Mimo pokręconej miejscami fabuły, podobała mi się. Główna bohaterka miejscami drętwa i nudna ale nie irytująca.

Mimo pokręconej miejscami fabuły, podobała mi się. Główna bohaterka miejscami drętwa i nudna ale nie irytująca.

Świat w którym kobiety uważane są za słabą płeć, a książętom i panom wolno dosłownie wszystko. Ludzie otoczeni nauką, tworzący nowe wynalazki dla ulepszenia codzienności.

A co jeżeli stereotypy w tej powieści zostaną złamane?
Czy wyobrażacie sobie świat, w którym największą mocą jest Eter? Gdzie za zasłoną można skontaktować się z duchami, alchemia wpływa na otoczenie, a siła umysłu może naprawdę wiele? Dodajcie do tego tajemnicę kryjącą się w jądrze ziemi, niebezpieczeństwo, mrok, podzieloną osobowościowo Finley i szaleńca, który tworzy maszyny aby unicestwić świat i przejąć władzę.
Mało? No dobra. To dorzucę jeszcze łączenie ludzkich organów ze zmechanizowanymi kończynami, wpływanie na otoczenie i umiejętności jakie posiadają główni bohaterowie. Ciekawe osobowości, różnice między nimi, super fabuła i to co lubię najbardziej - tajemnica skrywana na każdej stronie, wiążąca bohaterów ze sobą na zawsze. Odwaga, ból, poświęcenie - polecam przeczytać - nie mogłam się oderwać! Dziewczyna w stalowym gorsecie to tom pierwszy. W Polsce zostały wydane dwa z chyba trzech dostępnych tomów. To jeszcze nie koniec ich historii...

Świat w którym kobiety uważane są za słabą płeć, a książętom i panom wolno dosłownie wszystko. Ludzie otoczeni nauką, tworzący nowe wynalazki dla ulepszenia codzienności.

A co jeżeli stereotypy w tej powieści zostaną złamane?
Czy wyobrażacie sobie świat, w którym największą mocą jest Eter? Gdzie za zasłoną można skontaktować się z duchami, alchemia wpływa na otoczenie, a...

Wiktoriańska Anglia to bardzo brutalny świat dla samotnej nastolatki.
Szczęśliwie Finley Jayne nie jest zwyczajną nastolatką. Stalowy gorset daje jej nadludzką siłę.
Klimatyczna powieść, przepełniona magią, romansem.
Nie dla miłośników wzniosłej literatury, raczej przyjemne czytadełko na jesienne popołudnie.

Wiktoriańska Anglia to bardzo brutalny świat dla samotnej nastolatki.
Szczęśliwie Finley Jayne nie jest zwyczajną nastolatką. Stalowy gorset daje jej nadludzką siłę.
Klimatyczna powieść, przepełniona magią, romansem.
Nie dla miłośników wzniosłej literatury, raczej przyjemne czytadełko na jesienne popołudnie.

Jeżeli lubicie steampunkowe klimaty, to ta książka jest jak najbardziej dla was😁

"Dziewczyna w stalowym gorsecie" opowiada o grupie młodych ludzi obdarzonych niezwykłymi zdolnościami, do których przez przypadek dołącza tytułowa bohaterka, czyli Finley Jane. Dziewczyna, która ma w sobie mroczną stronę i której książe Griffin King postanawia pomóc. Wszystko to osadzone jest w XIX wiecznej Anglii i klimatach steampunkowych🙂

Jest to fajna i lekka fantastyka. Świetnie się przy niej bawiłam, ale przyznam szczerze, że dopiero od połowy książka całkowicie mnie wciągnęła. Do połowy nudziła mnie momentami i miałam, co do niej mieszane uczucia🤷‍♀️

Jeżeli lubicie steampunkowe klimaty, to ta książka jest jak najbardziej dla was😁

"Dziewczyna w stalowym gorsecie" opowiada o grupie młodych ludzi obdarzonych niezwykłymi zdolnościami, do których przez przypadek dołącza tytułowa bohaterka, czyli Finley Jane. Dziewczyna, która ma w sobie mroczną stronę i której książe Griffin King postanawia pomóc. Wszystko to osadzone jest...

Fajna ksiazka dla osob lubiacych romanse historyczne i powiesci fantazy.

Fajna ksiazka dla osob lubiacych romanse historyczne i powiesci fantazy.

"Skrzyżowanie epoki wiktoriańskiej z X-Menami". To zdanie mnie zaciekawiło. Opis również jest intrygujący.

Szesnastoletnia Finley Jayne nie ma nikogo i niczego za wyjątkiem pewnej rzeczy, która znajduje się w jej wnętrzu. Ciemna strona bohaterki sprawia, że jest ona zdolna zabić. W dodatku bardzo mocnym ciosem. Tylko jeden człowiek widzi magiczną aurę otaczającą dziewczynę.

Opis książki jak i okładka nasunęły mi na myśl podobieństwo do cyklu „Diabelskie maszyny”  Cassandry Clare. Kilka pierwszych stron potwierdziło to. Jednak kolejne strony rozczarowały mnie.

Zacznę od tego, że cała historia jest bardzo mocno naciągana i nie trzyma się kupy. Mam wrażenie, że pisarka po prostu za bardzo się starała, by powieść spodobała się czytelnikom. Ale automatony, magia, duchy, telepaci – to chyba trochę za dużo na jedną książkę. No i standardowy wątek – Ona i Oni dwaj. Oczywiście jeden dobry, drugi zły.

Sami bohaterowie są słabo scharakteryzowani. No, może poza samą Finley, o której stopniowo dowiadujemy się coraz więcej. No i w związku z tym, nie czułam się związana z żadnym z nich.

Nie powiem, powieść czyta się dobrze, nie nuży chociaż kilka razy zastanawiałam się o co tu właściwie chodzi. Jest wiele niezakończonych wątków. Chyba, że znajdują rozwiązanie w drugim tomie. Czy sięgnę po niego ciężko powiedzieć. Pewnie tak, żeby dowiedzieć się co stało się z tajemniczym Jasperem. Ale na pewno nie szybko.

Książka nadaje się na zabicie nudy. Taka przeczytać i zapomnieć. Jak wspominałam wcześniej przypomina powieści Cassandry Clare ale nie dorównuje poziomem.

"Skrzyżowanie epoki wiktoriańskiej z X-Menami". To zdanie mnie zaciekawiło. Opis również jest intrygujący.

Szesnastoletnia Finley Jayne nie ma nikogo i niczego za wyjątkiem pewnej rzeczy, która znajduje się w jej wnętrzu. Ciemna strona bohaterki sprawia, że jest ona zdolna zabić. W dodatku bardzo mocnym ciosem. Tylko jeden człowiek widzi magiczną aurę otaczającą...

Wbrew temu, co piszą inni - dla mnie to całkiem niezła książka. Może nie wybitna, może brakowało mi trochę rozbudowania wewnętrznego świata bohaterów, to jednak przyjemnie się ją czytało jesiennym wieczorem. :)

Wbrew temu, co piszą inni - dla mnie to całkiem niezła książka. Może nie wybitna, może brakowało mi trochę rozbudowania wewnętrznego świata bohaterów, to jednak przyjemnie się ją czytało jesiennym wieczorem. :)

Pomysł był całkiem niezły choć wtórny ale wykonanie słabe

Pomysł był całkiem niezły choć wtórny ale wykonanie słabe

Lekko, łatwo, szybko i przyjemnie. X-meni występują, choć inni niż w filmie. Epoka Wiktoriańska niby jest, ale w świecie alternatywnej technologi i ciut zmienionych obyczajów (zwłaszcza jeżeli chodzi o stroje). Kulminacyjna scena nie miała, dla nie, w ogóle napięcia i tajemniczości (była bardzo przewidywalna). Jednak nie zmieniło to faktu, że bawiłam się dobrze przy czytaniu książki. Taki miły przerywnik nie wymagający większego myślenia.

Lekko, łatwo, szybko i przyjemnie. X-meni występują, choć inni niż w filmie. Epoka Wiktoriańska niby jest, ale w świecie alternatywnej technologi i ciut zmienionych obyczajów (zwłaszcza jeżeli chodzi o stroje). Kulminacyjna scena nie miała, dla nie, w ogóle napięcia i tajemniczości (była bardzo przewidywalna). Jednak nie zmieniło to faktu, że bawiłam się dobrze przy...

Zaciekawiła mnie okładka, zaciekawił mnie opis... treść mnie mocno zawiodła.

W "Dziewczynie w stalowym gorsecie" mamy do czynienia z dwójką stereotypowych bohaterów: dziewczyna ostrożna, rzekomo nieufna i spłoszona oraz chłopak, jeden z dwóch wzorców typowego kandydata na faceta dla bohaterki - przystojny, bogaty, zabili mu rodziców, a on poszukuje zemsty. Dość typowa fabuła, nic jakoś szczególnie wciągającego.

Minus za to, że nie użyto objaśnień, czym są przedmioty, których używają bohaterowie - osobiście nie mam ochoty sprawdzać co chwila na wikipedii co jest czym.

Do tego ciągłe podkreślenie tajemniczości głównej bohaterki - och, bo ona ma w sobie COŚ, ona jest INNA i to COŚ przejmuje nad nią kontrolę. Za bardzo rzuca się to w oczy.

Co jeszcze jest denerwującego? WSZECHWIEDZĄCY GŁÓWNY BOHATER! Griff, ten bogaty chłoptaś od poszukiwania zemsty potrąca główną bohaterkę i po jednym spojrzeniu na nią już wie, że COŚ JEST Z NIĄ NIE TAK, że jest niezwykła. Mało tego - kiedy ta leżała nieprzytomna, on już wiedział ze swoich wszechwiedzących domysłów u kogo pracowała, powiązał to z młodym paniczem i już był pewien, że to ów konkretny panicz ją skrzywdził.
A bohaterka - Finley - ledwie odzyskała przytomność i co? Zaczęła się zastanawiać, jakby to było pocałować Griffa. Serio?

Oczywiście, mamy też czarny charakter, badass Jack, któru też już po pierwszym spotkaniu spodobał się Finley.

Styl, mogłabym rzec, nieco "arogancki". Autorka daje czytelnikowi wyraźnie do zrozumienia, ze wie o czym pisze, ale nie raczy tłumaczyć pojęć. Moim zdaniem nie wzięła ona pod uwagę, że po książkę tę może sięgnąć ktoś, kto nie zna się na mecha i epoce wiktoriańskiej, czy na X-Menach. A nigdzie nie widziałam, żeby powieść ta była przeznaczona dla konkretnej grupy czytelniczej.

Co mnie rozbawiło, to fakt, że chociaż główna bohaterka niby jest "nieufna i płochliwa", to jednak ledwie poznała Emily, od razu się do niej uśmiechała i postanowiła się z nią zaprzyjaźnić, po zaledwie pięciominutowej rozmowie. Brawo, Finley *oklaski*.

Ach, i jeszcze jedna rzecz mocno irytuje. Mianowicie zbyt widoczne podkreślanie podtekstów seksualnych, które autorka wplatała w każdy możliwym moment. Za bardzo starała się podkreślić, że ten i ten jest och ach taki przystojny taki boski, a ta i ta jest taka piękna przepiękna. To było tak wymuszone i częste, że aż obrzydzało. Autorka w ogóle nie ma do tego wyczucia - ale chyba nie powinnam się dziwić, bo z tego co wygoogle'owałam wynika, że jest to autorka powieści erotycznych. Szkoda, że pokusiła się na pisanie książki dla młodzieży, w której 16-latkowie zachowują się jak 30-latki.

Zaciekawiła mnie okładka, zaciekawił mnie opis... treść mnie mocno zawiodła.

W "Dziewczynie w stalowym gorsecie" mamy do czynienia z dwójką stereotypowych bohaterów: dziewczyna ostrożna, rzekomo nieufna i spłoszona oraz chłopak, jeden z dwóch wzorców typowego kandydata na faceta dla bohaterki - przystojny, bogaty, zabili mu rodziców, a on poszukuje zemsty. Dość typowa...