i zbyt szybko) się czytało. Gdy ujrzałam inną książkę tego autora na bibliotecznej półce wiedziałam, że jeśli ją wypożyczę, czeka mnie kolejna niezwykła przygoda.

Siedemnastoletnia, zbuntowana Rosa Alcantara przylatuje na Sycylię, do ciotki Florindy. W samolocie siada niedaleko przystojnego Alessandro, który okazuje się być dziedzicem wrogiego klanu mafii. Rosa przeczuwa, że utrzymywanie kontaktu z Alessandrem skończy się źle, lecz wkrótce przebieg wypadków sprawia, że dwoje młodych musi ze sobą współpracować.

Czytając "Przebudzenie Arkadii" miałam nieodparte wrażenie, że autor pisał tę książkę bez żadnego planu. Nie sposób przewidzieć, co wydarzy się w kolejnym rozdziale, kto okaże się zdrajcą, kto przyjacielem. Kto zginie, z czyjej ręki, pazura, kła lub kuli.
Książka ta jest zbiorem mafijnych opowieści z wplecionym weń motywem fantastycznym. Połączenie owo wydaje mi się doprawdy dziwne i przez większą część lektury miałam wrażenie, że oba motywy ze sobą nie współgrają. Mimo tego "Przebudzenie Arkadii" było ciekawą i przyjemną lekturą. Nie wzbudziła we mnie wielkich emocji, może w kolejnych tomach się to zmieni.

Kai Meyer jest niemieckim pisarzem, którego książki napotkałam na półce bibliotecznej bardzo prędko. Trylogia o dziewczynie Merle, na którą wówczas natrafiłam bardzo mnie zaciekawiła, parę lat później sięgnęłam po serię "Siedem pieczęci" tego samego autora, którą znakomicie (i zbyt szybko) się czytało. Gdy ujrzałam inną książkę tego autora na bibliotecznej półce wiedziałam,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to