Moja pierwsza samodzielnie przeczytana książka w życiu. Otrzymana pod koniec pierwszej klasy za dobre wyniki w nauce, z dedykacją, podpisem Pani Dyrektor (tak, wtedy nauczyciele byli jeszcze absolutnymi autorytetami) i pieczątką szkoły. Przyniosłem ją do domu, dumny niczym paw. Ale, powiem to całkiem szczerze, byłem lekko rozczarowany, bo uważałem ją wtedy trochę za książkę dla dziewczynek a nie chłopców. Jakaś tam rodzina na Bliskim Wschodzie, jakiś osiołek... A gdzie kowboje? Gdzie roboty i statki kosmiczne?

Książkę jednak przeczytałem, nawet kilka razy, bo jest to mimo wszystko fajna historia o przyjaźni pośród nieuprzywilejowanych. A dziecko jednak dobrze potrafi wyczuć, jeśli gdzieś dzieje się niesprawiedliwość, potrafi to zjawisko nazwać po imieniu i nie owija w bawełnę. Alina Centkiewicz to zrozumiała i stworzyła historyjkę w sam raz dla ośmiolatka.

Jak się później okazało, książki tej autorki miały mi towarzyszyć przez długie lata w szkole podstawowej i zaszczepiły mi fascynację ekspedycjami w dalekie, zazwyczaj bardzo mroźne miejsca. Alina Centkiewicz i jej mąż to razem z Arkadym Fiedlerem i Alfredem Szklarskim giganci literatury podróżniczej i przygodowej mojego dzieciństwa.

Moja pierwsza samodzielnie przeczytana książka w życiu. Otrzymana pod koniec pierwszej klasy za dobre wyniki w nauce, z dedykacją, podpisem Pani Dyrektor (tak, wtedy nauczyciele byli jeszcze absolutnymi autorytetami) i pieczątką szkoły. Przyniosłem ją do domu, dumny niczym paw. Ale, powiem to całkiem szczerze, byłem lekko rozczarowany, bo uważałem ją wtedy trochę za książkę...

Książka dzieciństwa, pamiętam zapach farby drukarskiej :-)

Książka dzieciństwa, pamiętam zapach farby drukarskiej :-)